သံလြင္အိပ္မက္ကို ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ကိုလည္း အေတာ္ေလး အားနာမိပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၁၂) ကို ပံုမွန္ထြက္ရမယ့္ ေအာက္တိုဘာမွာ မထုတ္ျဖစ္ဘူး။ အဲဒီကာလက အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း စက္တင္ဘာရဲ႕ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလႈိင္းအ႐ွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ေတြ ညိဳညစ္ညစ္သန္းေနခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သံလြင္၀က္ဆိုက္ဒ္ကို တင္ထားတဲ့ ဆာဗာကလည္း အခ်ိန္ကိုက္ေဒါင္းသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆာဗာအသစ္ကို domain transfer လုပ္ဖို႔ အခက္အခဲတခ်ဳိ႕ ႐ွိခဲ့တဲ့အတြက္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သံလြင္၀က္ဆိုက္ဒ္တစ္ခုလံုးကို လံုး၀ပိတ္ထားလိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ (၁)ကေန (၁၁) အထိကို ဆာဗာအသစ္မွာ တင္ထားလိုက္ၿပီးပါၿပီ။ www.thanlwin.com ကေန တိုက္႐ိုက္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္။ အမွတ္ (၁၂)ကို ဇန္န၀ါရီလကုန္ပိုင္း (သို႔) ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းပိုင္းမွာ ထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ခုဆိုရင္ သံလြင္အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထဲကို ဇင္ကိုလတ္(ခ) စည္သူ(သံလြင္)၊ ေနဘုန္းလတ္ (ခ) ေနမ်ဳိး(သံလြင္)နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ညီညီ(သံလြင္) တို႔ အျပင္ ေမာင္ပြတ္လည္း ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္လို႔ လူအင္အားမ်ားလာသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြသာမက အျခားေသာ စာေပ၀ါသနာပါသူ ေတြကိုလည္း ၀ိုင္း၀န္းကူညီတဲ့ အေနနဲ႔ စာမူေတြ ေပးပို႔ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ စာမူေတြကို အရင္က ၀င္းဖြန္႔နဲ႔သာ ေပးပို႔ႏိုင္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူ၊ ဖတ္သူေတြ မ်ားလာတာနဲ႔အမွ် ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ အားလံုးလိုလိုမွာ သံုးေနၾကတဲ့ ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႔နဲ႔လည္း ေပးပို႔ႏိုင္ေၾကာင္း သတင္းေကာင္း ပါးလိုက္ပါတယ္။ စာမူေတြကို ေပးပို႔ရမယ့္ လိပ္စာကေတာ့ thanlwinainmat@gmail.com ပါ။
Dec 29, 2007
ႏွစ္ရက္အလို
ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္မေရးျဖစ္တာ မနက္ျဖန္ဆို ၁လ ႐ွိပါၿပီ။ ေရးခ်င္စိတ္႐ွိေပမယ့္ စကားလံုးေတြ ျဖစ္မလာခဲ့တဲ့ အတြက္ အသစ္ေတြ တစ္ခုမွ မတင္ျဖစ္တာပါ။ အခုတေလာမွာေတာ့ ႐ံုးမွာ အလုပ္ေတြကလည္း ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာမွ အရင္ထက္ပိုမ်ားတာရယ္၊ အားလပ္ခ်ိန္ေတြက်ေတာ့လည္း ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္၊ ႐ိုက္ထားတာေတြကို ဟိုျပင္ဒီျပင္ ဒီဇိုင္းလုပ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဗီစီဒီလုပ္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ကို မလွည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လမ္းျပၾကယ္ စာၾကည့္တိုက္ အတြက္ ေရးေပးေနတဲ့ ေဆာ့၀ဲလ္ကေတာ့ First Release လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အေတာ္ေလး နီးစပ္လာပါၿပီ။ ေနာက္မွပဲ အဲဒီ ေဆာ့၀ဲလ္ရဲ႕ Screenshot ေတြ တင္ေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ ႏွင္းေတြအစား မိုးေတြ႐ြာေနတဲ့ စကၤာပူရဲ႕ ဒီဇင္ဘာေနာက္ဆံုးရက္တခ်ဳိ႕ (သို႔) ႏွစ္သစ္ေရာက္ဖို႔ ႏွစ္ရက္အလိုမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို တင္ေပးထားပါတယ္။
“ႏွစ္ရက္အလို”
လမ္းမေတြက လူေတြေပၚကို ျဖတ္သြားၾကတယ္
လမ္းအသစ္ဖြင့္ဖို႔ ႏွစ္ရက္အလို။
ဘ၀ေတြက သုညေတြေပၚကို ျဖတ္သြားၾကတယ္
ဘ၀အသစ္စဖို႔ ႏွစ္ရက္အလို။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ယံုၾကည္ခ်က္ေတြေပၚကို ျဖတ္သြားၾကတယ္
အိပ္မက္လမ္းဆီ ႏွစ္ရက္အလို။
ဒီဇင္ဘာက မိုးစက္ေတြေပၚကို ျဖတ္သြားၾကတယ္
ဇန္န၀ါရီဖို႔ ႏွစ္ရက္အလို။
ျပကၡဒိန္ေတြက သကၠရာဇ္ေတြေပၚကို ျဖတ္သြားၾကတယ္
ႏွစ္သစ္သို႔ ႏွစ္ရက္အလို။
ေခလြန္း
ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၀၇
( ဒီကဗ်ာက ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အတြက္ ေနာက္ဆံုးေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာပါ။ )
Nov 30, 2007
ေက်းဇူးတင္လႊာ
၂၈ရက္ ႏို၀င္ဘာလမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မဂၤလာလက္မွတ္ထိုးပြဲကို အြန္လိုင္းကေန တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၿပီး ကြန္မန္႔မ်ားေရးေပးသြားၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆီဗံုးကေန အားေပးဆုေတာင္းသြားၾကတဲ့ အြန္လိုင္းက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူး အထူးတင္႐ွိပါတယ္။ ဘယ္မွာ လုပ္သြားတာလဲ.. မသိေတာင္ မသိလိုက္ပါလား.. စားေတာင္ မစားလိုက္ရဘူးဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဘယ္မွာ ေကၽြးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းပါ။ ၿပီးေတာ့ အေျခအေန တစ္ခုေပးရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ျပန္ျဖစ္ဦးမွာပါ။ မျပန္ျဖစ္ရင္ေတာ့ စကၤာပူမွာပဲ ဧည့္ခံပြဲေလးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အႀကံေကာင္း ဥာဏ္ေကာင္းေလးမ်ား႐ွိရင္လဲ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ Sponsor ေပးခ်င္သူမ်ား အျမန္ဆက္သြယ္ပါ။ စကၤာပူထံုးစံအတိုင္း တန္းစီစနစ္ က်င့္သံုးပါမယ္။ :) First come first serve ပါ။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါေစ။ 
အသိသက္ေသမ်ားအျဖစ္ လက္မွတ္ထိုးေပးဖို႔ အလုပ္ကေန ခြင့္တစ္ရက္ယူၿပီး လာေပးခဲ့တဲ့ မေမထား၊ ညက Night Shift အလုပ္လုပ္ထားလို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး မနည္းႏႈိးယူေတာ့မွ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာတဲ့ ဗိုလ္တေထာင္(၅)ကတည္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေစာျမင့္ေအာင္၊ ကားေမာင္းၿပီးလည္း လိုက္ပို႔ေပး.. မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေရာ ဗီဒီယိုပါ တစ္ေယာက္တည္း ဇယ္ဆက္သလို ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ကိုဇင္ကိုလတ္(ခ) စည္သူ (သံလြင္) တို႔အားလည္း အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္႐ွိပါေၾကာင္း။
ကိုၿဖိဳး said...
ဘ၀ကို မိုက္ရဲ တိုက္ရဲ လိုက္ရဲေသာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ညီညီႏွင့္ စကားပန္းကေလးတို႔အတြက္ ...
ေမာင္ဂလာဆင္ေတာ့ ေနာင္အခါတြင္ ျပင္ရန္ခက္တာမို႔
ငါကလည္း ဖ်က္မရဲသူပါကြယ္
ခ်စ္သူရယ္ ..
နင့္ကိုငါယံုလို႔ ဘ၀ကို ပံုအပ္ခဲ့ပါတယ္
နင္ကလည္း နင္ ငါကလည္း ငါ
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔က ဘာလို႔မ်ား
ႏွစ္ကိုယ့္တစ္စိတ္ျဖစ္
ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ျဖစ္
ႏွစ္အိပ္မက္ တစ္အိပ္မက္ျဖစ္
အဲဒီ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ဖက္အိပ္ပစ္ခဲ့မိပါလိမ့္ကြယ္
ဒီေတာ့ကာ နင္သာငါ့ကို မတြန္႔တိုဘူးဆိုပါလွ်င္
ဒီသံသရာတြင္ .. ေနာင္သံသရာတြင္ ..
ေဖာင္႐ွိေတာင္ ျပန္မကူးဘူး
ထူးထူးမထူးထူး ငါ႐ူးရတဲ့ အခ်စ္ဆူးကေလးကိုပဲ
ရင္ထဲမွာ ထိုးစိုက္ခ်လိုက္တယ္
မင္းက ငါေခၚရာလိုက္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာကိုး။
(ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကိုညီထြဋ္ရဲ႕ သူမ်ားကို အားက်မိတယ္ အခ်စ္ကေလးရယ္ သီခ်င္းကို အာၿဗဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဆိုေနပါတယ္) :-)
သူမ်ားကိုခ်ည္း အားမက်နဲ႔။ မင္းအလွည့္ေရာ ဘယ္ေတာ့လဲ။ ကဲ.. ကိုညီထြဋ္သီခ်င္းထဲကလို.. ဘယ္ေတာ့လဲေျပာ...
ႏုိင္းႏုိင္းစေန said...
ကဗ်ာထဲက စကားပန္းတစ္ပြင့္
စကားပန္းထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္
ကဗ်ာနဲ႔ စကားပန္း
စကားပန္းနဲ႔ ကဗ်ာ
ခ်စ္ျခင္းေတြ ထပ္တူေပါင္းစပ္
ေအးအတူ ပူအမွ်
တူညီလက္တဲြ ရဲရဲေလွ်ာက္မယ္
ဘ၀အဆံုး သက္ဆံုးထိတိုင္
ကဗ်ာဆရာရဲ႔ စကားပန္းနဲ႔အတူ...
ကြန္ဂရက္က်ဳေလးရွင္း..
ညီညီ နဲ႔ ပိုး း)
ႏိုင္းႏိုင္းေရ.. ကဗ်ာအတြက္ ေက်းဇူး။
N3 said...
Nyi Nyi and Poe ...
May your wedding be a new beginning
to a married life
full of Love , Luck and Happiness!!!
Congratulation !!!!!!
N2 .. ညီညီ အလွည့္ေတာ့ၿပီးၿပီ.. N3 ေနေနႏိုင္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့လဲဗ်ဳိ႕။
Mr.Pooh @ ေမာင္ပြတ္ said...
ခ်စ္သူေတြရဲ႕ ရည္းမွန္းခ်က္ အေျမာက္အမ်ားထဲက အေရးအပါဆံုးနဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာ အေကာင္းဆံုးတစ္ခုကို ကိုညီနဲ႔ မပိုးတို႔ ျပည့္ေျမာက္ျဖတ္သန္းႏိုင္ေတာ့မယ္။ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့သလို ေနာင္အတူလက္တြဲ ျဖတ္သန္းဦးမယ့္ ရတုေပါင္းမ်ားစြာမွာလည္း ေပ်ာ္စရာအတိျပီးေနေစဖို႔ ဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳျပီးဆုေတာင္းေပးပါတယ္။ ျပည့္မယ့္ဆု ဆိုတာလည္း သိျပီးသားပါ။
Congratulation Bro & Sis !
ခင္တဲ့
ေမာင္ပြတ္
ေမာင္ပြတ္နဲ႔ ျခဴကေလးအတြက္လည္း ႀကိဳဆုေတာင္းေပးထားလိုက္မယ္။ ေ႐ွ႕မွတ္တိုင္က ေစာင့္ေနမယ္။
demo said...
Congratulation Bro ညီ & Sis ပိုး !
အၿမဲတမ္း ေပ်ာ္႐ႊင္ႏိုင္ပါေစ..
ခင္တဲ့
ဒီမို
ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ..ညီမ ဒီမို
Wai Phyo said...
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကဗ်ာေတြကာရံေတြ မပိုင္ဘူး အကိုေရ။ ဒါေပမယ့္ ဆုေတာ့ေတာင္းေပးမယ္ဗ်ာ။
ဆန္းၾကယ္မႈေတြျပည့္ေနတဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္ျပီး အင္မတန္ခက္ခဲလွတဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ျခင္းဆိုတဲ့ နက္နဲတဲ့ State ၁ခု ကို ကြ်န္ေတာ့္ အကိုၾကီး ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆိုက္ကပ္သြားတာ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။
အနာဂတ္မွာ သာယာတဲ့ ဘ၀ေလး၁ခု (၂ေယာက္လည္း ၁ခုလို႔ မွတ္လိုက္ေတာ့ဗ်ာ) လွပစြာ ဆီးၾကိဳေနပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
Rgds,
-Wai
(p/s: ေစာေစာ Comments ေပးထားတာ၊ သူမ်ားေတြ သိပ္မမ်ားခင္)
ခုလို မေမ့မေလ်ာ့ လာဆုေတာင္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ေ၀ၿဖိဳး။
MELODYMAUNG said...
Congratulations! ပါ ညီညီ နဲ႕ စကားပန္းေရ
ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘ၀ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈေတြနဲ႕ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ကိုယ္ပိုင္ မိသားစုဘ၀ေလး သက္ဆံုးတိုင္ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္းလည္း ေတာင္း၏။
က်န္းမာ ခ်မ္းသာ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားစြာနဲ႕ အမ်ား ေလးစား အားက်ရတဲ႕ အိမ္ေထာင္ရွင္ စံုတြဲေလး ျဖစ္ပါေစလို႕ ေနာ္။
မယ္လိုဒီေမာင္: Wedding က ဘယ္မွာလုပ္တာလဲ ညီညီရ Congratulations! ေနာ္ :) (ဆီဗံုးထဲမွ ရယူသည္)
ဟုတ္ကဲ့.. ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ရပါလို၏။ မမီ.. လက္မွတ္ပဲ ထိုးရေသးတာပါ။ ဧည့္ခံပြဲက ေနာက္မွ။ ဒီမွာေတာ့ ဒီလိုပဲ လုပ္ၾကတာပဲေလ။
Kay said...
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..သံလြင္ ကဗ်ာ ဆရာ ေရ..
ခင္မင္လ်က္..
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးလ်က္။
Maung Maung Hla Win said...
Congrats dude..
Welcome to the club. :)
Thanks bro. Guide me as you're a senior member (not senior general) of the club :)
စိုးေဇယ်ထြန္း said...
ဒီလင္နဲ႔ ဒီမယား အိုေအာင္ မင္းေအာင္ ေပါင္းသင္းရပါေစ .........
ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ ဘလိုင္းတုတ္သတင္းေထာက္ႀကီးေရ။
PeTi said...
ကုိညီညီ နဲ႔ မစကားပန္း တုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႔စြာ ရာသက္ပန္ ေပါင္းသင္းႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းလုိက္ပါတယ္။
ဆုေတာင္းအတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုပီတိ
Khaing Thet Aung said...
Nyi Nyi and Poe,
"Love at first-sight is easy to understand; it's when two people have been looking at each other for a life time that it becomes a Miracle." (A Marriage Quote)
Since I missed your wedding treat, treat me next time when I come back. :)
Sincere Congrats to you both!!!
Sure. We owe you a treat when you come back. Thank you.
Tesla said...
သံလြင္ျမစ္ထဲက စကားပန္းေလးမ်ား ထာ၀ရ လန္းဆန္းစြာ စီးဆင္းၾကပါေစ..။
ခုလို လာေရာက္ၿပီး ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူူးပါ ကိုတက္စလာနတ္ေရ။
pandora said...
ခ်စ္သူႏွစ္ဦး တို႕ ပန္းခင္းေသာလမ္းမွာ တသက္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အတူတကြ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။ အျပန္အလွန္ နားလည္ေလးစားမႈမ်ားနဲ႕အတူ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ လက္တြဲႏိုင္ၾကပါေစ။
ဆုေတာင္းေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ မပန္။ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ။
ဆုေ၀: ကိုညီညီေရ...Congratulation ေနာ္...ယေန႔မွစ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတိုင္ေအာင္ တြဲလက္ေတြ ခိုင္ၿမဲပါေစ...
အစ္ကို႔ဘေလာ့ေရာ ပိုးဘေလာ့မွာပါ လာၿပီး ဆုေတာင္းေပးသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီမေရ။
ႏိုင္လင္းထြန္း: ဝမ္းသာပါတယ္ ကိုညီ...။ မဂၤလာႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...။
ဆုေတာင္းအတြက္ ေက်းဇူးပါ ညီေရ။
မုိးလႈိင္ည: ဟားဟား သူမ၏ကဗ်ာဆရာေတာ့ပါသြားရွာၿပီ ဂုဏ္ယူပါတယ္ အစ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိၿဖိဳးကုိပါ ေၿမာက္ေပးလုိက္မယ္
ေျမွာက္ေပးလိုက္ပါ မိုးလႈိင္။ အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းေမာ္ဒန္ဘေလာ့ဂါႀကီး ေကာင္းရာသုဂတိေရာက္ေအာင္.. (အဲ.. မွားကုန္ၿပီ)
zyh: Congratulation သူငယ္ခ်င္း.. ။ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ ကမာၻသစ္တစ္ခုကို ဖန္တီးႏုိင္ပါေစ...။
ေက်းဇူးပဲ သူငယ္ခ်င္း။ ေရႊထိုက္သီခ်င္းထဲကလို.. ကမၻာငယ္ေလးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္မယ္.. ဒီမွာ သူရယ္ ကိုယ္ရယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထိုင္ၾကမယ္.. :)
NayNay: Congratulation ko nyi nyi..
Thank you NayNay
mitoe: congratulation par! ko nyi nyi and mama poe pyaw shwin par zay! "HAVE A NICE TIME!"
Thanks so much for your wish mitoe!
NYC: COOL PIX....HAVEA GOOD MARRIAGE TILL NEXT SO MANY YEARS......( OO AUNG MIN AUNG PAUNG YA BAR ZAY)S
NYC: WHERE IS THANLWIN EINMAT WEBSITE? NO MORE...............ANY HINT
Thanks for the wish NYC. I know most people are asking the whereabout of Thanlwin Ainmat. Well, there're some problems with our hosting company and the company where we bought the domain name. We're trying to figure out the best possible solution and i promise we'll make it happen soon. Thanlwin Ainmat will still go on. Again, thanks for your concern.
မြန္းသက္ပန္: congratulation ပါ ညီညီနဲ႕ ညီမေလး ေရ...
ဖ်ားနာတဲ့အခါ ေမးသမွ်ကို မညည္းမညဴ ေျဖၿပီး အႀကံေပးတတ္တဲ့ ခင္စရာေကာင္းတဲ့ ဆရာ၀န္မႀကီး မဇင္ကို ေက်းဇူး အထူးတင္ပါတယ္။
Nov 28, 2007
လက္ထပ္ပြဲ
ဒီဓာတ္ပံုက ရန္ကုန္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ကတည္းက စိုင္းဘုန္းထူး ဓာတ္ပံုစတူဒီယိုမွာ သြား႐ိုက္လာတာပါ.. ပံုအသစ္ေတြကိုေတာ့ ဓာတ္ပံုဆရာ ဇင္ကိုလတ္ လက္စြမ္းျပၿပီး ႐ိုက္ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားပါတယ္.. 
"With new dreams, new hopes, new aspirations and a desire to achieve new horizons, we are stepping into a new beginning of wedded life.."
ညီညီ (သံလြင္) + စကားပန္း
လက္ထပ္ပြဲ
အၾကင္နာဟာ
ဖိတ္စာကို ကမ္းၿပီး
တစ္လွမ္းခ်င္း လာေနတယ္။
ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြ မလိုဘူး
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတြ မလိုဘူး
အေဆာင္အေယာင္ေတြ
အေယာင္ေဆာင္ေတြ မလိုပါဘူးကြယ္။
ဟိုပုဂၢိဳလ္ႀကီး စြပ္ေပးမယ့္ပန္းကံုးမွ မဟုတ္ဘူး
ဟိုကေတာ္ႀကီး စြပ္ေပးမယ့္ လက္စြပ္မွ မဟုတ္ဘူး
ဟို ခမ္းခမ္းနားနား ..
ဟိုတယ္ခန္းမႀကီးမွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။
လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ
ဘ၀ႏွစ္ခု တစ္ခုထဲ ထပ္လိုက္တာ
လက္ထပ္တယ္ဆိုတာ
အသက္႐ွဴသံ တစ္ခုထဲ ထြက္ေတာ့တာ
ၿပီးေတာ့..
လက္ထပ္တယ္ ဆိုတာ
ႏွစ္ကိုယ္ၾကား နားလည္မႈဘာသာေဗဒနဲ႔
ယံုၾကည္သက္၀င္စြာ
တိမ္းမူး႐ူးသြပ္စြာ
ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိုးစြာ
ကမၻာသစ္တစ္ခုကို ဖန္တီးၾကျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။
ေခလြန္း
စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္၊ ၂၀၀၇
ဒီပံုကေတာ့ ဘေလာ့တိုင္းမ္အယ္ဒီတာႀကီး ေမာင္ပြတ္ လက္စြမ္းျပၿပီး ဒီဇိုင္းလုပ္ေပးထားတာပါ.. ေက်းဇူး ေမာင္ပြတ္!
ဇင္ကိုလတ္႐ိုက္ေပးတဲ့ပံုတခ်ိဳ႕ကို သူငယ္ခ်င္းကိုၿဖိဳးနဲ႔ ေမာင္ပြတ္တို႔ လက္စြမ္းျပထားတဲ့ ဒီဇိုင္းတခ်ိဳ႕လည္း က်န္ပါေသးတယ္.. ေနာက္မ်ားမွပဲ ဘေလာ့မွာတင္ပါေတာ့မယ္..။
Nov 3, 2007
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ
ကၽြန္ေတာ့္အေမ ေက်ာင္းတက္ဖူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ပြဲအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးေပးဖို႔ အေမက အပ္ထားတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဧၿပီလ ရန္ကုန္ျပန္ကတည္းက ေရးခိုင္းထားတာ ဒီေန႔မွပဲ ေရးျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အဓိက ကေတာ့ ဘာေရးရမွန္း မသိတာေၾကာင့္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ တက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းလည္း မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ အမွတ္တရ မ႐ွိတာေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးမယ္ေျပာထားတဲ့ အေၾကြးတစ္ခု ဆပ္ၿပီးသြားတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္းေတာ့ ေစတနာသက္သက္နဲ႔ ေရးေပးေနတဲ့ ေဆာ့၀ဲလ္ပေရာဂ်က္တစ္ခုနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနမွာျဖစ္လို႔ ဘေလာ့ခ္ကို အရင္လို ပံုမွန္ေရးျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ ေန႔စြဲတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ၂၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အရင္က ေရးဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို တင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ “ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ” ကဗ်ာကိုပဲ တင္ေပးထားပါတယ္။
“ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ”
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ
အသားအေရာင္မခြဲျခားဘူး
ဘာသာတရားမခြဲျခားဘူး
အဆင့္အတန္းမခြဲျခားဘူး
အျဖဴအစိမ္းဆင္တူ၀တ္
ေခတ္တစ္ေခတ္စီအတြက္
အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ မျပတ္ဖို႔
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ တပံုတပင္နဲ႔
မင္းတို႔ငါတို႔ စာသင္ခဲ့ၾကတယ္
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေလ.. ။
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ
ငါတို႔လိုပဲ အျဖဴအစိမ္းေတြ အၿမဲ၀တ္
၀ါသနာ၊ ေစတနာ၊ အနစ္နာ
နာသံုးနာနဲ႔ သင္ျပခဲ့တဲ့ အနႏၱဂုိဏ္း၀င္ဆရာ၊ဆရာမေတြ
သို႔မဟုတ္
စုန္ေရသက္သက္ စီးဆင္းရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ျမစ္ေတြ
မင္းတို႔ငါတို႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ဂုဏ္ယူေန႐ွာမယ္
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေလ.. ။
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ
မင္းတို႔ငါတုိ႔ ေျခရာေတြ႐ွိတယ္
မင္းတို႔ငါတို႔ စာအံသံေတြ႐ွိတယ္
မင္းတို႔ငါတို႔ ေဆာ့ကစားသံေတြ႐ွိတယ္
မင္းတို႔ငါတို႔ ကမၻာမေၾက႐ြတ္သံေတြ႐ွိတယ္
မင္းတို႔ငါတို႔ကို စာသင္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာ၊ဆရာမေတြ႐ွိတယ္
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေလ.. ။
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ
ႏွစ္တစ္ရာျပည့္ေမြးေန႔ပြဲလုပ္တဲ့အခါ
မင္းတို႔ငါတို႔ မ်က္ႏွာဖံုးေတြခြာခ်ၿပီး
အရင္လို မခြဲမျခားဘဲ တသားတည္းေပ်ာ္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္း
ဒီေက်ာင္း၀င္းထဲမွာေလ.. ။
ေခလြန္း
ႏို၀င္ဘာ ၃ ရက္၊ ၂၀၀၇
Oct 27, 2007
နတၳိ
ဒီရက္ပိုင္း ဘာကဗ်ာမွ အသစ္မေရးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဟိုးအရင္ကာလတစ္ခုက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
နတၳိ
“အလြမ္း” တဲ့ ကၽြမ္းသြားတဲ့ မီးလံုးတစ္လံုးပါပဲ
က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တို႔လည္း
တခါတရံ ေမွာ္လို ျပန္ဖန္ဆင္းျပ
ငါ့ဘက္မွာ ေန႔ေရာညပါ မ႐ွိဘူး...။
အထူးျပဳ၀ိေသသမ်ား
ျမဴလို၀ါးေနခဲ့
မဲ့ျခင္းရဲ႕က႑
တစစေပၚလြင္ေတာ့မွ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို၀ွက္ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္ေနမွန္း သတိရတယ္...။
ဘာလဲ...
မေျပာနဲ႔...
ဒဲ့ပစ္လိုက္တဲ့ ျမားေတြ
ပစ္မွတ္အေဖ်ာက္ခံလိုက္ရတဲ့ေနာက္
လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့တာ မဆန္းဘူးမဟုတ္လား...။
“အခ်စ္” ဆိုတာလည္း
ေျပာျပလို႔ ေကာင္း႐ံု ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလ
ရပ္တည္ဖို႔ ေျမမ႐ွိဘူး
အသက္႐ွဴဖို႔ ေလမ႐ွိဘူး
ပ်ံသန္းဖို႔ အေတာင္မ႐ွိဘူး
သၾကားခဲနည္းနည္း ျဖဴး႐ံုနဲ႔တင္
ေသေသ႐ွင္႐ွင္ အဲဒီေထာင္ေခ်ာက္ထဲ တိုး၀င္ေနၾကေပါ့...။ ။
ေခလြန္း
Oct 14, 2007
ဧရာ၀တီရဲ႕ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔
အေ၀းတစ္ေနရာစီမွာ ေရာက္ေနေပမယ့္
ဧရာ၀တီက ေမြး
ဧရာ၀တီရဲ႕ ေသြးေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ထဲ စီးဆင္းေနဆဲပါ အေမ.. ။
ေမေမရယ္
အာဏာ႐ွင္ကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ မလြယ္ဘူး ဆိုေပမယ့္
ဧရာ၀တီရဲ႕ အ႐ုဏ္ဦးနဲ႔အတူ
ေသနတ္ေျပာင္း၀ေအာက္
အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေၾကာက္စိတ္ေတြေပ်ာက္ၿပီး
သံဃာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ
ဧရာ၀တီက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ေမတၱာကိုယ္စီပို႔ေနၾကတယ္ တဲ့
မိနစ္တိုင္း အသစ္တက္လာတဲ့ အင္တာနက္ သတင္းေတြ
ဧရာ၀တီရဲ႕ ရာသီဥတုကို အခ်ိန္နဲ႔ အမွ် ေၾကညာေပးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ
အေ၀းေရာက္ေနေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလည္း အတူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့ၾကတယ္ အေမ..။
ေမေမရယ္
ဒီတစ္ခါေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ညီညြတ္မႈနဲ႔
ဒီအာဏာ႐ွင္ကို ေမာင္းထုတ္ႏိုင္ေတာ့မလားရယ္လို႔ ေတြးရင္း
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြ အတြက္
ဧရာ၀တီကို ျပန္ၿပီး
ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ အတူေဆာက္ၾကရမယ့္ ရက္ေတြကို
ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့ၾကတယ္ အေမ..။
ေမေမရယ္
ဘုရားမသိ တရားမ႐ွိ သံဃာကို ဖိႏွိပ္တဲ့ ေကာင္ေတြ
ယုတ္မာမႈသရဖူေဆာင္း
အ၀ီစိကို ေခါင္းနဲ႔ ဆင္းမယ့္ လူမဆန္တဲ့ ေကာင္ေတြ
႐ိုက္ႏွက္ပစ္ခတ္ လုပ္ရက္ၾကတာမ်ား .. ဗ်ာ..
ျမင္ရ ၾကားရ တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ၀းေရာက္ သားသမီးေတြက
မ်က္ရည္က်ရ႐ံုကလြဲလို႔ ဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ၾကမွာလဲ အေမ..။
ေမေမရယ္
ဒီေကာင္ေတြ လိမ္ေနတုန္းပဲ
ဒီေကာင္ေတြေျပာတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ
ဒီေကာင္ေတြ ညာေနတုန္းပဲ
ဒီေကာင္ေတြ ေျပာတဲ့ အမ်ဳိးသားေသြးစည္းညီညြတ္ေရးဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ
ဒီေကာင္ေတြ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေနတုန္းပဲ
ဒီေကာင္ေတြ ေျပာတဲ့ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီး ဘယ္မွာလဲ
ဒီေကာင္ေတြ ေၾကာက္ကန္ကန္ေနတုန္းပဲ
ဒီေကာင္ေတြ ေျပာတဲ့ သမိုင္းစာမ်က္သစ္ေတြ ဘယ္မွာလဲ
ဒီေကာင္ေတြ လူ႐ိုင္းေတြဆိုတာ တစ္ကမၻာလံုး သိသြားၾကၿပီ .. အေမ။
ေမေမရယ္
ကမၻာတလႊားရဲ႕ မီဒီယာေတြမွာ
ဧရာ၀တီက ညီအစ္ကိုေတြရဲ႕ သတင္းေတြ
ေန႔စဥ္လိုလုိ ေနရာယူေနခဲ့ေပမယ့္
ခေမာက္ျပာတပ္ေတြ ၀င္ဖို႔ေနေနသာသာ
ဒါဟာ ျပည္တြင္းေရးသက္သက္ လို႔
လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းေတြရဲ႕
အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနတဲ့ ဗီတိုေတြ ေအာက္မွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မ်ဳိးလံုးေပ်ာက္ရေတာ့မယ္
ကမၻာ့အင္အားႀကီးေတြရဲ႕ ပါ၀ါလြန္ဆဲြမႈေအာက္မွာ
စေတးခံလိုက္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြအတြက္
အခုအခ်ိန္မွာ ခ်က္ခ်င္းလိုအပ္ေနတာက
ႏိုင္ငံတကာတပ္ေတြရဲ႕ အကူအညီ အေစာင့္အေ႐ွာက္ပါ.. အေမ။
ေမေမရယ္
ကမၻာႀကီး ဘယ္လို ေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲ
စစ္အာဏာ႐ွင္အမိုက္အမဲေတြက
ေသနတ္ကို လက္က မခ်ဘူး..
မိုးေပၚပဲေရာက္ေနသလိုလို
စကားလံုးေတြကလည္း ေအာက္တန္းက်လြန္းတယ္ အေမ..။
ေမေမရယ္
ဖက္ဆစ္အစြယ္ထြက္ၿပီး
အာဏာၿမဲဖို႔ တစ္ခုတည္းအတြက္
ကိုယ့္လူမ်ဳိးကိုယ္ႏွိပ္စက္
ဘီလူးသဘက္စီးေနတဲ့ေကာင္ေတြရဲ႕
က်ည္ဆန္မိုးေတြ ေအာက္
အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့
ဧရာ၀တီက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ အတြက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေ၀းေရာက္သားသမီးေတြ အားလံုး
တစ္သက္မေၾက႐ံုမက ကမၻာမေၾကဘူး အေမ.. ။
ညီမင္းႏိုင္
Oct 7, 2007
လမ္းေပၚမွာစီးတဲ့ ဧရာ၀တီ
-ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး အေမ …
အခန္းတံခါးေတြကို အလံုပိတ္
မီးပြင့္ေတြ အကုန္မွိတ္ၿပီး
တိတ္တဆိတ္ အိပ္ခဲ့ရတဲ့ညေတြမွာ ငါဘာေတြမွားခဲ့လို႕လဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုနဲ႕
သက္ျပင္းေတြကို မႈတ္ထုတ္ေနခဲ့ရတယ္ …။
-ပထမေန႕ …
ေမတၱာတရားရဲ႕ပဲ့တင္သံေတြ
လမ္းမေတြေပၚကိုလႊမ္း
သံဃာေတာ္ေတြခင္းေနတဲ့လမ္းေဘးမွာ
လက္အုပ္ခ်ီ မ်က္ရည္၀ဲ
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကို
ေၾကာက္စိတ္ေတြက ဆြဲထားတုန္းပဲ … အေမ။
-ဒုတိယေန႕ …
မိုးထဲေရထဲ
ေျခဗလာနဲ႕ ေမတၱာေ၀ၾကတဲ့ပြဲမွာ
လူငယ္ေတြ ျပည္သူေတြ
ေရႊ၀ါေရာင္စီးေၾကာင္းေဘးကျခံရံ
ဧရာ၀တီအသစ္တစ္ခု လမ္းေပၚကိုလွ်ံထြက္က်
ေမေမေရ …
အဲဒီ့ေန႕ကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ဧရာ၀တီျဖစ္ခဲ့ရေပါ့ …။
-ေနာက္တစ္ေန႕ …
ရိုးရိုးေလးပါပဲ … အေမ
ေနရဲ႕အပူကို အံတု
ေညာင္းညာကိုက္ခဲမႈေတြကို မမႈတဲ့
သံဃာအာဇာနည္တို႕အတြက္
အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္
ကၽြန္ေတာ္ … အေသအခ်ာကိုျဖစ္ခဲ့တယ္ … အေမ။
ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ႏုိင္ငံက
ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အေမ
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအတြက္
သာဓုေခၚ ေက်နပ္ေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္ …။
-ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႕ မတန္တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာသူေတြရဲ႕အေၾကာင္း
အေမ့ကို စာလံုးေပါင္းျပမေနေတာ့ပါဘူး …
အရူးတကာ့အရူးထဲမွာမွ
အဆိုးဆံုးဆိုတဲ့အာဏာရူး …
ၿပီးေတာ့
သူ႕ႏႈတ္မွာက အမိန္႕ေပးခြင့္
သူ႕လက္ေအာက္မွာက ငရဲနဲ႕ေတာင္မတန္တဲ့မိစၧာေတြ
သူတို႕လက္ထဲမွာက လူသတ္လက္နက္ …
ေမေမေရ …
ဒီႏုိင္ငံရဲ႕အနာဂတ္
သူတို႕ လက္ထဲကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕အပ္ရမလဲ …။
-ေမေမေရ …
ရိုက္ႏွက္ခံဒဏ္ရာ ဗလပြနဲ႕
ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ၾကရွာတဲ့
သံဃာေတာ္အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ
ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလာေျပာေနတယ္ … `အေရွ႕အရပ္၌ရွိေသာ
အနႏၱစၾက၀ဌာ အနႏၱ သတၱ၀ါတို႕
ေဘးရန္ခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ
ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ
ဆင္းရဲခပ္သိမ္း ၿငိမ္းၾကပါေစ
ႏွလံုးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ …´
ငါတို႕ … ေမတၱာတရားဆိုတဲ့ အလင္းနဲ႕
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ထြန္းညွိခဲ့ၾကတယ္ … တဲ့ …။
ဟုတ္တယ္ … အေမ
အားလံုးဟာ
တကယ္ကို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းပါပဲ …
ဒိုင္းေတြကို နံပါတ္တုတ္နဲ႕ တဒုံုးဒံုးတီးၿပီး
ညာသံေပးခ်ီတက္လာသံေတြ
မ်က္ရည္ယိုဗံုးခြဲသံေတြ
ေသနတ္ပစ္သံေတြ
ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုသံေတြ
ေနာက္ …
ႀကိမ္းေမာင္းရိုက္ႏွက္သံေတြ
အဲဒီအသံေတြ ေရာက္မလာခင္အခ်ိန္အထိ
တစ္ႏုိင္ငံလံုးဟာ သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြနဲ႕
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းအတိၿပီးေနခဲ့ပါတယ္ … အေမ။
-ေမေမေရ …
မိစၧာတို႕ရဲ႕က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ကို
ႏွလံုးသားထဲ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳလိုက္ရတဲ့
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕၀ိညာဥ္က
ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြလာေျပာတယ္ …
`သံဃာေတာ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ရွိခိုးတယ္
သံဃာေတာ္ေတြလုိအပ္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္လွဴဒါန္းတယ္
သံဃာေတာ္ေတြနဲ႕ အတူ သတၱ၀ါအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ေမတၱာပို႕တယ္ …
ကၽြန္ေတာ္ ဘာအမွားမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး …
ကၽြန္ေတာ္ အျဖဴစင္ဆံုးစိတ္တစ္ခုနဲ႕
အလုပ္သင့္ဆံုးအလုပ္ေတြကိုပဲလုပ္ခဲ့တာပါ …´ တဲ့ …။
ဟုတ္တယ္ … အေမ
ေက်ာင္းသားေတြ လူငယ္ေတြ ျပည္သူေတြ
သံဃာေတာ္ေတြေဖာက္တဲ့လမ္းေနာက္ကို ေပ်ာ္လို႕ေလွ်ာက္လိုက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး
အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာကို နားလည္လို႕
အမွန္နဲ႕ အမွားဆိုတာကို ခြဲျခားတတ္လို႕
အမွန္တရားဘက္ကရပ္တည္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိရွိခဲ့လို႕
ေနာက္ၿပီး …
တတ္ႏုိင္တဲ့အားေလးတစ္ခုနဲ႕
နိစၥဓူ၀ ဘ၀ေတြထဲက
ျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့
မျဖစ္သင့္တာေတြကိုေလွ်ာ့ပစ္ႏုိင္ဖို႕
သိပ္မေသခ်ာတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလး မစို႕မပို႕နဲ႕
လမ္းေပၚကိုထြက္ခဲ့ၾကတာပါ …
အမွားအယြင္းဆိုတာနဲ႕ေ၀းတဲ့ အျဖဴေရာင္လူငယ္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ကို
အနီေရာင္ေသြးေတြလႊမ္းေအာင္ ပစ္ခတ္
သူတို႕ေတြ လုပ္ရက္ခဲ့ၾကတယ္ … အေမ။
-ေမေမေရ …
အဲဒီေတာ္လွန္ေရးမွာ …
ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေတြကအစ
စစ္ေျမျပင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ …
သံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ေသြးကစလို႕
ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြရဲ႕ ေသြးအဆံုး
မိစၧာေတြ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ေသာက္သံုးခဲ့ၾကတယ္
ေမေမေရ …
အေျပာင္းအလဲတစ္ခုအတြက္
အသက္၀ိညာဥ္ေတြစေတးဖို႕လိုအပ္တယ္တဲ့
ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းအတြက္
တရားမွ်တမႈအတြက္
အမွန္တရားအတြက္
ဒီထက္ပိုၿပီး …
ဘယ္ေလာက္အထိေတာင္
ထပ္ေပးဆပ္ရဦးမွာလဲဆိုတဲ့အေမး
ေျဖႏုိင္သူေတြကို ေမးၾကည့္ေပးပါဦး ေမေမ …။
မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္ဖို႕မဟုတ္တဲ့ ေသနတ္ေတြ
အလွျပထားတာမဟုတ္တဲ့ ၀ါးရင္းတုတ္ေတြ
အဲဒါေတြထားလိုက္ပါ … ေမေမ …
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့
ဘယ္ေလာက္သတ္သတ္ …
ဘယ္ေလာက္ေသေသ …
လမ္းေပၚက ဧရာ၀တီဟာ …
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ
ထာ၀ရစီးဆင္းေနဦးမယ္ဆိုတာပါ …။ ။
ဘုန္းမင္းဇြန္
၂၈.၀၉.၂၀၀၇ (ေသာၾကာေန႕)
Sep 26, 2007
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
(ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္)
Sep 21, 2007
မ်ဳိးဆက္မ်ား၏ ေပါင္းစပ္ျခင္း
အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ား (Myanmar Future Generations [MFG]) လို႔ အမည္ေပးထားၿပီး ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ ေတးဂီတေတြကို အစဥ္တစိုက္ စုစည္း ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ျမန္မာလူငယ္တစ္စုဟာ “မ်ဳိးဆက္မ်ား၏ ေပါင္းစပ္ျခင္း” လို႔ အမည္ရတဲ့ သီခ်င္းအသစ္ တစ္ပုဒ္ကို စက္တင္ဘာ ၂၀ရက္ေန႔မွာ ထပ္မံ ထုတ္ေ၀လိုက္ျပန္ပါၿပီ။
~~ငါတို႔ လူငယ္ေလးေတြပါ ~~ အေတာက္ပဆံုးျဖစ္သင့္ခ်ိန္မွာ မြန္းက်ပ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ ၀န္းက်င္ဘ၀ထဲမွာ ~~ အတက္ၾကြဆံုး ႐ွိသင့္ခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းပိတ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာ ~~ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး လြတ္လပ္မႈေတြကို ငတ္မြတ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ အားလံုးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ~~ အ႐ွိသင့္ဆံုး ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုသာ ဆံုး႐ႈံးလို႔ ေနရတယ္~~
သီခ်င္းရယူရန္ (6.42MB)
သီခ်င္းစာသား ရယူရန္
ျပည္တြင္းမွာ႐ွိေနေန ျပည္ပမွာ႐ွိေနေန တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကို အေျပာခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္ဘဲ က်ရာက႑ကေန အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပေနၾကတာကို ဂုဏ္ယူပါတယ္...။
သံဃာအာဇာနည္
သံဃာအာဇာနည္ - သပိတ္ေမွာက္ ကံေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားသို႔ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း
ျပည္တြင္းက အႏုပညာရွင္မ်ားကိုယ္စား မိုးမခက တင္ဆက္သည္။
အထက္ပါသီခ်င္းကို mp3 ဖိုင္သို႔ ေျပာင္းေပးထားပါတယ္။ တတ္အားသမွ် မွ်ေ၀ၾကျခင္းျဖင့္ ကူညီပါ။
ဒီမွာ ရယူပါ (4.5MB)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီး
ကြယ္လြန္သူ ထူးအိမ္သင္(ခ)ကိုငွက္ ေရးသားသီဆိုခဲ့တဲ့ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပေနတယ္ဗ်ာ... ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ သမိုင္း၀င္ေန႔စြဲေတြမွာ ဧရာ၀တီနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတယ္...
Source : Irrawaddy News
သီခ်င္းကို ဒီမွာရယူပါ (4.54MB)
ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား
ထာ၀စဥ္လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ
ဣေျႏၵႀကီးမားလြန္းတဲ့ ဒီေျမမွာ တို႔ရဲ႕ေသြးေတြ
ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ စီးဆင္း
သူဟာ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တို႔ သိမ္းဆည္းထား.. ဧရာ၀တီ..
ေ႐ႊအတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ား
အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ၾကရာ
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕ အမွတ္တရ
ဒီေျမဟာ တို႔ရဲ႕အမိေျမ
ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလံုးသား
႐ွင္သန္ေစသူ တန္ခိုး႐ွင္
အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္႐ွိကဗ်ာ.. ဧရာ၀တီ..
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕မိခင္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕၀ိညာဥ္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.. ဧရာ၀တီ
ပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား
ရင္ဆိုင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကရာ
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕
ကာကြယ္သူ တို႕ရဲ႕ ဓားေတြ
သူရဲေကာင္းတို႕ ေမြးဖြား
ဒါဟာာ ငါတို႕ သမိုင္းရဲ႕
ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္မ်ား.. ဧရာ၀တီ ...
solo:
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ သခၤ်ဳိင္းရာ
ရာဇ၀င္သစ္တုိ႕ ေမြးမြားရာ
ေရႊေရာင္ ေန႕သစ္မ်ားအတြက္
ရင္ခုန္သူ တို႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ
ပ်ဳိမ်စ္ စိမ္းလမ္းေရးအတြက္
ယုံၾကည္သူေတြ အသက္နဲ႕
ထုဆစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ား .. ဧရာ၀တီ..
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕မိခင္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕၀ိညာဥ္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.. ဧရာ၀တီ ...
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
Sep 19, 2007
ထြက္ေပါက္(၇)
ရပ္ကြက္ထဲ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ၿပီး ရန္ေစာင္တတ္ေသာ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္ စကၤာပူတြင္ ဒီေန႔ ေသသည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ ဟိုကိုက္ဒီကိုက္ လုပ္ေနမည္စိုး၍ ယမမင္းက ေစာေစာစီးစီး ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပံု ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ အခ်ိဳ႕ ေခြး႐ူးမ်ား ကေတာ့ ေဟာင္႐ံုႏွင့္ အားမရ။ အာဏာကို မလြတ္္တမ္းခဲထားသည္။ ထို သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစားမ်ားအား ယမမင္းက သူ႔ကိုပါ ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ ဘလက္လစ္ထဲထည့္ၿပီး ဗီဇာထုတ္မေပးေသးေၾကာင္း၊ ေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုး မေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးျဖစ္ေနေသာ ယမမင္းသည္ အႀကံအိုက္ေနေၾကာင္း ဒီငရဲစထရိတ္္တိုင္းမ္ သတင္းစာ၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဒီငရဲစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာတြင္ ညာၿဖီး အာ႐ႊီးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားရန္ အတြက္ ျမန္မာ့အတင္းႏွင့္ ေ၀းမႈန္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ပံုမွန္ေရးသားေနေသာ အမည္မေဖာ္ရဲသည့္ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေလာက္ဖား မ်ားအား ခန္႔ထားရန္ လ်ာထားလ်က္႐ွိသည္။ ေလာက္ဖားမ်ားသည္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕စား ေလာက္ဖ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မဟုတ္ပါ။ အသားထဲက ေလာက္ထြက္သည့္ ကပ္ဖားရပ္ဖား အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
သံဃာမ်ား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကို ေမွာက္ၿပီးကိုင္လာသည္။ လူအမ်ားက ေၾကာက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ျပည္သူေတြပါမွာ ေၾကာက္ေနေသာ သံဃာအတုမ်ားကို ေရာထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “ျပည္သူေတြ မပါနဲ႔ သံဃာ့ကိစၥ သံဃာ႐ွင္းမယ္…” ဟု နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သည္။ ဒါ ဇာတ္ပြဲ မဟုတ္ပါ။ ရပ္မၾကည့္ေနပါႏွင့္။ “အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား၊ အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား။ အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ံႈးနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား”ဟူေသာ ဆံုးမကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္သည္အထိ မေမာမခ်င္း ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ႐ြတ္ပါ။ ပါ၀င္ပါ။ ပူးေပါင္းပါ။ ျပည္သူ႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲ အစစ္အမွန္မ်ား လုပ္ပါ။ “ရပ္ၾကည့္လို႔ အျမတ္မ႐ွိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားက တစံုတရာကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကားတစ္စင္း ျဖတ္သြားသည္။ ေမာင္းသြားသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္။ ကားေပၚတြင္ ေျမေခြးမ်ား ၿငိမ္၀ပ္စြာ ပါသြားသည္။ တေသြး တသံ တမိန္႔ ဟူသည့္ နဖူးစည္းမ်ား ပတ္ထားသည္။ ေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း “၄၄” ေကာင္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ ဓူ၀ံၾကယ္ကို ေျမေခြးတခ်ဳိ႕ ေစာင့္ေနသည္။ အိမ္နံပါတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “၅၄”။ ေလးျဖဴ၏ ပါ၀ါ ၅၄ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ထြက္ထြက္ၿပီးခ်င္း လိုက္သိမ္းတာ သတိရသည္။ ေသခ်ာတာက အဖိႏွိပ္ခံေရာ ဖိႏွိပ္သူမ်ားပါ ႏွစ္ဘက္လံုး ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲအတြက္ ဘာကိုမွ မရင္းမႏွီးဘဲ အလကားရဖို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးရင္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေနၾကျပန္ရင္ေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း သီခ်င္းကို အဖန္တလဲလဲ နားၿငီးေအာင္ ၾကားရဦးမည္။ “ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာေျဖရမွန္းမသိ အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဘယ္သူဆိုဆို မဆိုဆို သူကေတာ့ သူ႔ဆႏၵႏွင့္သူ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို ထဆိုလိုက္သည္။ “…ဒါဒို႔ေျပ.. ဒါဒို႔ေျမ.. ဒါ ငါတို႔ျပည္.. ဒို႔ဗမာ”။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ျမန္မာ့အတင္း သတင္းစာတြင္ ကဗ်ာဆရာသည္ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသည့္ အေနာက္တိုင္း လက္ေ၀ခံ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္လိုသူ ျပည္ေျပးတစ္စု၏ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈကို နားေယာင္ကာ အၾကမ္းဖက္သမားတို႔၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီး သီဆိုခဲ့သည္ဟူသည့္ ေဆာင္းပါး ပါလာေတာ့သည္။
Sep 18, 2007
အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူး႐ွင္သို႔
ဆရာသခင္သို႔
ကၽြန္ေတာ္ ပန္ၾကားပါရေစခင္ဗ်ား...
ေခါင္းေလာင္းသံလြင့္ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ရင္
ပန္းသစ္ပြင့္ဖူး ေနျခည္ဦးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခ်င္သည္ေပါ့ ဆရာ...
“ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္” တဲ့
မပ်က္ႏွစ္စဥ္ ပန္းတိုင္၀င္ရန္
ကၽြန္ေတာ္..
အတန္းတက္ခ်င္ၿပီေပါ့ ဆရာ...
ဒါေပမယ့္ ဆရာရယ္
မေ၀းေသးတဲ့ သမိုင္းသစ္
႐ွစ္ေလးလံုး ၀ိညာဥ္အစစ္က
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ မီးေလာင္ေနဆဲပါ ဆရာ...
မားမားစြင့္စြင့္ ေဒါင္းအလံ၀င့္ရင္း
ဒီမိုကေရစီေပးပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေပးပါ
ေတာင္းတာက တျခား ရတာက က်ည္ဆံမိုး
ဇီ၀န္ေၾကြ အျဖစ္ဆိုးေတြ
ေသြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရတယ္ ဆရာ...
ယေန႔တိုင္လည္း ဆူပူတာ ဗကသ လို႔
ေသနတ္နဲ႔ စြဲခ်က္တင္
မထင္ရင္ တစ္ကၽြန္း
မြန္းလြဲည ဖမ္းေခၚ
ဒီမိုကေရစီ ရဲေဘာ္ေတြ
စစ္ခံု႐ံုးမွာ အက်ဥ္းေထာင္မွာ
ငရဲခံေနရ႐ွာတယ္...
စာနာေပးပါဆရာရယ္..
အျပစ္ကင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ေျမ
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကံ့ေကာ္ေျမမွာ
လူသတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အာဏာစက္က
အသက္တာ႐ွည္ေနခဲ့ၿပီ
ပညတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အတန္းထဲ၀င္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဆက္သင္သင့္ပါသလား ဆရာ...
အေသက်ပ္ အေနက်ပ္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ပညာေရး
ေခတ္အတြက္လည္း ဘာမွမပါဘူး
ကြန္႔ျမဴးလာမယ့္ အေတြးအေခၚသစ္ေတြဟာ
အာဏာ႐ွင္စနစ္ရဲ႕ အျပစ္အညစ္ေတြၾကားမွာ
မႈန္၀ါးေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမလား ဆရာ...
ခြင့္လႊတ္ပါဆရာရယ္..
ေက်ာင္းအလာ ေပတရာလမ္းေပၚက
ယမ္းေညႇာ္နံ႔ ေသြးညီႇနံ႔ေတြက
ယေန႔ထိ ရဲေနဆဲမို႔
တိုက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူး
အာဏာ႐ူးေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရဦးမယ္...
ေက်ာင္းအျပန္မွာ ေဒါင္းအလံမတင္ရရင္ေတာ့ျဖင့္
ေနပါေစ ဆရာရယ္
“ ဆယ္ကမၻာမေၾကဘူး...! ”
ထူးတဲ့သမိုင္းတစ္ရပ္
ေသြးနဲ႔ ဆက္ေရးလိုက္မယ္
အမွန္တရား ပုရပိုဒ္ေပၚ
“တျပည့္မိုက္မ်ား” ရယ္လို႔
ကင္ပြန္းတပ္ထိုက္ပါသလား .. ဆရာခင္ဗ်ား... ။ ။
ညီေတာ္
မွတ္ခ်က္။ ။ ဗမာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ)မွ ထုတ္ေ၀ေသာ အိုးေ၀ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ညီေတာ္၏ ကဗ်ာအား ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
Sep 16, 2007
ထြက္ေပါက္(၆)
ၾကားခ်င္မွန္းမသိ မၾကားခ်င္မွန္းမသိ လာလာေအာ္ေနတာ ခက္သည္။ အမွန္တရား.. အမွန္တရားဟု ပါးစပ္ကမခ် တဖြဖြ ေရ႐ြတ္ရင္း သက္ေစ့ပုတီးစိတ္သူေတြ မ်ားလာသည္။ အပုပ္အသိုးမ်ားကို လွလွပပထုပ္ပိုးၿပီး အမွန္တရားတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ ေစ်းကြက္၀င္ေၾကာ္ျငာမ်ား ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာပါ ေတြ႕လာသည္။ အမွန္တရား လက္လီလက္ကား ေရာင္းရန္႐ွိသည္။ “ပ” ေစာက္ ဟု အေပၚစီးက ၾကည့္သူက ေျပာသည္။ ေအာက္က လူက “ဂ” ငယ္ ဟု ျငင္းသည္။ အေ႐ွ႕ကသြားသူက ဒါ “င” မဟုတ္လားဟု ေစာဒကတက္သည္။ ေနာက္က လူက .. ေသခ်ာတယ္ ဒါ “၁” ပဲ ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သူတို႔ အားလံုးကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမွာၾကည့္ဆိုၿပီး “၀” ဆြဲျပလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္က “သုည” ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မဟုတ္ဘူး.. အဲဒါ “၀လံုး” တဲ့။ က်န္တစ္ေယာက္က ဒါ “စက္၀ိုင္း” ျဖစ္ရမယ္ ဟု ေျပာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ဘာမွ မေျပာေတာ့ ပါးစပ္အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ေတြးေနသည္။ အမွန္ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ပက္ကို အမွားခပ္မ်ားမ်ားေရာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွန္ပါ၀င္မႈရာခိုင္ႏႈန္း ၄၀။ အမွန္ပါ၀င္မႈ အနည္းအမ်ား ေပၚလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အတိုင္းအတာႏွင့္ကိုယ္ ေရခ်ိန္မလြန္အာင္ ေသာက္ဖို႔ လိုမည္။ တကယ္ေတာ့ အမွန္အမွားသည္ အခ်ိန္ကာလ၊ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေပၚလိုက္ၿပီး ကြဲျပားတတ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ေျပာမျပျဖစ္ေတာ့။ အမွားဟု ေျပာၿပီး သူတို႔ လႊင့္ပစ္ထားတာေတြထဲကို ေမႊေႏွာက္႐ွာေဖြလိုက္ေတာ့ အမွားေတြ ၾကားမွာ အမွန္ေတြ ဟိုတပိုင္း ဒီတစ။ သူတို႔အားလံုးကို သူတို႔၏ အမွန္တရားမ်ားႏွင့္အတူ ထားရစ္ခဲ့သည္။
လမ္းတြင္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သူ သတ္သတ္လြတ္စားေနသည္ဟု ေျပာသြားသည္။ သာဓု မေခၚျဖစ္။ က်ားသည္ က်ားအလုပ္ မလုပ္ဘဲ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းသည္ ပိုၿပီး အႏၱရာယ္ႀကီးသည္။ ေလာကတြင္ အေဆာင္အေယာင္ေတြမ်ားသည္။ အေယာင္ေဆာင္ေတြ မ်ားသည္။ က်ားအတုက သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ လြတ္လပ္ေရးအတုက သံတုိင္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးျပသည္။ ျပည္သူအတုက အက်ၤ ီအျဖဴ ပုဆိုးအစိမ္း၀တ္ၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေထာက္ခံၾကသည္။ သံဃာအတုက ေခါင္းကို ေျပာင္ေနေအာင္ ရိတ္ထားသည္။ ဒီမိုကေရစီအတုက ေအာ္တိုကေရစီကို ဒီမိုကေရစီ အေရခြံ လဲပစ္လိုက္သည္။ ပိုက္ဆံအတုေတြက စကၠဴစုတ္ေတြလို ျခေသၤ့ေခါင္းစြပ္ၿပီး တေ၀ါေ၀ါ ထြက္က်လာသည္။ က်စ္လ်စ္မႈ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေဖာင္းပြသည့္အရာကို က်ပ္ေငြ ဟု အမည္တပ္လိုက္သည္။ ေငြတန္ဖိုးက်ျခင္းသည္ ေ႐ႊ တန္ဖိုးတက္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ “ေရႊ” ၏ အသံုးမက်ေသာ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ “ေ႐ႊဘ” က ငါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ဟု ထေျပာသည္။ ဟုတ္တယ္။ “ေန” ဖ်က္လိုက္ “ေ႐ႊ” ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အားလံုးက ေနပူေရႊပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေရ “ငတ္” ေနၾကၿပီ။
နတ္ေရကန္ထဲ ဆင္းလိုက္တာႏွင့္ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ လွပသြားသည္ တဲ့။ မီးလွ်ံထဲခုန္၀င္လိုက္တာႏွင့္ ဖီးနစ္ငွက္က ႐ွင္ျပန္ထေျမာက္လာသည္တဲ့။ ဘံုခုႏွစ္ဆင့္မွာ လြင့္တဲ့ တိမ္တိုက္ဟု တာရာမင္းေ၀က ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ အဆင့္ခုႏွစ္ဆင့္ႏွင့္ ဖ်ားေယာင္းၿပီး ေခၽြးသိပ္ထားတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကိုေတာ့ Propaganda ေျမပံု တိမ္တိုက္ဟု အမည္တပ္လိုက္သည္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူ ကိုယ့္ရန္သူဟု တရားေသ ယူဆထားတာေတာ့ အေတာ့္ကို ဆိုးသည္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္အေတြးအေခၚေတြ ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္မွာ လစ္ဘရယ္ ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရဦးမည္။ အီေဗာ္လူး႐ွင္းႏွင့္ မရလွ်င္ ရီေဗာ္လူး႐ွင္း လုပ္ရမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အသာတၾကည္ ေတာင္းဆိုလို႔ မရရင္ေတာ့ က်ဳပ္က အတင္းလုပ္ရမွာပဲဟု ဆိုသည္။ ကဲ .. ထြက္ေပါက္မေပးရင္ေတာ့ အတင္းလုပ္ဖို႔ လိုလိမ့္မည္။ ခဏတာ ရင္းဖို႔ေၾကာက္ေနရင္ တစ္ဘ၀စာမက မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုး သံုးစားမရေအာင္ ျဖစ္သြားမွာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
Sep 14, 2007
ထြက္ေပါက္(၅)
ေဒါက္.. ေဒါက္… အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေထာက္ခံပြဲလာမတက္ရင္ ဒဏ္ေငြ႐ိုက္မည္ဟု ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုသူက ဟန္ပါပါမာန္ပါပါ ခါးေထာက္ၿပီး ေျပာသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အေျခာက္ႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရသလို ျဖစ္လာသည္။ အေျခာက္မ်ားကို သိပ္ၾကည့္မရပါ။ ထို႔ထက္ သူမ်ားကို အာဏာျပလိုက္ ပါ၀ါျပလိုက္ ေျခာက္လွန္႔ ဟိန္းေဟာက္တတ္သူမ်ားကို ပို႐ြံသည္။ အေျခာက္ခ်င္းအတူတူ ပါ၀ါအေျခာက္မ်ားက တမူးသာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္မလံုေသာေၾကာင့္ သူမ်ားကို လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေလ့႐ိွျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ အေျခာက္သည္ သူ၏ စိတ္မလံုၿခံဳမႈကို ဖုံးကြယ္ရန္ သူမွန္ေၾကာင္း လိုက္လိုက္ေအာ္သည္။ ယိုသူမ႐ွက္ ျမင္သူ႐ွက္ဆိုသလို အရည္မရ အဖတ္မရ ေအာ္ေအာ္ေနသည့္ ထိုအေျခာက္ကို Anonymous ဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။
အတင္းအၾကပ္လုပ္ျခင္းကို မုန္းတီးသူ စာရင္းလုပ္လွ်င္ သူပါမည္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အမိန္႔မေပးနဲ႔။ “အမိန္႔”သည္ ဆိုလို႔ေကာင္း႐ံု ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအမိန္႔အရ အတန္းပိုင္ဆရာမက ႀကံ႕မရ ဖြတ္မရ အသင္းထဲ တစ္တန္းလံုး အတင္း၀င္ခိုင္းတာကို သတိရသည္။ ဆရာမကို အေမက မ၀င္ခိုင္းဘူးဟု ခပ္တည္တည္ သြားေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀င္စရာမလိုခဲ့။ အေမသည္ ဆရာမ၏ တစ္ခ်ိန္က ဆရာမျဖစ္ဖူးတာေၾကာင့္ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ရဲပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုးသြားသည္။ ခက္သည္။ တခါတေလ ဒီလိုပဲ Law of Jungle ကို မသံုးခ်င္ဘဲ သံုးရတာ ခက္သည္။ လိမ္ရညာရတာကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ေနၾကတာ ခက္သည္။ လူဦးေရက သန္း ၅၀။ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး အသင္း၀င္က သန္း ၂၀။ ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ကိုယ့္လူတို႔ရယ္။ ဟားတိုက္ရယ္ရတာၾကာေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ေနရာတကာ ရယ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ သတင္းစာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရယ္လိုက္သည္။ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သတင္းလာေနသည္။ ရယ္ရျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ ကာရာအိုေက အေခြပဲ ၾကည့္ေတာ့မည္ ဟူေသာ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ မရယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ပါတယ္ဆိုမွ ရယ္စရာက မွန္သားျပင္အျပည့္ စာလံုးႀကီး ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ တက္လာသည္။ “ျပည္သူ႔သေဘာထား” တဲ့။ ထို႔ေနာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးပီသစြာ မီးက ပ်က္သြားေတာ့သည္။ အေမွာင္ထဲမွ ရယ္သံမ်ားက မဆံုးေတာ့.. ဟား.. ဟား….ဟား…။
ေခတၱ အလုပ္လက္မဲ့
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အိပ္မက္ေတြ မွိန္ပ်ေနတယ္။
ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အဇၥ်တၱနဲ႔ တစ္သားတည္းက်ေနတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ သုညက စသတဲ့လား
အႏႈတ္ကိန္းဂဏန္းေတြၾကားထဲ
အသံတိတ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနရတာ ၾကာခဲ့ေပါ့ကြယ္။
လြယ္လြယ္ေန လြယ္လြယ္ေသၾကတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ
မၾကာခဏ လြတ္လြတ္က်တတ္တဲ့
ကတိက၀တ္ ၀တ္စံုျပည့္အနာဂတ္ေတြ
ေဟာဒီမွာ တေပြ႕တပိုက္ေနရာယူထားတယ္။
သက္ျပင္း႐ိႈက္သံေတြ အတံုးအ႐ုန္းေအာက္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ွင္ျပန္ထေျမာက္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါ့ကိုယ္ငါထိုးေကၽြးခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးစာျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ လိမ္လည္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုးသားခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဘ၀င္တစ္ခြဲသားျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရ
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္
ရယ္ေမာလိုက္တယ္။
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ လႈိက္လႈိက္ေမာေမာ
ငိုေၾကြးလိုက္တယ္ ။
ကဲ အသက္မွန္မွန္႐ွဴ
မနက္ျဖန္မွာ “လူ” ျဖစ္ဖို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရဦးမယ္။ ။
ေခလြန္း
အလုပ္မ႐ွိဘဲ စိတ္ေလေနတဲ့ ကာလတစ္ခုက ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ...
Sep 13, 2007
ဘေလာ့ဂ္ဂါႏွင့္ သူ႔၀န္းက်င္႐ွိအရာမ်ား
ပိတ္ထားတဲ့ပါးစပ္ထဲမွာ အနီရဲရဲ စကားလံုးေတြ ႐ွိတယ္
(၃) ခုန္ေပါက္ လႈပ္႐ြ။
မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေနက် အနိငွာ႐ံုေတြ ႐ွိတယ္
(၆) ဟန္ေရး တျပျပ။
ခ်ဳပ္တည္းထားတဲ့ လက္ထဲမွာ မႈိတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြ႐ွိတယ္
(၁) အိပ္ေရး မ၀တ၀။
ရပ္ေနတဲ့ ေျခထဲမွာ ပက္လက္ေမ်ာေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ႐ွိတယ္
(၅) တားမရ ဆီးမရ။
ေတြးေနတဲ့ အာ႐ံုထဲမွာ မင္းမဲ့စ႐ိုက္နဲ႔ဲ့ လူမိုက္သူမိုက္ေတြ႐ွိတယ္..
(၂) အံ၀င္ခြင္က်။
႐ွဴလိုက္တဲ့ ေလထဲမွာ ညီွစို႔စို႔ အကုသိုလ္ေတြ႐ွိတယ္
(၄) တုတ္ျပဓားျပ။
သူ႔မွာ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ကို
(၇) မဲ့ၿပံဳး
ၿပံဳးျပ တတ္တဲ့ အေတာင္ပံတစ္စံု႐ွိတယ္။
(၁) ထၾကည့္ေတာ့
(၂) စြာ
(၃) ၿပီး
(၄)
(၅) နဲ႔
(၆) လုပ္ေနသူေတြ ေတြ႕ေတာ့
(၇) တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
ညီမင္းႏိုင္
စက္တင္ဘာ ၁၃ရက္၊ ၂၀၀၇
Sep 12, 2007
ဘေလာ့ဂ္ဂါ၏ သစၥာ၊ ဘေလာ့ဂ္ျခင္းႏွင့္ အမွန္တရား
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက “ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရား မေကာင္းလွ်င္ ငါ့မိဖုရားကိုေရး” ဟု သတင္းစာကို လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အ၀ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေကာင္းေအာင္ေနျပလွ်င္ ဘယ္သူကမွ လာၿပီး ဒီေကာင္ မေကာင္းဘူးဟု လာမေျပာပါ။ ေျပာလာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုသူသည္ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိမိက ေကာင္းပါလွ်က္ႏွင့္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံေျပာဆိုသည္ဟု ထင္လွ်င္လည္း တရားဥပေဒ႐ွိပါသည္။ ဥပေဒအတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဆာင္႐ြက္ပါ။ သတိေပးသလိုႏွင့္ အသာတၾကည္ ေခ်ာ့ေမာ့ျခင္း၊ မရလွ်င္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ ထိုသို႔မွ မရလွ်င္ မြန္းလြဲသန္းေခါင္ဖမ္းဆီးျခင္း ျပဳလုပ္ေနသည္ မ်ားသည္ ဥပေဒ၏ ျပင္ပမွ လုပ္ရပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘေလာ့ဂါ စစ္မွန္လွ်င္ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ၏ အခ်ိန္ကို ေလးစားသည္။ ကိုယ္က်ဳိးတစ္ခုထဲၾကည့္ၿပီး အထက္လူႀကီး မ်က္ႏွာရဖို႔ ေပါက္ကရ ေရးေနသူကိုလည္း ဘေလာ့ဂါဟုပင္ နာမည္ မတပ္ထိုက္ပါ။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ားသည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္သည္ဟု တစာစာေအာ္ၿပီး ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနသူမ်ားထက္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္သည္။ ေထာက္ျပသည္။ ဒါကို မလုပ္ရ မေရးရ ဟု တားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ ႐ွိရဲ႕လား။ “ငါတို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ မွ်မွ်တတ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလာမည္ ဆိုရင္ေတာ့ အမွန္တရားကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ရမည္ မဟုတ္ပါ။
အခုတေလာ ျမန္မာမ်ားအၾကား၀ယ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္း ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ျခင္းမ်ား ေခတ္စားလာသည္ႏွင့္အမွ် အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစားေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို ေတြ႕လာရသျဖင့္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူအမ်ားစုမွာ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ား မွ်ေ၀ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ျခင္းမ်ား၊ ေ၀ဖန္အႀကံေပးျခင္းျခင္းမ်ား ျပဳၾကသည္။ ဘယ္ေနရာမဆို စုန္းျပဴးမ်ား ပါလာစၿမဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မရေၾကာင္း ထပ္မံေပၚေပါက္လာေသာ လူမိုက္အားေပး ဘေလာ့ဂ္အခ်ဳိ႕က အခ်က္ျပခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူ ေတြက ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ က်ပ္ရလို႔ လိုက္ေလွ်ာက္တာလို႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ မီဒီယာသတင္းငွာနမ်ားမွ သတင္းမ်ားကို အမွားႀကီးေတြဟု ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထုတ္ျပန္ရေသာေၾကာင့္ တခါတရံ အမွားအယြင္းတစံုတရာ ႐ွိေကာင္း႐ွိေပမည္။ ထိုသို႔ေသာ ေစတနာအမွားအတြက္ အျပစ္တင္စရာ မလိုေပ။ အစိုးရမီဒီယာ တီဗီ၊ ေရဒီယို၊ သတင္းစာတို႔မွ ထုတ္လႊင့္ေနေသာ သတင္းမ်ားကေရာ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ် မွန္ေနၿပီး ဘယ္လိုေစတနာရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထုတ္ျပန္ေနလို႔လဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။
သူ႕လူကိုယ့္ဘက္သားေယာင္ေဆာင္ကာ ေစတနာ သေဘာ႐ိုးႏွင့္ ကြန္မန္႔ ေရးသလိုႏွင့္ ေနာက္ကြယ္က ျပေနေသာ လက္သီးကို မျမင္ရဘူးဟု ထင္လွ်င္၊ လက္႐ွိအေျခအေနအရပ္ရပ္အရ အစစငဲ့ကြက္ၿပီး မတရား လုပ္ခံေနရမႈကို ၿငိမ္ခံေနရျခင္းကို “ငါတို႔ လုပ္လိုက္တာ ေၾကာက္လန္႔ကုန္ၿပီ၊ ငါတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာနဲ႔ ၿငိမ္က်သြားတာပဲ” ဟု ထင္ေနလွ်င္ မွန္ထဲကို ရဲရဲၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္တာ မွန္ရဲ႕လား ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုပါရဲ႕လားဟု ေမးၾကည့္ပါ။ ေသခ်ာတာက အမွန္တရား ဘက္ေတာ္သား ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ပရိသတ္မ်ားသည္ ေျပာသမွ်ယံု၊ လွည့္သမွ်ယံုမည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါေၾကာင္း။
Sep 11, 2007
အေရးတႀကီးကိစၥ
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာၿပီ
ကမၻာႀကီး ေအးခဲလာၿပီ
အိုဇုန္းလႊာႀကီး ေပါက္ၿပဲေနၿပီ
သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနၿပီ
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးေနၿပီ
ေအအိုင္ဒီအက္စ္
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး
ရပ္ကြက္ထဲက ေအးဒီးစ္ျခင္ေတြ ..
ဒါေတြ ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး
နက္သထက္နက္လာတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းမွာ
ဘာသိဘာသာ ေနထိုင္ရင္း
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းကို
အယ္လ္ေဇး႐ွင္းလို ထင္လိုထင္
အင္တာနက္ကို
အင္တာနတ္ ထင္လိုထင္
သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာကို
ႀကံဳသလို ေျဖရင္း ႐ွင္းရင္း
ေရလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္
မီးလင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဟးကနဲ ေအာ္ၾက
ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူမျဖစ္ဘဲ
ေၾကာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ရသူေတြ
ေသခ်ာတာက
ဒီအတိုင္းဆက္ေနသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ညီမင္းႏိုင္
စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္၊ ၂၀၀၇။
ထြက္ေပါက္(၄)
မနက္႐ွစ္နာရီခြဲမွာ ႐ံုးကိုအေရာက္လာၾကပါဟု ေျပာေလ့႐ွိေသာ မန္ေနဂ်ာကို ကိုးနာရီထိ မေတြ႕။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သင္တန္းသြားတက္သည္ဟု ဆိုသည္။ အီးေမးလ္စစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကြန္မန္႔ေတြ ဟိုေရးဒီေရး လုပ္သည္။ သတင္းေတြ ဖတ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္း လုပ္စရာ မည္မည္ရရ မ႐ွိ။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအၿပီးႏွင့္ ေနာက္တစ္ခု အစပ်ဳိးခ်ိန္တြင္ ဒီလိုပဲ အားယားေနတတ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိဘဲ ထိုင္ေနသည္ထက္ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားလာေသာ ဒီဘိုးႏိုး၏ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ေနခ်င္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁ရက္ေန႔ ၁၁နာရီ ၁၁မိနစ္။ ဒီရာသီတြင္ မန္ယူအေျခအေန မေကာင္း။ မန္ယူပရိသတ္အမ်ားအျပား႐ွိေသာ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း အေျခအေန မေကာင္း။ မႏွစ္ကေတာ့ မန္ယူ ပရီးမီးယားဗိုလ္စြဲခဲ့သည္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျခားအာ႐ွႏိုင္ငံမ်ား အားက် အတုယူခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့.. သေရက်သည္။ ႐ံႈးပြဲဆက္သည္။ အနီကတ္ျပခံလိုက္ရ လက္နက္အျပခံလိုက္ရျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္မင္း မကယ္ႏိုင္ ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေသာ မဇၥ်ိမေဒသက ကုလမင္းထံ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမင္းကို ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနသည့္ စြမ္းအင္မရမွာစိုးေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းေပါက္ေဖာ္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္း မေရာင္းရမွာစိုးေသာ လက္နက္ကုန္သည္တို႔က တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ျဖည္ျပလိုက္ေတာ့ “ဗီတို” ဟူေသာ စကားလံုးႀကီး ထြက္က်လာသည္။ ဗီတိုသည္ ဗီ႐ိုလို ထည့္ခ်င္တာထည့္လို႔ မရေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္လို႔ရသည္။ Balance of Power .. ျဖစ္ေအာင္ ညီမွ်ျခင္း၏ တစ္ဘက္စီတြင္ ဗီတိုေတြ ေပါင္းထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဘာအေျဖမွ မထြက္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရ၀မ္ဒါမွာ သံုးလအတြင္း လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိဘဲ အခြင့္ေကာင္းယူျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စိုးမိုးျခင္းသာ တတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ပ်ံရင္းမေသဘဲ တိုက္ရင္းေသခဲ့ရသည့္ ငွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ လူငယ္ေတြ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္႐ံုမက ေျခပါ ပ်က္ေနၿပီ။ အားအား႐ွိ ဘီယာဆိုင္၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔ ေျခေထာက္ေတြ လွည့္ေနသည္။ အခု စင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခၽြေနတဲ့ အဘုိးႀကီးေတြ အိုၿပီး ေသေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တက္တဲ့အခါ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဟု တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေပးၿပီး အတိတ္ေရးခိုင္းကာ ခင္ဗ်ားအိပ္ေတာ့ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ သေဘၤာဦးတြင္ စီးကာ ပါလာမည့္ နန္းသိမ္းပြဲခံ မင္းသားကို ေမွ်ာ္သည္။ ရတနာဂီရိသို႔ ပါသြားသည့္ မိန္းမေၾကာက္ရေသာ မင္းကို ေမွ်ာ္သည္။ ဖက္စစ္ဂ်ပန္ကို ေမွ်ာ္သည္။ မဟာမိတ္တပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္သည္။ ကုလတပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မေျပာင္းေသး။ အာဏာ႐ွင္စနစ္ မေျပာင္းေသး။ ေဟရာကလိုက္တပ္စ္က ျမစ္တစ္ခုကို ႏွစ္ခါ မဆင္းႏိုင္ဟု ေျပာသြားသည္။ ထို႔အတူ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ႏွစ္ခါ အတူမေတြ႕ႏိုင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ တက္ေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ က်ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အနာဂတ္ကို ေသနတ္ႏွင့္မွားၿပီး ခါးၾကားထိုးထားတဲ့လူမ်ား၊ အတိတ္ကို မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသူမ်ား၊ ပစၥဳပၸန္ကို တရားနဲ႔ေျဖရင္း ခႏၱီစေနသူမ်ား.. ဒါဟာ ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားလိပ္ခ်ဖို႔ သင့္ေနၿပီ။ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ မကရေသးသည့္ အသစ္စက္စက္ ေနာက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္က “ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာျပည္မွ ႀကိဳဆိုပါသည္” ။
Sep 10, 2007
ခရီးသည္
ဗင္ဂိုးေရ..
အေတြးစုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းေတြကို
ခံစားမႈေရာင္စံုေရာစပ္ၿပီး
ယံုၾကည္မႈပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
ဘ၀ကားခ်ပ္ေပၚမွာ ေရးဆြဲၾကည့္တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
တဂိုးေရ..
ရင္ခုန္သံေတြ စာစီၾကည့္ၿပီး
စိတ္၀ိညာဥ္ေတြ အဆံုးထိႏွစ္ထည့္
ရစ္သမ္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရင္းေမာရင္း
႐ူးသြပ္ျခင္း ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ေရးမိတယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
ကတ္ကိုဘိန္းေရ..
လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သံစဥ္ေတြပူးကပ္
ဂီတထဲမွာ ခင္ဗ်ားကို အထပ္ထပ္႐ွာေတာ့
လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ႕တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာသမား မျဖစ္ခဲ့ဘူး..။
ဗင္ဂိုးရဲ႕ ၾကယ္စံုတဲ့ညမွာ
တဂိုးရဲ႕ ေလလြင့္ငွက္ဟာ
ကတ္ရဲ႕ ေအာ္တာေနးတစ္ဗ္တစ္ပုဒ္ကို ဆိုရင္း အေ၀းကို ပ်ံသြားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျခရာေကာက္ရင္း
အလင္းအေမွာင္ မပီျပင္ေသးတဲ့
ေမွာ္၀င္ အေ၀းေျပးလမ္းမမ်ားထက္
“လူ” ဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဖက္တြယ္ထားတုန္း... ။
ေခလြန္း
ႏို၀င္ဘာလ ၁၄ရက္၊ ၂၀၀၃
လူၾကမ္းေနရာ
“လူၾကမ္းေနရာ”
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားၾကတိုင္း
“ဒိုင္း”ဆိုေအာ္ဟစ္ သူမ်ားပစ္ရင္
႐ွင္လ်က္အခါခါ ေသရပါသည့္
ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀...။
အထက္တန္းတြင္
တင္ျပသမွ် ကဇာတ္မွာလည္း
ပြဲတိုင္းပါၿပီး လူၾကမ္းႀကီးလုပ္
မင္းသမီးလုပ္သူ ပါး႐ိုက္မူလည္း
ၿပံဳးဆဲမပ်က္ ေနတတ္ခဲ့လို႔
ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က
“အျပင္က်လည္း မုန္းဖို႔ပဲေကာင္း
မေျပာင္းဘူး” ဟု
ေစာင္းလ်က္တစ္မ်ဳိး တဲ့တိုးတစ္ဖံု
အစံုေျပာၾက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀...။
ဇာတ္ပို႔ေနရာ၀ယ္ အကယ္ဒမီဆု
ေအာင္ပန္းလွမ္းလုလုမွာ
မနာ၀ံ့စြာ ၾကားရျပန္
ကၽြန္ေတာ့္ကံေလ ေနပါေစေတာ့...။
“တစ္ကားလံုးမွ တစ္ေယာက္သာရယ္
အကယ္ဒမီတန္ရင္
ျဖဴစင္ေခ်ာေမာ အေျပာခ်ဳိသူ
ရမူေကာင္းရဲ႕..” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အမူအရာ
အကယ္ဒမီယူစရာလား.. ” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အိုက္တင္
အကယ္ဒမီပင္ ေခၚထိုက္သလား..” တဲ့ေလ.. ။ ။
ေခလြန္း
Sep 6, 2007
ထြက္ေပါက္(၃)
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ေရေတြ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ညက စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္လခ မေပးရေသး။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ ခုထိ မရေသး။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟု စာတန္း လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသူကို “ခင္ဗ်ားေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာကာ ေျခထိုးခံလိုက္သျဖင့္ ေမွာက္ရက္လဲ သြားသည္။ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က လိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ေျပာၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ထိုခ်က္လက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာမွ ေရးမထား။ အေၾကြး၀ယ္ကတ္သည္ သံုးရစြဲရလြယ္ေသာ္လည္း အတိုးေပးရတာ မလြယ္ကူပါ။ “ယေန႔အေၾကြး မေရာင္းပါ” ဟု ေရးကာ ထိုင္ငိုက္ေနတတ္ေသာ စတိုးဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ကို ႏႈိးၿပီး “မနက္ျဖန္မွ အေၾကြးလာ၀ယ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ မနက္ျဖန္အတြက္ အိပ္မက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ၿပီး အိပ္မက္ မက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏုိးတိုင္း ယေန႔ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မနက္ျဖန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ ေနာင္တ မရဖို႔ အခုကတည္းက “တ” ထားလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္မည္။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ေတာင္ ဟိုတေန႔က ေျပာမိေသးသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါတြင္ ထုတ္မည္ဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါ။ အိုကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ ခုတေလာ စာေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခ်င္ ေနသည္။ သူ႔စိတ္တြင္ အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္ေနေသာအရာသည္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္အေတြးမ်ား မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားသည္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လို႔ရသလို လူအုပ္ထဲလည္း ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားသည္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တစ္ခုလို ဖန္တီးၿပီး နားၿငီးေအာင္ တီးျပေနတဲ့အသံေတြ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကားသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုေတြ မလိုပါ။ ေလွကား ခုႏွစ္ထစ္ တက္စရာ မလိုပါ။ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္သည့္ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈသာ လိုအပ္သည္။ စိတ္ထဲမွ ၀ုန္းကနဲ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းရန္ နံပါတ္စဥ္ ႐ြတ္ပါဟု ဘယ္ပညာ႐ွိက ေျပာသြားမွန္းမသိ။ တစ္.. ႏွစ္.. သံုး.. ေလး.. ငါး.. ေျခာက္.. ခုနစ္.. ရွစ္.. ။ ထိုပညာ႐ွိသည္ ပညာ႐ွိနည္းျဖင့္ ဆဲခိုင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဆဲဆဲ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားတာကေတာ့ ဆိုးသည္။ အမွန္က မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း တကယ္ မၾကားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္သလို လက္လည္းပ်က္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အအံုကို က်ားကန္ထားၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုး အေသျဖင့္ လူမ်ား.. စိတ္ဓာတ္ အေသျဖင့္ လူမ်ား.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသျဖင့္လူမ်ား.. ဒီအိပ္မက္ဆိုးက အလန္႔တၾကား ႏိုးထခ်င္ၿပီ။
Sep 5, 2007
ထြက္ေပါက္မ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာမွ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္
ထြက္ေပါက္မ်ားကို အခုရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို ဆက္တိုက္ေရးခ်င္ေရးမိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ပစ္လိုက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တရားမွတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘယ္လိုမွ စုမရပါဘူး။ စိတ္က ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ သြားေတာ့တာပဲ။ အခုကေတာ့ တရားမွတ္တာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ စုမထားဘဲ သြားခ်င္ရာသြားဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနာက္ကေန မရအရ စိတ္ေစရာကို လိုက္ေရးတာပါ။ ဒါကို ႐ူးသြပ္ျခင္း တမ်ဳိးလို႔ ယူဆမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ ႐ွင္သန္ရတဲ့ဘ၀ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဆိုရရင္ေတာ့ “ငါ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေတာ့မယ္ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ”
ထြက္ေပါက္(၂)
စိတ္မပါဘဲ စိတ္ပါခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာ မ႐ွိပါ။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကြန္ပ်ဴတာသံုးဘာသာစကားမ်ားကို ေျပာဆိုနားလည္ဖို႔ ေယဘုယ်က်က် ေတြးတတ္သည့္ဦးေႏွာက္တစ္ခုသာ လိုသည္။ ၾကက္တူေ႐ြးမ်ားသည္ သင္ထားသမွ် ေျဖဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မသင္ထားလွ်င္ လံုး၀ မေျဖတတ္ၾကပါ။ စိတ္ေလဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဆုတံဆိပ္မ်ားကို မက္ေမာၾကသည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံျခင္း ဆိုသည့္စကားက ရင္းႏွီးတာလား ျမဳပ္ႏွံလိုက္တာလား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေျခာက္လွန္႔သည္။ ဟန္မေဆာင္တတ္သူကို ႐ိုင္းစိုင္းသူဟုေခၚၿပီး ဟန္ေဆာင္တတ္သူကို ယဥ္ေက်းသူဟု ေခၚတတ္သည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ စံႏႈန္းမ်ားလြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကိုေဖာ္ျပရန္ အေမွာင္ကမၻာသတင္းစာတြင္ ေနရာလြတ္ မ႐ွိေသးပါ။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာတတ္သူတစ္စုက သတင္းစာတြင္ ပါေသာ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း အမႊန္းတင္ထားသည့္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနသည္။ မနီးမေ၀း႐ွိလူငယ္တစ္စုက ေဘာလံုးသမားေတြအေၾကာင္း ဖတ္ထားသမွ်ကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး ၿပိဳင္တူေမာ့လိုက္ၾကသည္။ ေရဒီယိုႀကီးကိုင္ၿပီး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္လာသူတစ္ဦးထံမွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ~~ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားထားမွ~~ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ လြတ္ေျမာက္မယ္ မဟုတ္လား~~။ အလံကို တိုင္တစ္၀က္သို႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေခတ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
Sep 3, 2007
ထြက္ေပါက္
ငရဲဘံုဆိုသည္မွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ရေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ရာ နိတၳိအခန္းသာ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး နားမလည္ေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကံေခ်ာင္းေတြလို အရည္ညွစ္ယူေနရသည္ကို အားရေက်နပ္ပံု မရေသး။ ေကာ္လာကို အျဖဴေရာင္ဆိုးဆိုး အျပာေရာင္ဆိုးဆိုး စက္႐ုပ္သည္ စက္႐ုပ္သာ ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းကာလနားမ်ားအၾကား လခစား လုပ္ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ မြန္းက်ပ္မႈေအာက္တြင္ ကဗ်ာအေသမ်ားကို တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သံသရာဆိုသည္မွာ ဥၾသသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရထား ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာသလို ေနာက္ဆံုးဘူတာ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မေသခ်ာပါ။ ေနာက္မွ ဆံုးမယ့္ အတူတူ အစကတည္းက ဆံုးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေရာ ေျခဦးမတည့္ရာပါ ေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်ိန္ကို ၀ယ္လို႔ မရဘူးလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က စာစီစာကံုးေရးဖို႔ သင္ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ အခ်ိန္ကို ခ် ခ်ေရာင္းေနတာ ဆရာမ မသိ႐ွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာမ်ား တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလို႔ သူမ်ားက ေစ်းႀကီးေပးလာ၀ယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အထိပဲ။ လူေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကသည္။ လူေတြ တိုးတက္ လာၾကသည္တဲ့။ ထိုအဆိုကို ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက ညွင္းပန္းၾက သတ္ျဖတ္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ ယံုႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေကာင္းတတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို “လူ” လို႔ နာမည္ ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ငွာန္က႐ိုဏ္းက်က် သီဆိုေနသည္။ ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသံ နီးလာၿပီ။ ရပ္ထားမွာလား။ ဆက္သြားမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေနေသာ္လည္း သြားေနႏိုင္ၿပီး သြားေနေသာ္လည္း ရပ္ေနႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စနစ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
စိတ္ျမွားထြက္ျခင္း
စိတ္ေလ
စိတ္ပ်က္
စိတ္ဓာတ္က်
စိတ္ကစား
အဇၥ်တၱက အတၱကိုျမွားတယ္။
စိတ္အားငယ္
စိတ္ေပ်ာ့
စိတ္ေလ်ာ့
စိတ္တို
သားေကာင္က ေထာင္ေခ်ာက္ကို ျမွားတယ္။
စိတ္လြတ္..ကိုယ္လြတ္
စိတ္မြန္းက်ပ္
စိတ္ပူ
စိတ္ဓားပါးလ်လ်
စကားလံုးက ကဗ်ာဆရာကို ျမွားတယ္။
ငါက စိတ္ကိုျမွားတယ္။
စိတ္က ငါ့ကိုျမွားတယ္။
ငါက ငါ့ကိုျမွားတယ္။
ေခလြန္း
စက္တင္ဘာ ၃ရက္၊ ၂၀၀၇
၁၀နာရီ ၃၀မိနစ္
Aug 31, 2007
We Ain't Strangers Anymore
Bon Jovi နဲ႔ Le Ann Rimes တို႔ သီဆိုထားတဲ့ ဒီသီခ်င္း စာသားေတြကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။
We Ain't Strangers Anymore
It might be hard to be lovers
But it's harder to be friends
Baby pull down the covers
It's time you let me in
Maybe light a couple candles
I'll just go ahead and lock the door
If you just talk to me baby
Til we ain't strangers anymore
Lay your head on my pillow
I sit beside you on the bed
Don't you think it's time we say
Some things we haven't said
It ain't too late to get back to that place
Back to where, we thought it was before
Why don't you look at me
Til we aint strangers anymore
Sometimes it's hard to love me
Sometimes it's hard to love you too
I know it's hard believing
That love can pull us through
It would be so easy
To live your life
With one foot out the door
Just hold me baby
Til we ain't strangers anymore
[Solo]
It's hard to find forgiveness
When we just run out of lies
It's hard to say you're sorry
When you can't tell wrong from right
It would be so easy
To spend your whole damn life
Just keeping score
So let's get down to it baby
There ain't no need to lie
Tell me who you think you see
When you look into my eyes
Let's put our two hearts back together
And we’ll leave the broken pieces on the floor
Make love with me baby
Til we ain't strangers anymore
We’re not strangers anymore
We’re not strangers
We’re not strangers anymore
Aug 30, 2007
ငါးေလးရဲ႕ကမၻာ
ငါးေလးရဲ႕ကမၻာမွာ ငါးေတြ ငါးေတြ ေနရာအႏွံ႔ ေနထိုင္ကူးခတ္ေနၾကတာ သန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလို႔။
ေနထိုင္ရာေဒသအလိုက္ ခြဲမလား။ အလွျပကန္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲက ငါး၊ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကားက ငါး၊ ေရအိုင္ထဲက ငါး၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ငါး၊ ပင္လယ္ထဲက ငါး၊ သမုဒၵရာထဲက ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
ယံုၾကည္မႈ၀ါဒစြဲ အရ ခြဲမလား။ ဆို႐ွယ္လစ္ ငါး၊ ကြန္ျမဴနစ္ ငါး၊ ဖက္ဆစ္ ငါး၊ ကတ္ပတယ္လစ္ ငါး (စကားခ်ပ္။ ။Capitalist ကို ဆို႐ွယ္လစ္ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ျမန္မာမႈျပဳထားေသာ အရင္း႐ွင္ဆိုတဲ့ စကားကို မႀကိဳက္လို႔ အရင္း႐ွင္ ငါးဟု မသံုးပါ။) ၊ လစ္ဘရယ္ ငါး၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ငါး၊ လက္၀ဲ ငါး၊ လက္ယာ ငါး၊ အၾကမ္းဖက္၀ါဒီ ငါး၊ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ ငါး၊ ယူတိုပီယမ္ ငါး၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
အလုပ္အကိုင္အရ ခြဲမလား။ အင္ဂ်င္နီယာ ငါး၊ ဆရာ၀န္ ငါး၊ အိုင္တီပညာသည္ ငါး၊ ေဘာလံုးသမား ငါး၊ စာရင္းကိုင္ ငါး၊ အႏုပညာသည္ ငါး၊ အိမ္႐ွင္မ ငါး၊ စီးပြားေရးသမား ငါး၊ ပြဲစား ငါး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး ငါး၊ ဘာမွ မတတ္ဘဲ ရာထူးႀကီးႀကီး ရထားတဲ့ ငါး၊ ပိုက္ဆံရရင္ ဘာမဆိုလုပ္တဲ့ ငါး၊ တစ္ရာ့ကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
ငါးတန္းစားအလိုက္ ခြဲမလား။ အေျခခံငါးတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. ႀကံဳရာက်ပန္း ငါး၊ တစ္ေန႔ကူးမွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ ငါး။ ငါးလတ္တန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. အခ်ိန္မွန္ အလုပ္သြားရတဲ့ အလုပ္သမား ငါး၊ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း ကူးရတဲ့ အေသးစားလုပ္ငန္း႐ွင္ ငါး၊ အေၾကြးယူၿပီး ျပန္မေပးတတ္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကုန္စံုဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ ငါး၊ ေငြတိုးေခ်းစားတဲ့ ငါး။ ေရေပၚဆီလႊာမွာ ကူးတဲ့ ငါးတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. ဘီယာတျမျမနဲ႔ ငါး၊ ပန္းကုံးစြပ္တဲ့ ငါး၊ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ေရမထိုးဘဲ လာဘ္ထိုးရတဲ့ ငါး၊ သာကူးညာေပါင္း ကပ္ဖားရပ္ဖား ငါး၊ အခန္႔သားကူးရင္း ဘဏ္တိုးမစားဘဲ လာဘ္ခိုးစားတဲ့ ငါး၊ ငါးႀကီးရဲ႕ ပီေအနဲ႔ သိတဲ့ ငါး၊ အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီး႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ငါး၊ အခြင့္ထူးခံငါး၊ ဘုရင္႐ူး ႐ူးတဲ့ ငါး။ ငါး အတန္းအစားတိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းတဲ့ ငါး၊ ႏွစ္လံုးထီတိုးတဲ့ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။
ငါးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲမွာမွ ရပ္ကြက္ထဲက ဘေလာ့ဂ္ဂါငါးေတြလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိပါေသးတယ္။ စည္းအျပင္က ငါး၊ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕စား ငါး၊ အႏၱရာယ္နယ္ေျမက ငါး၊ ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ငါး၊ မင္းသားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ငါး၊ သတ္ပံုမွားတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ ငါး၊ အိုေအစစ္ထဲမွာ ကူးတဲ့ ငါး၊ ေဂါက္သီး႐ိုက္တဲ့ ငါး၊ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ငါး၊ ပ႐ိုဂရမ္မာ ငါး၊ အိုး မိုင္ေဂါ့အစား အိုး မိုင္ဘေလာ့ဂ္လို႔ ညည္းတတ္တဲ့ ငါး၊ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ ငါး၊ ကင္မရာတလြယ္လြယ္နဲ႔ ငါး၊ အၿမဲစိမ္း ငါး၊ ကိုပင္ေဟဂင္က ငါး၊ မိုးညိဳရင္ ကဗ်ာေရးတဲ့ ငါး၊ စကားပန္းႀကိဳက္တဲ့ ငါး၊ ဆရာ၀န္မ ငါး၊ ကိုးန၀င္းေၾကစေနသမီး ငါး၊ ကန္ေသးေသးေလးထဲမွာ ကူးတဲ့ အေကာင္ခပ္ေသးေသး ငါး၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ ငါး၊ ကြမ္းယာႀကိဳက္တဲ့ ငါး၊ ေရနံေခ်ာင္းကလာတဲ့ ငါး၊ ဘာညာသာရကာ ငါး၊ ၾကယ္ငါး၊ ေရခဲျပင္မွာ ကူးတဲ့ ငါး၊ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ငါး၊ အိမ္ၿခံေျမပြဲစား ငါး၊ ညမွ ထြက္တဲ့ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ငါးေတြအတြက္ ကြန္မန္႔ေတြ ၀င္၀င္ေရးတတ္တဲ့ ဒီမို ငါး။
ဒီလိုမ်ားလြန္းလွတဲ့ ငါးေတြအၾကားမွာ ကဗ်ာဆရာ ငါးကေတာ့ ကူးလို႔ခတ္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြ တင္ေနတုန္းပါပဲ။ အိမ္အျပန္လမ္းကေတာ့ ေ၀းဆဲ။
Aug 29, 2007
မိုးမ်ား႐ြာပါေစ
ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ရက္စြဲေတြၾကား
ဖ်ားနာျခင္းကို လက္ျပခ်င္တာ မဆန္းဘူး
တုတ္တခ်က္ ဓားတျပက္
လွ်ပ္စီးေတြက လက္ကနဲ လက္ကနဲ..
ထံုးစံအတိုင္း လမ္းေပၚမွာ ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ
ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ စကားေတြ ေျပာၾကဆိုၾက
ေထာင္းလေမာင္းေၾကေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေရးၾကေမွ်ာ္ၾက
လြယ္ထားတဲ့ စိတ္ဓားတစ္လက္ကို ကဗ်ာေပၚ တင္ေသြးၾကနဲ႔
ဟိုမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာက
ကမၻာဦးလူရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ေတြပါ
မသြားခဲ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ထားခဲ့တယ္
မေလွ်ာက္ခဲ့ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေရာက္ခဲ့တယ္
မျဖစ္ခဲ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ျခစ္ခဲ့တယ္
ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းကို
တစ္ဘ၀စာ မလိုခ်င္ဘဲ ကန္ထ႐ိုက္ဆြဲခဲ့တဲ့
လူေပါင္း သန္းငါးဆယ္ရဲ႕ ဘ၀ေတြေလ
မိုးေတြကေတာ့
တစ္ခါဆို တစ္ခါမွ
အားနာပါးနာ မ႐ြာခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ။
ညီမင္းႏိုင္
Aug 28, 2007
၀ဋ္
ကမၻာမီးေလာင္တယ္ အေၾကာင္းျပ ျပၿပီး
ခ် ခ်နင္းေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
အာဏာမေရာဘူး။
ကုန္ေစ်းႏႈန္းေလးတက္တာမ်ားကြာ ဆိုၿပီး
မဆိုင္သလို ေလေပးနဲ႔ေျပာတတ္တဲ့ ပါးစပ္ေတြကို ေဆးပစ္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
အသျပာမေရာဘူး။
တစ္ဘ၀စာ အခန္႔သားေနရ႐ံုနဲ႔ ငါ မထိ ငါ မသိ က်င့္သူေတြ
စံုမွိတ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
ပါ၀ါမေရာဘူး။
အဲဒီဖိနပ္ေတြ ခဏခဏ စီး
အဲဒီပါးစပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာ
အဲဒီေဒါသမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္
ခင္ဗ်ားတို႔ မသိလိုက္တာက
၀ဋ္ဆိုတာလည္တတ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ ။
ညီမင္းႏိုင္
ကဗ်ာဆရာအမည္ စာရင္း၀င္သြားျခင္း
ေသရဲေနရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္ရတာဆိုရင္
လုပ္ရဲကိုင္ရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ရတာဆိုရင္
ေတြးရဲေခၚရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပေစ သေဘာထားရတာဆိုရင္
ေျပာရဲဆိုရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဆဲဆိုျငင္းခုန္ရတာဆိုရင္
တိုက္ရဲခိုက္ရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ရႏွက္ရတာဆိုရင္
ခင္ဗ်ားတို႔ နာမည္စာရင္းအ႐ွည္ႀကီးထဲက
“ေခ်မႈန္း” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
ကဗ်ာဆရာ လို႔ ခပ္ရဲရဲထည့္လိုက္ပါ။
ညီမင္းႏိုင္
(မွတ္ခ်က္။ ။ “ဦးမင္းလူ ႏႈတ္ထြက္သြားျခင္း” ဆိုတဲ့ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိၿပီး ခုရက္ပိုင္း ခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၾကည့္တာပါ)
Aug 25, 2007
ၾသဂုတ္တေစၦ
The ghost of 1988 is back to haunt Myanmar's military generals amid mounting public anger over a massive fuel price hike.
(Source : Today Newspaper : 23rd Aug 2007)
မေန႔က စကၤာပူထုတ္ တူေဒးသတင္းစာမွာ ျမန္မာျပည္တြင္းက လက္႐ွိဆႏၵျပမႈေတြကို အခုလို ေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ အဆိုေတာ္မြန္းေအာင္ရဲ႕ ၈/၈၈ အင္းလ်ား သီခ်င္းေခြထဲက “ေသြးမုန္တိုင္း” သီခ်င္းသံကို ၾကားလုိက္မိတယ္။
~~လမ္းမထက္စီးတဲ့ေသြးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကာ သြားၿပီမထင္နဲ႔ေဟ့ ~~
ဓာတ္ဆီေစ်း၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေစ်းေတြကို ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ဆိုၿပီး ပညာတတ္မ်ားပီပီ ေ႐ႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ကာ အသိေပးႀကိဳတင္ေၾကညာျခင္းမ႐ွိဘဲ အဆမတန္ ျမွင့္တင္လိုက္တာေၾကာင့္ အေထြေထြကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တရိပ္ရိပ္တက္ကာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ လခေတြ မရၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုဆႏၵျပမႈေတြကို ျဖစ္ပြားေစခဲ့ပါတယ္။ လူထုဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ပြားေနတုန္းမွာပဲ ေဒ၀ူးကုမၸဏီက ျမန္မာ့ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္မွာ ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ လက္႐ွိ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕သံုးစြဲမႈ အတိုင္း ၇ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မကုန္ႏိုင္ မခန္းႏိုင္ေအာင္ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕သိုက္ႀကီး တစ္ခုကို ထပ္မံေတြ႕႐ွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ေျမေပၚေျမေအာက္မက ေရေအာက္မွာပါ သံုးမကုန္တဲ့ သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ တိုင္းျပည္လို႔ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ခဏခဏ ၾကြားလံုးထုတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ တစထက္တစ ပိုမ်ားလာခဲ့တာ ဂုတ္ေသြးစုပ္ေနတဲ့ စာမတတ္ေပမတတ္ အာဏာ႐ွင္မိုက္႐ူးရဲတစ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ဘယ္သူျငင္းခ်င္ပါသလဲ။
မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တံု႔ျပန္ရမယ္ဆိုၿပီး ဓားကိုဓားခ်င္း တုတ္ကိုတုတ္ခ်င္းသာ တိုက္ခိုက္တတ္ၿပီး စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ အၿမဲျငင္းတတ္သူေတြရဲ႕ အာဏာစက္ေအာက္မွာ သတိကိုဆြဲ မတ္မတ္ရပ္ရင္း ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုး သံုးစားမရေအာင္ အ႐ွင္းခံထားရတဲ့ အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစ ကပ္ဖားရပ္ဖား လုပ္တတ္သူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘေလာ့ဂ္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ မာန္ဖီေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ကေလကေခ်လူမိုက္ေတြကို ငွား႐ိုက္ခိုင္းသူေတြက ဆႏၵျပဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္မယ့္သူေတြကို တစ္ေယာက္ ၂၀၀၀ ေပးၿပီး အငွား ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္လို႔ ေျပာတာကေတာ့ တဆိတ္ ရယ္စရာ မေကာင္းလြန္း ေနဘူးလား။ သူခိုးက လူျပန္ဟစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕။ တိုင္းျပည္က ျပည္သူပိုင္ဘ႑ာေငြနဲ႔ ပညာေတာ္သင္လႊတ္ထားတဲ့ ေက်းဇူးကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ ထမင္းေကၽြးတဲ့ လက္ကို မာနတလႊားလႊားနဲ႔ ျပန္ကိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္ “ငါ ဘာေကာင္လဲ” လို႔ အရင္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါ။ တိုင္းျပည္ေက်းဇူးကို နားလည္သိတတ္ၿပီး ေခါင္းထဲ႐ိုက္သြင္းသမွ်ကို အသိဥာဏ္နဲ႔ စစ္ယူတတ္တဲ့ ....ငါတို႔လက္ထက္ေရာက္တဲ့အခါ အာဏာ႐ွင္ေတြလို မျဖစ္ေအာင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္သာယာေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးထားတတ္တဲ့ ပညာေတာ္သင္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ွိေနမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။
လူထုဆႏၵျပမႈေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမိုမ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္လန္႔ၿပီး စစ္သား၊ ႀကံ႕ဖြတ္ (ဖံြ႕ လို႔ ကၽြန္ေတာ္မေရးပါ)၊ စြမ္းအား႐ွင္ ( ရမ္းကား႐ွင္လို႔ နာမည္ေပးရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္) ေတြကို ေနရာအႏွံ႔ခ်ထားပါေတာ့တယ္။ ဓာတ္ဆီေစ်း၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေစ်းေတြ တက္တာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ခုန္တက္လိုက္ရတဲ့ ဘတ္စ္ကားခေတြကိုလည္း အာဏာကိုသံုးၿပီး အရင္မူလ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း အတင္းအဓမၼျပန္လည္ ေျပးဆြဲခိုင္းပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးကို အတင္းအာဏာလု အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီး ကေလးကစားသလို ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ ေဆာရီးလုပ္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ေနရင္ အခုကတည္းက ေျပးဖို႔ အထုပ္ျပင္ထားၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကားခ၊ ဓာတ္ဆီခ ေစ်းတက္ရျခင္းဟာ စႏွက္တံကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ခ်င္းသာ ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြ တေန႔တျခား ၾကပ္တည္းလာမႈဆိုတဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကေတာ့ ျဖစ္တည္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။
မၾကာခင္မွာ လူထုအံုၾကြမႈဟာ အခုထက္ ပိုၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ တစတစ ႀကီးမားလာေတာ့မွာပါ။ အာဏာ႐ွင္ေတြကလည္း အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ၿပီး ႐ိုက္ခိုင္းေနပါတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ အိုးမဲသုတ္ၿပီး ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း မျပဳၾကဖို႔။ တပ္မေတာ္သားေတြအေနနဲ႔လဲ ျပည္သူဆိုတာ ရန္သူမဟုတ္ေၾကာင္း အသိတရားထားၾကဖို႔၊ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လဲ ျပည္သူေတြကိုယ္စား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ဆႏၵျပ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ေနသူေတြကို ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္႐ံု၊ ၀ိုင္းၿပီး လက္ခုပ္တီးေပး႐ံု မလုပ္ၾကဘဲ .. ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။
ကဲ... ၈၈ ၾသဂုတ္တေစၦေတြရဲ႕ အ႐ိုးတြန္သံေတြနဲ႔အတူ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ၾကရေအာင္.. ။
Aug 19, 2007
တစ္ခါကလြယ္အိတ္ေလး
ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္သားထားေသာ ေက်ာင္းစာမွတ္စုမ်ားစြာ ေနရာယူဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ တခါတရံ စိတ္ကူးရရင္ရသလို ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား ေနရာယူဖူးသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားလည္း ေနရာယူဖူးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေပါင္းကာ စုထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမ်ားလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနရာယူခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကဗ်ာဆရာဂိုက္ဖမ္းၿပီး ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ၃၃လမ္းရွိ ေလထန္ကုန္းနားတြင္ ၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲမွ ကဗ်ာမ်ားကို ထုတ္၍ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအခ်ဳိ႕အား ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ေရြးမွာ မဟုတ္မွန္းသိသိႀကီးႏွင့္ စာမူေတြ ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲသို႔ပင္ အၿမဲတမ္း အေရြးခံရေလ့မရွိေသာ ကဗ်ာမ်ားကို မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းခဲ့ရဖူးပါသည္။ မိုးေရထဲတြင္ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ၿပီး လြယ္အိတ္ေလးမိုးစိုမွာ စိုး၍ မိုးခိုဖို႔ေနရာ ရွာခဲ့ဖူးပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ေပါင္ေပၚတင္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၿငင္းခံုခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကိုပင္ နံေဘးမွာထားၿပီး ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြ လည္း ဆိုညည္းခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ “အေ၀းက လမ္းေဟာင္းေလးကို ငါဟာႏႈတ္ဆက္ .. အေမ့ရဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြငါဟာ ႏႈတ္ဆက္.. အျပာေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ခုထဲ.. ဒဏ္ရာအေဟာင္းေလးကိုထည့္ သြားရေတာ့မယ္...” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စပီကာမွ ထြက္လာေသာ အသံအတုိင္း တိုးတိုးေလး လိုက္ညည္းရင္း လြယ္အိတ္အညိဳေလးထဲက ကြၽန္ေတာ့္ ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္း ေတြးေငးခဲ့ဖူးပါသည္။
လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္သနပ္ခါးပြင့္ေလးအတြက္ မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ၀မ္းနည္းမိုးတိမ္ေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ေပ်ာ္ရႊင္တိမ္တိုက္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ သိမ္းဆည္းထားေသာ ရင္ခုန္သံေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မဆံုခ်င္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေတြ႕ခ်င္ေသာသူမ်ားအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္တဆိတ္မက္ခဲ့ရေသာ ႏိုးတ၀က္အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ဘယ္သူမွသိခြင့္မရခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိသူမွာ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္ကေလးသာ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲအားေပးတတ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏွင့္အတူ လမ္းေတြ မညည္းညဴစတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပခံုးထက္မွာလြယ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေသာ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ အခုတဖန္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
စကၤာပူသို႔ ေက်ာင္းတက္ရန္ ထြက္လာခါနီး တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ကေလးေထာင့္စြန္းမွာ အနည္းငယ္ စုတ္ျပဲေနသည္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ အေမက ျပန္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပးမည္ ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့ပါ။ “ေနပါေစ အေမ..” ဟု သာ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ဒီလိုေလး စုတ္ျပဲေနတာကိုက တိုက္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒဏ္ရာကို တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ျပေနတာပဲ” ဟူေသာ ကြၽန္ေတာ့္ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကိုေတာ့ အေမ့အား မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေမကေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးကို မၾကာခဏေလွ်ာ္ဖို႔ ဆြယ္တရား ေဟာတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ခဏခဏ မေလွ်ာ္ေစခ်င္ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလး ႏြမ္းသြားမည္ကို စိုးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ၿပီး ေမႊးျမသစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္ေနတာထက္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ အနံ႔ခပ္ျပင္းျပင္းေလးထြက္ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုသေဘာက်ပါသည္။
ဒီလိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူသို႔ထြက္ခဲ့ပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ မေခၚလာျဖစ္ပါ။ အမွန္က သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စား ျမန္မာျပည္မွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ျဖစ္သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ အေ၀း ေရာက္ေနတုန္း ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသလဲဆိုသည္ကို သူ႔ကို ျပန္ေမးမည္ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူးျဖင့္ ထားခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ၆လအၾကာတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြယ္အိတ္ကေလး အိမ္တြင္ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေပးပစ္လိုက္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလးရွိေနေသးလွ်င္လည္း အေတာ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္း ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကိစၥၥမရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးထဲ အာရံုထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ တိုက္ပြဲ၀င္ လြယ္အိတ္ကေလး အျမဲထာ၀ရရွိေနမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သာ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။
အခုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ဘာေတြထည့္ထားရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ “နတ္ဆိုးေတြ ငါ့ပန္းရနံ႕ကို ရွဴရင္းနဲ႔လဲက် ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ငါ့ကိုလြမ္းတဲ့ည” ဟူေသာ ခ်စ္သူရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည့္ ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ အနမ္းေတြကို ပန္းေတြအျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားရင္ ေကာင္းမလား။
ထိုအညိဳအေရာင္ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုး၏ ညိႈ႕ယူမႈေအာက္တြင္ အရာရာသည္
ေပါ့ပါးစြာ ...
လြတ္လပ္စြာ ...
အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ...
ေမွ်ာ္လင့္စြာ ...
ရူးသြပ္စြာ ...
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံကေတာ့ အခုထိ ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ညီညီ(သံလြင္)
သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၉ မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။
Aug 17, 2007
သံလြင္ကိုအိပ္မက္တဲ့အခါ ငါတို႔ရဲ႕ေတးသြားကို ၾကားလိမ့္မယ္
ကဲ.. စာမူေတြ ဘယ္လို႐ွာၾကမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေမးတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိေသးခ်ိန္မွာ လိုသေလာက္ စာမူကို မရခဲ့ဘူး။ ပထမဆံုး တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စည္သူ ႏွစ္ေယာက္သား ကေလာင္ေတြ မ်ဳိးစံုခြဲၿပီး ေရးခဲ့ရတယ္။ ညီညီ(သံလြင္)၊ ေခလြန္း၊ ကိုသံလြင္၊ သံလြင္ေမာင္၊ ဇင္ကိုလတ္၊ စည္သူ(သံလြင္) .. ။ ေနာက္ေတာ့ စည္သူနဲ႔ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္း.. ေနမ်ဳိး စကၤာပူ ေရာက္လာေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ တအားျဖစ္လာခဲ့တယ္။
“စည္သူေရ.. မနက္ျဖန္ညေန meeting လုပ္မယ္။ ေနမ်ဳိးကိုပါ ေခၚခဲ့ဦး”
စည္သူ၊ ေနမ်ဳိး၊ ကၽြန္ေတာ္ .. ေနာက္ေတာ့ အားလံုး တိုင္ပင္ၿပီး ကိုငယ္(မႏၱေလး) ကိုပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထဲ ဆြဲသြင္းခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ၄ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး စည္စည္ကားကားျဖစ္လာတဲ့ သံလြင္အိပ္မက္မွာ စာမူပံုမွန္ေပးပို႔လာတဲ့ အမာခံစာေရးဆရာမ်ားလည္း ပို ပိုၿပီးမ်ားလာခဲ့တယ္။
“ကိုငယ္၊ ေနမ်ဳိး၊ စည္သူ .. သံလြင္ေမာင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသို႔ေပးစာ အတြက္ ျဖည့္ေရးခ်င္တာ႐ွိရင္ ထပ္ျဖည့္ေရးၿပီး အီးေမးလ္ ျပန္ပို႔လိုက္ပါ”
အခ်ဳိ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းမ်ားဟာ ေပၚၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကေပမယ့္ သံလြင္အိပ္မက္ကေတာ့ အခုထိ ပရိသတ္အခိုင္အမာနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာဟာ အၿမဲတေစ အားေပးခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ ေက်းဇူး မကင္းပါဘူး။ အယ္ဒီတာ ၄ေယာက္လံုး အသက္ကလည္း တစ္ႏွစ္ႀကီးတစ္ႏွစ္ငယ္ေတြဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြပီပီ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သံလြင္အိပ္မက္ ထြက္ခါနီးညေတြဆိုရင္ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာအက်ဳိးအျမတ္ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သံလြင္ေဒါ့ကြန္း website hosting အတြက္ အယ္ဒီတာအားလံုး အိတ္စိုက္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာဒါနအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းေတြမွာ သံလြင္အိပ္မက္တစ္ေစာင္ထြက္တိုင္း လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တိုင္းျပည္အတြက္ လူငယ္ေတြအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ခဲ့ၾကတာ ၃ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။
မွန္ခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမယ္။
မွားခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမယ္။
မွန္ခဲ့တာေတြကို အားေပးခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကၿပီး မွားခဲ့တာေတြအတြက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ သံလြင္အိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ဆက္လုပ္သြားၾကမယ္။
လူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အရင္းအျမစ္ဆိုတဲ့ message ကို ျမန္မာလူငယ္ေတြ အားလံုးၾကားေအာင္ သံလြင္ရဲ႕ ေတးသြားေတြကို သံၿပိဳင္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ႐ွ႕ခရီးဆက္ၾကဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအတြက္ အနာဂတ္အသစ္ တိုင္းျပည္အသစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသစ္ကို ထူေထာင္ဖို႔ ကိုယ္ႏိုင္ရာ က်ရာအခန္းက႑က တတပ္တအား ပါ၀င္ႀကိဳးစားေနျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ရင္ခုန္သံ နီးစပ္ေစျခင္းပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။
Aug 16, 2007
နံပါတ္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့ကဗ်ာ
အနာဂတ္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္
လက္ ႐ွစ္ေခ်ာင္းေထာင္
မေရရာမႈေတြေၾကာင့္
ေန႔ေရာညပါ ေမွာင္သလား။
တစ္ .. ကုန္ေစ်းႏႈန္း တက္တယ္
ငါး .. ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး က်တယ္
သုည .. စိတ္ဓာတ္ က်တယ္
႐ွစ္ .. ကားခ တက္တယ္
ႏွစ္ .. ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်တယ္
သုည .. ေလာင္စာဆီ တက္တယ္
သုည .. ယံုၾကည္မႈ က်တယ္
ခုနစ္ .. ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တက္တယ္
တစ္ ငါး
သုည ႐ွစ္
ႏွစ္ သုည သုည ခုနစ္
နစ္သထက္ နစ္
အစ္သထက္ အစ္
ၾကယ္ေတြလျခမ္းေတြ အစား
႐ွစ္ ဆိုတဲ့ နံပါတ္သာ ပုခံုးမွာ ထမ္းထားေတာ့… ။ ။
ေခလြန္း
Aug 15, 2007
အေမ
ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ မူႀကိဳတက္ရေတာ့ အေမနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘဲ အိမ္ျပန္လိုက္မယ္ခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ မူႀကိဳမွာ ေန႔တ၀က္ ေနၿပီး အတူအိမ္ျပန္ေလ့႐ွိပါတယ္။ လမ္းေပၚေဆာ့တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမ်ား အႏိုင္က်င့္ေနမလဲဆိုၿပီး ၀ရန္တာက ထြက္ထြက္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သန္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို “ဘယ္ေက်ာ္” ဆိုၿပီး ကေလးအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္တာ အေတာ္ေလး ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဗိုလ္တေထာင္(၅)မွာ စၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚႏုႏုေ၀က အေမ့ရဲ႕ တျပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္တန္း အခန္းက ၄၅လမ္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ႐ွိေနေတာ့ အေမက အျခား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမေတြနဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အ႐ြယ္မွာေတာ့ အေမ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လာႀကိဳတာနဲ႔ အ႐ုပ္ပါတဲ့ စားစရာမုန္႔ထုတ္ေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး ၀ယ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း မုန္႔ကို မစားဘဲ အ႐ုပ္ကိုပဲ သိမ္းထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲရမွတ္ေတြနဲ႔ အတန္းခြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ သူ႔က်ဴ႐ွင္မတက္လို႔ႏွိမ္တတ္တဲ့ ဆရာမေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ အေမလည္း ေရာၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ ပါတယ္။ အမွတ္နည္းခ်င္ နည္းပါေစ.. အဲဒီဆရာမမ်ဳိးရဲ႕ က်ဴ႐ွင္မွာ မတက္ဘူး လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ့ ႐ွိသလို အေမကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအၾကပ္ မလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ က်ဴ႐ွင္မွာ ေမးခြန္းႀကိဳရၿပီး အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့သူေတြကိုလည္း အထင္မႀကီးပါဘူး။ “ကိုယ့္အရည္အခ်င္း အမွန္ကို ဆယ္တန္း ေျဖတဲ့အခါမွာ သိေအာင္ျပေပါ့ သား” လို႔ အၿမဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိေအာင္ အေတာ္ေလး တြန္းအားေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း႐ွိတယ္လို႔ အၿမဲ အားေပးခဲ့ပါတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာမလုပ္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမ… သားသမီးကို ဆံုးမရာမွာ နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာက်က္ေနတုန္း စာမွန္မွန္က်က္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာရင္ စာကို ဆက္မက်က္ဘဲ ထထြက္သြားတတ္သူမ်ဳိးပါ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကို လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္ေအာင္ လက္ဦးဆရာ အေမက သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ အားေပးမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေျဖခင္ကတည္းက ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မီေအာင္ ေျဖျပမယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ အေမနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ယူထားၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သခ်ၤာဘာသာရပ္မွာ အမွတ္ေကာင္းခဲ့လို႔ အေမကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တာ ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္နဲ႔ တိုးေနပါတယ္။ ျပန္ဖြင့္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္ အလွည့္ကို ေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ရဦးမွာေလ။
ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း၊ ဟတ္ဒ္၀ဲလ္သင္တန္းေတြ ဆက္တိုက္ တက္ထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ တစိတ္တေဒသျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ အိုင္တီကို တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ နန္ယန္းေပၚလီကို တက္ဖို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေမၿမိဳ႕ဘက္ ခရီးထြက္ေနတုန္းပါ။ ရန္ကုန္ကေန အေၾကာင္းၾကားတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္လည္း ပါတယ္ ဆုိတာ သိရေတာ့ အေမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခရီးဟာ အခုထိ အေမနဲ႔ အတူထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးပါပဲ။ ၁၉၉၉ ဇြန္လမွာ ၁၈ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အေမနဲ႔ အတူေနလာခဲ့ရာက ခြဲၿပီး စကၤာပူကို ထြက္လာခဲ့ရတယ္။
အေမနဲ႔ ခြဲၿပီး အေ၀းမွာ အၾကာႀကီးမေနဖူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ အသားက်ေအာင္ ေနထိုင္ရင္း အေမ့ကို သတိရ႐ွိရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လူႀကံဳ႐ွိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာအၿမဲေရးေလ့ ႐ွိတဲ့အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကို စာေရးဖို႔ ပ်င္းေလ့႐ွိတာမို႔ သိပ္ေရးေလ့ မ႐ွိပါဘူး။ ဖုန္းေတာ့ တစ္လကို ႏွစ္ခါေလာက္ ဆက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ အီးေမးလ္လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ပို႔ေလ့႐ွိပါတယ္။ ေပၚလီေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းလိုလို ျပန္ေလ့႐ွိေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ အၾကာမွာ ျပန္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ.. ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းေတြ အေတာ္ေလး ထင္ဟပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမ့အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ွိခ်ိန္မွာ အေမ့ကို ဇရာက တရိပ္ရိပ္ တိုက္စားခဲ့ပံု ရပါတယ္။
၂၀၀၂ ေပၚလီေက်ာင္းၿပီး အလုပ္၀င္ကာစမွာ ဘြဲ႕တစ္ခုရေအာင္ ဆက္တက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့အေမ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ၂၀၀၄ မွာ ဘြဲ႕တစ္ခု ရၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ျဖစ္ေအာင္ ခဏခဏ မွာေလ့႐ွိပါတယ္။ ပညာတတ္ရင္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူး ဆိုတဲ့စကားကို အေမ အၿမဲေျပာေလ့႐ွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ႐ွိတတ္တဲ့ အေမ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ထိျပန္မလာရင္ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္တဲ့ အေမ၊ ညစဥ္လိုလို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္ကို ေကၽြးတတ္တဲ့ အေမ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းေခၚခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြကို မွတ္ထားတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံပို႔လိုက္တယ္လို႔ လစဥ္ဖုန္းဆက္တိုင္း ေက်နပ္စြာ သာဓုေခၚတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီး အၿမဲထားတတ္တဲ့ အေမ့ အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ႏွစ္လေက်ာ္ေအာင္ ေနခြင့္မရခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၀၈ ေမလ ၂၃ရက္ေန႔မွာ အေမ အသက္ေျခာက္ဆယ္တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မယ္။
အေမနဲ႔ ေ၀းရာကို အမွတ္မထင္ ႐ြက္လႊင့္ထြက္ခြာခဲ့ရင္း
ေ၀းသထက္ ေ၀းရာကို ထပ္ၿပီး ႐ြက္လႊင့္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
“အေမ့ ေအးရိပ္ သားျပန္ခဲ့ၿပီ” လို႔ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆိုခြင့္ရပါ့မလဲ အေမ။
ညီညီ(သံလြင္)
ဘေလာ့ဂ္ ဘာေၾကာင့္စေရးျဖစ္သလဲ
၂၀၀၅ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့အသံေတြ အေတာ္ေလး ေနရာယူ လာပါတယ္။ ကိုအာလူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္တို႔ ကိုညီလင္းဆက္၊ ကိုေမာင္လွတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညီငယ္ေမာင္သန္႔ဇင္နဲ႔ ေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္တို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း အၿမဲလိုလို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ကြန္မန္႔ေတြေရးၾက အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကတာကို ေတြ႕ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စကား၀ိုင္းေလးတစ္ခု ဖန္တီးႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သံလြင္အိပ္မက္အဖြဲ႕၀င္ အယ္ဒီတာေတြ အားလံုးဆီက သေဘာတူညီမႈရယူၿပီး ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္ေန႔မွာ သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ကို အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာလိုပါ ေရးလို႔ရေအာင္ ညီငယ္ေမာင္သန္႔ဇင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။ IE (Internet Explorer) နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ျမန္မာဖြန္႔ မ႐ွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြမွာပါ ဖတ္လို႔ရေအာင္ EOT ထည့္ျခင္းကိုေတာ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ခန္႔တုန္းက ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ nypmm.com ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္က ထည့္သြင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ ကေန ဖန္တီးလိုက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ စကား၀ိုင္း က႑ဟာလည္း ေအာင္ျမင္မႈ ရသင့္သေလာက္ ရခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေနေနႏိုင္၊ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စာမူေတြ အၿမဲပို႔ေပးတတ္တဲ့ အစ္မႏိုင္းႏိုင္းစေနတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ဇူလိုင္ ၂၇မွာေတာ့ Programmer’s Diary လို႔ ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေလးကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနာမည္ ေပးျဖစ္ပံုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကာလတည္းက အခုထိ စမ္းသပ္ေရးထားတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ၊ ပေရာဂ်က္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းထားတဲ့ ဖိုင္တြဲတစ္ခုရဲ႕ နာမည္အတိုင္း ေပးခဲ့တာပါ။ ေရးခါစကေတာ့ ဟိုးအရင္က ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြကိုပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေရာက္မွ ကၽြန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာလို႔ ေခၚတတ္တဲ့ ခ်စ္သူအတြက္ “သူမရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ” လို႔ နာမည္ထပ္ေပးၿပီး ဘေလာ့ဂ္ကို အေသအခ်ာစေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ နာမည္ႏွစ္ခုျဖစ္ေနတာပါ။
ကိုယ္တိုင္ဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ စာအေရးေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေရးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ နည္းပညာ အကူအညီလည္း ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ .. အႏၱရာယ္နယ္ေျမက ကိုဇင္ကိုလတ္ (ေခၚ) စည္သူ(သံလြင္)၊ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္က ၿမိဳ႕စားႀကီး ကိုေနဘုန္းလတ္ (ေခၚ) ေနမ်ဳိး(သံလြင္)၊ ကိုငယ္ (မႏၱေလး) [အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ယခုဘေလာ့ဂ္ေရးသားျခင္း မ႐ွိေတာ့ပါ]... စည္းအျပင္က ကိုၿဖိဳးတို႔ပါ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေရးသားလာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းေလး စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
မီးတစ္ပြင့္အား ႐ုပ္ဖ်က္ပြဲ
ဆံုမွတ္တို႔ရဲ႕ အံေခ်ာ္လြဲမွားမႈေတြေၾကာင့္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကိုပဲ
အျပန္ျပန္အလဲလဲ ေမြးဖြားမိေတာ့တယ္။
ငါ့ရဲ႕အလင္းနတ္မိမယ္
တိမ္စုေတြၾကား ပုန္းကြယ္ေနမလား။
အေျဖမ႐ွိတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္
ေကာင္းကင္မွာပဲ ျမဳပ္ထားလိုက္တယ္။
နတ္သမီးေရ
ေကာင္းကင္က ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းတယ္…
အခုေတာ့ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕တိမ္ေတြလႊမ္း..
.. လြမ္း.. တယ္…။ ။
ေခလြန္း
(ဟိုးအရင္ကာလတစ္ခုက ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေဟာင္း တစ္ပုဒ္ပါ)
Aug 14, 2007
သခ်ၤာ၊ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းႏွင့္ အေတြးဆန္႔ၾကည့္ျခင္း
၁) ငါဟာ “NULL”
သခ်ၤာဘာသာရပ္မွာ ဘာမွ မ႐ွိတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခုကို ေဖာ္ျပခ်င္ရင္ သုညလို႔ ေရးပါတယ္။ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ အဲဒါကို “NULL” လို႔ သံုးပါတယ္။ အျခားေသာ ကိန္းဂဏန္းေတြလိုပဲ သုညမွာ တန္ဖိုး႐ွိပါတယ္။ “NULL” မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွိပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးတဲ့အခါ “ငါဟာ သုညတစ္လံုး” လို႔ ေျပာမယ့္အစား “ငါဟာ NULL” လို႔ ေရးရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။
၂) i = i + 1
သခ်ၤာဘာသာရပ္ ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ဒီညီမွ်ျခင္းဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းမွာေတာ့ ညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ညာဖက္က တန္ဖိုးေတြကို ညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ကို ထည့္ေပါင္းခ်င္တဲ့အခါမွာ သံုးပါတယ္။ အေတာ္ေလးအသံုးမ်ားတဲ့ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုပါ။
ကက = ကက + ၁
ဒီညီမွ်ျခင္းအရဆိုရင္ “ကကတစ္” လို႔ အေျဖထြက္မယ္ထင္ပါတယ္။
၃) ကြန္ပ်ဴတာေတြက မႏႈတ္တတ္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူႀကိဳတက္ခါစကတည္းက အေပါင္းအႏႈတ္အေျခခံကို သင္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အတြက္အခ်က္ အင္မတန္ျမန္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက မႏႈတ္တတ္ပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက ေပါင္းပဲ ေပါင္းတတ္ပါတယ္။ ဒါဆို ဘယ္လို အႏႈတ္ကို ဘယ္လိုတြက္ခ်က္သလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ အႏႈတ္ကို ေပါင္းထည့္လိုက္ပါတယ္။
1-1 = 0 အစား ကြန္ပ်ဴတာက 1 + (-1) = 0 လို႔ တြက္ၿပီး အေျဖ႐ွာပါတယ္။
ျမင္ေနက်အရာေတြကို မတူညီတဲ့ ႐ႈေထာင့္ေတြကေန ၾကည့္တဲ့အခါ အေတြးအျမင္အသစ္ေတြကို ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အေတြးအေခၚအေဟာင္းေတြကို ၿငီးေငြ႕လာတဲ့အခါ အရာရာကို ပံုေသမေတြးဘဲ ေဖာက္ထြက္ေတြးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။
လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း
မွားသလား မွန္သလား
လမ္းမေပၚရပ္ၿပီး အာ႐ံုေတြ လမ္းသလားတုန္း
တိမ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ျဖတ္သြားတယ္။
အိပ္မက္ေတြကို လြယ္ပိုး
နတ္ဆိုးေတြ တေရးမႏိုးခင္
ခရီးျပင္းႏွင္ရဦးမယ္
ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုေပါ့ကြယ္။
ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးေခၚ
မိုးကို ေမွ်ာ္ေနသူေတြအတြက္
မနက္ျဖန္ဟာ အိပ္ေမာက်ဆဲ။
ရာသီဥတုအလြဲ
ဘ၀အလြဲနဲ႔
ႏိုင္ငံအလြဲေတြ ထားခဲ့
တစ္ေန႔မွာ ငါျပန္လာမယ္။
မွားသလား မွန္သလား
လမ္းမေပၚရပ္ၿပီး အာ႐ံုေတြ လမ္းသလားတုန္း
တိမ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ျဖတ္သြားတယ္။ ။
ေခလြန္း
နံနက္ ၁၀နာရီ ၂၁ မိနစ္
ၾသဂုတ္လ ၁၄ရက္၊ ၂၀၀၇
Aug 10, 2007
စလံုးစကား ေျပာပါမ်ား
ျမန္မာေတြသည္ သင္လြယ္တတ္လြယ္ပါသည္။ အရိပ္ျပရံုႏွင့္ အေကာင္ျမင္တတ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ စလံုးစကား မ်ားသည္ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာအမ်ားစုတို႔၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ ေဖာေဖာသီသီ ေနရာယူပါေတာ့သည္။ စလံုးစကား ေျပာႏိုင္သည္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေနသူ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ဖူးႀကံဳဖူးပါသည္။ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္မသိလိုက္ဘဲ စလံုးစကားမ်ားကို စြဲစြဲလန္းလန္း ေျပာေနမိၾကသည္လည္း ရွိပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ စလံုးမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို ေရေရရာရာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္မေျပာတတ္ၾကသျဖင့္ စလံုးစကားကို ျဖစ္သလိုေျပာၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကို ရံုးတြင္း၊ ေက်ာင္းတြင္း အတည္အတံ့ ေျပာရမည့္ေနရာတြင္ တည္တည္တံ့တံ့ ေျပာၾကၿပီး ထိုသို႔ ေျပာစရာမလိုသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ စလံုးစကားျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားၾကေလသည္။ ထိုအေလ့အထကို မသိနားမလည္သူ ေရႊျမန္မာတို႔ကေတာ့ စလံုးစကားကို အတည္အတံ့ေျပာရန္ မလိုသည့္ အခါတြင္ေရာ အတည္အတံ့ေျပာရန္ လိုသည့္အခါတြင္ပါ တြင္တြင္ႀကီးသံုးၾကေလရာ ျမန္မာေတြ၏ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းသည္ သံုးစားမရဟု မွတ္ထင္သြားၾကေပလိမ့္မည္။
တစ္ခါက အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုအတြက္ လူေတြ႕စစ္ေဆးရန္ အလုပ္ေအးဂ်င့္မွ ဖုန္းဆက္မွာၾကားရာတြင္ အလုပ္ရွင္သည္ ျမန္မာတခ်ဳိ႕ကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားေရလည္စြာ မေျပာႏိုင္ၾကေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ စိတ္ေအးေအးထားကာ ေမးသမွ်ကို ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ေျဖရန္လိုေၾကာင္း ေျပာလာသည္ကို ႀကံဳဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ အမိဘာသာစကား ေျပာေနသလို တရစပ္ေျပာတတ္ေနစရာ မလိုပါ။ အခ်က္က်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ တဘက္သားနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္လွ်င္ အဆင္ေျပပါသည္။
စကၤာပူတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုတြင္ ထမင္းသြားစားရာ ထမင္းဆိုင္ရွင္မွ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို လာပို႔ေပးရန္ မွာၾကားေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ စလံုးစကားမ်ားကို ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္မွာ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဟု ေစာဒကတက္ခ်င္ တက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ရွိေသာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ စလံုးစကားကို တတြတ္တြတ္ေျပာႏိုင္ေသာ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ေလးစားစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ထမင္းစား ေနရင္း ဆက္ပဲစားရမလို ရပ္ပဲသြားရမလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဟု ယူဆရသူ ထိုထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳၿပီး မၾကာမီတြင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရန္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ စကားေကာင္းေနၾကတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ဖုန္းမွ ရုတ္တရက္ အသံထျမည္လာေသာေၾကာင့္ “ဟာ.. အလုပ္က ဖုန္းဆက္ျပန္ၿပီ” ဟု ညည္းကာ ထိုသူငယ္ခ်င္း က ဖုန္းေျပာပါသည္။ “try to solve it yourself lah” “i outside now. i can't come back to office loh. Ask Steven” “OK lah, complaint to manager about him. He never helps u one” ဟု အၿမီးအေမာက္မတဲ့သည့္ စလံုးစကားမ်ားကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္သံုးကာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေပၚလီေက်ာင္းဆင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း ဖုန္းေျပာၿပီးသြားသည့္အခါ “မင္း သတင္းစာ မ်ားမ်ားဖတ္ရင္ဖတ္ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းေလး ဘာေလး ညဘက္ အားရင္ ၾကည့္သင့္တယ္” ဟု အၾကံေပးမိရာ “အဲဒါေတြ ဖတ္ဖို႔ ၾကည့္ဖို႔ မအားပါဘူးကြာ” ဟူသည့္ အေျဖကို ရေလသည္။ အမွတ္မရွိဘဲ ဆက္လက္ၿပီး “ဒါဆိုလည္း အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားေလးဘာေလး ၾကည့္ေလကြာ” ဟု ေျပာမိျပန္ေတာ့ “ရုပ္ရွင္လက္မွတ္က ေစ်းႀကီးတယ္ကြ.. ေရာက္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါလား ႏွစ္ခါလားပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုေန႔က စကားမ်ားမ်ား ထပ္မေျပာျဖစ္ဘဲ စဥ္းစားခန္းသာ ၀င္ေနမိပါသည္။
“လား” ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေရႊျမန္မာမ်ား ေပ်ာ္၀င္ေနၾကျခင္းအတြက္ မည္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ ဟူေသာ စကားရွိပါသည္။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေရြ႕ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ ထိုသို႔ ေျပာတတ္ေသာ အေလ့အထႀကီးကို လက္ခံထားမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ အားနည္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မၾကာမီကာလတြင္ ျဖစ္ထြန္းလာမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္အတြက္ ကမၻာသံုး ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို အခ်က္က်က်ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ လူအမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူငယ္မ်ားစြာ လိုအပ္လာပါမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ စကားစလံုး “လား” ယဥ္ေက်းမႈေရာဂါ စြဲကပ္ေနလွ်င္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ဖို႔ စြန္႔လႊတ္ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ညီညီ(သံလြင္)
(သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၁၁တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအက္ေဆး)
