ထြက္ေပါက္(၇)

ငယ္စဥ္က အေမ တိုင္ေပးခဲ့တဲ့ “ဘုရား.. တရား.. သံဃာ.. ရတနာသံုးပါး.. ဦးထိပ္ထား၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေမွ်ာ္မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏” ဆိုတဲ့ ၾသကာသ ဘုရား႐ွိခိုးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ” ရမည့္ အစား “အာဏာ႐ွင္ သရဏံ ဂစၦာမိ” လုပ္ၿပီး မာန္မေလ်ာ့ဘဲ အဂါ၀ရျပဳရဲ ျပဳရက္ၾကတာကိုေတြကို ၾကားရျမင္ရေတာ့ အံ့အားသင့္မိသည္ထက္ စက္ဆုပ္႐ြံ႐ွာမိသည္။ သူ ၈ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကတည္းက အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ လူရမ္းကားမ်ား၏ အာဏာ႐ွင္စနစ္သည္ သူ႔အသက္ ၂၇ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးအခ်ိန္ အထိ သက္ဆိုး႐ွည္ ေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာ ျမန္လြန္းလား။ ငရဲေကာင္ေတြနဲ႔ ၁၉ႏွစ္တာကေတာ့ ၾကာလြန္းပါသည္။ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ၏ အားၿပိဳင္ပြဲကေန သံသရာ မေၾကာက္သူေတြရဲ႕ အစြယ္ေတြကို တေဖြးေဖြး ေတြ႕ရသည္။ ေနရာတကာ အာဏာအထိမခံ ကိုက္မည္တကဲကဲႏွင့္ မာန္ဖီေနသူမ်ား၏ လည္ပင္းတြင္ စာတန္းေလး တစ္ခု သြားခ်ိတ္ဆြဲ ေပးၾကပါ။ “သတိ ေခြး.. ႐ူး.. ကိုက္တတ္သည္”။

ရပ္ကြက္ထဲ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ၿပီး ရန္ေစာင္တတ္ေသာ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္ စကၤာပူတြင္ ဒီေန႔ ေသသည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ ဟိုကိုက္ဒီကိုက္ လုပ္ေနမည္စိုး၍ ယမမင္းက ေစာေစာစီးစီး ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပံု ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ အခ်ိဳ႕ ေခြး႐ူးမ်ား ကေတာ့ ေဟာင္႐ံုႏွင့္ အားမရ။ အာဏာကို မလြတ္္တမ္းခဲထားသည္။ ထို သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစားမ်ားအား ယမမင္းက သူ႔ကိုပါ ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ ဘလက္လစ္ထဲထည့္ၿပီး ဗီဇာထုတ္မေပးေသးေၾကာင္း၊ ေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုး မေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးျဖစ္ေနေသာ ယမမင္းသည္ အႀကံအိုက္ေနေၾကာင္း ဒီငရဲစထရိတ္္တိုင္းမ္ သတင္းစာ၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဒီငရဲစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာတြင္ ညာၿဖီး အာ႐ႊီးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားရန္ အတြက္ ျမန္မာ့အတင္းႏွင့္ ေ၀းမႈန္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ပံုမွန္ေရးသားေနေသာ အမည္မေဖာ္ရဲသည့္ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေလာက္ဖား မ်ားအား ခန္႔ထားရန္ လ်ာထားလ်က္႐ွိသည္။ ေလာက္ဖားမ်ားသည္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕စား ေလာက္ဖ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မဟုတ္ပါ။ အသားထဲက ေလာက္ထြက္သည့္ ကပ္ဖားရပ္ဖား အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

သံဃာမ်ား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကို ေမွာက္ၿပီးကိုင္လာသည္။ လူအမ်ားက ေၾကာက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ျပည္သူေတြပါမွာ ေၾကာက္ေနေသာ သံဃာအတုမ်ားကို ေရာထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “ျပည္သူေတြ မပါနဲ႔ သံဃာ့ကိစၥ သံဃာ႐ွင္းမယ္…” ဟု နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သည္။ ဒါ ဇာတ္ပြဲ မဟုတ္ပါ။ ရပ္မၾကည့္ေနပါႏွင့္။ “အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား၊ အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား။ အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ံႈးနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား”ဟူေသာ ဆံုးမကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္သည္အထိ မေမာမခ်င္း ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ႐ြတ္ပါ။ ပါ၀င္ပါ။ ပူးေပါင္းပါ။ ျပည္သူ႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲ အစစ္အမွန္မ်ား လုပ္ပါ။ “ရပ္ၾကည့္လို႔ အျမတ္မ႐ွိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားက တစံုတရာကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကားတစ္စင္း ျဖတ္သြားသည္။ ေမာင္းသြားသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္။ ကားေပၚတြင္ ေျမေခြးမ်ား ၿငိမ္၀ပ္စြာ ပါသြားသည္။ တေသြး တသံ တမိန္႔ ဟူသည့္ နဖူးစည္းမ်ား ပတ္ထားသည္။ ေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း “၄၄” ေကာင္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ ဓူ၀ံၾကယ္ကို ေျမေခြးတခ်ဳိ႕ ေစာင့္ေနသည္။ အိမ္နံပါတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “၅၄”။ ေလးျဖဴ၏ ပါ၀ါ ၅၄ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ထြက္ထြက္ၿပီးခ်င္း လိုက္သိမ္းတာ သတိရသည္။ ေသခ်ာတာက အဖိႏွိပ္ခံေရာ ဖိႏွိပ္သူမ်ားပါ ႏွစ္ဘက္လံုး ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲအတြက္ ဘာကိုမွ မရင္းမႏွီးဘဲ အလကားရဖို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးရင္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေနၾကျပန္ရင္ေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း သီခ်င္းကို အဖန္တလဲလဲ နားၿငီးေအာင္ ၾကားရဦးမည္။ “ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာေျဖရမွန္းမသိ အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဘယ္သူဆိုဆို မဆိုဆို သူကေတာ့ သူ႔ဆႏၵႏွင့္သူ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို ထဆိုလိုက္သည္။ “…ဒါဒို႔ေျပ.. ဒါဒို႔ေျမ.. ဒါ ငါတို႔ျပည္.. ဒို႔ဗမာ”။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ျမန္မာ့အတင္း သတင္းစာတြင္ ကဗ်ာဆရာသည္ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသည့္ အေနာက္တိုင္း လက္ေ၀ခံ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္လိုသူ ျပည္ေျပးတစ္စု၏ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈကို နားေယာင္ကာ အၾကမ္းဖက္သမားတို႔၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီး သီဆိုခဲ့သည္ဟူသည့္ ေဆာင္းပါး ပါလာေတာ့သည္။