႐ွိသည္။ မ႐ွိျခင္းေတြ အျပည့္အသိပ္႐ွိသည္။ ၁၀နာရီခြဲ အစည္းအေ၀း႐ွိသည္။ ဘာျဖစ္ဦးမလဲဆိုတဲ့ အေတြး႐ွိသည္။ ပ႐ိုဂ်က္မန္ေနဂ်ာ အလုပ္ေျပာင္းမည့္ အေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ စကားမ်ား ႐ွိသည္။ က်ား ႏွင့္ ႐ွင္ႀကီး ဘယ္သူက ပါ၀ါႀကီးသလဲ။ ဦးေႏွာက္က အသံေပးေနသလို ဗိုက္ထဲကလည္း အသံေပးသည္။ သူအိပ္ရာထေတာ့ မနက္စာသည္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့သည္။ ေသခ်ာတာက မန္ေနဂ်ာေနာက္တစ္ေယာက္ မၾကာခင္ေရာက္လာမည္။ ႀကံရည္ႀကိတ္သူ ေျပာင္းသြားျခင္းအတြက္ ႀကံသကာျဖင့္လုပ္ထားေသာ စက္႐ုပ္မ်ားအတြက္ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာမည္ဟု မထင္ပါ။ ျဖစ္ေတာ့ေရာ..။ ျဖစ္ျဖစ္ကြြာ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ စိတ္႐ႈပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟု သူသံုးေလ့႐ွိသည္။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ေရေတြ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ညက စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္လခ မေပးရေသး။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ ခုထိ မရေသး။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟု စာတန္း လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသူကို “ခင္ဗ်ားေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာကာ ေျခထိုးခံလိုက္သျဖင့္ ေမွာက္ရက္လဲ သြားသည္။ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က လိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ေျပာၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ထိုခ်က္လက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာမွ ေရးမထား။ အေၾကြး၀ယ္ကတ္သည္ သံုးရစြဲရလြယ္ေသာ္လည္း အတိုးေပးရတာ မလြယ္ကူပါ။ “ယေန႔အေၾကြး မေရာင္းပါ” ဟု ေရးကာ ထိုင္ငိုက္ေနတတ္ေသာ စတိုးဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ကို ႏႈိးၿပီး “မနက္ျဖန္မွ အေၾကြးလာ၀ယ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ မနက္ျဖန္အတြက္ အိပ္မက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ၿပီး အိပ္မက္ မက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏုိးတိုင္း ယေန႔ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မနက္ျဖန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ ေနာင္တ မရဖို႔ အခုကတည္းက “တ” ထားလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္မည္။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ေတာင္ ဟိုတေန႔က ေျပာမိေသးသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါတြင္ ထုတ္မည္ဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါ။ အိုကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ ခုတေလာ စာေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခ်င္ ေနသည္။ သူ႔စိတ္တြင္ အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္ေနေသာအရာသည္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္အေတြးမ်ား မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားသည္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လို႔ရသလို လူအုပ္ထဲလည္း ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားသည္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တစ္ခုလို ဖန္တီးၿပီး နားၿငီးေအာင္ တီးျပေနတဲ့အသံေတြ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကားသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုေတြ မလိုပါ။ ေလွကား ခုႏွစ္ထစ္ တက္စရာ မလိုပါ။ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္သည့္ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈသာ လိုအပ္သည္။ စိတ္ထဲမွ ၀ုန္းကနဲ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းရန္ နံပါတ္စဥ္ ႐ြတ္ပါဟု ဘယ္ပညာ႐ွိက ေျပာသြားမွန္းမသိ။ တစ္.. ႏွစ္.. သံုး.. ေလး.. ငါး.. ေျခာက္.. ခုနစ္.. ရွစ္.. ။ ထိုပညာ႐ွိသည္ ပညာ႐ွိနည္းျဖင့္ ဆဲခိုင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဆဲဆဲ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားတာကေတာ့ ဆိုးသည္။ အမွန္က မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း တကယ္ မၾကားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္သလို လက္လည္းပ်က္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အအံုကို က်ားကန္ထားၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုး အေသျဖင့္ လူမ်ား.. စိတ္ဓာတ္ အေသျဖင့္ လူမ်ား.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသျဖင့္လူမ်ား.. ဒီအိပ္မက္ဆိုးက အလန္႔တၾကား ႏိုးထခ်င္ၿပီ။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ေရေတြ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ညက စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္လခ မေပးရေသး။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ ခုထိ မရေသး။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟု စာတန္း လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသူကို “ခင္ဗ်ားေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာကာ ေျခထိုးခံလိုက္သျဖင့္ ေမွာက္ရက္လဲ သြားသည္။ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က လိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ေျပာၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ထိုခ်က္လက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာမွ ေရးမထား။ အေၾကြး၀ယ္ကတ္သည္ သံုးရစြဲရလြယ္ေသာ္လည္း အတိုးေပးရတာ မလြယ္ကူပါ။ “ယေန႔အေၾကြး မေရာင္းပါ” ဟု ေရးကာ ထိုင္ငိုက္ေနတတ္ေသာ စတိုးဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ကို ႏႈိးၿပီး “မနက္ျဖန္မွ အေၾကြးလာ၀ယ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ မနက္ျဖန္အတြက္ အိပ္မက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ၿပီး အိပ္မက္ မက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏုိးတိုင္း ယေန႔ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မနက္ျဖန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ ေနာင္တ မရဖို႔ အခုကတည္းက “တ” ထားလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္မည္။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ေတာင္ ဟိုတေန႔က ေျပာမိေသးသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါတြင္ ထုတ္မည္ဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါ။ အိုကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ ခုတေလာ စာေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခ်င္ ေနသည္။ သူ႔စိတ္တြင္ အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္ေနေသာအရာသည္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္အေတြးမ်ား မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားသည္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လို႔ရသလို လူအုပ္ထဲလည္း ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားသည္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တစ္ခုလို ဖန္တီးၿပီး နားၿငီးေအာင္ တီးျပေနတဲ့အသံေတြ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကားသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုေတြ မလိုပါ။ ေလွကား ခုႏွစ္ထစ္ တက္စရာ မလိုပါ။ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္သည့္ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈသာ လိုအပ္သည္။ စိတ္ထဲမွ ၀ုန္းကနဲ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းရန္ နံပါတ္စဥ္ ႐ြတ္ပါဟု ဘယ္ပညာ႐ွိက ေျပာသြားမွန္းမသိ။ တစ္.. ႏွစ္.. သံုး.. ေလး.. ငါး.. ေျခာက္.. ခုနစ္.. ရွစ္.. ။ ထိုပညာ႐ွိသည္ ပညာ႐ွိနည္းျဖင့္ ဆဲခိုင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဆဲဆဲ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားတာကေတာ့ ဆိုးသည္။ အမွန္က မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း တကယ္ မၾကားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္သလို လက္လည္းပ်က္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အအံုကို က်ားကန္ထားၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုး အေသျဖင့္ လူမ်ား.. စိတ္ဓာတ္ အေသျဖင့္ လူမ်ား.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသျဖင့္လူမ်ား.. ဒီအိပ္မက္ဆိုးက အလန္႔တၾကား ႏိုးထခ်င္ၿပီ။
1 comment:
hyduycကုိညီေရ ထြက္ေပါက္၃ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တယ္
အစ္ကုိ စာေတြအမ်ားၾကီးေရးႏုိင္ပါေစ
Post a Comment