ထြက္ေပါက္မ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာမွ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္

စိတ္မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကံဳဖူးၾကမွာပဲ။ တခါတေလ အနည္းအက်ဥ္း.. တခါတေလ အမ်ားအျပား.. တခါတေလ .. မနည္းမမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြမွာ ထြက္ေပါက္ေတြ ကိုယ္စီ ႐ွိတတ္ၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးေလ့႐ွိသူ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ သိပ္မြန္းက်ပ္လာရင္ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ တခါတခါ ကဗ်ာဖြဲ႕ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ မြန္းက်ပ္လာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ႐ွိရာေတြကို ေလွ်ာက္ေရးေနပစ္မိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေရးမယ္ဆိုၿပီး ဦးတည္ရာတစ္ခုကို သြားေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စိတ္က ေျပးတဲ့ေနာက္ကို လက္က လိုက္ၿပီး ေရးလိုက္တာမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ထြက္ေပါက္မ်ားကို ဖတ္တဲ့ အခါမွာ ေသခ်ာတိက်မႈေတြကို ႐ွာေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘဲ နိမိတ္ပံုေတြ၊ အေတြးပံုရိပ္ေတြ .. အမ်ားအျပားကို ပံုဖ်က္ ေရာေႏွာထားသလို ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါကို ေမာ္ဒန္ေခၚေခၚ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေခၚေခၚ စိတ္အလ်ဥ္ေရးနည္းေခၚေခၚ ႀကိဳက္တဲ့ တံဆိပ္ကပ္သြားလို႔ရပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနထိုင္ေတြးေခၚရတာကို ပ်င္းရိတဲ့ လူငယ္မ်ားစြာထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။

ထြက္ေပါက္မ်ားကို အခုရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို ဆက္တိုက္ေရးခ်င္ေရးမိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ပစ္လိုက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တရားမွတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘယ္လိုမွ စုမရပါဘူး။ စိတ္က ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ သြားေတာ့တာပဲ။ အခုကေတာ့ တရားမွတ္တာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ စုမထားဘဲ သြားခ်င္ရာသြားဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနာက္ကေန မရအရ စိတ္ေစရာကို လိုက္ေရးတာပါ။ ဒါကို ႐ူးသြပ္ျခင္း တမ်ဳိးလို႔ ယူဆမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ ႐ွင္သန္ရတဲ့ဘ၀ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဆိုရရင္ေတာ့ “ငါ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေတာ့မယ္ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ”