ထြက္ေပါက္(၅)

ဒိုင္လူႀကီး၏ ပြဲၿပီးေၾကာင္းအခ်က္ျပသည့္ ၀ီစီမႈတ္သံက ေျမြတစ္ေကာင္လို ႐ႊီကနဲ ထြက္လာသည္။ မိနစ္ကိုးဆယ္မွ မျပည့္ေသးဘဲ။ ကဲပါေလ။ ဆက္ကန္လည္း ႐ႈံးဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကံၾကမၼာသည္ အစကတည္းက လူမမွ်သည့္ပြဲကို ကန္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဒိုင္ကလည္း ညစ္သည္။ တစ္ဖက္အသင္းက ေကာင္ေတြက လူခ်သည္။ ဒိုင္မျမင္ေအာင္ ႐ိုက္သည္။ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား လူအခ်ခံလိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္က ဆက္မကန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာကာ ေဘးထြက္ထိုင္ေနသည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့ စိတ္ထဲက ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနသည္။ အသံက မထြက္။ တစ္ဖက္အသင္းမွ အားေပးသူ လူမိုက္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ “ကဲ ငါမေျပာဘူးလား.. ငေၾကာက္ေတြပါကြာ” ဟု ေျပာၿပီး မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ လူပီသသည့္ အက်င့္စ႐ိုက္မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေခြးက်၀က္က် ျပဳတ္က်သည္။ ၾကည့္ရတာ ေအာ့ႏွလံုးနာသည္။ ေတာ္ၿပီ.. ဒီပြဲကို ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ မစားရေသးသည့္ ပန္းသီး ၂လံုးက်န္ေသးသည္။ ေၾကာ္ျငာထဲကလို တစ္လံုးက မီးထြန္းဖို႔ .. တစ္လံုးက ကတ္ဆက္ဖြင့္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ နယူတန္႐ွာမေတြ႕ခဲ့သည့္ နိယာမကို သူ႐ွာေတြ႕ခဲ့သည္။ ပန္းသီးစားခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာခြဲစားမွ ရသည္ဟူသည့္ နိယာမ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားက ပါးစပ္ထဲ လာခြံ႕ေပးသည့္အခ်ိန္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ ထိုင္ေစာင့္ေနတာနဲ႔ပဲ ပန္းသီးမ်ား ပုပ္ကုန္သည္။ မေန႔ညကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းႏွင့္အညီ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ား မၾကာမီေဆာင္႐ြက္သြားမည္ဟု ေလာ္စပီကာႏွင့္ေအာ္ေနသည္။ အိပ္မက္လား တကယ္လား မေသခ်ာပါ။ အိပ္မက္ဆိုလည္း တကယ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး တကယ္ဆိုေပမယ့္ အိပ္မက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္တတ္ပါသည္။

ေဒါက္.. ေဒါက္… အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေထာက္ခံပြဲလာမတက္ရင္ ဒဏ္ေငြ႐ိုက္မည္ဟု ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုသူက ဟန္ပါပါမာန္ပါပါ ခါးေထာက္ၿပီး ေျပာသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အေျခာက္ႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရသလို ျဖစ္လာသည္။ အေျခာက္မ်ားကို သိပ္ၾကည့္မရပါ။ ထို႔ထက္ သူမ်ားကို အာဏာျပလိုက္ ပါ၀ါျပလိုက္ ေျခာက္လွန္႔ ဟိန္းေဟာက္တတ္သူမ်ားကို ပို႐ြံသည္။ အေျခာက္ခ်င္းအတူတူ ပါ၀ါအေျခာက္မ်ားက တမူးသာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္မလံုေသာေၾကာင့္ သူမ်ားကို လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေလ့႐ိွျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ အေျခာက္သည္ သူ၏ စိတ္မလံုၿခံဳမႈကို ဖုံးကြယ္ရန္ သူမွန္ေၾကာင္း လိုက္လိုက္ေအာ္သည္။ ယိုသူမ႐ွက္ ျမင္သူ႐ွက္ဆိုသလို အရည္မရ အဖတ္မရ ေအာ္ေအာ္ေနသည့္ ထိုအေျခာက္ကို Anonymous ဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။

အတင္းအၾကပ္လုပ္ျခင္းကို မုန္းတီးသူ စာရင္းလုပ္လွ်င္ သူပါမည္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အမိန္႔မေပးနဲ႔။ “အမိန္႔”သည္ ဆိုလို႔ေကာင္း႐ံု ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအမိန္႔အရ အတန္းပိုင္ဆရာမက ႀကံ႕မရ ဖြတ္မရ အသင္းထဲ တစ္တန္းလံုး အတင္း၀င္ခိုင္းတာကို သတိရသည္။ ဆရာမကို အေမက မ၀င္ခိုင္းဘူးဟု ခပ္တည္တည္ သြားေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀င္စရာမလိုခဲ့။ အေမသည္ ဆရာမ၏ တစ္ခ်ိန္က ဆရာမျဖစ္ဖူးတာေၾကာင့္ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ရဲပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုးသြားသည္။ ခက္သည္။ တခါတေလ ဒီလိုပဲ Law of Jungle ကို မသံုးခ်င္ဘဲ သံုးရတာ ခက္သည္။ လိမ္ရညာရတာကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ေနၾကတာ ခက္သည္။ လူဦးေရက သန္း ၅၀။ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး အသင္း၀င္က သန္း ၂၀။ ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ကိုယ့္လူတို႔ရယ္။ ဟားတိုက္ရယ္ရတာၾကာေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ေနရာတကာ ရယ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ သတင္းစာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရယ္လိုက္သည္။ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သတင္းလာေနသည္။ ရယ္ရျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ ကာရာအိုေက အေခြပဲ ၾကည့္ေတာ့မည္ ဟူေသာ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ မရယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ပါတယ္ဆိုမွ ရယ္စရာက မွန္သားျပင္အျပည့္ စာလံုးႀကီး ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ တက္လာသည္။ “ျပည္သူ႔သေဘာထား” တဲ့။ ထို႔ေနာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးပီသစြာ မီးက ပ်က္သြားေတာ့သည္။ အေမွာင္ထဲမွ ရယ္သံမ်ားက မဆံုးေတာ့.. ဟား.. ဟား….ဟား…။