အေရာင္အေသြးက်ေနတဲ့ အက်ၤ ီတစ္ထည္ကို ယေန႔ဟု သတ္မွတ္ၿပီး အဘိဓာန္မွာ ႐ွာမေတြ႕တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကဗ်ာဆရာဟု သတ္မွတ္ပါ။ ခ်ဳိးျဖဴငွက္တစ္ေကာင္ ထပ်ံသြားသည္ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထပ်ံသြားသလား လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ထပ်ံသြားသလား။ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ထားေသာေၾကာင့္ မျမင္လိုက္ပါ။ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားသည့္ကာလမွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဖြင့္ထားလည္း မျမင္ခ်င္တာေတြ ေတြ႕ရမည့္ အတူတူ (သို႔မဟုတ္) ဖြင့္ထားလည္း မျမင္ေအာင္ အတင္း လိုက္ပိတ္ခံေနရမည့္ အတူတူ အလိုက္တသိပဲ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။
ငရဲဘံုဆိုသည္မွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ရေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ရာ နိတၳိအခန္းသာ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး နားမလည္ေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကံေခ်ာင္းေတြလို အရည္ညွစ္ယူေနရသည္ကို အားရေက်နပ္ပံု မရေသး။ ေကာ္လာကို အျဖဴေရာင္ဆိုးဆိုး အျပာေရာင္ဆိုးဆိုး စက္႐ုပ္သည္ စက္႐ုပ္သာ ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းကာလနားမ်ားအၾကား လခစား လုပ္ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ မြန္းက်ပ္မႈေအာက္တြင္ ကဗ်ာအေသမ်ားကို တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သံသရာဆိုသည္မွာ ဥၾသသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရထား ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာသလို ေနာက္ဆံုးဘူတာ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မေသခ်ာပါ။ ေနာက္မွ ဆံုးမယ့္ အတူတူ အစကတည္းက ဆံုးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေရာ ေျခဦးမတည့္ရာပါ ေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်ိန္ကို ၀ယ္လို႔ မရဘူးလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က စာစီစာကံုးေရးဖို႔ သင္ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ အခ်ိန္ကို ခ် ခ်ေရာင္းေနတာ ဆရာမ မသိ႐ွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာမ်ား တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလို႔ သူမ်ားက ေစ်းႀကီးေပးလာ၀ယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အထိပဲ။ လူေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကသည္။ လူေတြ တိုးတက္ လာၾကသည္တဲ့။ ထိုအဆိုကို ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက ညွင္းပန္းၾက သတ္ျဖတ္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ ယံုႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေကာင္းတတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို “လူ” လို႔ နာမည္ ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ငွာန္က႐ိုဏ္းက်က် သီဆိုေနသည္။ ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသံ နီးလာၿပီ။ ရပ္ထားမွာလား။ ဆက္သြားမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေနေသာ္လည္း သြားေနႏိုင္ၿပီး သြားေနေသာ္လည္း ရပ္ေနႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စနစ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ငရဲဘံုဆိုသည္မွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ရေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ရာ နိတၳိအခန္းသာ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး နားမလည္ေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကံေခ်ာင္းေတြလို အရည္ညွစ္ယူေနရသည္ကို အားရေက်နပ္ပံု မရေသး။ ေကာ္လာကို အျဖဴေရာင္ဆိုးဆိုး အျပာေရာင္ဆိုးဆိုး စက္႐ုပ္သည္ စက္႐ုပ္သာ ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းကာလနားမ်ားအၾကား လခစား လုပ္ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ မြန္းက်ပ္မႈေအာက္တြင္ ကဗ်ာအေသမ်ားကို တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သံသရာဆိုသည္မွာ ဥၾသသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရထား ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာသလို ေနာက္ဆံုးဘူတာ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မေသခ်ာပါ။ ေနာက္မွ ဆံုးမယ့္ အတူတူ အစကတည္းက ဆံုးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေရာ ေျခဦးမတည့္ရာပါ ေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်ိန္ကို ၀ယ္လို႔ မရဘူးလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က စာစီစာကံုးေရးဖို႔ သင္ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ အခ်ိန္ကို ခ် ခ်ေရာင္းေနတာ ဆရာမ မသိ႐ွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာမ်ား တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလို႔ သူမ်ားက ေစ်းႀကီးေပးလာ၀ယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အထိပဲ။ လူေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကသည္။ လူေတြ တိုးတက္ လာၾကသည္တဲ့။ ထိုအဆိုကို ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက ညွင္းပန္းၾက သတ္ျဖတ္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ ယံုႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေကာင္းတတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို “လူ” လို႔ နာမည္ ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ငွာန္က႐ိုဏ္းက်က် သီဆိုေနသည္။ ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသံ နီးလာၿပီ။ ရပ္ထားမွာလား။ ဆက္သြားမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေနေသာ္လည္း သြားေနႏိုင္ၿပီး သြားေနေသာ္လည္း ရပ္ေနႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စနစ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
1 comment:
That why I retired
Post a Comment