ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာၿပီ
ကမၻာႀကီး ေအးခဲလာၿပီ
အိုဇုန္းလႊာႀကီး ေပါက္ၿပဲေနၿပီ
သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနၿပီ
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးေနၿပီ
ေအအိုင္ဒီအက္စ္
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး
ရပ္ကြက္ထဲက ေအးဒီးစ္ျခင္ေတြ ..
ဒါေတြ ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး
နက္သထက္နက္လာတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းမွာ
ဘာသိဘာသာ ေနထိုင္ရင္း
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းကို
အယ္လ္ေဇး႐ွင္းလို ထင္လိုထင္
အင္တာနက္ကို
အင္တာနတ္ ထင္လိုထင္
သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာကို
ႀကံဳသလို ေျဖရင္း ႐ွင္းရင္း
ေရလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္
မီးလင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဟးကနဲ ေအာ္ၾက
ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူမျဖစ္ဘဲ
ေၾကာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ရသူေတြ
ေသခ်ာတာက
ဒီအတိုင္းဆက္ေနသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ညီမင္းႏိုင္
စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္၊ ၂၀၀၇။
Sep 11, 2007
အေရးတႀကီးကိစၥ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးေတြ လံုး၀ႀကိဳက္တယ္ .. ဆက္ေရး ဆက္ေရး ပါးပါးသာေရး ညီညီ
ကဗ်ာေလးကေကာင္းတယ္။
ဒါေပသိ ဆက္စဥ္းစားမိတယ္...
ေအာ္..လူျဖစ္ရတဲ႕ ဒို႕ဒုကၡ
ေသခ်င္ေသ မေသခ်င္ေန
အျဖစ္ဆိုးေတြေပြေနသကြ။
ဒီအတိုင္းဆက္ေနမသြားဖို႕ သိေပမဲ႕လဲ
ေၾကာက္ေခတ္ထဲက ဘယ္လိုလြတ္ႏိုင္ေအာင္
နည္းလမ္းကရွာေဖြေနရဆဲေလ။
ညီညီေရ.. သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရးခ်က္ပဲ ။
ဟားျကိဳက္တယ္ဗ်ာ
Post a Comment