လြမ္းသူရဲ႕ပြဲ

ေျမခ်စ္သူကဗ်ာမ်ားဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထဲမွာပါတဲ့ ဒီကဗ်ာေလးကို ျပန္ဖတ္မိတယ္။ တကယ့္ကို မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ဒီကဗ်ာေလးရြတ္ျပဖူးတဲ့ ခ်စ္သူကို သြားသတိရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ကဗ်ာေတြကို ဒီလိုစိတ္လိုလက္ရရြတ္ျပတတ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရွိတာ ဘုရားေပးတဲ့ ဆုတစ္ဆုပါပဲ။ “လြမ္းသူရဲ႕ပြဲ” တဲ့။ ဒီကဗ်ာက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၉လႀကီးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ လူ႕ေလာက မေရာက္ခင္ကတည္းက ေရးခဲ့တဲ့ ဒီကဗ်ာကို ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူက ရြတ္ျပတဲ့အခ်ိန္အထိ ရင္ခုန္လို႔ရေသးတာကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ေျမခ်စ္သူရဲ႕ ေမွာ္အစြမ္းပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ခံစားၾကည့္ပါ ... ႏွလံုးသားပါရင္ ခင္ဗ်ားလည္း လြမ္းၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

“လြမ္းသူရဲ႕ပြဲ”

ခုတေလာ
နာရီနဲ႔အမွ်
လြမ္းေနရတယ္။

ကမၻာေပၚမွာ
လြမ္းရတာေလာက္
သိကၡာရွိတဲ့
အစားအစာ
မရွိပါဘူး။

လြမ္းေနခ်ိန္မွာ
လြမ္းသူဟာ
ကမၻာႀကီးအတြက္
ႏွလံုးသားတာ၀န္ကို
တစ္ဦးတည္းတင္ဒါဆြဲၿပီး
ႀကီးမားစြာ လြမ္းသူျဖစ္တယ္။

လြမ္းခ်ိန္မွာ
သဘာ၀နဲ႔မိမိတို႔ဟာ
အလြမ္းေရထုရဲ႕
လာေရာက္မႈကို
ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ၿပီး
အတူတကြ
ေပ်ာ့ေပ်ာင္းအိက်ေနၾကတယ္။

လြမ္းသူဟာ
လူေယာက္်ား၊ လူမိန္းမ
ၾကယ္၊ လ၊ ကဗ်ာ
ကာလသံုးပါး
ငွက္မ်ားပ်ံျခင္း
ႏွင္းဆီခင္းရသ
ေဒါသတရား
စကားေမတၱာ
ခႏၶာကိုယ္
အို ဘာကိုမွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္
ေရြးခ်ယ္ပညတ္ျခင္းမရွိဘဲ
လြတ္လပ္စြာ လြမ္းသူျဖစ္တယ္။

ေနညိဳခ်ိန္မွာ
လြမ္းတတ္သူဟာ
က်န္းမာေရးအရ
ပထမရဘူးသူလည္းျဖစ္တယ္။

ကဲ.. လြမ္း
အလြမ္းရဲ႕ဟိုဘက္မွာ
သတၱ၀ါတို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံ
သန္မာစြာ ကခုန္ေနတဲ့
အ၀ိဇၨာဇာတ္ခံု
မိုးလံုေလလံုရွိေလသတဲ့
ဇာတ္ခံုက ဗံုအရိုက္မွာ
တရႈိက္မက္မက္လြမ္း
အေ၀းဆံုးထိလြမ္း
ေစာင္ကေလးၿခံဳလြမ္း
လြမ္း .. ။ ။

ေျမခ်စ္သူ
မိုးေ၀၊ ဇန္န၀ါရီ၊ ၁၉၈၀