လမ္းခြဲ

ဒီကဗ်ာကို ၁၉၉၉ မွာ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူကို ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္ဖို႔ မလာခင္ကာလမွာ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေရးျဖစ္တဲ့အထဲက ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ဆံုးကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကဗ်ာကို ေရးေတာ့ စိတ္ကူးထဲက ခ်စ္သူနဲ႔မ်ား ခြဲခြာရတဲ့အခါ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ဖန္တီးယူၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ကို ခဏအလည္သြားရာကေန ျပန္လာေတာ့ အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ ဘယ္ေလာက္ ျပင္းထန္သလဲ ဆိုတာကို အေသအခ်ာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး အရင္လို စကားေတြ အမ်ားႀကီး မေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အသံမဲ့ ေပါက္ကြဲေနတယ္။ လင္းေက်ာ္ထင္ (သိုးထိန္း) ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကလို “အေပ်ာ္တစ္ျခမ္း ၀မ္းနည္းျခင္းတစ္၀က္နဲ႔ ႏႈတ္မဆက္ခင္ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္ေတြ” ေပါ့။ တကယ္ပါပဲ.. အဲဒီေန႕ညကေရာ .. စကၤာပူကို ျပန္လာခဲ့ရတဲ့ေန႔ကပါ အရာရာဟာ ဗလာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

“လမ္းခြဲ”

ငါေပ်ာ္၀င္ခ်င္တဲ့
စိုလဲ့လဲ့မ်က္၀န္းတစ္စံု
မင္းလြမ္းေနမွာ ငါယံုတယ္..

ငါ “မွန္” ၾကည့္တိုင္း
ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေသြးပ်က္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္
ၿပိဳလိုက္ေဆာက္လိုက္နဲ႔
ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနပံုမ်ား
ျမင္ရတာခါးတယ္..

တစ္ခါတစ္ခါစိတ္ပ်က္
အိပ္မက္ကလည္း မေကာင္း
ေခ်ာင္းကလည္း ဆိုး
ဘလက္ဟိုးထဲမွာ ငါ
“လႊတ္ၾက ဖယ္ၾက ခ်စ္သူဆီ သြားပါရေစ”

ေသခ်ာပါတယ္
အဲဒီေန႔မွာပဲ
ငါတို႔ ခြဲရမွာေလ..

“သံေယာဇဥ္” ဆိုတဲ့ ႀကိဳးေတြ
ငါ့ရင္မွာ မိုးေစြေရာ့မယ္
ကြယ္..
မိႈင္းညို႕ညို႕ပန္းခ်ီးကားတစ္ခ်ပ္လိုမ်ဳိး
အသံေတြ တိုးတိုးေလးနဲ႔ က်ယ္ေလာင္
“ေဖာင္ဖ်က္သံ” တဲ့လား
တင္းထားတဲ့ စိတ္ေတြ
ပါးျပင္ေပၚ အရည္ေပ်ာ္က်
ႏႈတ္..ဆက္..ရ..ေတာ့..မယ္..

“ရွင္ကြဲ” တဲ့ေလ
စကားႏွစ္လံုးနဲ႔ပဲ
မိုးစဲခဲ့ရေပါ့
ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသြ႕ေျခာက္
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
ငါတစ္ေယာက္ထဲ
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ
အသိုသိုအ၀ွက္၀ွက္
မခ်စ္တတ္ရင္ ေကာင္းမယ္..

ရွိပါေစကြယ္
ငါ့ရင္ထဲ တစံုတရာပဲျဖစ္ျဖစ္
စူး၀င္ နစ္ျမဳပ္ခဲ့ရင္..

ရွိပါေစကြယ္
ငါ့ထံက တစံုတရာပဲျဖစ္ျဖစ္
စြဲက်န္ ေနရစ္ခဲ့ရင္..

ကြယ္..
ဒီလိုပါပဲ
လမ္းခြဲဆိုတာ
ျမဴေတြျပာၿပီး
အားလံုးက ဗလာခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား... ။ ။

ေခလြန္း

ဧၿပီ ၅၊ ၁၉၉၉
မနက္ ၂း၃၀