ခရီးသည္

ဗင္ဂိုးေရ..
အေတြးစုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းေတြကို
ခံစားမႈေရာင္စံုေရာစပ္ၿပီး
ယံုၾကည္မႈပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
ဘ၀ကားခ်ပ္ေပၚမွာ ေရးဆြဲၾကည့္တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။

တဂိုးေရ..
ရင္ခုန္သံေတြ စာစီၾကည့္ၿပီး
စိတ္၀ိညာဥ္ေတြ အဆံုးထိႏွစ္ထည့္
ရစ္သမ္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရင္းေမာရင္း
႐ူးသြပ္ျခင္း ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ေရးမိတယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။

ကတ္ကိုဘိန္းေရ..
လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သံစဥ္ေတြပူးကပ္
ဂီတထဲမွာ ခင္ဗ်ားကို အထပ္ထပ္႐ွာေတာ့
လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ႕တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာသမား မျဖစ္ခဲ့ဘူး..။

ဗင္ဂိုးရဲ႕ ၾကယ္စံုတဲ့ညမွာ
တဂိုးရဲ႕ ေလလြင့္ငွက္ဟာ
ကတ္ရဲ႕ ေအာ္တာေနးတစ္ဗ္တစ္ပုဒ္ကို ဆိုရင္း အေ၀းကို ပ်ံသြားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျခရာေကာက္ရင္း
အလင္းအေမွာင္ မပီျပင္ေသးတဲ့
ေမွာ္၀င္ အေ၀းေျပးလမ္းမမ်ားထက္
“လူ” ဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဖက္တြယ္ထားတုန္း... ။

ေခလြန္း
ႏို၀င္ဘာလ ၁၄ရက္၊ ၂၀၀၃