ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အိပ္မက္ေတြ မွိန္ပ်ေနတယ္။
ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အဇၥ်တၱနဲ႔ တစ္သားတည္းက်ေနတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ သုညက စသတဲ့လား
အႏႈတ္ကိန္းဂဏန္းေတြၾကားထဲ
အသံတိတ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနရတာ ၾကာခဲ့ေပါ့ကြယ္။
လြယ္လြယ္ေန လြယ္လြယ္ေသၾကတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ
မၾကာခဏ လြတ္လြတ္က်တတ္တဲ့
ကတိက၀တ္ ၀တ္စံုျပည့္အနာဂတ္ေတြ
ေဟာဒီမွာ တေပြ႕တပိုက္ေနရာယူထားတယ္။
သက္ျပင္း႐ိႈက္သံေတြ အတံုးအ႐ုန္းေအာက္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ွင္ျပန္ထေျမာက္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါ့ကိုယ္ငါထိုးေကၽြးခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးစာျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ လိမ္လည္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုးသားခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဘ၀င္တစ္ခြဲသားျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရ
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္
ရယ္ေမာလိုက္တယ္။
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ လႈိက္လႈိက္ေမာေမာ
ငိုေၾကြးလိုက္တယ္ ။
ကဲ အသက္မွန္မွန္႐ွဴ
မနက္ျဖန္မွာ “လူ” ျဖစ္ဖို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရဦးမယ္။ ။
ေခလြန္း
အလုပ္မ႐ွိဘဲ စိတ္ေလေနတဲ့ ကာလတစ္ခုက ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ...
Sep 14, 2007
ေခတၱ အလုပ္လက္မဲ့
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ဒီကဗ်ာကို သိပ္ၾကိဳက္လြန္းလို့ သိမ္းထားလိုက္တယ္ ။ မင္းရဲ့ အေမ ကဗ်ာကိုေတာ့ မင္းေရးဖူးတဲ့ကဗ်ာေတြထဲ ခုထိ အၾကိဳက္ဆံုးပဲ း)
Post a Comment