ထြက္ေပါက္(၄)

ဖုန္းသံေတြ ျမည္လာသည္။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ မရေသးေၾကာင္းဖတ္ၿပီးလို႔ စိုးရိမ္ၿပီး ေမးၾကျမန္းၾကသည္။ ဘယ္လိုလဲ။ အိုေကပါ။ အဆင္ေျပပါသည္။ ရစရာ ႐ွိတာမ်ား ရၿပီးေနာက္ ေပးစရာ ႐ွိတာမ်ား ေပးလိုက္သည္။ ေလာကႀကီးတြင္ အေပးအယူ ႐ွိမွ ၀င္ေငြ လည္ပတ္စီးဆင္းမႈ ႐ွိမည္။ မေပးအယူသာ ႐ွိသူမ်ားေၾကာင့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေသာေန႔သည္ အလုပ္မ်ားျပားလြန္းေသာေန႔ထက္ မိုးပို႐ြာသည္။ မိုး႐ြာေနမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ထီးမယူဘဲ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္မွ အလုပ္အထိ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္မွ ကားဂိတ္အထိ၊ ကားဂိတ္မွ ရထားဘူတာအထိ၊ ဘူတာမွ ႐ံုးအထိ မိုးစိုမည္ မဟုတ္မွန္း သိေနသည္။ လာေနက်လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း စက္႐ုပ္မ်ား တန္းစီၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ တိုးေ၀ွ႕ျခင္း၊ တြန္းတိုက္ျခင္းမ်ား မ႐ွိ။ အထပ္နံပါတ္ ၃၅ အေရာက္တြင္ ဓာတ္ေလွကားေပၚက ထြက္ၿပီး ႐ံုးထဲသို႔ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလမ်ားက ဆီးႀကိဳၾကသည္။

မနက္႐ွစ္နာရီခြဲမွာ ႐ံုးကိုအေရာက္လာၾကပါဟု ေျပာေလ့႐ွိေသာ မန္ေနဂ်ာကို ကိုးနာရီထိ မေတြ႕။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သင္တန္းသြားတက္သည္ဟု ဆိုသည္။ အီးေမးလ္စစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကြန္မန္႔ေတြ ဟိုေရးဒီေရး လုပ္သည္။ သတင္းေတြ ဖတ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္း လုပ္စရာ မည္မည္ရရ မ႐ွိ။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအၿပီးႏွင့္ ေနာက္တစ္ခု အစပ်ဳိးခ်ိန္တြင္ ဒီလိုပဲ အားယားေနတတ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိဘဲ ထိုင္ေနသည္ထက္ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားလာေသာ ဒီဘိုးႏိုး၏ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ေနခ်င္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁ရက္ေန႔ ၁၁နာရီ ၁၁မိနစ္။ ဒီရာသီတြင္ မန္ယူအေျခအေန မေကာင္း။ မန္ယူပရိသတ္အမ်ားအျပား႐ွိေသာ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း အေျခအေန မေကာင္း။ မႏွစ္ကေတာ့ မန္ယူ ပရီးမီးယားဗိုလ္စြဲခဲ့သည္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျခားအာ႐ွႏိုင္ငံမ်ား အားက် အတုယူခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့.. သေရက်သည္။ ႐ံႈးပြဲဆက္သည္။ အနီကတ္ျပခံလိုက္ရ လက္နက္အျပခံလိုက္ရျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္မင္း မကယ္ႏိုင္ ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေသာ မဇၥ်ိမေဒသက ကုလမင္းထံ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမင္းကို ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနသည့္ စြမ္းအင္မရမွာစိုးေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းေပါက္ေဖာ္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္း မေရာင္းရမွာစိုးေသာ လက္နက္ကုန္သည္တို႔က တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ျဖည္ျပလိုက္ေတာ့ “ဗီတို” ဟူေသာ စကားလံုးႀကီး ထြက္က်လာသည္။ ဗီတိုသည္ ဗီ႐ိုလို ထည့္ခ်င္တာထည့္လို႔ မရေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္လို႔ရသည္။ Balance of Power .. ျဖစ္ေအာင္ ညီမွ်ျခင္း၏ တစ္ဘက္စီတြင္ ဗီတိုေတြ ေပါင္းထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဘာအေျဖမွ မထြက္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရ၀မ္ဒါမွာ သံုးလအတြင္း လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိဘဲ အခြင့္ေကာင္းယူျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စိုးမိုးျခင္းသာ တတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ပ်ံရင္းမေသဘဲ တိုက္ရင္းေသခဲ့ရသည့္ ငွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ လူငယ္ေတြ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္႐ံုမက ေျခပါ ပ်က္ေနၿပီ။ အားအား႐ွိ ဘီယာဆိုင္၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔ ေျခေထာက္ေတြ လွည့္ေနသည္။ အခု စင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခၽြေနတဲ့ အဘုိးႀကီးေတြ အိုၿပီး ေသေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တက္တဲ့အခါ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဟု တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေပးၿပီး အတိတ္ေရးခိုင္းကာ ခင္ဗ်ားအိပ္ေတာ့ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ သေဘၤာဦးတြင္ စီးကာ ပါလာမည့္ နန္းသိမ္းပြဲခံ မင္းသားကို ေမွ်ာ္သည္။ ရတနာဂီရိသို႔ ပါသြားသည့္ မိန္းမေၾကာက္ရေသာ မင္းကို ေမွ်ာ္သည္။ ဖက္စစ္ဂ်ပန္ကို ေမွ်ာ္သည္။ မဟာမိတ္တပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္သည္။ ကုလတပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မေျပာင္းေသး။ အာဏာ႐ွင္စနစ္ မေျပာင္းေသး။ ေဟရာကလိုက္တပ္စ္က ျမစ္တစ္ခုကို ႏွစ္ခါ မဆင္းႏိုင္ဟု ေျပာသြားသည္။ ထို႔အတူ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ႏွစ္ခါ အတူမေတြ႕ႏိုင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ တက္ေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ က်ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အနာဂတ္ကို ေသနတ္ႏွင့္မွားၿပီး ခါးၾကားထိုးထားတဲ့လူမ်ား၊ အတိတ္ကို မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသူမ်ား၊ ပစၥဳပၸန္ကို တရားနဲ႔ေျဖရင္း ခႏၱီစေနသူမ်ား.. ဒါဟာ ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားလိပ္ခ်ဖို႔ သင့္ေနၿပီ။ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ မကရေသးသည့္ အသစ္စက္စက္ ေနာက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္က “ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာျပည္မွ ႀကိဳဆိုပါသည္” ။