"ကစားပြဲ"
၀င္တိုးမလား
လူစုခြဲမလား
အင္အားျပမလား
အကြက္ေရြ႕မွားရင္ အစားခံရမယ္
ဘ၀ / ႏွစ္ေထာင့္တစ္ဆယ္။
(ေခလြန္း)
("/" = မ်ဥ္းေစာင္းဟု ဖတ္ပါ)
Mar 10, 2010
ကစားပြဲ
Dec 21, 2009
တို႔တိုင္းျပည္
ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီစပါး မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္ ယာစကာမ်ိဳး
တညႇိဳးညႇိဳးႏွင့္ ပုထိုးျမင့္ေမာင္း
ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ ၀မ္းမဝ၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ မစားရ၍
ေတာက ၿပိတၱာျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္ မေလွ်ာ့လုံ႔လ
သူကစ၍ ငါကအားလံုး
လက္ရံုးျမားေျမာင္ ဉာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဉာဏ္ေရွ႕ပန္း၍ တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။
-ဆရာေဇာ္ဂ်ီ
(၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္သည့္ စကၤာပူ စာေပေဟာေျပာပြဲ၌ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ႐ြတ္ဆိုခဲ့သည့္ ကဗ်ာ)
Dec 17, 2009
တိုက္ပြဲေပ်ာ္
“တိုက္ပြဲေပ်ာ္”
ပုခက္ၾကားက အူ၀ဲဟစ္ကာ
စစ္ေၾကညာၿပီး ေလာကႀကီး၏
ခါးသီးေတြ႕ႀကံဳ အလံုးစံုကို
မၿဖံဳအံခဲ ေရွ႕ဆက္ႏႊဲရင္း
လူလည္း အေတာ္ႀကီးခဲ့ေပါ့။
မိုက္လဲ မိုက္လို႔ တိုက္လဲ တိုက္ခဲ့
ရႈံးလိုက္တာလဲ အေသေခ်ၤ။
ရဲလဲရဲလို႔ ႏႊဲလဲ ႏႊဲခဲ့
ႏိုင္ပြဲေတြလဲ အနႏၲ။
ဒီလိုပဲေပါ့
တိုက္ပြဲဆိုတာ သာခ်င္သာမယ္
တိုက္ပြဲဆိုတာ နာခ်င္နာမယ္
ဘယ္ခါခန္႔မွန္း သိႏိုင္မလဲ။
ေ႐ွ႕ကဆီး၍ ခရီးလမ္းထဲ သစ္ပင္လွဲမလား
ေ႐ွ႕ကကန္႔၍ အဟန္႔အတား ဆူးေတြ ထားမလား
ေယာက္်ားေဟ့ေနာ္ တိုက္ပြဲေပ်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ တိုက္ရင္း တက္မွာပဲ။
ဓႏုျဖဴေက်ာ္ထြန္း
(၁၅ ရက္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၀၀၉ တြင္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ဆရာအီၾကာေကြး ေရးသားခဲ့သည့္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္)
Nov 25, 2009
Untouchable Home
I don’t know how many of you are being attracted to a place where you were born and raised up. To me, it means a lot. When I was born, my family was living in a flat in downtown area of Yangon. My eldest sister told me that apartment was bought with 70,000 kyats. Then, 20 kyats could buy a dollar. It’s located very close to the ministers’ office where General Aung San was assassinated. It’s in an old building and we stayed at the 1st floor.
By the time I realize about my existence living in that flat, it’s so much crowded and I heard noises. Wherever I looked around, many students were sitting on rows and rows of benches in that apartment. In front of them, my dad was giving his lecture. Yes, my dad used to be a famous teacher who taught private tuition classes then.
It was unimaginable how my grandparents (parents of my mom), my parents and 3 of my siblings and I were living in that tiny unit. I wasn’t aware that was the most valuable time in my life for we could all stay together as a family. As a kid, I enjoyed playing with friends from neighborhood. We played different kinds of games on the street especially on weekend. My grandmother was always keeping an eye on me from a verandah so that she could look after me from being bullied. I think every grandparent has their own favorite grandkid. My grandfather loves my cousin who’s now studying in Malaysia a lot. I think my grandmother loves me more than my grandfather. I don’t know if I were her favorite grandkid though.
I lived in one and only bed room of the apartment sharing with my parents. My mom is a retired teacher. She always praises and comforts me by saying she wanted a bright and smart son and she got me. I don’t know if I really fulfilled her wish but I had never let them down.
After 1990, my dad changed his profession and started a trading company. He was doing well and managed to buy another flat in another township soon after. Then, the place where I used to stay and play became my dad’s office.
From now and then, many changes happened. We moved to several places. My grandparents who are my mom’s parents passed away. 2 of my siblings moved to overseas. My only brother also moved out to start his family. I studied and have been working in Singapore. Only my parents are living in another apartment. My dad has stopped doing business. Whenever I go back Yangon for visit, I drop by to that old apartment. I feel my childhood there. And I recall the days we all were together as a family.
I called my mom yesterday and was told by my mom that apartment was sold. I had that strange feeling which I don’t exactly know how to explain. It may be an old and useless apartment in reality and lucky enough to have a buyer in this economy. But, I feel sad as I shall never feel the warmth I always had if I were to visit Yangon anytime soon. I don’t know how many of you are being attracted to a place where you were born and raised up. To me, it means a lot. Really, I mean it.
By the time I realize about my existence living in that flat, it’s so much crowded and I heard noises. Wherever I looked around, many students were sitting on rows and rows of benches in that apartment. In front of them, my dad was giving his lecture. Yes, my dad used to be a famous teacher who taught private tuition classes then.
It was unimaginable how my grandparents (parents of my mom), my parents and 3 of my siblings and I were living in that tiny unit. I wasn’t aware that was the most valuable time in my life for we could all stay together as a family. As a kid, I enjoyed playing with friends from neighborhood. We played different kinds of games on the street especially on weekend. My grandmother was always keeping an eye on me from a verandah so that she could look after me from being bullied. I think every grandparent has their own favorite grandkid. My grandfather loves my cousin who’s now studying in Malaysia a lot. I think my grandmother loves me more than my grandfather. I don’t know if I were her favorite grandkid though.
I lived in one and only bed room of the apartment sharing with my parents. My mom is a retired teacher. She always praises and comforts me by saying she wanted a bright and smart son and she got me. I don’t know if I really fulfilled her wish but I had never let them down.
After 1990, my dad changed his profession and started a trading company. He was doing well and managed to buy another flat in another township soon after. Then, the place where I used to stay and play became my dad’s office.
From now and then, many changes happened. We moved to several places. My grandparents who are my mom’s parents passed away. 2 of my siblings moved to overseas. My only brother also moved out to start his family. I studied and have been working in Singapore. Only my parents are living in another apartment. My dad has stopped doing business. Whenever I go back Yangon for visit, I drop by to that old apartment. I feel my childhood there. And I recall the days we all were together as a family.
I called my mom yesterday and was told by my mom that apartment was sold. I had that strange feeling which I don’t exactly know how to explain. It may be an old and useless apartment in reality and lucky enough to have a buyer in this economy. But, I feel sad as I shall never feel the warmth I always had if I were to visit Yangon anytime soon. I don’t know how many of you are being attracted to a place where you were born and raised up. To me, it means a lot. Really, I mean it.
Jun 3, 2009
ခင္ဗ်ား အရင္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ရန္ကုန္
ဟန္ထူးလြင္ (Big Bag) ရဲ႕ သီခ်င္း တစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ “ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလဲ အရင္အတိုင္းပဲ” တဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ခဏ ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ား အရင္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့မွန္း သိလိုက္ရတယ္ဗ်ဳိ႕။ အေျပာင္းအလဲေတြ ခပ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ေတာ့ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ ဟန္ပဲ ႐ွိၿပီး အဆံမ႐ွိေတာ့တဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခုလို႔ က်ဳပ္ သိလိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္ဗ်။
ခင္ဗ်ား အသစ္ေဆာက္ထားတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦးထဲ အရင္ကလို ကားႀကီးနဲ႔ ေခၚမသြားေတာ့ဘဲ စကၤာပူမွာလို ေလယာဥ္တံခါးကေန တခါတည္း ေလဆိပ္ထဲ ၀င္သြားလို႔ ရေတာ့ က်ဳပ္ .. ခင္ဗ်ားကို အထင္ႀကီးမိတာ အမွန္ပဲဗ်။ ေနာက္ၿပီး လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေရာက္တဲ့အထိ ေ႐ြ႕လ်ားစက္ေလွကားေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အေတာအတြင္း ခင္ဗ်ား အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနၿပီေကာလို႔ က်ဳပ္ထင္မိလိုက္ေသးတာ။ ခင္ဗ်ား ေရနံသူေဌးျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ... ။
ေ႐ွ႕မွာ က်ဳပ္ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚပါလား။ က်ဳပ္လည္း စကၤာပူမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ ေနခဲ့သူဆိုေတာ့ စည္းကမ္းတက် တန္း၀င္စီလိုက္တာေပါ့ေလ။ ခက္တာက အေတာ္ေလး ၾကာမွ လူတန္းႀကီးက နည္းနည္းေလး ေ႐ြ႕တာပဲဗ်ဳိ႕။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာကို ဘာေတြမ်ား အခ်ိန္ဒီေလာက္ယူၿပီး ခင္ဗ်ား စစ္ေဆးေနမွန္း က်ဳပ္ မသိတာ အမွန္ပဲ။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို အခြန္ေဆာင္လာလား၊ ခြင့္စာပါလား၊ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာတာလား လုပ္ေနတာ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရဲ႕ အလုပ္ ဟုတ္မဟုတ္ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က စကၤာပူမွာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ ရထားသူ တစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ စကၤာပူျပန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ Arrival Form လည္း ျဖည့္စရာ မလိုဘူး။ က်ဳပ္ ဘယ္က ျပန္လာသလဲ။ ဘာသြားလုပ္သလဲ ဆိုတာလဲ စပ္စပ္စုစု မေမးဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို အခြန္ေဆာင္သလားလည္း မေမးဘူးဗ်။ ဒါ IRAS (စကၤာပူ အေကာက္ခြန္ဌာန) က လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေလဗ်ာ။
ခက္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ဘယ္လိုအခြင့္အေရး ေပးေပး မစြန္႔လႊတ္ဘဲ တစ္ေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပန္ေနမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ကိုမွ ခင္ဗ်ားက အခြန္ေဆာင္ မလာရင္ ျပည္၀င္ခြင့္ မေပးဘူး ဆိုတာနဲ႔၊ ခြင့္စာ မပါရင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သိမ္းမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဟိန္းလား ေဟာက္လား ၿခိမ္းလား ေျခာက္လား လုပ္ေနတာ တဆိတ္ မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္ အ႐ွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲ ေမးႏိုင္ေသးတာ အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီလာဖို႔ အတြက္ ျပန္ခါနီးေလးတင္ ဆပ္ေၾကးေပးခဲ့ရၿပီးၿပီေလ။ က်ဳပ္ဆီက ဘာမ်ား ထပ္လိုခ်င္ေသးတာလဲ။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ဆိုလဲ ဟုတ္ရဲ႕။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ သတင္းေတြ အၿမဲ နားစြင့္ေနတဲ့သူပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ က်ဳပ္လိုေကာင္ေတြ ခင္ဗ်ားကို စြန္႔ၿပီး အေ၀းႀကီးကို ထြက္ ထြက္သြားေနတာ ျမင္ရေတာ့ အေရးတယူ လုပ္ၿပီး ေနေကာင္းလား ဘာလားေတာင္ ေမးေဖာ္မရဘူး မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား အတြက္ က်ဳပ္ဟာ ေသလူ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား ရန္ကုန္.. ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာ က်ဳပ္မ႐ွိလည္း ခင္ဗ်ား ႐ွင္သန္လို႔ ရေနတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ ျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ မျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ ခင္ဗ်ားအတြက္က မထူးေတာ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ညမွာ ခင္ဗ်ားက မီးဖ်က္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ဟိုး.. က်ဳပ္ငယ္ငယ္ မဆလေခတ္တုန္းကေတာင္ မီးပ်က္မယ့္ေန႔ေတြ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြ မ႐ွိဘူး။ သတင္းစာေတြထဲ ခင္ဗ်ား ေရးေရး ေနေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနၿပီဆို ဗ်။ တကယ္တမ္း ခင္ဗ်ား ေရးသင့္တာက ရန္ကုန္ဟာ ေခတ္ေနာက္က် မီးခဏခဏ ျပတ္ေနၿပီဆုိတာပဲလို႔ က်ဳပ္ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားက စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ က်ဳပ္သိပါတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ေ၀ဖန္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေငြေပးၿပီး လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေတေလဂ်ပိုးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို ရန္႐ွာမယ္ မဟုတ္လား။ မီးဖ်က္႐ံုနဲ႔ ခင္ဗ်ားက အားမရေတာ့ ေရမလာေအာင္ လုပ္ျပန္ပါေရာ။ က်ဳပ္ အင္တာနက္ သံုးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ခင္ဗ်ားက ဖုန္းလိုင္းပါ ဖ်က္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ေကာင္းတာ ဘာမ်ား က်န္ေသးသလဲလို႔ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ရန္ကုန္.. ။
ခင္ဗ်ား အရင္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘီယာေလး တျမျမ ျဖစ္လာၿပီ။ စီးကရက္ကိုလည္း လက္က မခ်ဘူး။ အေညာင္းအညာေျပ အနင္းအႏွိပ္ခံဖို႔လား သားပ်ဳိသမီးပ်ဳိေတြကို ဖ်က္စီးဖို႔လား ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေနရာတိုင္းလိုလို အႏွိပ္ခန္းေတြ လိုက္ဖြင့္ထားတယ္။ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြက မီးပ်က္လည္း မီးစက္နဲ႔ ဆိုေနတယ္။ စည္ဘီယာဆိုင္ေတြက လက္ညိႈးထိုးမလြဲဘူး။ ဘီယာ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရးလုပ္ေနရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြထဲ အေစာ္ကားခံေနရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းအတူ လိုက္ဆိုရင္း ေငြနဲ႔ အနင္းခံလိုက္ရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ ႏိုက္ကလပ္က ဖက္႐ွင္႐ႈိးအမည္ခံ ပန္းကံုးစြပ္ပြဲေတြကေန အသျပာရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ.. သူတုိ႔တေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွမသားခ်င္းေတြဆို ခင္ဗ်ား ခုလို ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စားမတတ္ ၀ါးမတတ္ စိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္ဦးမလား ရန္ကုန္။
ခင္ဗ်ား အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ ျပန္ေတြးဦး ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ား ေနာက္မွ လူျဖစ္တဲ့ စကၤာပူေတာင္ အေတာ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ႐ွက္တတ္ရင္ ခင္ဗ်ားဘ၀အတြက္ ခင္ဗ်ားကို မွီခိုေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ခင္ဗ်ား လုပ္သင့္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ဖို႔ လိုၿပီ ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ား ေျပာင္းလဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္တဲ့ အခါ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ခင္ဗ်ားဆီ ဆက္ဆက္ ျပန္ခဲ့မယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံႀကံဳတဲ့ အခါ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ သံေယာဇဥ္ မကုန္ေသးဘူး.. ရန္ကုန္..။
ညီညီ(သံလြင္)
ခင္ဗ်ား အသစ္ေဆာက္ထားတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦးထဲ အရင္ကလို ကားႀကီးနဲ႔ ေခၚမသြားေတာ့ဘဲ စကၤာပူမွာလို ေလယာဥ္တံခါးကေန တခါတည္း ေလဆိပ္ထဲ ၀င္သြားလို႔ ရေတာ့ က်ဳပ္ .. ခင္ဗ်ားကို အထင္ႀကီးမိတာ အမွန္ပဲဗ်။ ေနာက္ၿပီး လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရး ေရာက္တဲ့အထိ ေ႐ြ႕လ်ားစက္ေလွကားေတြနဲ႔ ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အေတာအတြင္း ခင္ဗ်ား အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနၿပီေကာလို႔ က်ဳပ္ထင္မိလိုက္ေသးတာ။ ခင္ဗ်ား ေရနံသူေဌးျဖစ္ေနတဲ့ သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ ... ။
ေ႐ွ႕မွာ က်ဳပ္ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚပါလား။ က်ဳပ္လည္း စကၤာပူမွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေလာက္ ေနခဲ့သူဆိုေတာ့ စည္းကမ္းတက် တန္း၀င္စီလိုက္တာေပါ့ေလ။ ခက္တာက အေတာ္ေလး ၾကာမွ လူတန္းႀကီးက နည္းနည္းေလး ေ႐ြ႕တာပဲဗ်ဳိ႕။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတာကို ဘာေတြမ်ား အခ်ိန္ဒီေလာက္ယူၿပီး ခင္ဗ်ား စစ္ေဆးေနမွန္း က်ဳပ္ မသိတာ အမွန္ပဲ။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို အခြန္ေဆာင္လာလား၊ ခြင့္စာပါလား၊ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ျပန္လာတာလား လုပ္ေနတာ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးရဲ႕ အလုပ္ ဟုတ္မဟုတ္ ခင္ဗ်ား ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က စကၤာပူမွာ အၿမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ ရထားသူ တစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ စကၤာပူျပန္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ Arrival Form လည္း ျဖည့္စရာ မလိုဘူး။ က်ဳပ္ ဘယ္က ျပန္လာသလဲ။ ဘာသြားလုပ္သလဲ ဆိုတာလဲ စပ္စပ္စုစု မေမးဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကို အခြန္ေဆာင္သလားလည္း မေမးဘူးဗ်။ ဒါ IRAS (စကၤာပူ အေကာက္ခြန္ဌာန) က လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ေလဗ်ာ။
ခက္တာက ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အျဖစ္ကို ဘယ္လိုအခြင့္အေရး ေပးေပး မစြန္႔လႊတ္ဘဲ တစ္ေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပန္ေနမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ က်ဳပ္ကိုမွ ခင္ဗ်ားက အခြန္ေဆာင္ မလာရင္ ျပည္၀င္ခြင့္ မေပးဘူး ဆိုတာနဲ႔၊ ခြင့္စာ မပါရင္ ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ သိမ္းမယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဟိန္းလား ေဟာက္လား ၿခိမ္းလား ေျခာက္လား လုပ္ေနတာ တဆိတ္ မလြန္လြန္းဘူးလားဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္ အ႐ွက္အေၾကာက္ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘာလက္ေဆာင္ပါသလဲ ေမးႏိုင္ေသးတာ အံ့ပါရဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားဆီလာဖို႔ အတြက္ ျပန္ခါနီးေလးတင္ ဆပ္ေၾကးေပးခဲ့ရၿပီးၿပီေလ။ က်ဳပ္ဆီက ဘာမ်ား ထပ္လိုခ်င္ေသးတာလဲ။
ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ဆိုလဲ ဟုတ္ရဲ႕။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနေပမယ့္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ သတင္းေတြ အၿမဲ နားစြင့္ေနတဲ့သူပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကေတာ့ က်ဳပ္လိုေကာင္ေတြ ခင္ဗ်ားကို စြန္႔ၿပီး အေ၀းႀကီးကို ထြက္ ထြက္သြားေနတာ ျမင္ရေတာ့ အေရးတယူ လုပ္ၿပီး ေနေကာင္းလား ဘာလားေတာင္ ေမးေဖာ္မရဘူး မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ား အတြက္ က်ဳပ္ဟာ ေသလူ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီလား ရန္ကုန္.. ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ထဲမွာ က်ဳပ္မ႐ွိလည္း ခင္ဗ်ား ႐ွင္သန္လို႔ ရေနတယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ ျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ မျပန္လာသည္ ျဖစ္ေစ ခင္ဗ်ားအတြက္က မထူးေတာ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ညမွာ ခင္ဗ်ားက မီးဖ်က္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ဟိုး.. က်ဳပ္ငယ္ငယ္ မဆလေခတ္တုန္းကေတာင္ မီးပ်က္မယ့္ေန႔ေတြ မီးလာတဲ့အခ်ိန္ေတြ မ႐ွိဘူး။ သတင္းစာေတြထဲ ခင္ဗ်ား ေရးေရး ေနေတာ့ ရန္ကုန္ဟာ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနၿပီဆို ဗ်။ တကယ္တမ္း ခင္ဗ်ား ေရးသင့္တာက ရန္ကုန္ဟာ ေခတ္ေနာက္က် မီးခဏခဏ ျပတ္ေနၿပီဆုိတာပဲလို႔ က်ဳပ္ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားက စိတ္ဆိုးဦးမယ္။ က်ဳပ္သိပါတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ေ၀ဖန္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ား ေငြေပးၿပီး လက္သပ္ေမြးထားတဲ့ ေတေလဂ်ပိုးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို ရန္႐ွာမယ္ မဟုတ္လား။ မီးဖ်က္႐ံုနဲ႔ ခင္ဗ်ားက အားမရေတာ့ ေရမလာေအာင္ လုပ္ျပန္ပါေရာ။ က်ဳပ္ အင္တာနက္ သံုးမယ္လည္း လုပ္ေရာ ခင္ဗ်ားက ဖုန္းလိုင္းပါ ဖ်က္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားမွာ ေကာင္းတာ ဘာမ်ား က်န္ေသးသလဲလို႔ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္တယ္ ရန္ကုန္.. ။
ခင္ဗ်ား အရင္အတိုင္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘီယာေလး တျမျမ ျဖစ္လာၿပီ။ စီးကရက္ကိုလည္း လက္က မခ်ဘူး။ အေညာင္းအညာေျပ အနင္းအႏွိပ္ခံဖို႔လား သားပ်ဳိသမီးပ်ဳိေတြကို ဖ်က္စီးဖို႔လား ခင္ဗ်ားကေတာ့ ေနရာတိုင္းလိုလို အႏွိပ္ခန္းေတြ လိုက္ဖြင့္ထားတယ္။ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြက မီးပ်က္လည္း မီးစက္နဲ႔ ဆိုေနတယ္။ စည္ဘီယာဆိုင္ေတြက လက္ညိႈးထိုးမလြဲဘူး။ ဘီယာ အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရးလုပ္ေနရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ အႏွိပ္ခန္းေတြထဲ အေစာ္ကားခံေနရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ ကာရာအိုေကဆိုင္ေတြမွာ သီခ်င္းအတူ လိုက္ဆိုရင္း ေငြနဲ႔ အနင္းခံလိုက္ရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ၊ ႏိုက္ကလပ္က ဖက္႐ွင္႐ႈိးအမည္ခံ ပန္းကံုးစြပ္ပြဲေတြကေန အသျပာရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလးေတြ.. သူတုိ႔တေတြဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွမသားခ်င္းေတြဆို ခင္ဗ်ား ခုလို ရီေ၀ေ၀ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စားမတတ္ ၀ါးမတတ္ စိုက္ၾကည့္ေနႏိုင္ဦးမလား ရန္ကုန္။
ခင္ဗ်ား အသက္ ဘယ္ေလာက္႐ွိၿပီလဲ ျပန္ေတြးဦး ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ား ေနာက္မွ လူျဖစ္တဲ့ စကၤာပူေတာင္ အေတာ္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ႐ွက္တတ္ရင္ ခင္ဗ်ားဘ၀အတြက္ ခင္ဗ်ားကို မွီခိုေနရတဲ့သူေတြအတြက္ ခင္ဗ်ား လုပ္သင့္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ဖို႔ လိုၿပီ ရန္ကုန္။ ခင္ဗ်ား ေျပာင္းလဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္တဲ့ အခါ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ခင္ဗ်ားဆီ ဆက္ဆက္ ျပန္ခဲ့မယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကံႀကံဳတဲ့ အခါ ျပန္ဆံုၾကဖို႔ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ သံေယာဇဥ္ မကုန္ေသးဘူး.. ရန္ကုန္..။
ညီညီ(သံလြင္)
Mar 19, 2009
ေစတသိက္
“ေစတသိက္”
စိတ္လိုလက္ရ မ႐ွိမွေတာ့
စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္တာ ဘာဆန္းသလဲ
စိတ္လိုက္မာန္ပါ စကားလံုးေတြအေၾကာင္း
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး မွတ္ခ်က္ေတြ အေၾကာင္း
စိတ္မပါ လက္မပါ မနက္ခင္းေတြ အေၾကာင္း
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညေနခင္းေတြ အေၾကာင္း
စိတ္ေပါင္းကိုယ္ခြာ လုပ္ရတဲ့ လူတခ်ဳိ႕နဲ႔
စိတ္ခြာကိုယ္ေပါင္းလုပ္ရတဲ့ လူတခ်ဳိ႕အေၾကာင္း
အိမ္အျပန္လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ အလုပ္လက္မဲ့ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း
ဘေလာ့ေရးခ်င္စိတ္ ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ဘေလာ့ဂါ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း*
ေန႔ဆိုအိပ္ၿပီး ညဆို မအိပ္တဲ့ ဂ်စ္ပစီ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း**
ေရးၿပီးသားေတြကို Save မလုပ္ဘဲ စိတ္ထဲမွာပဲ လႊင့္ လႊင့္ပစ္တတ္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာသမား ကဗ်ာ႐ူး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း
မိုးအေၾကာင္း ေလအေၾကာင္း
ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း
ေလာကႀကီးအေၾကာင္း
သတ္ပံုမွားေနတဲ့ ဘ၀ေတြအေၾကာင္း
ဘာဆိုဘာအေၾကာင္းမွ မေတြးေတာ့ဘူး
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ အိပ္လိုက္ေတာ့မွ
ေကာင္းကင္တခြင္လံုး အလင္းေတြ ပြင့္က်လာ...။
ေခလြန္း
*ဘေလာ့မေရး၍ ဘေလာ့ဂါဟု မသတ္မွတ္ေတာ့လွ်င္ ဘေလာ့ဂါ အစား “လူ” ဟု ျပင္ဆင္ဖတ္ပါ
**အိမ္ပိုင္ရာပိုင္ ႐ွိသည့္အခါ ဂ်စ္ပစီ ဟု ေခၚရန္ မလိုေတာ့ပါ
Subscribe to:
Posts (Atom)
