Aug 31, 2007

We Ain't Strangers Anymore

ဒီသီခ်င္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခေရဇီျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္တစ္ဦးျဖစ္သူ Jon Bon Jovi ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ Lost Highway ဆိုတဲ့ အယ္လ္ဘမ္ထဲက Le Ann Rimes နဲ႔ စံုတြဲဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းပါ။ Bon Jovi ရဲ႕ သီခ်င္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းေတြကေတာ့ I'll be there for you, Always, Never Say Goodbye, Heart Breaking Even နဲ႔ အခု အယ္လ္ဘမ္အသစ္ထဲက We ain't strangers anymore ပါ။ Le Ann Rimes ကေတာ့ Nicolas Cage ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ Con Air ဇာတ္လမ္းထဲက နာမည္ႀကီး ဇာတ္၀င္ေတးျဖစ္တဲ့ How do I live သီခ်င္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ပါ။

Bon Jovi နဲ႔ Le Ann Rimes တို႔ သီဆိုထားတဲ့ ဒီသီခ်င္း စာသားေတြကို ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပေပးထားပါတယ္။

We Ain't Strangers Anymore

It might be hard to be lovers
But it's harder to be friends
Baby pull down the covers
It's time you let me in
Maybe light a couple candles
I'll just go ahead and lock the door
If you just talk to me baby
Til we ain't strangers anymore
Lay your head on my pillow
I sit beside you on the bed
Don't you think it's time we say
Some things we haven't said
It ain't too late to get back to that place
Back to where, we thought it was before
Why don't you look at me
Til we aint strangers anymore
Sometimes it's hard to love me
Sometimes it's hard to love you too
I know it's hard believing
That love can pull us through
It would be so easy
To live your life
With one foot out the door
Just hold me baby
Til we ain't strangers anymore
[Solo]
It's hard to find forgiveness
When we just run out of lies
It's hard to say you're sorry
When you can't tell wrong from right
It would be so easy
To spend your whole damn life
Just keeping score
So let's get down to it baby
There ain't no need to lie
Tell me who you think you see
When you look into my eyes
Let's put our two hearts back together
And we’ll leave the broken pieces on the floor
Make love with me baby
Til we ain't strangers anymore
We’re not strangers anymore
We’re not strangers
We’re not strangers anymore

Read More...

Aug 30, 2007

ငါးေလးရဲ႕ကမၻာ

ဘ၀ရဲ႕ ယံုၾကည္စရာ ခပ္ပါးပါးေတြၾကား ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ တကယ္တမ္းဆို ယံုၾကည္စရာ ဆိုတာကိုက ယံုခ်င္စရာ မေကာင္းတာ။ ငါးေလးရဲ႕ကဗ်ာဆိုၿပီး ဟိုးတေလာက ေရးခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ငါးေလးရဲ႕ ကမၻာအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။

ငါးေလးရဲ႕ကမၻာမွာ ငါးေတြ ငါးေတြ ေနရာအႏွံ႔ ေနထိုင္ကူးခတ္ေနၾကတာ သန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလို႔။

ေနထိုင္ရာေဒသအလိုက္ ခြဲမလား။ အလွျပကန္က်ဥ္းက်ဥ္းထဲက ငါး၊ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကားက ငါး၊ ေရအိုင္ထဲက ငါး၊ စမ္းေခ်ာင္းထဲက ငါး၊ ပင္လယ္ထဲက ငါး၊ သမုဒၵရာထဲက ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။

ယံုၾကည္မႈ၀ါဒစြဲ အရ ခြဲမလား။ ဆို႐ွယ္လစ္ ငါး၊ ကြန္ျမဴနစ္ ငါး၊ ဖက္ဆစ္ ငါး၊ ကတ္ပတယ္လစ္ ငါး (စကားခ်ပ္။ ။Capitalist ကို ဆို႐ွယ္လစ္ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းၾကည့္ၿပီး ျမန္မာမႈျပဳထားေသာ အရင္း႐ွင္ဆိုတဲ့ စကားကို မႀကိဳက္လို႔ အရင္း႐ွင္ ငါးဟု မသံုးပါ။) ၊ လစ္ဘရယ္ ငါး၊ ကြန္ဆာေဗးတစ္ ငါး၊ လက္၀ဲ ငါး၊ လက္ယာ ငါး၊ အၾကမ္းဖက္၀ါဒီ ငါး၊ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ ငါး၊ ယူတိုပီယမ္ ငါး၊ ဒီမိုကရက္တစ္ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။

အလုပ္အကိုင္အရ ခြဲမလား။ အင္ဂ်င္နီယာ ငါး၊ ဆရာ၀န္ ငါး၊ အိုင္တီပညာသည္ ငါး၊ ေဘာလံုးသမား ငါး၊ စာရင္းကိုင္ ငါး၊ အႏုပညာသည္ ငါး၊ အိမ္႐ွင္မ ငါး၊ စီးပြားေရးသမား ငါး၊ ပြဲစား ငါး၊ ရပ္ကြက္လူႀကီး ငါး၊ ဘာမွ မတတ္ဘဲ ရာထူးႀကီးႀကီး ရထားတဲ့ ငါး၊ ပိုက္ဆံရရင္ ဘာမဆိုလုပ္တဲ့ ငါး၊ တစ္ရာ့ကိုး တစ္ရာ့တစ္ဆယ္ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။

ငါးတန္းစားအလိုက္ ခြဲမလား။ အေျခခံငါးတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. ႀကံဳရာက်ပန္း ငါး၊ တစ္ေန႔ကူးမွ တစ္ေန႔စားရတဲ့ ငါး။ ငါးလတ္တန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. အခ်ိန္မွန္ အလုပ္သြားရတဲ့ အလုပ္သမား ငါး၊ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း ကူးရတဲ့ အေသးစားလုပ္ငန္း႐ွင္ ငါး၊ အေၾကြးယူၿပီး ျပန္မေပးတတ္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက ကုန္စံုဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ ငါး၊ ေငြတိုးေခ်းစားတဲ့ ငါး။ ေရေပၚဆီလႊာမွာ ကူးတဲ့ ငါးတန္းစားေတြ ျဖစ္တဲ့.. ဘီယာတျမျမနဲ႔ ငါး၊ ပန္းကုံးစြပ္တဲ့ ငါး၊ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး ေရမထိုးဘဲ လာဘ္ထိုးရတဲ့ ငါး၊ သာကူးညာေပါင္း ကပ္ဖားရပ္ဖား ငါး၊ အခန္႔သားကူးရင္း ဘဏ္တိုးမစားဘဲ လာဘ္ခိုးစားတဲ့ ငါး၊ ငါးႀကီးရဲ႕ ပီေအနဲ႔ သိတဲ့ ငါး၊ အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီး႐ွည္႐ွည္နဲ႔ ငါး၊ အခြင့္ထူးခံငါး၊ ဘုရင္႐ူး ႐ူးတဲ့ ငါး။ ငါး အတန္းအစားတိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းတဲ့ ငါး၊ ႏွစ္လံုးထီတိုးတဲ့ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။

ငါးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ထဲမွာမွ ရပ္ကြက္ထဲက ဘေလာ့ဂ္ဂါငါးေတြလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိပါေသးတယ္။ စည္းအျပင္က ငါး၊ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕စား ငါး၊ အႏၱရာယ္နယ္ေျမက ငါး၊ ေကာ္ဖီႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ငါး၊ မင္းသားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ငါး၊ သတ္ပံုမွားတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ ငါး၊ အိုေအစစ္ထဲမွာ ကူးတဲ့ ငါး၊ ေဂါက္သီး႐ိုက္တဲ့ ငါး၊ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ငါး၊ ပ႐ိုဂရမ္မာ ငါး၊ အိုး မိုင္ေဂါ့အစား အိုး မိုင္ဘေလာ့ဂ္လို႔ ညည္းတတ္တဲ့ ငါး၊ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္တဲ့ ငါး၊ ကင္မရာတလြယ္လြယ္နဲ႔ ငါး၊ အၿမဲစိမ္း ငါး၊ ကိုပင္ေဟဂင္က ငါး၊ မိုးညိဳရင္ ကဗ်ာေရးတဲ့ ငါး၊ စကားပန္းႀကိဳက္တဲ့ ငါး၊ ဆရာ၀န္မ ငါး၊ ကိုးန၀င္းေၾကစေနသမီး ငါး၊ ကန္ေသးေသးေလးထဲမွာ ကူးတဲ့ အေကာင္ခပ္ေသးေသး ငါး၊ ဂ်စ္ကန္ကန္ ငါး၊ ကြမ္းယာႀကိဳက္တဲ့ ငါး၊ ေရနံေခ်ာင္းကလာတဲ့ ငါး၊ ဘာညာသာရကာ ငါး၊ ၾကယ္ငါး၊ ေရခဲျပင္မွာ ကူးတဲ့ ငါး၊ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ငါး၊ အိမ္ၿခံေျမပြဲစား ငါး၊ ညမွ ထြက္တဲ့ ငါး.. ငါးေတြ မ်ားလြန္းလွတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ငါးေတြအတြက္ ကြန္မန္႔ေတြ ၀င္၀င္ေရးတတ္တဲ့ ဒီမို ငါး။

ဒီလိုမ်ားလြန္းလွတဲ့ ငါးေတြအၾကားမွာ ကဗ်ာဆရာ ငါးကေတာ့ ကူးလို႔ခတ္လို႔ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြ တင္ေနတုန္းပါပဲ။ အိမ္အျပန္လမ္းကေတာ့ ေ၀းဆဲ။

Read More...

Aug 29, 2007

မိုးမ်ား႐ြာပါေစ

ပူေလာင္ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ရက္စြဲေတြၾကား
ဖ်ားနာျခင္းကို လက္ျပခ်င္တာ မဆန္းဘူး
တုတ္တခ်က္ ဓားတျပက္
လွ်ပ္စီးေတြက လက္ကနဲ လက္ကနဲ..
ထံုးစံအတိုင္း လမ္းေပၚမွာ ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြ
ေခါက္႐ိုးက်ဳိးေနတဲ့ စကားေတြ ေျပာၾကဆိုၾက
ေထာင္းလေမာင္းေၾကေနတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ေရးၾကေမွ်ာ္ၾက
လြယ္ထားတဲ့ စိတ္ဓားတစ္လက္ကို ကဗ်ာေပၚ တင္ေသြးၾကနဲ႔
ဟိုမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခ်ိတ္ဆြဲထားတာက
ကမၻာဦးလူရဲ႕ေၾကာက္စိတ္ေတြပါ

မသြားခဲ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ထားခဲ့တယ္
မေလွ်ာက္ခဲ့ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေရာက္ခဲ့တယ္
မျဖစ္ခဲ့ဘူး.. ဒါေပမယ့္ ျခစ္ခဲ့တယ္
ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းကို
တစ္ဘ၀စာ မလိုခ်င္ဘဲ ကန္ထ႐ိုက္ဆြဲခဲ့တဲ့
လူေပါင္း သန္းငါးဆယ္ရဲ႕ ဘ၀ေတြေလ
မိုးေတြကေတာ့
တစ္ခါဆို တစ္ခါမွ
အားနာပါးနာ မ႐ြာခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ ။

ညီမင္းႏိုင္

Read More...

Aug 28, 2007

၀ဋ္

ကမၻာမီးေလာင္တယ္ အေၾကာင္းျပ ျပၿပီး
ခ် ခ်နင္းေနတဲ့ ဖိနပ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
အာဏာမေရာဘူး။

ကုန္ေစ်းႏႈန္းေလးတက္တာမ်ားကြာ ဆိုၿပီး
မဆိုင္သလို ေလေပးနဲ႔ေျပာတတ္တဲ့ ပါးစပ္ေတြကို ေဆးပစ္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
အသျပာမေရာဘူး။

တစ္ဘ၀စာ အခန္႔သားေနရ႐ံုနဲ႔ ငါ မထိ ငါ မသိ က်င့္သူေတြ
စံုမွိတ္ထားတတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြကို ဖြင့္ၾကည့္
ဒါ ျပည္သူ႔မ်က္ရည္စစ္ျဖစ္တယ္
ခင္ဗ်ားတို႔လို
ပါ၀ါမေရာဘူး။

အဲဒီဖိနပ္ေတြ ခဏခဏ စီး
အဲဒီပါးစပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာ
အဲဒီေဒါသမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္
ခင္ဗ်ားတို႔ မသိလိုက္တာက
၀ဋ္ဆိုတာလည္တတ္တယ္ဆိုတာကိုပဲ။ ။

ညီမင္းႏိုင္

Read More...

ကဗ်ာဆရာအမည္ စာရင္း၀င္သြားျခင္း

ေသရဲေနရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဖိႏွိပ္ရတာဆိုရင္

လုပ္ရဲကိုင္ရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ရတာဆိုရင္

ေတြးရဲေခၚရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပေစ သေဘာထားရတာဆိုရင္

ေျပာရဲဆိုရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဆဲဆိုျငင္းခုန္ရတာဆိုရင္

တိုက္ရဲခိုက္ရဲတယ္ဆိုတာ
ကိုယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ႐ိုက္ရႏွက္ရတာဆိုရင္

ခင္ဗ်ားတို႔ နာမည္စာရင္းအ႐ွည္ႀကီးထဲက
“ေခ်မႈန္း” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
ကဗ်ာဆရာ လို႔ ခပ္ရဲရဲထည့္လိုက္ပါ။

ညီမင္းႏိုင္

(မွတ္ခ်က္။ ။ “ဦးမင္းလူ ႏႈတ္ထြက္သြားျခင္း” ဆိုတဲ့ ဆရာမင္းလူရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိၿပီး ခုရက္ပိုင္း ခံစားေနရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ကဗ်ာအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၾကည့္တာပါ)

Read More...

Aug 25, 2007

ၾသဂုတ္တေစၦ

၈၈ ရဲ႕ ၀ိညာဥ္ေတြ အသက္၀င္လာခဲ့ၿပီလား။

The ghost of 1988 is back to haunt Myanmar's military generals amid mounting public anger over a massive fuel price hike.
(Source : Today Newspaper : 23rd Aug 2007)

မေန႔က စကၤာပူထုတ္ တူေဒးသတင္းစာမွာ ျမန္မာျပည္တြင္းက လက္႐ွိဆႏၵျပမႈေတြကို အခုလို ေရးထားတာေတြ႕ေတာ့ အဆိုေတာ္မြန္းေအာင္ရဲ႕ ၈/၈၈ အင္းလ်ား သီခ်င္းေခြထဲက “ေသြးမုန္တိုင္း” သီခ်င္းသံကို ၾကားလုိက္မိတယ္။

~~လမ္းမထက္စီးတဲ့ေသြးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကာ သြားၿပီမထင္နဲ႔ေဟ့ ~~

ဓာတ္ဆီေစ်း၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေစ်းေတြကို ႏိုင္ငံတကာစံႏႈန္းနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ဆိုၿပီး ပညာတတ္မ်ားပီပီ ေ႐ႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ကာ အသိေပးႀကိဳတင္ေၾကညာျခင္းမ႐ွိဘဲ အဆမတန္ ျမွင့္တင္လိုက္တာေၾကာင့္ အေထြေထြကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား တရိပ္ရိပ္တက္ကာ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္မီ လခေတြ မရၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ လူထုဆႏၵျပမႈေတြကို ျဖစ္ပြားေစခဲ့ပါတယ္။ လူထုဆႏၵျပမႈေတြ ျဖစ္ပြားေနတုန္းမွာပဲ ေဒ၀ူးကုမၸဏီက ျမန္မာ့ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္မွာ ကိုရီးယားႏိုင္ငံရဲ႕ လက္႐ွိ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕သံုးစြဲမႈ အတိုင္း ၇ ႏွစ္ ဆက္တိုက္ သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ မကုန္ႏိုင္ မခန္းႏိုင္ေအာင္ သံုးႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕သိုက္ႀကီး တစ္ခုကို ထပ္မံေတြ႕႐ွိခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ေျမေပၚေျမေအာက္မက ေရေအာက္မွာပါ သံုးမကုန္တဲ့ သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားလွတဲ့ တိုင္းျပည္လို႔ အစိုးရထုတ္ သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြထက္မွာ ခဏခဏ ၾကြားလံုးထုတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေတြ တစထက္တစ ပိုမ်ားလာခဲ့တာ ဂုတ္ေသြးစုပ္ေနတဲ့ စာမတတ္ေပမတတ္ အာဏာ႐ွင္မိုက္႐ူးရဲတစ္စုရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္ ဘယ္သူျငင္းခ်င္ပါသလဲ။

မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔ တံု႔ျပန္ရမယ္ဆိုၿပီး ဓားကိုဓားခ်င္း တုတ္ကိုတုတ္ခ်င္းသာ တိုက္ခိုက္တတ္ၿပီး စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ေဆြးေႏြးဖို႔ အၿမဲျငင္းတတ္သူေတြရဲ႕ အာဏာစက္ေအာက္မွာ သတိကိုဆြဲ မတ္မတ္ရပ္ရင္း ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုး သံုးစားမရေအာင္ အ႐ွင္းခံထားရတဲ့ အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစ ကပ္ဖားရပ္ဖား လုပ္တတ္သူတခ်ဳိ႕ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ဘေလာ့ဂ္ခ်င္းတိုက္ဖို႔ မာန္ဖီေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ကေလကေခ်လူမိုက္ေတြကို ငွား႐ိုက္ခိုင္းသူေတြက ဆႏၵျပဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္မယ့္သူေတြကို တစ္ေယာက္ ၂၀၀၀ ေပးၿပီး အငွား ေလွ်ာက္ခိုင္းတယ္လို႔ ေျပာတာကေတာ့ တဆိတ္ ရယ္စရာ မေကာင္းလြန္း ေနဘူးလား။ သူခိုးက လူျပန္ဟစ္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးထင္ပါရဲ႕။ တိုင္းျပည္က ျပည္သူပိုင္ဘ႑ာေငြနဲ႔ ပညာေတာ္သင္လႊတ္ထားတဲ့ ေက်းဇူးကိုမွ မငဲ့ကြက္ဘဲ ထမင္းေကၽြးတဲ့ လက္ကို မာနတလႊားလႊားနဲ႔ ျပန္ကိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရင္ “ငါ ဘာေကာင္လဲ” လို႔ အရင္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါ။ တိုင္းျပည္ေက်းဇူးကို နားလည္သိတတ္ၿပီး ေခါင္းထဲ႐ိုက္သြင္းသမွ်ကို အသိဥာဏ္နဲ႔ စစ္ယူတတ္တဲ့ ....ငါတို႔လက္ထက္ေရာက္တဲ့အခါ အာဏာ႐ွင္ေတြလို မျဖစ္ေအာင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္သာယာေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ဳိးထားတတ္တဲ့ ပညာေတာ္သင္ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ႐ွိေနမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။

လူထုဆႏၵျပမႈေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုမိုမ်ားျပားလာတာနဲ႔အမွ် ေၾကာက္လန္႔ၿပီး စစ္သား၊ ႀကံ႕ဖြတ္ (ဖံြ႕ လို႔ ကၽြန္ေတာ္မေရးပါ)၊ စြမ္းအား႐ွင္ ( ရမ္းကား႐ွင္လို႔ နာမည္ေပးရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္) ေတြကို ေနရာအႏွံ႔ခ်ထားပါေတာ့တယ္။ ဓာတ္ဆီေစ်း၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ေစ်းေတြ တက္တာေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ခုန္တက္လိုက္ရတဲ့ ဘတ္စ္ကားခေတြကိုလည္း အာဏာကိုသံုးၿပီး အရင္မူလ ေစ်းႏႈန္းအတိုင္း အတင္းအဓမၼျပန္လည္ ေျပးဆြဲခိုင္းပါတယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးကို အတင္းအာဏာလု အုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီး ကေလးကစားသလို ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ ေဆာရီးလုပ္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ေနရင္ အခုကတည္းက ေျပးဖို႔ အထုပ္ျပင္ထားၾကဖို႔ လိုေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကားခ၊ ဓာတ္ဆီခ ေစ်းတက္ရျခင္းဟာ စႏွက္တံကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ခ်င္းသာ ျဖစ္ၿပီး ျပည္သူေတြ တေန႔တျခား ၾကပ္တည္းလာမႈဆိုတဲ့ ဗံုးတစ္လံုးကေတာ့ ျဖစ္တည္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။

မၾကာခင္မွာ လူထုအံုၾကြမႈဟာ အခုထက္ ပိုၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ တစတစ ႀကီးမားလာေတာ့မွာပါ။ အာဏာ႐ွင္ေတြကလည္း အိမ္ၾကက္ခ်င္း အိုးမဲသုတ္ၿပီး ႐ိုက္ခိုင္းေနပါတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ အိုးမဲသုတ္ၿပီး ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း မျပဳၾကဖို႔။ တပ္မေတာ္သားေတြအေနနဲ႔လဲ ျပည္သူဆိုတာ ရန္သူမဟုတ္ေၾကာင္း အသိတရားထားၾကဖို႔၊ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔လဲ ျပည္သူေတြကိုယ္စား ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ဆႏၵျပ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ေနသူေတြကို ေဘးကေန ရပ္ၾကည့္႐ံု၊ ၀ိုင္းၿပီး လက္ခုပ္တီးေပး႐ံု မလုပ္ၾကဘဲ .. ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။

ကဲ... ၈၈ ၾသဂုတ္တေစၦေတြရဲ႕ အ႐ိုးတြန္သံေတြနဲ႔အတူ စစ္အာဏာ႐ွင္ေတြကို ေမာင္းထုတ္ၾကရေအာင္.. ။

Read More...

Aug 19, 2007

တစ္ခါကလြယ္အိတ္ေလး

တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္မွာ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးရွိပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးသာမန္ အညိဳေရာင္ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုလြယ္အိတ္ေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တရင္းတႏွီး အတူရွိေနခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ထိုလြယ္အိတ္ေလးကို “တိုက္ပြဲ၀င္လြယ္အိတ္” ဟု ကြၽန္ေတာ္ အမည္ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀သည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တိုက္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့သလား။ ရႈံးနိမ့္ခဲ့သလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္းအထန္ တိုက္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အျပင္းအထန္ လာတိုက္ခဲ့ၾကတာကို ခံစားခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ အသိဆံုးျဖစ္ေပမည္။

ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္သားထားေသာ ေက်ာင္းစာမွတ္စုမ်ားစြာ ေနရာယူဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ တခါတရံ စိတ္ကူးရရင္ရသလို ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား ေနရာယူဖူးသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားလည္း ေနရာယူဖူးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေပါင္းကာ စုထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမ်ားလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနရာယူခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကဗ်ာဆရာဂိုက္ဖမ္းၿပီး ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ၃၃လမ္းရွိ ေလထန္ကုန္းနားတြင္ ၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲမွ ကဗ်ာမ်ားကို ထုတ္၍ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအခ်ဳိ႕အား ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ေရြးမွာ မဟုတ္မွန္းသိသိႀကီးႏွင့္ စာမူေတြ ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲသို႔ပင္ အၿမဲတမ္း အေရြးခံရေလ့မရွိေသာ ကဗ်ာမ်ားကို မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းခဲ့ရဖူးပါသည္။ မိုးေရထဲတြင္ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ၿပီး လြယ္အိတ္ေလးမိုးစိုမွာ စိုး၍ မိုးခိုဖို႔ေနရာ ရွာခဲ့ဖူးပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ေပါင္ေပၚတင္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၿငင္းခံုခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကိုပင္ နံေဘးမွာထားၿပီး ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြ လည္း ဆိုညည္းခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ “အေ၀းက လမ္းေဟာင္းေလးကို ငါဟာႏႈတ္ဆက္ .. အေမ့ရဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြငါဟာ ႏႈတ္ဆက္.. အျပာေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ခုထဲ.. ဒဏ္ရာအေဟာင္းေလးကိုထည့္ သြားရေတာ့မယ္...” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စပီကာမွ ထြက္လာေသာ အသံအတုိင္း တိုးတိုးေလး လိုက္ညည္းရင္း လြယ္အိတ္အညိဳေလးထဲက ကြၽန္ေတာ့္ ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္း ေတြးေငးခဲ့ဖူးပါသည္။

လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္သနပ္ခါးပြင့္ေလးအတြက္ မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ၀မ္းနည္းမိုးတိမ္ေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ေပ်ာ္ရႊင္တိမ္တိုက္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ သိမ္းဆည္းထားေသာ ရင္ခုန္သံေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မဆံုခ်င္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေတြ႕ခ်င္ေသာသူမ်ားအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္တဆိတ္မက္ခဲ့ရေသာ ႏိုးတ၀က္အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ဘယ္သူမွသိခြင့္မရခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိသူမွာ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္ကေလးသာ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲအားေပးတတ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏွင့္အတူ လမ္းေတြ မညည္းညဴစတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပခံုးထက္မွာလြယ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေသာ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ အခုတဖန္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

စကၤာပူသို႔ ေက်ာင္းတက္ရန္ ထြက္လာခါနီး တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ကေလးေထာင့္စြန္းမွာ အနည္းငယ္ စုတ္ျပဲေနသည္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ အေမက ျပန္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပးမည္ ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့ပါ။ “ေနပါေစ အေမ..” ဟု သာ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ဒီလိုေလး စုတ္ျပဲေနတာကိုက တိုက္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒဏ္ရာကို တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ျပေနတာပဲ” ဟူေသာ ကြၽန္ေတာ့္ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကိုေတာ့ အေမ့အား မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေမကေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးကို မၾကာခဏေလွ်ာ္ဖို႔ ဆြယ္တရား ေဟာတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ခဏခဏ မေလွ်ာ္ေစခ်င္ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလး ႏြမ္းသြားမည္ကို စိုးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ၿပီး ေမႊးျမသစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္ေနတာထက္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ အနံ႔ခပ္ျပင္းျပင္းေလးထြက္ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုသေဘာက်ပါသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူသို႔ထြက္ခဲ့ပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ မေခၚလာျဖစ္ပါ။ အမွန္က သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စား ျမန္မာျပည္မွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ျဖစ္သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ အေ၀း ေရာက္ေနတုန္း ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသလဲဆိုသည္ကို သူ႔ကို ျပန္ေမးမည္ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူးျဖင့္ ထားခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ၆လအၾကာတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြယ္အိတ္ကေလး အိမ္တြင္ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေပးပစ္လိုက္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလးရွိေနေသးလွ်င္လည္း အေတာ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္း ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကိစၥၥမရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးထဲ အာရံုထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ တိုက္ပြဲ၀င္ လြယ္အိတ္ကေလး အျမဲထာ၀ရရွိေနမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သာ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။

အခုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ဘာေတြထည့္ထားရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ “နတ္ဆိုးေတြ ငါ့ပန္းရနံ႕ကို ရွဴရင္းနဲ႔လဲက် ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ငါ့ကိုလြမ္းတဲ့ည” ဟူေသာ ခ်စ္သူရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည့္ ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ အနမ္းေတြကို ပန္းေတြအျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားရင္ ေကာင္းမလား။

ထိုအညိဳအေရာင္ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုး၏ ညိႈ႕ယူမႈေအာက္တြင္ အရာရာသည္
ေပါ့ပါးစြာ ...
လြတ္လပ္စြာ ...
အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ...
ေမွ်ာ္လင့္စြာ ...
ရူးသြပ္စြာ ...
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံကေတာ့ အခုထိ ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ညီညီ(သံလြင္)

သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၉ မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။

Read More...

Aug 17, 2007

သံလြင္ကိုအိပ္မက္တဲ့အခါ ငါတို႔ရဲ႕ေတးသြားကို ၾကားလိမ့္မယ္


ဒီေန႔ ဇင္ကိုလတ္နဲ႔ ေနဘုန္းလတ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ သံလြင္အိပ္မက္ စတင္ထုတ္ေ၀ျခင္း (၃) ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အမွတ္တရ ပို႔စ္ေတြ တင္ထားမွပဲ ျပကၡဒိန္ကို ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ေၾသာ္.. ဒီေန႔ ၾသဂုတ္လ ၁၇ ရက္ ကိုး။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဇင္ကိုလတ္ (ခ) စည္သူ(သံလြင္) တို႔ ႏွစ္ေယာက္ သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္(၁) ကို စၿပီး ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ စကၤာပူအေျခစိုက္ Portal တစ္ခုအျဖစ္ သံလြင္ေဒါ့ကြန္းကို ဖန္တီးၾကဖို႔ စိတ္ကူးရတဲ့အခ်ိန္မွာ သံလြင္ကို လူသိမ်ားလာေအာင္ အားျဖည့္တဲ့အေနနဲ႔ အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းတစ္ခု လုပ္ၾကဖို႔ တိုင္ပင္ၾကၿပီး နာမည္ေပးဖို႔ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အႏွစ္ႏွစ္အလလ မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြကို ရည္႐ြယ္ၿပီး လူငယ္ေတြကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္ဖို႔ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ သံလြင္အိပ္မက္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေပးခဲ့တယ္။ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ လိုဂိုကိုလည္း ျမန္မာျပည္ေျမပံုမွာ သံလြင္ျမစ္တစ္စင္းကို ဆြဲထည့္ၿပီး ဖန္တီးခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး Identity တစ္ခုအေနနဲ႔ေရာ ဆြဲေဆာင္မႈလည္း ႐ွိေအာင္.. နာမည္ေက်ာ္ NIKE ကုမၸဏီရဲ႕ Just do it လုိေဆာင္ပုဒ္မ်ဳိး ကို အားက်ၿပီး “သံလြင္ကိုအိပ္မက္တဲ့အခါ ငါတို႔ရဲ႕ေတးသြားကို ၾကားလိမ့္မယ္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခုကို စဥ္းစားမိေတာ့ ထပ္တည့္လိုက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ သံလြင္အိပ္မက္ စတင္ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

ကဲ.. စာမူေတြ ဘယ္လို႐ွာၾကမလဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို လိုက္ေမးတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ဆိုတာ ဘာမွန္း မသိေသးခ်ိန္မွာ လိုသေလာက္ စာမူကို မရခဲ့ဘူး။ ပထမဆံုး တစ္ေစာင္ ႏွစ္ေစာင္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စည္သူ ႏွစ္ေယာက္သား ကေလာင္ေတြ မ်ဳိးစံုခြဲၿပီး ေရးခဲ့ရတယ္။ ညီညီ(သံလြင္)၊ ေခလြန္း၊ ကိုသံလြင္၊ သံလြင္ေမာင္၊ ဇင္ကိုလတ္၊ စည္သူ(သံလြင္) .. ။ ေနာက္ေတာ့ စည္သူနဲ႔ ငယ္ေပါင္းသူငယ္ခ်င္း.. ေနမ်ဳိး စကၤာပူ ေရာက္လာေတာ့ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ တအားျဖစ္လာခဲ့တယ္။

“စည္သူေရ.. မနက္ျဖန္ညေန meeting လုပ္မယ္။ ေနမ်ဳိးကိုပါ ေခၚခဲ့ဦး”

စည္သူ၊ ေနမ်ဳိး၊ ကၽြန္ေတာ္ .. ေနာက္ေတာ့ အားလံုး တိုင္ပင္ၿပီး ကိုငယ္(မႏၱေလး) ကိုပါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အယ္ဒီတာအဖြဲ႕ထဲ ဆြဲသြင္းခဲ့ပါတယ္။ အယ္ဒီတာ ၄ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး စည္စည္ကားကားျဖစ္လာတဲ့ သံလြင္အိပ္မက္မွာ စာမူပံုမွန္ေပးပို႔လာတဲ့ အမာခံစာေရးဆရာမ်ားလည္း ပို ပိုၿပီးမ်ားလာခဲ့တယ္။

“ကိုငယ္၊ ေနမ်ဳိး၊ စည္သူ .. သံလြင္ေမာင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းသို႔ေပးစာ အတြက္ ျဖည့္ေရးခ်င္တာ႐ွိရင္ ထပ္ျဖည့္ေရးၿပီး အီးေမးလ္ ျပန္ပို႔လိုက္ပါ”

အခ်ဳိ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ အြန္လိုင္း မဂၢဇင္းမ်ားဟာ ေပၚၿပီး မၾကာမီမွာပဲ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၾကေပမယ့္ သံလြင္အိပ္မက္ကေတာ့ အခုထိ ပရိသတ္အခိုင္အမာနဲ႔ ရပ္တည္ေနတာဟာ အၿမဲတေစ အားေပးခဲ့ၾကသူေတြရဲ႕ ေက်းဇူး မကင္းပါဘူး။ အယ္ဒီတာ ၄ေယာက္လံုး အသက္ကလည္း တစ္ႏွစ္ႀကီးတစ္ႏွစ္ငယ္ေတြဆိုေတာ့ လူငယ္ေတြပီပီ စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သံလြင္အိပ္မက္ ထြက္ခါနီးညေတြဆိုရင္ အိပ္ေရးပ်က္ခံၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာအက်ဳိးအျမတ္ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး မလုပ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သံလြင္ေဒါ့ကြန္း website hosting အတြက္ အယ္ဒီတာအားလံုး အိတ္စိုက္ၿပီး လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာဒါနအေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းေတြမွာ သံလြင္အိပ္မက္တစ္ေစာင္ထြက္တိုင္း လွဴဒါန္းခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန တိုင္းျပည္အတြက္ လူငယ္ေတြအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ခဲ့ၾကတာ ၃ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။
မွန္ခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမယ္။
မွားခဲ့တာေတြလည္း ႐ွိခ်င္႐ွိမယ္။
မွန္ခဲ့တာေတြကို အားေပးခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကၿပီး မွားခဲ့တာေတြအတြက္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ သံလြင္အိပ္မက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ဆက္လုပ္သြားၾကမယ္။
လူငယ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးအႀကီးဆံုး အရင္းအျမစ္ဆိုတဲ့ message ကို ျမန္မာလူငယ္ေတြ အားလံုးၾကားေအာင္ သံလြင္ရဲ႕ ေတးသြားေတြကို သံၿပိဳင္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေ႐ွ႕ခရီးဆက္ၾကဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးအတြက္ အနာဂတ္အသစ္ တိုင္းျပည္အသစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသစ္ကို ထူေထာင္ဖို႔ ကိုယ္ႏိုင္ရာ က်ရာအခန္းက႑က တတပ္တအား ပါ၀င္ႀကိဳးစားေနျခင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ရင္ခုန္သံ နီးစပ္ေစျခင္းပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။

Read More...

Aug 16, 2007

နံပါတ္ေတြနဲ႔ ေရးတဲ့ကဗ်ာ

အနာဂတ္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္
လက္ ႐ွစ္ေခ်ာင္းေထာင္
မေရရာမႈေတြေၾကာင့္
ေန႔ေရာညပါ ေမွာင္သလား။

တစ္ .. ကုန္ေစ်းႏႈန္း တက္တယ္
ငါး .. ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး က်တယ္
သုည .. စိတ္ဓာတ္ က်တယ္
႐ွစ္ .. ကားခ တက္တယ္
ႏွစ္ .. ေငြစကၠဴတန္ဖိုး က်တယ္
သုည .. ေလာင္စာဆီ တက္တယ္
သုည .. ယံုၾကည္မႈ က်တယ္
ခုနစ္ .. ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တက္တယ္

တစ္ ငါး
သုည ႐ွစ္
ႏွစ္ သုည သုည ခုနစ္
နစ္သထက္ နစ္
အစ္သထက္ အစ္
ၾကယ္ေတြလျခမ္းေတြ အစား
႐ွစ္ ဆိုတဲ့ နံပါတ္သာ ပုခံုးမွာ ထမ္းထားေတာ့… ။ ။

ေခလြန္း

Read More...

Aug 15, 2007

အေမ

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္မိတိုင္း ငယ္ငယ္က မိသားစုဘ၀နဲ႔ အေမ့ကို သတိရပါတယ္။ သားသမီးေလးေယာက္မွာ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းဆရာမ အေမဟာ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ပင္စင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို အေမ ပင္စင္လခထုတ္တဲ့ပိုက္ဆံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဂိုလမ္းမွာ အ႐ုပ္ေတြလုိက္၀ယ္ ေပးရတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ ပင္စင္လခထုတ္ၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ အခုေတာ့ အေမ့ ပင္စင္လခက ဘာမွ သံုးမေလာက္ေတာ့လို႔ သြားမထုတ္တာၾကာၿပီ တဲ့။ ခပ္ငယ္ငယ္ လမ္းစေလွ်ာက္ခါစ အ႐ြယ္ကဆို မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခ်င္ၿပီလို႔ အေမ့ကို ဂ်ီက်ၿပီး အတင္းသိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ သိပ္ေပးရင္း အေမ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ထလာတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲလို လုပ္ရရင္ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ အေတာ္ေလး အသက္ႀကီးမွ သိရတာက ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မအိပ္ဘူး ဆိုတာသိလို႔ အေမက အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ တဲ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ မူႀကိဳတက္ရေတာ့ အေမနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘဲ အိမ္ျပန္လိုက္မယ္ခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ မူႀကိဳမွာ ေန႔တ၀က္ ေနၿပီး အတူအိမ္ျပန္ေလ့႐ွိပါတယ္။ လမ္းေပၚေဆာ့တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမ်ား အႏိုင္က်င့္ေနမလဲဆိုၿပီး ၀ရန္တာက ထြက္ထြက္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သန္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို “ဘယ္ေက်ာ္” ဆိုၿပီး ကေလးအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္တာ အေတာ္ေလး ခံခဲ့ရပါတယ္။

ဗိုလ္တေထာင္(၅)မွာ စၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚႏုႏုေ၀က အေမ့ရဲ႕ တျပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္တန္း အခန္းက ၄၅လမ္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ႐ွိေနေတာ့ အေမက အျခား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမေတြနဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အ႐ြယ္မွာေတာ့ အေမ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လာႀကိဳတာနဲ႔ အ႐ုပ္ပါတဲ့ စားစရာမုန္႔ထုတ္ေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး ၀ယ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း မုန္႔ကို မစားဘဲ အ႐ုပ္ကိုပဲ သိမ္းထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲရမွတ္ေတြနဲ႔ အတန္းခြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ သူ႔က်ဴ႐ွင္မတက္လို႔ႏွိမ္တတ္တဲ့ ဆရာမေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ အေမလည္း ေရာၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ ပါတယ္။ အမွတ္နည္းခ်င္ နည္းပါေစ.. အဲဒီဆရာမမ်ဳိးရဲ႕ က်ဴ႐ွင္မွာ မတက္ဘူး လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ့ ႐ွိသလို အေမကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအၾကပ္ မလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ က်ဴ႐ွင္မွာ ေမးခြန္းႀကိဳရၿပီး အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့သူေတြကိုလည္း အထင္မႀကီးပါဘူး။ “ကိုယ့္အရည္အခ်င္း အမွန္ကို ဆယ္တန္း ေျဖတဲ့အခါမွာ သိေအာင္ျပေပါ့ သား” လို႔ အၿမဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိေအာင္ အေတာ္ေလး တြန္းအားေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း႐ွိတယ္လို႔ အၿမဲ အားေပးခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာမလုပ္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမ… သားသမီးကို ဆံုးမရာမွာ နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာက်က္ေနတုန္း စာမွန္မွန္က်က္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာရင္ စာကို ဆက္မက်က္ဘဲ ထထြက္သြားတတ္သူမ်ဳိးပါ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကို လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္ေအာင္ လက္ဦးဆရာ အေမက သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ အားေပးမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေျဖခင္ကတည္းက ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မီေအာင္ ေျဖျပမယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ အေမနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ယူထားၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သခ်ၤာဘာသာရပ္မွာ အမွတ္ေကာင္းခဲ့လို႔ အေမကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တာ ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္နဲ႔ တိုးေနပါတယ္။ ျပန္ဖြင့္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္ အလွည့္ကို ေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ရဦးမွာေလ။

ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း၊ ဟတ္ဒ္၀ဲလ္သင္တန္းေတြ ဆက္တိုက္ တက္ထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ တစိတ္တေဒသျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ အိုင္တီကို တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ နန္ယန္းေပၚလီကို တက္ဖို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေမၿမိဳ႕ဘက္ ခရီးထြက္ေနတုန္းပါ။ ရန္ကုန္ကေန အေၾကာင္းၾကားတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္လည္း ပါတယ္ ဆုိတာ သိရေတာ့ အေမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခရီးဟာ အခုထိ အေမနဲ႔ အတူထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးပါပဲ။ ၁၉၉၉ ဇြန္လမွာ ၁၈ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အေမနဲ႔ အတူေနလာခဲ့ရာက ခြဲၿပီး စကၤာပူကို ထြက္လာခဲ့ရတယ္။

အေမနဲ႔ ခြဲၿပီး အေ၀းမွာ အၾကာႀကီးမေနဖူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ အသားက်ေအာင္ ေနထိုင္ရင္း အေမ့ကို သတိရ႐ွိရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လူႀကံဳ႐ွိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာအၿမဲေရးေလ့ ႐ွိတဲ့အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကို စာေရးဖို႔ ပ်င္းေလ့႐ွိတာမို႔ သိပ္ေရးေလ့ မ႐ွိပါဘူး။ ဖုန္းေတာ့ တစ္လကို ႏွစ္ခါေလာက္ ဆက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ အီးေမးလ္လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ပို႔ေလ့႐ွိပါတယ္။ ေပၚလီေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းလိုလို ျပန္ေလ့႐ွိေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ အၾကာမွာ ျပန္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ.. ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းေတြ အေတာ္ေလး ထင္ဟပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမ့အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ွိခ်ိန္မွာ အေမ့ကို ဇရာက တရိပ္ရိပ္ တိုက္စားခဲ့ပံု ရပါတယ္။

၂၀၀၂ ေပၚလီေက်ာင္းၿပီး အလုပ္၀င္ကာစမွာ ဘြဲ႕တစ္ခုရေအာင္ ဆက္တက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့အေမ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ၂၀၀၄ မွာ ဘြဲ႕တစ္ခု ရၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ျဖစ္ေအာင္ ခဏခဏ မွာေလ့႐ွိပါတယ္။ ပညာတတ္ရင္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူး ဆိုတဲ့စကားကို အေမ အၿမဲေျပာေလ့႐ွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ႐ွိတတ္တဲ့ အေမ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ထိျပန္မလာရင္ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္တဲ့ အေမ၊ ညစဥ္လိုလို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္ကို ေကၽြးတတ္တဲ့ အေမ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းေခၚခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြကို မွတ္ထားတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံပို႔လိုက္တယ္လို႔ လစဥ္ဖုန္းဆက္တိုင္း ေက်နပ္စြာ သာဓုေခၚတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီး အၿမဲထားတတ္တဲ့ အေမ့ အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ႏွစ္လေက်ာ္ေအာင္ ေနခြင့္မရခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၀၈ ေမလ ၂၃ရက္ေန႔မွာ အေမ အသက္ေျခာက္ဆယ္တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မယ္။

အေမနဲ႔ ေ၀းရာကို အမွတ္မထင္ ႐ြက္လႊင့္ထြက္ခြာခဲ့ရင္း
ေ၀းသထက္ ေ၀းရာကို ထပ္ၿပီး ႐ြက္လႊင့္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
“အေမ့ ေအးရိပ္ သားျပန္ခဲ့ၿပီ” လို႔ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆိုခြင့္ရပါ့မလဲ အေမ။

ညီညီ(သံလြင္)

Read More...

ဘေလာ့ဂ္ ဘာေၾကာင့္စေရးျဖစ္သလဲ

ဘေလာ့ဂ္ ဘာေၾကာင့္စေရးျဖစ္သလဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုၿဖိဳးက tag လုပ္ထားတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မအားတာရယ္ ေရးဖို႔ စိတ္မပါတာရယ္ေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ဒီရက္ပိုင္း အလုပ္မွာ နည္းနည္း အလုပ္ပါးေနတာေၾကာင့္ ရတဲ့အခ်ိန္ေလးကို အသံုးခ်ၿပီး ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္တ၀ိုက္မွာ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတဲ့အသံေတြ အေတာ္ေလး ေနရာယူ လာပါတယ္။ ကိုအာလူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္တို႔ ကိုညီလင္းဆက္ကိုေမာင္လွတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ညီငယ္ေမာင္သန္႔ဇင္နဲ႔ ေ၀ၿဖိဳးေက်ာ္တို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း အၿမဲလိုလို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ကြန္မန္႔ေတြေရးၾက အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးၾကတာကို ေတြ႕ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စကား၀ိုင္းေလးတစ္ခု ဖန္တီးႏိုင္ရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သံလြင္အိပ္မက္အဖြဲ႕၀င္ အယ္ဒီတာေတြ အားလံုးဆီက သေဘာတူညီမႈရယူၿပီး ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္ေန႔မွာ သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာလိုေရးတဲ့ဘေလာ့ဂ္ေတြ ပိုပိုမ်ားလာတာနဲ႔အမွ် သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ကို အဂၤလိပ္လိုခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာလိုပါ ေရးလို႔ရေအာင္ ညီငယ္ေမာင္သန္႔ဇင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။ IE (Internet Explorer) နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ျမန္မာဖြန္႔ မ႐ွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြမွာပါ ဖတ္လို႔ရေအာင္ EOT ထည့္ျခင္းကိုေတာ့ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ခန္႔တုန္းက ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ nypmm.com ၀က္ဘ္ဆိုက္ကို တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္က ထည့္သြင္းခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သံလြင္အိပ္မက္ဘေလာ့ဂ္ ကေန ဖန္တီးလိုက္တဲ့ သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ စကား၀ိုင္း က႑ဟာလည္း ေအာင္ျမင္မႈ ရသင့္သေလာက္ ရခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေနေနႏိုင္၊ သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ စာမူေတြ အၿမဲပို႔ေပးတတ္တဲ့ အစ္မႏိုင္းႏိုင္းစေနတို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေန႔တိုင္းလိုလို ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ဇူလိုင္ ၂၇မွာေတာ့ Programmer’s Diary လို႔ ေရးထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေလးကို ဖန္တီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီနာမည္ ေပးျဖစ္ပံုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္ကာလတည္းက အခုထိ စမ္းသပ္ေရးထားတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ၊ ပေရာဂ်က္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကို သိမ္းထားတဲ့ ဖိုင္တြဲတစ္ခုရဲ႕ နာမည္အတိုင္း ေပးခဲ့တာပါ။ ေရးခါစကေတာ့ ဟိုးအရင္က ေရးျဖစ္တဲ့ကဗ်ာေတြကိုပဲ တင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၆ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေရာက္မွ ကၽြန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာလို႔ ေခၚတတ္တဲ့ ခ်စ္သူအတြက္ “သူမရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ” လို႔ နာမည္ထပ္ေပးၿပီး ဘေလာ့ဂ္ကို အေသအခ်ာစေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ နာမည္ႏွစ္ခုျဖစ္ေနတာပါ။

ကိုယ္တိုင္ဘေလာ့ဂ္ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ စာအေရးေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုလည္း ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေရးၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ နည္းပညာ အကူအညီလည္း ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ .. အႏၱရာယ္နယ္ေျမက ကိုဇင္ကိုလတ္ (ေခၚ) စည္သူ(သံလြင္)၊ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္က ၿမိဳ႕စားႀကီး ကိုေနဘုန္းလတ္ (ေခၚ) ေနမ်ဳိး(သံလြင္)၊ ကိုငယ္ (မႏၱေလး) [အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ယခုဘေလာ့ဂ္ေရးသားျခင္း မ႐ွိေတာ့ပါ]... စည္းအျပင္က ကိုၿဖိဳးတို႔ပါ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေရးသားလာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ရပ္၀န္းေလး စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

Read More...

မီးတစ္ပြင့္အား ႐ုပ္ဖ်က္ပြဲ

ဆံုမွတ္တို႔ရဲ႕ အံေခ်ာ္လြဲမွားမႈေတြေၾကာင့္
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကိုပဲ
အျပန္ျပန္အလဲလဲ ေမြးဖြားမိေတာ့တယ္။

ငါ့ရဲ႕အလင္းနတ္မိမယ္
တိမ္စုေတြၾကား ပုန္းကြယ္ေနမလား။

အေျဖမ႐ွိတဲ့ ပုစၦာတစ္ပုဒ္
ေကာင္းကင္မွာပဲ ျမဳပ္ထားလိုက္တယ္။

နတ္သမီးေရ
ေကာင္းကင္က ခပ္တိုးတိုးေလးညည္းတယ္…
အခုေတာ့ မႈိင္းညိဳ႕ညိဳ႕တိမ္ေတြလႊမ္း..
.. လြမ္း.. တယ္…။ ။

ေခလြန္း

(ဟိုးအရင္ကာလတစ္ခုက ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ကဗ်ာေဟာင္း တစ္ပုဒ္ပါ)

Read More...

Aug 14, 2007

သခ်ၤာ၊ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းႏွင့္ အေတြးဆန္႔ၾကည့္ျခင္း

တခ်ဳိ႕က ေျပာၾကတယ္။ သခ်ၤာကို စိတ္၀င္စားရင္ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းလုပ္တဲ့အခါ အခက္အခဲမ႐ွိဘူးတဲ့။ မွန္သင့္သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သခ်ၤာဘာသာရပ္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္၀င္စားသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ပ႐ိုဂရမ္းမင္း စၿပီး လုပ္ခါစက အေတာ္ေလး ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥေလးတခ်ဳိ႕ကို ေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။


၁) ငါဟာ “NULL”

သခ်ၤာဘာသာရပ္မွာ ဘာမွ မ႐ွိတဲ့ တန္ဖိုးတစ္ခုကို ေဖာ္ျပခ်င္ရင္ သုညလို႔ ေရးပါတယ္။ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းမွာေတာ့ ဘာမွ မ႐ွိဘူးဆိုရင္ အဲဒါကို “NULL” လို႔ သံုးပါတယ္။ အျခားေသာ ကိန္းဂဏန္းေတြလိုပဲ သုညမွာ တန္ဖိုး႐ွိပါတယ္။ “NULL” မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွိပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာေတြ စာေတြေရးတဲ့အခါ “ငါဟာ သုညတစ္လံုး” လို႔ ေျပာမယ့္အစား “ငါဟာ NULL” လို႔ ေရးရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။

၂) i = i + 1

သခ်ၤာဘာသာရပ္ ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ ဒီညီမွ်ျခင္းဟာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပ႐ိုဂရမ္းမင္းမွာေတာ့ ညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ညာဖက္က တန္ဖိုးေတြကို ညီမွ်ျခင္းရဲ႕ ဘယ္ဖက္ကို ထည့္ေပါင္းခ်င္တဲ့အခါမွာ သံုးပါတယ္။ အေတာ္ေလးအသံုးမ်ားတဲ့ ညီမွ်ျခင္းတစ္ခုပါ။

ကက = ကက + ၁
ဒီညီမွ်ျခင္းအရဆိုရင္ “ကကတစ္” လို႔ အေျဖထြက္မယ္ထင္ပါတယ္။

၃) ကြန္ပ်ဴတာေတြက မႏႈတ္တတ္ဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မူႀကိဳတက္ခါစကတည္းက အေပါင္းအႏႈတ္အေျခခံကို သင္ရတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အတြက္အခ်က္ အင္မတန္ျမန္လြန္းပါတယ္ဆိုတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာက မႏႈတ္တတ္ပါဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာက ေပါင္းပဲ ေပါင္းတတ္ပါတယ္။ ဒါဆို ဘယ္လို အႏႈတ္ကို ဘယ္လိုတြက္ခ်က္သလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ အႏႈတ္ကို ေပါင္းထည့္လိုက္ပါတယ္။

1-1 = 0 အစား ကြန္ပ်ဴတာက 1 + (-1) = 0 လို႔ တြက္ၿပီး အေျဖ႐ွာပါတယ္။

ျမင္ေနက်အရာေတြကို မတူညီတဲ့ ႐ႈေထာင့္ေတြကေန ၾကည့္တဲ့အခါ အေတြးအျမင္အသစ္ေတြကို ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အေတြးအေခၚအေဟာင္းေတြကို ၿငီးေငြ႕လာတဲ့အခါ အရာရာကို ပံုေသမေတြးဘဲ ေဖာက္ထြက္ေတြးဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။

Read More...

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း

မွားသလား မွန္သလား
လမ္းမေပၚရပ္ၿပီး အာ႐ံုေတြ လမ္းသလားတုန္း
တိမ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ျဖတ္သြားတယ္။

အိပ္မက္ေတြကို လြယ္ပိုး
နတ္ဆိုးေတြ တေရးမႏိုးခင္
ခရီးျပင္းႏွင္ရဦးမယ္
ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုေပါ့ကြယ္။

ခပ္လြယ္လြယ္ေတြးေခၚ
မိုးကို ေမွ်ာ္ေနသူေတြအတြက္
မနက္ျဖန္ဟာ အိပ္ေမာက်ဆဲ။

ရာသီဥတုအလြဲ
ဘ၀အလြဲနဲ႔
ႏိုင္ငံအလြဲေတြ ထားခဲ့
တစ္ေန႔မွာ ငါျပန္လာမယ္။

မွားသလား မွန္သလား
လမ္းမေပၚရပ္ၿပီး အာ႐ံုေတြ လမ္းသလားတုန္း
တိမ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္း ျဖတ္သြားတယ္။ ။

ေခလြန္း

နံနက္ ၁၀နာရီ ၂၁ မိနစ္
ၾသဂုတ္လ ၁၄ရက္၊ ၂၀၀၇

Read More...

Aug 10, 2007

စလံုးစကား ေျပာပါမ်ား

“စကား စကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ” ဟု ေရွးလူႀကီးသူမတို႔က ဆိုဆံုးမခဲ့ၾကသည္။ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ အတြက္ေတာ့ “စလံုးစကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက လားပဲရ” ဟု မၾကာခင္ ထပ္မံျဖည့္စြက္ ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀းေနေသးသည့္ ေရႊျပည္ႀကီးကို စြန္႔ခြာကာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႔ စြန္႔စား ထြက္လာရေသာ ျမန္မာေတြ တပံုတပင္ ရွိသည့္အနက္ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံၿပီးလွ်င္ ျမန္မာေတြ အမ်ားဆံုး စုရံုးေရာက္ရွိရာ ႏိုင္ငံသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ေရႊ”ဟု တရားလြန္ အမႊန္းတင္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံသားမ်ားကိုမူ စလံုးဟု ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ စကၤာပူႏိုင္ငံသား အမ်ားစု ေန႔စဥ္ ေျပာဆိုေလ့ရွိေသာ ဆင္းဂလိပ္ရွ္ (Singlish)ကို စလံုးစကားဟု လြယ္လြယ္ဆိုလိုက္ပါရေစ။ ထိုစလံုးစကား ဟူသည္ အဂၤလိပ္စကားကို အစီအစဥ္မက်စြာ ျဖစ္သလို ၿပီးစလြယ္ေျပာၾကေသာ စကားတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ “Are you hungry?” ကို “you hungry lah?” ဟု လား ထည့္ကာ ေမးခြန္းေမးေနသည့္ သဖြယ္ ေျပာျခင္း၊ “No, I'm not hungry” ဟု ေျပာရမည့္အစား “Nah, I not hungry loh” ဟု တရုတ္စကား ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ အဂၤလိပ္စကား အက်ဳိးအပဲ့မ်ားကို ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။


ျမန္မာေတြသည္ သင္လြယ္တတ္လြယ္ပါသည္။ အရိပ္ျပရံုႏွင့္ အေကာင္ျမင္တတ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ စလံုးစကား မ်ားသည္ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာအမ်ားစုတို႔၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ ေဖာေဖာသီသီ ေနရာယူပါေတာ့သည္။ စလံုးစကား ေျပာႏိုင္သည္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေနသူ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ဖူးႀကံဳဖူးပါသည္။ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္မသိလိုက္ဘဲ စလံုးစကားမ်ားကို စြဲစြဲလန္းလန္း ေျပာေနမိၾကသည္လည္း ရွိပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ စလံုးမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို ေရေရရာရာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္မေျပာတတ္ၾကသျဖင့္ စလံုးစကားကို ျဖစ္သလိုေျပာၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကို ရံုးတြင္း၊ ေက်ာင္းတြင္း အတည္အတံ့ ေျပာရမည့္ေနရာတြင္ တည္တည္တံ့တံ့ ေျပာၾကၿပီး ထိုသို႔ ေျပာစရာမလိုသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ စလံုးစကားျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားၾကေလသည္။ ထိုအေလ့အထကို မသိနားမလည္သူ ေရႊျမန္မာတို႔ကေတာ့ စလံုးစကားကို အတည္အတံ့ေျပာရန္ မလိုသည့္ အခါတြင္ေရာ အတည္အတံ့ေျပာရန္ လိုသည့္အခါတြင္ပါ တြင္တြင္ႀကီးသံုးၾကေလရာ ျမန္မာေတြ၏ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းသည္ သံုးစားမရဟု မွတ္ထင္သြားၾကေပလိမ့္မည္။

တစ္ခါက အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုအတြက္ လူေတြ႕စစ္ေဆးရန္ အလုပ္ေအးဂ်င့္မွ ဖုန္းဆက္မွာၾကားရာတြင္ အလုပ္ရွင္သည္ ျမန္မာတခ်ဳိ႕ကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားေရလည္စြာ မေျပာႏိုင္ၾကေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ စိတ္ေအးေအးထားကာ ေမးသမွ်ကို ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ေျဖရန္လိုေၾကာင္း ေျပာလာသည္ကို ႀကံဳဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ အမိဘာသာစကား ေျပာေနသလို တရစပ္ေျပာတတ္ေနစရာ မလိုပါ။ အခ်က္က်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ တဘက္သားနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္လွ်င္ အဆင္ေျပပါသည္။

စကၤာပူတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုတြင္ ထမင္းသြားစားရာ ထမင္းဆိုင္ရွင္မွ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို လာပို႔ေပးရန္ မွာၾကားေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ စလံုးစကားမ်ားကို ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္မွာ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဟု ေစာဒကတက္ခ်င္ တက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ရွိေသာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ စလံုးစကားကို တတြတ္တြတ္ေျပာႏိုင္ေသာ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ေလးစားစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ထမင္းစား ေနရင္း ဆက္ပဲစားရမလို ရပ္ပဲသြားရမလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဟု ယူဆရသူ ထိုထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳၿပီး မၾကာမီတြင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရန္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ စကားေကာင္းေနၾကတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ဖုန္းမွ ရုတ္တရက္ အသံထျမည္လာေသာေၾကာင့္ “ဟာ.. အလုပ္က ဖုန္းဆက္ျပန္ၿပီ” ဟု ညည္းကာ ထိုသူငယ္ခ်င္း က ဖုန္းေျပာပါသည္။ “try to solve it yourself lah” “i outside now. i can't come back to office loh. Ask Steven” “OK lah, complaint to manager about him. He never helps u one” ဟု အၿမီးအေမာက္မတဲ့သည့္ စလံုးစကားမ်ားကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္သံုးကာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေပၚလီေက်ာင္းဆင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း ဖုန္းေျပာၿပီးသြားသည့္အခါ “မင္း သတင္းစာ မ်ားမ်ားဖတ္ရင္ဖတ္ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းေလး ဘာေလး ညဘက္ အားရင္ ၾကည့္သင့္တယ္” ဟု အၾကံေပးမိရာ “အဲဒါေတြ ဖတ္ဖို႔ ၾကည့္ဖို႔ မအားပါဘူးကြာ” ဟူသည့္ အေျဖကို ရေလသည္။ အမွတ္မရွိဘဲ ဆက္လက္ၿပီး “ဒါဆိုလည္း အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားေလးဘာေလး ၾကည့္ေလကြာ” ဟု ေျပာမိျပန္ေတာ့ “ရုပ္ရွင္လက္မွတ္က ေစ်းႀကီးတယ္ကြ.. ေရာက္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါလား ႏွစ္ခါလားပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုေန႔က စကားမ်ားမ်ား ထပ္မေျပာျဖစ္ဘဲ စဥ္းစားခန္းသာ ၀င္ေနမိပါသည္။

“လား” ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေရႊျမန္မာမ်ား ေပ်ာ္၀င္ေနၾကျခင္းအတြက္ မည္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ ဟူေသာ စကားရွိပါသည္။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေရြ႕ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ ထိုသို႔ ေျပာတတ္ေသာ အေလ့အထႀကီးကို လက္ခံထားမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ အားနည္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မၾကာမီကာလတြင္ ျဖစ္ထြန္းလာမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္အတြက္ ကမၻာသံုး ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို အခ်က္က်က်ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ လူအမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူငယ္မ်ားစြာ လိုအပ္လာပါမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ စကားစလံုး “လား” ယဥ္ေက်းမႈေရာဂါ စြဲကပ္ေနလွ်င္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ဖို႔ စြန္႔လႊတ္ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။

ညီညီ(သံလြင္)

(သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၁၁တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအက္ေဆး)

Read More...

အေတြ႕အႀကံဳ

ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ၁၀တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ညတိုင္းလိုလို သြားထိုင္ျဖစ္တဲ့ “ေမာ္ဒန္” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေရးျဖစ္တာပါ။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ညေနေတြကို လြမ္းတယ္...။

“အေတြ႕အႀကံဳ”

လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္
ေငြမက္ေနတုန္း
ဒါေၾကာင့္ မုန္းတယ္... ။

ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုး
မ႐ိုးမသားမျဖစ္
ဒါေၾကာင့္ခ်စ္တယ္...။ ။

ေခလြန္း

Read More...

Aug 9, 2007

ခ်စ္သူကိုေမးရန္္

ေကာင္မေလးေရ…
ယံုၾကည္မႈပင္လယ္ေအာက္
ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေဆာက္ခဲ႔တဲ႔ေန႔မ်ားမွာ
ကဗ်ာအပိုင္းအစေတြနဲ႔
မဲ႔ၿပံဳးတစ္ခုသာ မယ္မယ္ရရပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ငါဟာ
ဘ၀မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနပါတယ္ဆိုရင္…။

ေကာင္မေလးေရ..
႐ူးသြပ္မႈအျပည္႔အသိပ္ေျမျပင္တေလွ်ာက္
ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္တို႔ေအာက္က
အလူးအလဲညေနခင္းမ်ားမွာ
နားလည္မႈစကားလံုးေတြနဲ႔
အသြားထက္ထက္ ဓားးေျမွာင္တစ္လက္သာ လိုအပ္ေနတဲ႔ငါဟာ…
ဘ၀မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနပါတယ္ဆိုရင္…။

ေကာင္မေလးေရ..
ျမတ္ႏိုးမႈေကာင္းကင္ေအာက္
လေရာင္ေမွ်ာ္ရင္းေလွ်ာက္ခဲ႔တဲ႔ညမ်ားမွာ
ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္နဲ႔
ပန္းသီးတစ္လံုးရဲ႕ အဆိပ္ကို
တမ္းမက္တတ္လာတဲ့ ငါဟာ
ဘ၀မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနပါတယ္ဆိုရင္…။ ။

ေခလြန္း
(စကၤာပူတြင္ ထုတ္ေ၀ေသာ ေ႐ႊျမန္မာမဂၢဇင္း အမွတ္(၂)တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ကဗ်ာ)

Read More...

Aug 8, 2007

မေမ့ႏိုင္ေသာ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လ ၈ရက္ည

အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေ႐ွ႕နားက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ လူေတြ တိုးမေပါက္ဘူးဆိုတာ မွတ္မိ႐ံုက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာ႐ံုမွာ ပံုရိပ္ေတြ ေရးေတးေတးနဲ႔ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ၿပီး အေဖ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီေနရာကို ျပန္ထြက္သြားတယ္။

အဲဒီညက အေဖျပန္ေရာက္လာၿပီး မၾကာပါဘူး။ ေသနတ္သံေတြ ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။


အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး ၄၂လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္ခိုးေလးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မီးအေမွာင္ခ်ၿပီး ေနရတယ္။

အဲဒီညကမ်ား အေဖ အိမ္ကို ျပန္မလာႏိုင္ဘဲ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေန ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ မေတြး၀ံ့ဘူး။

အဲဒီညမွာ မိဘေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ သား၊သမီးေတြ၊ သားသမီးေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့မိဘေတြ၊ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားခဲ့လိမ့္မယ္။

အဲဒီညကို ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ၁၉ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီပဲ။

အဲဒီညဟာ တကယ့္ကို ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ညပါပဲ။

အဲဒီညေၾကာင့္ပဲ ႐ွစ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႐ွစ္ေလးလံုးဟာ ႐ွစ္ငါးလံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။

Read More...

၀င္းျမန္မာမွ ေဇာ္ဂ်ီသို႔ ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္သည့္ ပရိုဂရမ္



၀င္းဖြန္႔နဲ႕ ႐ိုက္ထားတဲ့ စာေတြကို ၀င္းကေန ေဇာ္ဂ်ီကို ေျပာင္းလဲေပးႏိုင္တဲ့ ပ႐ိုဂရမ္တစ္ခုကို အၾကမ္းထည္ေတာ့ ေရးၿပီးသြားပါၿပီ။ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ႐ွိေနဦးမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ Beta Version 1 အေနနဲ႔ စမ္းခ်င္တဲ့သူမ်ား Download လုပ္ၿပီး စမ္းသပ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ေပးထားပါတယ္။ Beta Version 1 မွာ ၀င္းကေန ေဇာ္ဂ်ီေျပာင္းလို႔သာ ရေပမယ့္ Beta Version 2 မွာေတာ့ ေဇာ္ဂ်ီကေန ၀င္းဖြန္႔ကို ေျပာင္းလို႔ရေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးသြားပါမယ္။




အမွန္ကေတာ့ ဒီလို utility ေလးကို ဖန္တီးခ်င္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ျမေစတီ ယူနီကုတ္ဒ္ကို သံုးခါစ ၂၀၀၅ ၀န္းက်င္ေလာက္ကတည္းက စမ္းၿပီး လုပ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ၿပီးေတာ့ ေလ့လာခ်င္သူေတြ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ source code ကိုပါ ေပးသြားမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ utility program ေလးကို Visual Studio 2005 ကို အသံုးျပဳၿပီး C#.net programming language နဲ႔ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာကေန Download လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။

------------------
ေနာက္ဆက္တြဲ (ဇြန္လ ၂ ရက္၊ ၂၀၀၉)

ေဇာ္ဂ်ီကေန ၀င္းဖြန္႔ကို ေျပာင္းလို႔ရေအာင္ မလုပ္ျဖစ္ေသးဘူး။ Source Code လိုခ်င္တယ္ဆိုၿပီး အီးေမးလ္ပို႔ ေတာင္းဆိုလာသူေတြ ႐ွိတာေၾကာင့္ Source Code ကို ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္။

Source Code ကို ဒီကေန ရယူႏိုင္ပါတယ္
Download

ပ႐ိုဂရမ္ကို ဒီကေန ရယူႏိုင္ပါတယ္
Download

Read More...

Aug 6, 2007

ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

“ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္”

ၾကယ္တစ္ပြင့္
လြင့္ထြက္ေၾကြခိုက္
ပင့္သက္ေတြ ႐ႈိက္ရျပန္တယ္..။

“မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ေမွာင္တယ္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အလင္းေတြၾကား ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ ၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္တဲ့ေကာင္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ျပန္ထူးစရာမလိုေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ငါ့မွာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ
ေ၀ါကနဲေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ရ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အေငြ႕ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဗံုသံေတြ မၾကားတဲ့အရပ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ယံုၾကည္ထားစမ္း ေရခိုးေရေငြ႕ေတြကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ပင္လယ္ကို စိုက္ပ်ဳိးျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေမေမေရ.. မိုးတိမ္ေတြထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္
သား၀င္အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေနပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚတာေတာင္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ။

ေခလြန္း

(ၾသဂုတ္လ ၅ရက္၊ ၂၀၀၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)

Read More...

တာရာမင္းေ၀ အမွတ္တရ

ကြယ္လြန္သြားေသာ ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေရးသားသည့္စာအုပ္မ်ားအနက္မွ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ႐ွိေသာ e-books အခ်ိဳ႕ကို မွ်ေ၀ ေပးလိုက္ပါသည္။

ဆရာတာရာမင္းေ၀ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။

၁။ ေ႐ႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ၾကက္ေျခခတ္နဲ႔ေကာင္မေလး [Download]
၂။ ဧဒင္ကေခ်သည္ [Download]
၃။ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇ၀င္ [Download]
၄။ သင္ႏွင့္နံနက္ခင္းကိုသာ ၀င္ခြင့္ျပဳမည္ [Download]
၅။ အေ႐ွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးမွ မိုးေရစက္မ်ား [Download]
၆။ ၿပိဳင္ျမင္းတို႔ရဲ႕ခြာသံ [Download]
၇။ ကိုးမရွိတဲ့န၀င္း [Download]
၈။ ကိုယ့္လက္နဲ႔ဖမ္းမိတဲ့ နဂါးေငြ႕တန္း [Download]
၉။ ေကာင္းကင္ေၾကြေကာက္တဲ့လက္ [Download]
၁၀။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ေလာကဓံ [Download]
၁၁။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေၾကးသြန္း႐ုပ္တု [Download]
၁၂။ ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္ [Download]

Read More...