“မေကာင္းတဲ့ ေခတ္စနစ္တစ္ခု ဆိုတာ အႏွစ္၂ဝ ေလာက္ဆိုရင္ ပ်က္စီးသြားေလ့ ရွိတယ္”
(ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္)
(ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္)
Sep 26, 2007
Sep 21, 2007
မ်ဳိးဆက္မ်ား၏ ေပါင္းစပ္ျခင္း
အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ ျမန္မာလူငယ္မ်ား (Myanmar Future Generations [MFG]) လို႔ အမည္ေပးထားၿပီး ေခတ္လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ ေတးဂီတေတြကို အစဥ္တစိုက္ စုစည္း ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ျမန္မာလူငယ္တစ္စုဟာ “မ်ဳိးဆက္မ်ား၏ ေပါင္းစပ္ျခင္း” လို႔ အမည္ရတဲ့ သီခ်င္းအသစ္ တစ္ပုဒ္ကို စက္တင္ဘာ ၂၀ရက္ေန႔မွာ ထပ္မံ ထုတ္ေ၀လိုက္ျပန္ပါၿပီ။
~~ငါတို႔ လူငယ္ေလးေတြပါ ~~ အေတာက္ပဆံုးျဖစ္သင့္ခ်ိန္မွာ မြန္းက်ပ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ ၀န္းက်င္ဘ၀ထဲမွာ ~~ အတက္ၾကြဆံုး ႐ွိသင့္ခ်ိန္ေတြမွာ လမ္းပိတ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကံၾကမၼာ ~~ အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး လြတ္လပ္မႈေတြကို ငတ္မြတ္လို႔ ေနရတယ္~~
~~ငါတို႔ အားလံုးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ~~ အ႐ွိသင့္ဆံုး ရပိုင္ခြင့္ေတြကိုသာ ဆံုး႐ႈံးလို႔ ေနရတယ္~~
သီခ်င္းရယူရန္ (6.42MB)
သီခ်င္းစာသား ရယူရန္
ျပည္တြင္းမွာ႐ွိေနေန ျပည္ပမွာ႐ွိေနေန တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာလူငယ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ကို အေျပာခ်ည္းသက္သက္မဟုတ္ဘဲ က်ရာက႑ကေန အလုပ္နဲ႔ သက္ေသျပေနၾကတာကို ဂုဏ္ယူပါတယ္...။
သံဃာအာဇာနည္
သံဃာအာဇာနည္ - သပိတ္ေမွာက္ ကံေဆာင္ သံဃာေတာ္မ်ားသို႔ ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း
ျပည္တြင္းက အႏုပညာရွင္မ်ားကိုယ္စား မိုးမခက တင္ဆက္သည္။
အထက္ပါသီခ်င္းကို mp3 ဖိုင္သို႔ ေျပာင္းေပးထားပါတယ္။ တတ္အားသမွ် မွ်ေ၀ၾကျခင္းျဖင့္ ကူညီပါ။
ဒီမွာ ရယူပါ (4.5MB)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕သတို႔သမီး
ကြယ္လြန္သူ ထူးအိမ္သင္(ခ)ကိုငွက္ ေရးသားသီဆိုခဲ့တဲ့ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႔သမီး သီခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျပေနတယ္ဗ်ာ... ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ သမိုင္း၀င္ေန႔စြဲေတြမွာ ဧရာ၀တီနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ျဖတ္သန္းစီးဆင္းေနတယ္...
Source : Irrawaddy News
သီခ်င္းကို ဒီမွာရယူပါ (4.54MB)
ကြယ္လြန္ၿပီးေသာ အိပ္မက္မ်ား
ထာ၀စဥ္လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ရာ
ဣေျႏၵႀကီးမားလြန္းတဲ့ ဒီေျမမွာ တို႔ရဲ႕ေသြးေတြ
ျဖတ္သန္းရင္းနဲ႔ စီးဆင္း
သူဟာ ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕
လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တို႔ သိမ္းဆည္းထား.. ဧရာ၀တီ..
ေ႐ႊအတိၿပီးေသာ ၿမိဳ႕ျပမ်ား
အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့ၾကရာ
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ႕ အမွတ္တရ
ဒီေျမဟာ တို႔ရဲ႕အမိေျမ
ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕ ႏွလံုးသား
႐ွင္သန္ေစသူ တန္ခိုး႐ွင္
အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္႐ွိကဗ်ာ.. ဧရာ၀တီ..
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕မိခင္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕၀ိညာဥ္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.. ဧရာ၀တီ
ပိုင္ဆိုင္မႈအတြက္ စစ္မက္မ်ား
ရင္ဆိုင္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၾကရာ
ဂႏၳ၀င္ေျမာက္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕
ကာကြယ္သူ တို႕ရဲ႕ ဓားေတြ
သူရဲေကာင္းတို႕ ေမြးဖြား
ဒါဟာာ ငါတို႕ သမိုင္းရဲ႕
ေတာက္ပခဲ့တဲ့ ေန႕ရက္မ်ား.. ဧရာ၀တီ ...
solo:
ရာဇ၀င္ေဟာင္းရဲ သခၤ်ဳိင္းရာ
ရာဇ၀င္သစ္တုိ႕ ေမြးမြားရာ
ေရႊေရာင္ ေန႕သစ္မ်ားအတြက္
ရင္ခုန္သူ တို႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြ
ပ်ဳိမ်စ္ စိမ္းလမ္းေရးအတြက္
ယုံၾကည္သူေတြ အသက္နဲ႕
ထုဆစ္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္မ်ား .. ဧရာ၀တီ..
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕မိခင္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး ငါတို႕ရဲ႕၀ိညာဥ္ (ဧရာ၀တီ)
ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး.. ဧရာ၀တီ ...
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
ဧရာ၀တီ .. ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ သတို႕သမီး..
Sep 19, 2007
ထြက္ေပါက္(၇)
ငယ္စဥ္က အေမ တိုင္ေပးခဲ့တဲ့ “ဘုရား.. တရား.. သံဃာ.. ရတနာသံုးပါး.. ဦးထိပ္ထား၍ ရွိခိုးပူေဇာ္ ဖူးေမွ်ာ္မာန္ေလ်ာ့ ကန္ေတာ့ပါ၏” ဆိုတဲ့ ၾသကာသ ဘုရား႐ွိခိုးကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “သံဃံ သရဏံ ဂစၦာမိ” ရမည့္ အစား “အာဏာ႐ွင္ သရဏံ ဂစၦာမိ” လုပ္ၿပီး မာန္မေလ်ာ့ဘဲ အဂါ၀ရျပဳရဲ ျပဳရက္ၾကတာကိုေတြကို ၾကားရျမင္ရေတာ့ အံ့အားသင့္မိသည္ထက္ စက္ဆုပ္႐ြံ႐ွာမိသည္။ သူ ၈ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကတည္းက အႏိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေသာ လူရမ္းကားမ်ား၏ အာဏာ႐ွင္စနစ္သည္ သူ႔အသက္ ၂၇ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးအခ်ိန္ အထိ သက္ဆိုး႐ွည္ ေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္တာ ျမန္လြန္းလား။ ငရဲေကာင္ေတြနဲ႔ ၁၉ႏွစ္တာကေတာ့ ၾကာလြန္းပါသည္။ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ၏ အားၿပိဳင္ပြဲကေန သံသရာ မေၾကာက္သူေတြရဲ႕ အစြယ္ေတြကို တေဖြးေဖြး ေတြ႕ရသည္။ ေနရာတကာ အာဏာအထိမခံ ကိုက္မည္တကဲကဲႏွင့္ မာန္ဖီေနသူမ်ား၏ လည္ပင္းတြင္ စာတန္းေလး တစ္ခု သြားခ်ိတ္ဆြဲ ေပးၾကပါ။ “သတိ ေခြး.. ႐ူး.. ကိုက္တတ္သည္”။
ရပ္ကြက္ထဲ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ၿပီး ရန္ေစာင္တတ္ေသာ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္ စကၤာပူတြင္ ဒီေန႔ ေသသည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ ဟိုကိုက္ဒီကိုက္ လုပ္ေနမည္စိုး၍ ယမမင္းက ေစာေစာစီးစီး ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပံု ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ အခ်ိဳ႕ ေခြး႐ူးမ်ား ကေတာ့ ေဟာင္႐ံုႏွင့္ အားမရ။ အာဏာကို မလြတ္္တမ္းခဲထားသည္။ ထို သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစားမ်ားအား ယမမင္းက သူ႔ကိုပါ ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ ဘလက္လစ္ထဲထည့္ၿပီး ဗီဇာထုတ္မေပးေသးေၾကာင္း၊ ေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုး မေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးျဖစ္ေနေသာ ယမမင္းသည္ အႀကံအိုက္ေနေၾကာင္း ဒီငရဲစထရိတ္္တိုင္းမ္ သတင္းစာ၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဒီငရဲစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာတြင္ ညာၿဖီး အာ႐ႊီးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားရန္ အတြက္ ျမန္မာ့အတင္းႏွင့္ ေ၀းမႈန္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ပံုမွန္ေရးသားေနေသာ အမည္မေဖာ္ရဲသည့္ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေလာက္ဖား မ်ားအား ခန္႔ထားရန္ လ်ာထားလ်က္႐ွိသည္။ ေလာက္ဖားမ်ားသည္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕စား ေလာက္ဖ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မဟုတ္ပါ။ အသားထဲက ေလာက္ထြက္သည့္ ကပ္ဖားရပ္ဖား အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
သံဃာမ်ား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကို ေမွာက္ၿပီးကိုင္လာသည္။ လူအမ်ားက ေၾကာက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ျပည္သူေတြပါမွာ ေၾကာက္ေနေသာ သံဃာအတုမ်ားကို ေရာထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “ျပည္သူေတြ မပါနဲ႔ သံဃာ့ကိစၥ သံဃာ႐ွင္းမယ္…” ဟု နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သည္။ ဒါ ဇာတ္ပြဲ မဟုတ္ပါ။ ရပ္မၾကည့္ေနပါႏွင့္။ “အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား၊ အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား။ အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ံႈးနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား”ဟူေသာ ဆံုးမကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္သည္အထိ မေမာမခ်င္း ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ႐ြတ္ပါ။ ပါ၀င္ပါ။ ပူးေပါင္းပါ။ ျပည္သူ႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲ အစစ္အမွန္မ်ား လုပ္ပါ။ “ရပ္ၾကည့္လို႔ အျမတ္မ႐ွိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားက တစံုတရာကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကားတစ္စင္း ျဖတ္သြားသည္။ ေမာင္းသြားသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္။ ကားေပၚတြင္ ေျမေခြးမ်ား ၿငိမ္၀ပ္စြာ ပါသြားသည္။ တေသြး တသံ တမိန္႔ ဟူသည့္ နဖူးစည္းမ်ား ပတ္ထားသည္။ ေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း “၄၄” ေကာင္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ ဓူ၀ံၾကယ္ကို ေျမေခြးတခ်ဳိ႕ ေစာင့္ေနသည္။ အိမ္နံပါတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “၅၄”။ ေလးျဖဴ၏ ပါ၀ါ ၅၄ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ထြက္ထြက္ၿပီးခ်င္း လိုက္သိမ္းတာ သတိရသည္။ ေသခ်ာတာက အဖိႏွိပ္ခံေရာ ဖိႏွိပ္သူမ်ားပါ ႏွစ္ဘက္လံုး ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲအတြက္ ဘာကိုမွ မရင္းမႏွီးဘဲ အလကားရဖို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးရင္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေနၾကျပန္ရင္ေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း သီခ်င္းကို အဖန္တလဲလဲ နားၿငီးေအာင္ ၾကားရဦးမည္။ “ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာေျဖရမွန္းမသိ အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဘယ္သူဆိုဆို မဆိုဆို သူကေတာ့ သူ႔ဆႏၵႏွင့္သူ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို ထဆိုလိုက္သည္။ “…ဒါဒို႔ေျပ.. ဒါဒို႔ေျမ.. ဒါ ငါတို႔ျပည္.. ဒို႔ဗမာ”။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ျမန္မာ့အတင္း သတင္းစာတြင္ ကဗ်ာဆရာသည္ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသည့္ အေနာက္တိုင္း လက္ေ၀ခံ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္လိုသူ ျပည္ေျပးတစ္စု၏ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈကို နားေယာင္ကာ အၾကမ္းဖက္သမားတို႔၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီး သီဆိုခဲ့သည္ဟူသည့္ ေဆာင္းပါး ပါလာေတာ့သည္။
ရပ္ကြက္ထဲ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္ၿပီး ရန္ေစာင္တတ္ေသာ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္ စကၤာပူတြင္ ဒီေန႔ ေသသည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ ဟိုကိုက္ဒီကိုက္ လုပ္ေနမည္စိုး၍ ယမမင္းက ေစာေစာစီးစီး ဗီဇာထုတ္ေပးလိုက္ပံု ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ အခ်ိဳ႕ ေခြး႐ူးမ်ား ကေတာ့ ေဟာင္႐ံုႏွင့္ အားမရ။ အာဏာကို မလြတ္္တမ္းခဲထားသည္။ ထို သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစားမ်ားအား ယမမင္းက သူ႔ကိုပါ ကိုက္မည္စိုးသျဖင့္ ဘလက္လစ္ထဲထည့္ၿပီး ဗီဇာထုတ္မေပးေသးေၾကာင္း၊ ေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုး မေခၚရေကာင္းႏိုးႏိုးျဖင့္ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးျဖစ္ေနေသာ ယမမင္းသည္ အႀကံအိုက္ေနေၾကာင္း ဒီငရဲစထရိတ္္တိုင္းမ္ သတင္းစာ၏ ေခါင္းႀကီးပိုင္းတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ဒီငရဲစထရိတ္တိုင္းမ္သတင္းစာတြင္ ညာၿဖီး အာ႐ႊီးေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားရန္ အတြက္ ျမန္မာ့အတင္းႏွင့္ ေ၀းမႈန္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ပံုမွန္ေရးသားေနေသာ အမည္မေဖာ္ရဲသည့္ ေဆာင္းပါး႐ွင္ ေလာက္ဖား မ်ားအား ခန္႔ထားရန္ လ်ာထားလ်က္႐ွိသည္။ ေလာက္ဖားမ်ားသည္ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕စား ေလာက္ဖ်ား၏ အဆက္အႏြယ္မဟုတ္ပါ။ အသားထဲက ေလာက္ထြက္သည့္ ကပ္ဖားရပ္ဖား အာဏာ႐ွင္လက္ပါးေစမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
သံဃာမ်ား စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္လာသည္။ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကို ေမွာက္ၿပီးကိုင္လာသည္။ လူအမ်ားက ေၾကာက္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။ ျပည္သူေတြပါမွာ ေၾကာက္ေနေသာ သံဃာအတုမ်ားကို ေရာထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “ျပည္သူေတြ မပါနဲ႔ သံဃာ့ကိစၥ သံဃာ႐ွင္းမယ္…” ဟု နားစြန္နားဖ်ား ၾကားလိုက္သည္။ ဒါ ဇာတ္ပြဲ မဟုတ္ပါ။ ရပ္မၾကည့္ေနပါႏွင့္။ “အခြင့္သာဆဲမွ မခဲခ်င္လွ်င္ အလြဲနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား၊ အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား။ အခြင့္သာတုန္းမွ မ႐ုန္းခ်င္လွ်င္ အ႐ံႈးနင့္ျပင္ ႐ွိဦးမလား”ဟူေသာ ဆံုးမကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေၾကာက္စိတ္ေပ်ာက္သည္အထိ မေမာမခ်င္း ဌာန္က႐ိုဏ္းက်က် ႐ြတ္ပါ။ ပါ၀င္ပါ။ ပူးေပါင္းပါ။ ျပည္သူ႔ ဆႏၵ ခံယူပြဲ အစစ္အမွန္မ်ား လုပ္ပါ။ “ရပ္ၾကည့္လို႔ အျမတ္မ႐ွိဘူး” ဆိုတဲ့ စကားက တစံုတရာကို ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ ေျပာျပေနသည္။ ထိုစဥ္ ကားတစ္စင္း ျဖတ္သြားသည္။ ေမာင္းသြားသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျမေခြးတစ္ေကာင္။ ကားေပၚတြင္ ေျမေခြးမ်ား ၿငိမ္၀ပ္စြာ ပါသြားသည္။ တေသြး တသံ တမိန္႔ ဟူသည့္ နဖူးစည္းမ်ား ပတ္ထားသည္။ ေရၾကည့္လိုက္ေတာ့ စုစုေပါင္း “၄၄” ေကာင္။ ၿခံ၀န္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ ဓူ၀ံၾကယ္ကို ေျမေခြးတခ်ဳိ႕ ေစာင့္ေနသည္။ အိမ္နံပါတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “၅၄”။ ေလးျဖဴ၏ ပါ၀ါ ၅၄ သီခ်င္းစာအုပ္မ်ားကို ထြက္ထြက္ၿပီးခ်င္း လိုက္သိမ္းတာ သတိရသည္။ ေသခ်ာတာက အဖိႏွိပ္ခံေရာ ဖိႏွိပ္သူမ်ားပါ ႏွစ္ဘက္လံုး ေၾကာက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲအတြက္ ဘာကိုမွ မရင္းမႏွီးဘဲ အလကားရဖို႔ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးရင္း ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ေနၾကျပန္ရင္ေတာ့ ေ႐ႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀း သီခ်င္းကို အဖန္တလဲလဲ နားၿငီးေအာင္ ၾကားရဦးမည္။ “ဒို႔ေခတ္ကို ေရာက္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား” ဟူေသာ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာေျဖရမွန္းမသိ အေၾကာင္သားေငးၾကည့္ ေနၾကသည္။ ဘယ္သူဆိုဆို မဆိုဆို သူကေတာ့ သူ႔ဆႏၵႏွင့္သူ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို ထဆိုလိုက္သည္။ “…ဒါဒို႔ေျပ.. ဒါဒို႔ေျမ.. ဒါ ငါတို႔ျပည္.. ဒို႔ဗမာ”။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ျမန္မာ့အတင္း သတင္းစာတြင္ ကဗ်ာဆရာသည္ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းသည့္ အေနာက္တိုင္း လက္ေ၀ခံ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္လိုသူ ျပည္ေျပးတစ္စု၏ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္မႈကို နားေယာင္ကာ အၾကမ္းဖက္သမားတို႔၏ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္အတိုင္း “ဒို႔ဗမာ” သီခ်င္းကို အက်ယ္ႀကီး သီဆိုခဲ့သည္ဟူသည့္ ေဆာင္းပါး ပါလာေတာ့သည္။
Sep 18, 2007
အနႏၲဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူး႐ွင္သို႔
ဆရာသခင္သို႔
ကၽြန္ေတာ္ ပန္ၾကားပါရေစခင္ဗ်ား...
ေခါင္းေလာင္းသံလြင့္ ေက်ာင္းေတြဖြင့္ရင္
ပန္းသစ္ပြင့္ဖူး ေနျခည္ဦးမွာ
ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ခ်င္သည္ေပါ့ ဆရာ...
“ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ စာမခက္” တဲ့
မပ်က္ႏွစ္စဥ္ ပန္းတိုင္၀င္ရန္
ကၽြန္ေတာ္..
အတန္းတက္ခ်င္ၿပီေပါ့ ဆရာ...
ဒါေပမယ့္ ဆရာရယ္
မေ၀းေသးတဲ့ သမိုင္းသစ္
႐ွစ္ေလးလံုး ၀ိညာဥ္အစစ္က
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ မီးေလာင္ေနဆဲပါ ဆရာ...
မားမားစြင့္စြင့္ ေဒါင္းအလံ၀င့္ရင္း
ဒီမိုကေရစီေပးပါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေပးပါ
ေတာင္းတာက တျခား ရတာက က်ည္ဆံမိုး
ဇီ၀န္ေၾကြ အျဖစ္ဆိုးေတြ
ေသြးပင္လယ္ေ၀ခဲ့ရတယ္ ဆရာ...
ယေန႔တိုင္လည္း ဆူပူတာ ဗကသ လို႔
ေသနတ္နဲ႔ စြဲခ်က္တင္
မထင္ရင္ တစ္ကၽြန္း
မြန္းလြဲည ဖမ္းေခၚ
ဒီမိုကေရစီ ရဲေဘာ္ေတြ
စစ္ခံု႐ံုးမွာ အက်ဥ္းေထာင္မွာ
ငရဲခံေနရ႐ွာတယ္...
စာနာေပးပါဆရာရယ္..
အျပစ္ကင္းတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ေျမ
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ ကံ့ေကာ္ေျမမွာ
လူသတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အာဏာစက္က
အသက္တာ႐ွည္ေနခဲ့ၿပီ
ပညတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အတန္းထဲ၀င္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဆက္သင္သင့္ပါသလား ဆရာ...
အေသက်ပ္ အေနက်ပ္ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ပညာေရး
ေခတ္အတြက္လည္း ဘာမွမပါဘူး
ကြန္႔ျမဴးလာမယ့္ အေတြးအေခၚသစ္ေတြဟာ
အာဏာ႐ွင္စနစ္ရဲ႕ အျပစ္အညစ္ေတြၾကားမွာ
မႈန္၀ါးေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနရမလား ဆရာ...
ခြင့္လႊတ္ပါဆရာရယ္..
ေက်ာင္းအလာ ေပတရာလမ္းေပၚက
ယမ္းေညႇာ္နံ႔ ေသြးညီႇနံ႔ေတြက
ယေန႔ထိ ရဲေနဆဲမို႔
တိုက္ပြဲက မၿပီးေသးဘူး
အာဏာ႐ူးေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရဦးမယ္...
ေက်ာင္းအျပန္မွာ ေဒါင္းအလံမတင္ရရင္ေတာ့ျဖင့္
ေနပါေစ ဆရာရယ္
“ ဆယ္ကမၻာမေၾကဘူး...! ”
ထူးတဲ့သမိုင္းတစ္ရပ္
ေသြးနဲ႔ ဆက္ေရးလိုက္မယ္
အမွန္တရား ပုရပိုဒ္ေပၚ
“တျပည့္မိုက္မ်ား” ရယ္လို႔
ကင္ပြန္းတပ္ထိုက္ပါသလား .. ဆရာခင္ဗ်ား... ။ ။
ညီေတာ္
မွတ္ခ်က္။ ။ ဗမာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ)မွ ထုတ္ေ၀ေသာ အိုးေ၀ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ ညီေတာ္၏ ကဗ်ာအား ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
Sep 16, 2007
ထြက္ေပါက္(၆)
ၾကားခ်င္မွန္းမသိ မၾကားခ်င္မွန္းမသိ လာလာေအာ္ေနတာ ခက္သည္။ အမွန္တရား.. အမွန္တရားဟု ပါးစပ္ကမခ် တဖြဖြ ေရ႐ြတ္ရင္း သက္ေစ့ပုတီးစိတ္သူေတြ မ်ားလာသည္။ အပုပ္အသိုးမ်ားကို လွလွပပထုပ္ပိုးၿပီး အမွန္တရားတံဆိပ္ကပ္ထားေသာ ေစ်းကြက္၀င္ေၾကာ္ျငာမ်ား ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာေတြမွာပါ ေတြ႕လာသည္။ အမွန္တရား လက္လီလက္ကား ေရာင္းရန္႐ွိသည္။ “ပ” ေစာက္ ဟု အေပၚစီးက ၾကည့္သူက ေျပာသည္။ ေအာက္က လူက “ဂ” ငယ္ ဟု ျငင္းသည္။ အေ႐ွ႕ကသြားသူက ဒါ “င” မဟုတ္လားဟု ေစာဒကတက္သည္။ ေနာက္က လူက .. ေသခ်ာတယ္ ဒါ “၁” ပဲ ဟု ေအာ္လိုက္သည္။ သူတို႔ အားလံုးကို ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမွာၾကည့္ဆိုၿပီး “၀” ဆြဲျပလိုက္သည္။ တစ္ေယာက္က “သုည” ဟု ေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မဟုတ္ဘူး.. အဲဒါ “၀လံုး” တဲ့။ က်န္တစ္ေယာက္က ဒါ “စက္၀ိုင္း” ျဖစ္ရမယ္ ဟု ေျပာျပန္သည္။ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ဘာမွ မေျပာေတာ့ ပါးစပ္အ၀ိုင္းသားနဲ႔ ေတြးေနသည္။ အမွန္ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ပက္ကို အမွားခပ္မ်ားမ်ားေရာၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွန္ပါ၀င္မႈရာခိုင္ႏႈန္း ၄၀။ အမွန္ပါ၀င္မႈ အနည္းအမ်ား ေပၚလိုက္ၿပီး ကိုယ့္အတိုင္းအတာႏွင့္ကိုယ္ ေရခ်ိန္မလြန္အာင္ ေသာက္ဖို႔ လိုမည္။ တကယ္ေတာ့ အမွန္အမွားသည္ အခ်ိန္ကာလ၊ အယူအဆ၊ အေတြးအေခၚေပၚလိုက္ၿပီး ကြဲျပားတတ္သည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္း ေျပာမျပျဖစ္ေတာ့။ အမွားဟု ေျပာၿပီး သူတို႔ လႊင့္ပစ္ထားတာေတြထဲကို ေမႊေႏွာက္႐ွာေဖြလိုက္ေတာ့ အမွားေတြ ၾကားမွာ အမွန္ေတြ ဟိုတပိုင္း ဒီတစ။ သူတို႔အားလံုးကို သူတို႔၏ အမွန္တရားမ်ားႏွင့္အတူ ထားရစ္ခဲ့သည္။
လမ္းတြင္ က်ားတစ္ေကာင္ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ သူ သတ္သတ္လြတ္စားေနသည္ဟု ေျပာသြားသည္။ သာဓု မေခၚျဖစ္။ က်ားသည္ က်ားအလုပ္ မလုပ္ဘဲ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းသည္ ပိုၿပီး အႏၱရာယ္ႀကီးသည္။ ေလာကတြင္ အေဆာင္အေယာင္ေတြမ်ားသည္။ အေယာင္ေဆာင္ေတြ မ်ားသည္။ က်ားအတုက သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ လြတ္လပ္ေရးအတုက သံတုိင္ေတြကို ႐ိုက္ခ်ဳိးျပသည္။ ျပည္သူအတုက အက်ၤ ီအျဖဴ ပုဆိုးအစိမ္း၀တ္ၿပီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေထာက္ခံၾကသည္။ သံဃာအတုက ေခါင္းကို ေျပာင္ေနေအာင္ ရိတ္ထားသည္။ ဒီမိုကေရစီအတုက ေအာ္တိုကေရစီကို ဒီမိုကေရစီ အေရခြံ လဲပစ္လိုက္သည္။ ပိုက္ဆံအတုေတြက စကၠဴစုတ္ေတြလို ျခေသၤ့ေခါင္းစြပ္ၿပီး တေ၀ါေ၀ါ ထြက္က်လာသည္။ က်စ္လ်စ္မႈ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေဖာင္းပြသည့္အရာကို က်ပ္ေငြ ဟု အမည္တပ္လိုက္သည္။ ေငြတန္ဖိုးက်ျခင္းသည္ ေ႐ႊ တန္ဖိုးတက္ျခင္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ “ေရႊ” ၏ အသံုးမက်ေသာ လုပ္ပံုကိုင္ပံုမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ “ေ႐ႊဘ” က ငါ့ေၾကာင့္ ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ဟု ထေျပာသည္။ ဟုတ္တယ္။ “ေန” ဖ်က္လိုက္ “ေ႐ႊ” ဖ်က္လိုက္ လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အားလံုးက ေနပူေရႊပူဒဏ္ေၾကာင့္ ေရ “ငတ္” ေနၾကၿပီ။
နတ္ေရကန္ထဲ ဆင္းလိုက္တာႏွင့္ ပ်ဳိျမစ္ႏုနယ္ လွပသြားသည္ တဲ့။ မီးလွ်ံထဲခုန္၀င္လိုက္တာႏွင့္ ဖီးနစ္ငွက္က ႐ွင္ျပန္ထေျမာက္လာသည္တဲ့။ ဘံုခုႏွစ္ဆင့္မွာ လြင့္တဲ့ တိမ္တိုက္ဟု တာရာမင္းေ၀က ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့ဖူးသည္။ အဆင့္ခုႏွစ္ဆင့္ႏွင့္ ဖ်ားေယာင္းၿပီး ေခၽြးသိပ္ထားတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကိုေတာ့ Propaganda ေျမပံု တိမ္တိုက္ဟု အမည္တပ္လိုက္သည္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူ ကိုယ့္ရန္သူဟု တရားေသ ယူဆထားတာေတာ့ အေတာ့္ကို ဆိုးသည္။ ကြန္ဆာေဗးတစ္အေတြးအေခၚေတြ ေခတ္ေကာင္းခ်ိန္မွာ လစ္ဘရယ္ ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ရဦးမည္။ အီေဗာ္လူး႐ွင္းႏွင့္ မရလွ်င္ ရီေဗာ္လူး႐ွင္း လုပ္ရမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက အသာတၾကည္ ေတာင္းဆိုလို႔ မရရင္ေတာ့ က်ဳပ္က အတင္းလုပ္ရမွာပဲဟု ဆိုသည္။ ကဲ .. ထြက္ေပါက္မေပးရင္ေတာ့ အတင္းလုပ္ဖို႔ လိုလိမ့္မည္။ ခဏတာ ရင္းဖို႔ေၾကာက္ေနရင္ တစ္ဘ၀စာမက မ်ဳိးဆက္တစ္ခုလံုး သံုးစားမရေအာင္ ျဖစ္သြားမွာကေတာ့ ေသခ်ာသည္။
Sep 14, 2007
ထြက္ေပါက္(၅)
ဒိုင္လူႀကီး၏ ပြဲၿပီးေၾကာင္းအခ်က္ျပသည့္ ၀ီစီမႈတ္သံက ေျမြတစ္ေကာင္လို ႐ႊီကနဲ ထြက္လာသည္။ မိနစ္ကိုးဆယ္မွ မျပည့္ေသးဘဲ။ ကဲပါေလ။ ဆက္ကန္လည္း ႐ႈံးဦးမွာပဲ မဟုတ္လား။ ကံၾကမၼာသည္ အစကတည္းက လူမမွ်သည့္ပြဲကို ကန္ခိုင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဒိုင္ကလည္း ညစ္သည္။ တစ္ဖက္အသင္းက ေကာင္ေတြက လူခ်သည္။ ဒိုင္မျမင္ေအာင္ ႐ိုက္သည္။ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား လူအခ်ခံလိုက္ရသည့္ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္က ဆက္မကန္ခ်င္ေတာ့ဘူးဟု ေျပာကာ ေဘးထြက္ထိုင္ေနသည္။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့ စိတ္ထဲက ေအာ္ဟစ္ေပါက္ကြဲေနသည္။ အသံက မထြက္။ တစ္ဖက္အသင္းမွ အားေပးသူ လူမိုက္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ “ကဲ ငါမေျပာဘူးလား.. ငေၾကာက္ေတြပါကြာ” ဟု ေျပာၿပီး မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ လူပီသသည့္ အက်င့္စ႐ိုက္မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ေခြးက်၀က္က် ျပဳတ္က်သည္။ ၾကည့္ရတာ ေအာ့ႏွလံုးနာသည္။ ေတာ္ၿပီ.. ဒီပြဲကို ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ ေရခဲေသတၱာထဲမွာ မစားရေသးသည့္ ပန္းသီး ၂လံုးက်န္ေသးသည္။ ေၾကာ္ျငာထဲကလို တစ္လံုးက မီးထြန္းဖို႔ .. တစ္လံုးက ကတ္ဆက္ဖြင့္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ နယူတန္႐ွာမေတြ႕ခဲ့သည့္ နိယာမကို သူ႐ွာေတြ႕ခဲ့သည္။ ပန္းသီးစားခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ဘာသာခြဲစားမွ ရသည္ဟူသည့္ နိယာမ ျဖစ္သည္။ သူမ်ားက ပါးစပ္ထဲ လာခြံ႕ေပးသည့္အခ်ိန္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ေက်ာ္ ထိုင္ေစာင့္ေနတာနဲ႔ပဲ ပန္းသီးမ်ား ပုပ္ကုန္သည္။ မေန႔ညကေတာ့ ဒီမိုကေရစီ နည္းလမ္းႏွင့္အညီ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမ်ား မၾကာမီေဆာင္႐ြက္သြားမည္ဟု ေလာ္စပီကာႏွင့္ေအာ္ေနသည္။ အိပ္မက္လား တကယ္လား မေသခ်ာပါ။ အိပ္မက္ဆိုလည္း တကယ္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္ၿပီး တကယ္ဆိုေပမယ့္ အိပ္မက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္တတ္ပါသည္။
ေဒါက္.. ေဒါက္… အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေထာက္ခံပြဲလာမတက္ရင္ ဒဏ္ေငြ႐ိုက္မည္ဟု ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုသူက ဟန္ပါပါမာန္ပါပါ ခါးေထာက္ၿပီး ေျပာသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အေျခာက္ႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရသလို ျဖစ္လာသည္။ အေျခာက္မ်ားကို သိပ္ၾကည့္မရပါ။ ထို႔ထက္ သူမ်ားကို အာဏာျပလိုက္ ပါ၀ါျပလိုက္ ေျခာက္လွန္႔ ဟိန္းေဟာက္တတ္သူမ်ားကို ပို႐ြံသည္။ အေျခာက္ခ်င္းအတူတူ ပါ၀ါအေျခာက္မ်ားက တမူးသာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္မလံုေသာေၾကာင့္ သူမ်ားကို လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေလ့႐ိွျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ အေျခာက္သည္ သူ၏ စိတ္မလံုၿခံဳမႈကို ဖုံးကြယ္ရန္ သူမွန္ေၾကာင္း လိုက္လိုက္ေအာ္သည္။ ယိုသူမ႐ွက္ ျမင္သူ႐ွက္ဆိုသလို အရည္မရ အဖတ္မရ ေအာ္ေအာ္ေနသည့္ ထိုအေျခာက္ကို Anonymous ဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။
အတင္းအၾကပ္လုပ္ျခင္းကို မုန္းတီးသူ စာရင္းလုပ္လွ်င္ သူပါမည္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အမိန္႔မေပးနဲ႔။ “အမိန္႔”သည္ ဆိုလို႔ေကာင္း႐ံု ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအမိန္႔အရ အတန္းပိုင္ဆရာမက ႀကံ႕မရ ဖြတ္မရ အသင္းထဲ တစ္တန္းလံုး အတင္း၀င္ခိုင္းတာကို သတိရသည္။ ဆရာမကို အေမက မ၀င္ခိုင္းဘူးဟု ခပ္တည္တည္ သြားေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀င္စရာမလိုခဲ့။ အေမသည္ ဆရာမ၏ တစ္ခ်ိန္က ဆရာမျဖစ္ဖူးတာေၾကာင့္ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ရဲပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုးသြားသည္။ ခက္သည္။ တခါတေလ ဒီလိုပဲ Law of Jungle ကို မသံုးခ်င္ဘဲ သံုးရတာ ခက္သည္။ လိမ္ရညာရတာကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ေနၾကတာ ခက္သည္။ လူဦးေရက သန္း ၅၀။ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး အသင္း၀င္က သန္း ၂၀။ ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ကိုယ့္လူတို႔ရယ္။ ဟားတိုက္ရယ္ရတာၾကာေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ေနရာတကာ ရယ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ သတင္းစာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရယ္လိုက္သည္။ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သတင္းလာေနသည္။ ရယ္ရျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ ကာရာအိုေက အေခြပဲ ၾကည့္ေတာ့မည္ ဟူေသာ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ မရယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ပါတယ္ဆိုမွ ရယ္စရာက မွန္သားျပင္အျပည့္ စာလံုးႀကီး ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ တက္လာသည္။ “ျပည္သူ႔သေဘာထား” တဲ့။ ထို႔ေနာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးပီသစြာ မီးက ပ်က္သြားေတာ့သည္။ အေမွာင္ထဲမွ ရယ္သံမ်ားက မဆံုးေတာ့.. ဟား.. ဟား….ဟား…။
ေဒါက္.. ေဒါက္… အိမ္ေ႐ွ႕က တံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ထြက္ၾကည့္ေတာ့ ေထာက္ခံပြဲလာမတက္ရင္ ဒဏ္ေငြ႐ိုက္မည္ဟု ရပ္ကြက္လူႀကီးဆိုသူက ဟန္ပါပါမာန္ပါပါ ခါးေထာက္ၿပီး ေျပာသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္လူႀကီးႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ အေျခာက္ႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရသလို ျဖစ္လာသည္။ အေျခာက္မ်ားကို သိပ္ၾကည့္မရပါ။ ထို႔ထက္ သူမ်ားကို အာဏာျပလိုက္ ပါ၀ါျပလိုက္ ေျခာက္လွန္႔ ဟိန္းေဟာက္တတ္သူမ်ားကို ပို႐ြံသည္။ အေျခာက္ခ်င္းအတူတူ ပါ၀ါအေျခာက္မ်ားက တမူးသာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ စိတ္မလံုေသာေၾကာင့္ သူမ်ားကို လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေလ့႐ိွျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဖတ္ဖူးသည္။ အေျခာက္သည္ သူ၏ စိတ္မလံုၿခံဳမႈကို ဖုံးကြယ္ရန္ သူမွန္ေၾကာင္း လိုက္လိုက္ေအာ္သည္။ ယိုသူမ႐ွက္ ျမင္သူ႐ွက္ဆိုသလို အရည္မရ အဖတ္မရ ေအာ္ေအာ္ေနသည့္ ထိုအေျခာက္ကို Anonymous ဟု နာမည္ေပးလိုက္သည္။
အတင္းအၾကပ္လုပ္ျခင္းကို မုန္းတီးသူ စာရင္းလုပ္လွ်င္ သူပါမည္။ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို အမိန္႔မေပးနဲ႔။ “အမိန္႔”သည္ ဆိုလို႔ေကာင္း႐ံု ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္သာ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအမိန္႔အရ အတန္းပိုင္ဆရာမက ႀကံ႕မရ ဖြတ္မရ အသင္းထဲ တစ္တန္းလံုး အတင္း၀င္ခိုင္းတာကို သတိရသည္။ ဆရာမကို အေမက မ၀င္ခိုင္းဘူးဟု ခပ္တည္တည္ သြားေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၀င္စရာမလိုခဲ့။ အေမသည္ ဆရာမ၏ တစ္ခ်ိန္က ဆရာမျဖစ္ဖူးတာေၾကာင့္ အေမ့ကို မလြန္ဆန္ရဲပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုးသြားသည္။ ခက္သည္။ တခါတေလ ဒီလိုပဲ Law of Jungle ကို မသံုးခ်င္ဘဲ သံုးရတာ ခက္သည္။ လိမ္ရညာရတာကို ထမင္းစားေရေသာက္သလို လုပ္ေနၾကတာ ခက္သည္။ လူဦးေရက သန္း ၅၀။ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုး အသင္း၀င္က သန္း ၂၀။ ဟုတ္မွလဲ လုပ္ပါ ကိုယ့္လူတို႔ရယ္။ ဟားတိုက္ရယ္ရတာၾကာေတာ့ အေတာ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။ ေနရာတကာ ရယ္စရာေတြခ်ည္း ေတြ႕ေနရသည္။ သတင္းစာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ရယ္လိုက္သည္။ တီဗီကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ သတင္းလာေနသည္။ ရယ္ရျပန္သည္။ ဒါနဲ႔ ကာရာအိုေက အေခြပဲ ၾကည့္ေတာ့မည္ ဟူေသာ စိတ္ကူးကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္လိုက္သည္။ မရယ္ခ်င္ေတာ့လို႔ ဖြင့္ပါတယ္ဆိုမွ ရယ္စရာက မွန္သားျပင္အျပည့္ စာလံုးႀကီး ျပဴးတူးၿပဲတဲႏွင့္ တက္လာသည္။ “ျပည္သူ႔သေဘာထား” တဲ့။ ထို႔ေနာက္ ေခတ္မီဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေသာႏိုင္ငံႀကီးပီသစြာ မီးက ပ်က္သြားေတာ့သည္။ အေမွာင္ထဲမွ ရယ္သံမ်ားက မဆံုးေတာ့.. ဟား.. ဟား….ဟား…။
ေခတၱ အလုပ္လက္မဲ့
ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အိပ္မက္ေတြ မွိန္ပ်ေနတယ္။
ေျမျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အဇၥ်တၱနဲ႔ တစ္သားတည္းက်ေနတယ္။
ဘ၀ဆိုတာ သုညက စသတဲ့လား
အႏႈတ္ကိန္းဂဏန္းေတြၾကားထဲ
အသံတိတ္ႏႈတ္ဆိတ္ေနရတာ ၾကာခဲ့ေပါ့ကြယ္။
လြယ္လြယ္ေန လြယ္လြယ္ေသၾကတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ
မၾကာခဏ လြတ္လြတ္က်တတ္တဲ့
ကတိက၀တ္ ၀တ္စံုျပည့္အနာဂတ္ေတြ
ေဟာဒီမွာ တေပြ႕တပိုက္ေနရာယူထားတယ္။
သက္ျပင္း႐ိႈက္သံေတြ အတံုးအ႐ုန္းေအာက္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ွင္ျပန္ထေျမာက္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါ့ကိုယ္ငါထိုးေကၽြးခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးစာျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ လိမ္လည္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ိုးသားခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ ဘ၀င္တစ္ခြဲသားျဖစ္ခဲ့ရ
အႀကိမ္ႀကိမ္ သိမ္ငယ္ခဲ့ရ
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ ဟတ္ဟတ္ပက္ပက္
ရယ္ေမာလိုက္တယ္။
ဒါ ဘ + ၀ လို႔ လႈိက္လႈိက္ေမာေမာ
ငိုေၾကြးလိုက္တယ္ ။
ကဲ အသက္မွန္မွန္႐ွဴ
မနက္ျဖန္မွာ “လူ” ျဖစ္ဖို႔ မ်က္ႏွာသစ္ရဦးမယ္။ ။
ေခလြန္း
အလုပ္မ႐ွိဘဲ စိတ္ေလေနတဲ့ ကာလတစ္ခုက ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာ...
Sep 13, 2007
ဘေလာ့ဂ္ဂါႏွင့္ သူ႔၀န္းက်င္႐ွိအရာမ်ား
ပိတ္ထားတဲ့ပါးစပ္ထဲမွာ အနီရဲရဲ စကားလံုးေတြ ႐ွိတယ္
(၃) ခုန္ေပါက္ လႈပ္႐ြ။
မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေနက် အနိငွာ႐ံုေတြ ႐ွိတယ္
(၆) ဟန္ေရး တျပျပ။
ခ်ဳပ္တည္းထားတဲ့ လက္ထဲမွာ မႈိတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေတြ႐ွိတယ္
(၁) အိပ္ေရး မ၀တ၀။
ရပ္ေနတဲ့ ေျခထဲမွာ ပက္လက္ေမ်ာေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ႐ွိတယ္
(၅) တားမရ ဆီးမရ။
ေတြးေနတဲ့ အာ႐ံုထဲမွာ မင္းမဲ့စ႐ိုက္နဲ႔ဲ့ လူမိုက္သူမိုက္ေတြ႐ွိတယ္..
(၂) အံ၀င္ခြင္က်။
႐ွဴလိုက္တဲ့ ေလထဲမွာ ညီွစို႔စို႔ အကုသိုလ္ေတြ႐ွိတယ္
(၄) တုတ္ျပဓားျပ။
သူ႔မွာ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ကို
(၇) မဲ့ၿပံဳး
ၿပံဳးျပ တတ္တဲ့ အေတာင္ပံတစ္စံု႐ွိတယ္။
(၁) ထၾကည့္ေတာ့
(၂) စြာ
(၃) ၿပီး
(၄)
(၅) နဲ႔
(၆) လုပ္ေနသူေတြ ေတြ႕ေတာ့
(၇) တစ္ခ်က္ၿပံဳးျပလိုက္တယ္။
ညီမင္းႏိုင္
စက္တင္ဘာ ၁၃ရက္၊ ၂၀၀၇
Sep 12, 2007
ဘေလာ့ဂ္ဂါ၏ သစၥာ၊ ဘေလာ့ဂ္ျခင္းႏွင့္ အမွန္တရား
ဘေလာ့ဂ္မ်ားသည္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ၏ ေနရာကို အစားထိုးရန္ထက္ မီဒီယာ၏ အားနည္းခ်က္ကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ႏိုင္ျခင္း၊ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူမ်ားထံသို႔ သတင္းကို အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် လ်င္ျမန္စြာ ေပးႏိုင္ျခင္း၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါ၏ အေတြးအျမင္မ်ားကို ေ၀မွ်ႏိုင္ျခင္း၊ လာေရာက္ ဖတ္႐ႈသူမ်ားမွ ေ၀ဖန္အႀကံေပးေဆြးေႏြးႏိုင္ျခင္း တို႔ေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္မီဒီယာေလာကတြင္ မ်က္ကြယ္ျပဳထားျခင္းငွာ မစြမ္းသာေအာင္ အေရးပါလာခဲ့သည္။ ယခင္က မီဒီယာမ်ားက ထုတ္ျပန္သမွ်ကိုသာ ဖတ္႐ႈခဲ့ရသူမ်ား အဖို႔ မီဒီယာမ်ား မသိလိုက္ေသာ သိသိႏွင့္ အေျခအေန အရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားျခင္း မျပဳရေသာ ခြင့္မျပဳေသာ သတင္းအခ်က္အလက္ သံုးသပ္မႈမ်ားကို ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားက မိမိအျမင္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ကာ ပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရးသား တင္ျပလာၾကသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အယ္ဒီတာ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ ထုတ္ေ၀သူလုပ္ကာ အင္တာနက္သံုးစြဲသူ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူမ်ားအတြက္ အက်ဳိး႐ွိေစမည္ဟု ယူဆသည္မ်ားကို တင္ျပၾကသည္။ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ ၾကသည္။ ထိုသို႔ ေရးသားရာတြင္ မိမိေနထိုင္ရာ႐ွိ အာဏာပိုင္မ်ားကို မေ၀ဖန္ရ။ မည္သူ႔ အေၾကာင္းကိုေတာ့ျဖင့္ လံုး၀ ေရးသားျခင္း မျပဳရဟု ပိတ္ပင္တားဆီးလို႔ မရႏိုင္ပါ။
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက “ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရား မေကာင္းလွ်င္ ငါ့မိဖုရားကိုေရး” ဟု သတင္းစာကို လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အ၀ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေကာင္းေအာင္ေနျပလွ်င္ ဘယ္သူကမွ လာၿပီး ဒီေကာင္ မေကာင္းဘူးဟု လာမေျပာပါ။ ေျပာလာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုသူသည္ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိမိက ေကာင္းပါလွ်က္ႏွင့္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံေျပာဆိုသည္ဟု ထင္လွ်င္လည္း တရားဥပေဒ႐ွိပါသည္။ ဥပေဒအတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဆာင္႐ြက္ပါ။ သတိေပးသလိုႏွင့္ အသာတၾကည္ ေခ်ာ့ေမာ့ျခင္း၊ မရလွ်င္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ ထိုသို႔မွ မရလွ်င္ မြန္းလြဲသန္းေခါင္ဖမ္းဆီးျခင္း ျပဳလုပ္ေနသည္ မ်ားသည္ ဥပေဒ၏ ျပင္ပမွ လုပ္ရပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘေလာ့ဂါ စစ္မွန္လွ်င္ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ၏ အခ်ိန္ကို ေလးစားသည္။ ကိုယ္က်ဳိးတစ္ခုထဲၾကည့္ၿပီး အထက္လူႀကီး မ်က္ႏွာရဖို႔ ေပါက္ကရ ေရးေနသူကိုလည္း ဘေလာ့ဂါဟုပင္ နာမည္ မတပ္ထိုက္ပါ။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ားသည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္သည္ဟု တစာစာေအာ္ၿပီး ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနသူမ်ားထက္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္သည္။ ေထာက္ျပသည္။ ဒါကို မလုပ္ရ မေရးရ ဟု တားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ ႐ွိရဲ႕လား။ “ငါတို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ မွ်မွ်တတ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလာမည္ ဆိုရင္ေတာ့ အမွန္တရားကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ရမည္ မဟုတ္ပါ။
အခုတေလာ ျမန္မာမ်ားအၾကား၀ယ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္း ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ျခင္းမ်ား ေခတ္စားလာသည္ႏွင့္အမွ် အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစားေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို ေတြ႕လာရသျဖင့္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူအမ်ားစုမွာ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ား မွ်ေ၀ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ျခင္းမ်ား၊ ေ၀ဖန္အႀကံေပးျခင္းျခင္းမ်ား ျပဳၾကသည္။ ဘယ္ေနရာမဆို စုန္းျပဴးမ်ား ပါလာစၿမဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မရေၾကာင္း ထပ္မံေပၚေပါက္လာေသာ လူမိုက္အားေပး ဘေလာ့ဂ္အခ်ဳိ႕က အခ်က္ျပခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူ ေတြက ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ က်ပ္ရလို႔ လိုက္ေလွ်ာက္တာလို႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ မီဒီယာသတင္းငွာနမ်ားမွ သတင္းမ်ားကို အမွားႀကီးေတြဟု ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထုတ္ျပန္ရေသာေၾကာင့္ တခါတရံ အမွားအယြင္းတစံုတရာ ႐ွိေကာင္း႐ွိေပမည္။ ထိုသို႔ေသာ ေစတနာအမွားအတြက္ အျပစ္တင္စရာ မလိုေပ။ အစိုးရမီဒီယာ တီဗီ၊ ေရဒီယို၊ သတင္းစာတို႔မွ ထုတ္လႊင့္ေနေသာ သတင္းမ်ားကေရာ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ် မွန္ေနၿပီး ဘယ္လိုေစတနာရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထုတ္ျပန္ေနလို႔လဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။
သူ႕လူကိုယ့္ဘက္သားေယာင္ေဆာင္ကာ ေစတနာ သေဘာ႐ိုးႏွင့္ ကြန္မန္႔ ေရးသလိုႏွင့္ ေနာက္ကြယ္က ျပေနေသာ လက္သီးကို မျမင္ရဘူးဟု ထင္လွ်င္၊ လက္႐ွိအေျခအေနအရပ္ရပ္အရ အစစငဲ့ကြက္ၿပီး မတရား လုပ္ခံေနရမႈကို ၿငိမ္ခံေနရျခင္းကို “ငါတို႔ လုပ္လိုက္တာ ေၾကာက္လန္႔ကုန္ၿပီ၊ ငါတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာနဲ႔ ၿငိမ္က်သြားတာပဲ” ဟု ထင္ေနလွ်င္ မွန္ထဲကို ရဲရဲၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္တာ မွန္ရဲ႕လား ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုပါရဲ႕လားဟု ေမးၾကည့္ပါ။ ေသခ်ာတာက အမွန္တရား ဘက္ေတာ္သား ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ပရိသတ္မ်ားသည္ ေျပာသမွ်ယံု၊ လွည့္သမွ်ယံုမည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါေၾကာင္း။
မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ကတည္းက “ငါမေကာင္းလွ်င္ ငါ့ကိုေရး၊ ငါ့မိဖုရား မေကာင္းလွ်င္ ငါ့မိဖုရားကိုေရး” ဟု သတင္းစာကို လြတ္လပ္ခြင့္ အျပည့္အ၀ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ေကာင္းေအာင္ေနျပလွ်င္ ဘယ္သူကမွ လာၿပီး ဒီေကာင္ မေကာင္းဘူးဟု လာမေျပာပါ။ ေျပာလာခဲ့လွ်င္လည္း ထိုသူသည္ မနာလိုစိတ္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မိမိက ေကာင္းပါလွ်က္ႏွင့္ မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံေျပာဆိုသည္ဟု ထင္လွ်င္လည္း တရားဥပေဒ႐ွိပါသည္။ ဥပေဒအတိုင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေဆာင္႐ြက္ပါ။ သတိေပးသလိုႏွင့္ အသာတၾကည္ ေခ်ာ့ေမာ့ျခင္း၊ မရလွ်င္ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္း၊ ထိုသို႔မွ မရလွ်င္ မြန္းလြဲသန္းေခါင္ဖမ္းဆီးျခင္း ျပဳလုပ္ေနသည္ မ်ားသည္ ဥပေဒ၏ ျပင္ပမွ လုပ္ရပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ဘေလာ့ဂါ စစ္မွန္လွ်င္ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူ၏ အခ်ိန္ကို ေလးစားသည္။ ကိုယ္က်ဳိးတစ္ခုထဲၾကည့္ၿပီး အထက္လူႀကီး မ်က္ႏွာရဖို႔ ေပါက္ကရ ေရးေနသူကိုလည္း ဘေလာ့ဂါဟုပင္ နာမည္ မတပ္ထိုက္ပါ။ ျမန္မာ ဘေလာ့ဂါမ်ားသည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ဳိးကို ခ်စ္သည္ဟု တစာစာေအာ္ၿပီး ႏွိပ္စက္ကလူ ျပဳေနသူမ်ားထက္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀ဖန္သည္။ ေထာက္ျပသည္။ ဒါကို မလုပ္ရ မေရးရ ဟု တားဆီးပိတ္ပင္ျခင္းသည္ တရားမွ်တမႈ ႐ွိရဲ႕လား။ “ငါတို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး ဘယ္ေတာ့မွ မွ်မွ်တတ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလာမည္ ဆိုရင္ေတာ့ အမွန္တရားကို ဘယ္ေတာ့မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ ရမည္ မဟုတ္ပါ။
အခုတေလာ ျမန္မာမ်ားအၾကား၀ယ္ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္း ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ျခင္းမ်ား ေခတ္စားလာသည္ႏွင့္အမွ် အမ်ဳိးမ်ဳိး အစားစားေသာ ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို ေတြ႕လာရသျဖင့္ ၀မ္းသာမိပါသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးသူအမ်ားစုမွာ ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူငယ္အခ်င္းခ်င္း ကူညီၾကသည္။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာမ်ား မွ်ေ၀ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ ျခင္းမ်ား၊ ေ၀ဖန္အႀကံေပးျခင္းျခင္းမ်ား ျပဳၾကသည္။ ဘယ္ေနရာမဆို စုန္းျပဴးမ်ား ပါလာစၿမဲျဖစ္ေၾကာင္းကို ေမ့ေလ်ာ့ထားလို႔ မရေၾကာင္း ထပ္မံေပၚေပါက္လာေသာ လူမိုက္အားေပး ဘေလာ့ဂ္အခ်ဳိ႕က အခ်က္ျပခဲ့ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပသူ ေတြက ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ က်ပ္ရလို႔ လိုက္ေလွ်ာက္တာလို႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အစိုးရကို ဆန္႔က်င္သည့္ မီဒီယာသတင္းငွာနမ်ားမွ သတင္းမ်ားကို အမွားႀကီးေတြဟု ေျပာတဲ့သူက ေျပာသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ထုတ္ျပန္ရေသာေၾကာင့္ တခါတရံ အမွားအယြင္းတစံုတရာ ႐ွိေကာင္း႐ွိေပမည္။ ထိုသို႔ေသာ ေစတနာအမွားအတြက္ အျပစ္တင္စရာ မလိုေပ။ အစိုးရမီဒီယာ တီဗီ၊ ေရဒီယို၊ သတင္းစာတို႔မွ ထုတ္လႊင့္ေနေသာ သတင္းမ်ားကေရာ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေ႐ြ႕ဘယ္မွ် မွန္ေနၿပီး ဘယ္လိုေစတနာရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ထုတ္ျပန္ေနလို႔လဲ ဆိုသည့္ ေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ပါ။
သူ႕လူကိုယ့္ဘက္သားေယာင္ေဆာင္ကာ ေစတနာ သေဘာ႐ိုးႏွင့္ ကြန္မန္႔ ေရးသလိုႏွင့္ ေနာက္ကြယ္က ျပေနေသာ လက္သီးကို မျမင္ရဘူးဟု ထင္လွ်င္၊ လက္႐ွိအေျခအေနအရပ္ရပ္အရ အစစငဲ့ကြက္ၿပီး မတရား လုပ္ခံေနရမႈကို ၿငိမ္ခံေနရျခင္းကို “ငါတို႔ လုပ္လိုက္တာ ေၾကာက္လန္႔ကုန္ၿပီ၊ ငါတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာနဲ႔ ၿငိမ္က်သြားတာပဲ” ဟု ထင္ေနလွ်င္ မွန္ထဲကို ရဲရဲၾကည့္ၿပီး ငါလုပ္တာ မွန္ရဲ႕လား ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုပါရဲ႕လားဟု ေမးၾကည့္ပါ။ ေသခ်ာတာက အမွန္တရား ဘက္ေတာ္သား ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား၊ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ပရိသတ္မ်ားသည္ ေျပာသမွ်ယံု၊ လွည့္သမွ်ယံုမည့္သူမ်ား မဟုတ္ပါေၾကာင္း။
Sep 11, 2007
အေရးတႀကီးကိစၥ
ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာၿပီ
ကမၻာႀကီး ေအးခဲလာၿပီ
အိုဇုန္းလႊာႀကီး ေပါက္ၿပဲေနၿပီ
သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနၿပီ
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ပ်က္စီးေနၿပီ
ေအအိုင္ဒီအက္စ္
ၾကက္ငွက္တုပ္ေကြး
ရပ္ကြက္ထဲက ေအးဒီးစ္ျခင္ေတြ ..
ဒါေတြ ဂ႐ုမစိုက္အားဘူး
နက္သထက္နက္လာတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းမွာ
ဘာသိဘာသာ ေနထိုင္ရင္း
ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇး႐ွင္းကို
အယ္လ္ေဇး႐ွင္းလို ထင္လိုထင္
အင္တာနက္ကို
အင္တာနတ္ ထင္လိုထင္
သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာကို
ႀကံဳသလို ေျဖရင္း ႐ွင္းရင္း
ေရလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္
မီးလင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဟးကနဲ ေအာ္ၾက
ေက်ာက္ေခတ္မွာ လူမျဖစ္ဘဲ
ေၾကာက္ေခတ္မွာ လူျဖစ္ရသူေတြ
ေသခ်ာတာက
ဒီအတိုင္းဆက္ေနသြားလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ညီမင္းႏိုင္
စက္တင္ဘာ ၁၁ရက္၊ ၂၀၀၇။
ထြက္ေပါက္(၄)
ဖုန္းသံေတြ ျမည္လာသည္။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ မရေသးေၾကာင္းဖတ္ၿပီးလို႔ စိုးရိမ္ၿပီး ေမးၾကျမန္းၾကသည္။ ဘယ္လိုလဲ။ အိုေကပါ။ အဆင္ေျပပါသည္။ ရစရာ ႐ွိတာမ်ား ရၿပီးေနာက္ ေပးစရာ ႐ွိတာမ်ား ေပးလိုက္သည္။ ေလာကႀကီးတြင္ အေပးအယူ ႐ွိမွ ၀င္ေငြ လည္ပတ္စီးဆင္းမႈ ႐ွိမည္။ မေပးအယူသာ ႐ွိသူမ်ားေၾကာင့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းေသာေန႔သည္ အလုပ္မ်ားျပားလြန္းေသာေန႔ထက္ မိုးပို႐ြာသည္။ မိုး႐ြာေနမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ထီးမယူဘဲ ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္မွ အလုပ္အထိ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္မွ ကားဂိတ္အထိ၊ ကားဂိတ္မွ ရထားဘူတာအထိ၊ ဘူတာမွ ႐ံုးအထိ မိုးစိုမည္ မဟုတ္မွန္း သိေနသည္။ လာေနက်လမ္းေၾကာင္း အတိုင္း စက္႐ုပ္မ်ား တန္းစီၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ တိုးေ၀ွ႕ျခင္း၊ တြန္းတိုက္ျခင္းမ်ား မ႐ွိ။ အထပ္နံပါတ္ ၃၅ အေရာက္တြင္ ဓာတ္ေလွကားေပၚက ထြက္ၿပီး ႐ံုးထဲသို႔ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလမ်ားက ဆီးႀကိဳၾကသည္။
မနက္႐ွစ္နာရီခြဲမွာ ႐ံုးကိုအေရာက္လာၾကပါဟု ေျပာေလ့႐ွိေသာ မန္ေနဂ်ာကို ကိုးနာရီထိ မေတြ႕။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သင္တန္းသြားတက္သည္ဟု ဆိုသည္။ အီးေမးလ္စစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကြန္မန္႔ေတြ ဟိုေရးဒီေရး လုပ္သည္။ သတင္းေတြ ဖတ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္း လုပ္စရာ မည္မည္ရရ မ႐ွိ။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအၿပီးႏွင့္ ေနာက္တစ္ခု အစပ်ဳိးခ်ိန္တြင္ ဒီလိုပဲ အားယားေနတတ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိဘဲ ထိုင္ေနသည္ထက္ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားလာေသာ ဒီဘိုးႏိုး၏ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ေနခ်င္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁ရက္ေန႔ ၁၁နာရီ ၁၁မိနစ္။ ဒီရာသီတြင္ မန္ယူအေျခအေန မေကာင္း။ မန္ယူပရိသတ္အမ်ားအျပား႐ွိေသာ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း အေျခအေန မေကာင္း။ မႏွစ္ကေတာ့ မန္ယူ ပရီးမီးယားဗိုလ္စြဲခဲ့သည္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျခားအာ႐ွႏိုင္ငံမ်ား အားက် အတုယူခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့.. သေရက်သည္။ ႐ံႈးပြဲဆက္သည္။ အနီကတ္ျပခံလိုက္ရ လက္နက္အျပခံလိုက္ရျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္မင္း မကယ္ႏိုင္ ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေသာ မဇၥ်ိမေဒသက ကုလမင္းထံ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမင္းကို ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနသည့္ စြမ္းအင္မရမွာစိုးေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းေပါက္ေဖာ္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္း မေရာင္းရမွာစိုးေသာ လက္နက္ကုန္သည္တို႔က တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ျဖည္ျပလိုက္ေတာ့ “ဗီတို” ဟူေသာ စကားလံုးႀကီး ထြက္က်လာသည္။ ဗီတိုသည္ ဗီ႐ိုလို ထည့္ခ်င္တာထည့္လို႔ မရေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္လို႔ရသည္။ Balance of Power .. ျဖစ္ေအာင္ ညီမွ်ျခင္း၏ တစ္ဘက္စီတြင္ ဗီတိုေတြ ေပါင္းထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဘာအေျဖမွ မထြက္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရ၀မ္ဒါမွာ သံုးလအတြင္း လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိဘဲ အခြင့္ေကာင္းယူျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စိုးမိုးျခင္းသာ တတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ပ်ံရင္းမေသဘဲ တိုက္ရင္းေသခဲ့ရသည့္ ငွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ လူငယ္ေတြ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္႐ံုမက ေျခပါ ပ်က္ေနၿပီ။ အားအား႐ွိ ဘီယာဆိုင္၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔ ေျခေထာက္ေတြ လွည့္ေနသည္။ အခု စင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခၽြေနတဲ့ အဘုိးႀကီးေတြ အိုၿပီး ေသေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တက္တဲ့အခါ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဟု တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေပးၿပီး အတိတ္ေရးခိုင္းကာ ခင္ဗ်ားအိပ္ေတာ့ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ သေဘၤာဦးတြင္ စီးကာ ပါလာမည့္ နန္းသိမ္းပြဲခံ မင္းသားကို ေမွ်ာ္သည္။ ရတနာဂီရိသို႔ ပါသြားသည့္ မိန္းမေၾကာက္ရေသာ မင္းကို ေမွ်ာ္သည္။ ဖက္စစ္ဂ်ပန္ကို ေမွ်ာ္သည္။ မဟာမိတ္တပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္သည္။ ကုလတပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မေျပာင္းေသး။ အာဏာ႐ွင္စနစ္ မေျပာင္းေသး။ ေဟရာကလိုက္တပ္စ္က ျမစ္တစ္ခုကို ႏွစ္ခါ မဆင္းႏိုင္ဟု ေျပာသြားသည္။ ထို႔အတူ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ႏွစ္ခါ အတူမေတြ႕ႏိုင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ တက္ေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ က်ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အနာဂတ္ကို ေသနတ္ႏွင့္မွားၿပီး ခါးၾကားထိုးထားတဲ့လူမ်ား၊ အတိတ္ကို မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသူမ်ား၊ ပစၥဳပၸန္ကို တရားနဲ႔ေျဖရင္း ခႏၱီစေနသူမ်ား.. ဒါဟာ ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားလိပ္ခ်ဖို႔ သင့္ေနၿပီ။ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ မကရေသးသည့္ အသစ္စက္စက္ ေနာက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္က “ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာျပည္မွ ႀကိဳဆိုပါသည္” ။
မနက္႐ွစ္နာရီခြဲမွာ ႐ံုးကိုအေရာက္လာၾကပါဟု ေျပာေလ့႐ွိေသာ မန္ေနဂ်ာကို ကိုးနာရီထိ မေတြ႕။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သင္တန္းသြားတက္သည္ဟု ဆိုသည္။ အီးေမးလ္စစ္သည္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္သည္။ ကြန္မန္႔ေတြ ဟိုေရးဒီေရး လုပ္သည္။ သတင္းေတြ ဖတ္သည္။ ဒီရက္ပိုင္း လုပ္စရာ မည္မည္ရရ မ႐ွိ။ ပေရာဂ်က္တစ္ခုအၿပီးႏွင့္ ေနာက္တစ္ခု အစပ်ဳိးခ်ိန္တြင္ ဒီလိုပဲ အားယားေနတတ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဘာမွ လုပ္စရာမ႐ွိဘဲ ထိုင္ေနသည္ထက္ စာၾကည့္တိုက္မွ ငွားလာေသာ ဒီဘိုးႏိုး၏ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ေနခ်င္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၁ရက္ေန႔ ၁၁နာရီ ၁၁မိနစ္။ ဒီရာသီတြင္ မန္ယူအေျခအေန မေကာင္း။ မန္ယူပရိသတ္အမ်ားအျပား႐ွိေသာ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း အေျခအေန မေကာင္း။ မႏွစ္ကေတာ့ မန္ယူ ပရီးမီးယားဗိုလ္စြဲခဲ့သည္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အျခားအာ႐ွႏိုင္ငံမ်ား အားက် အတုယူခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့.. သေရက်သည္။ ႐ံႈးပြဲဆက္သည္။ အနီကတ္ျပခံလိုက္ရ လက္နက္အျပခံလိုက္ရျဖစ္ေနသည္။ ေတာင္မင္း မကယ္ႏိုင္ ေျမာက္မင္း မကယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကို လိုက္ေသာ မဇၥ်ိမေဒသက ကုလမင္းထံ အကူအညီ ေတာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ကုလမင္းကို ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္ေနသည့္ စြမ္းအင္မရမွာစိုးေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းေပါက္ေဖာ္ႏွင့္ လက္နက္ခဲယမ္း မေရာင္းရမွာစိုးေသာ လက္နက္ကုန္သည္တို႔က တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ျဖည္ျပလိုက္ေတာ့ “ဗီတို” ဟူေသာ စကားလံုးႀကီး ထြက္က်လာသည္။ ဗီတိုသည္ ဗီ႐ိုလို ထည့္ခ်င္တာထည့္လို႔ မရေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာေတာ့ လုပ္လို႔ရသည္။ Balance of Power .. ျဖစ္ေအာင္ ညီမွ်ျခင္း၏ တစ္ဘက္စီတြင္ ဗီတိုေတြ ေပါင္းထည့္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဘာအေျဖမွ မထြက္ေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရ၀မ္ဒါမွာ သံုးလအတြင္း လူေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ သည္းခံျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိဘဲ အခြင့္ေကာင္းယူျခင္း၊ အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်စိုးမိုးျခင္းသာ တတ္ေျမာက္ခဲ့သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ပ်ံရင္းမေသဘဲ တိုက္ရင္းေသခဲ့ရသည့္ ငွက္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၿပီလဲ။ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားသျဖင့္ လူငယ္ေတြ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္႐ံုမက ေျခပါ ပ်က္ေနၿပီ။ အားအား႐ွိ ဘီယာဆိုင္၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းမ်ားသို႔ ေျခေထာက္ေတြ လွည့္ေနသည္။ အခု စင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေခၽြေနတဲ့ အဘုိးႀကီးေတြ အိုၿပီး ေသေတာ့ ေနာက္မ်ဳိးဆက္တက္တဲ့အခါ ေကာင္းလာႏိုင္တယ္ဟု တစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုသို႔ ေျပာေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေပးၿပီး အတိတ္ေရးခိုင္းကာ ခင္ဗ်ားအိပ္ေတာ့ဟု ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ သေဘၤာဦးတြင္ စီးကာ ပါလာမည့္ နန္းသိမ္းပြဲခံ မင္းသားကို ေမွ်ာ္သည္။ ရတနာဂီရိသို႔ ပါသြားသည့္ မိန္းမေၾကာက္ရေသာ မင္းကို ေမွ်ာ္သည္။ ဖက္စစ္ဂ်ပန္ကို ေမွ်ာ္သည္။ မဟာမိတ္တပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ လြတ္လပ္ေရးကို ေမွ်ာ္သည္။ ကုလတပ္ေတြကို ေမွ်ာ္သည္။ ေခတ္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ား မေျပာင္းေသး။ အာဏာ႐ွင္စနစ္ မေျပာင္းေသး။ ေဟရာကလိုက္တပ္စ္က ျမစ္တစ္ခုကို ႏွစ္ခါ မဆင္းႏိုင္ဟု ေျပာသြားသည္။ ထို႔အတူ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကိုလည္း ႏွစ္ခါ အတူမေတြ႕ႏိုင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ တက္ေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားႏွင့္ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ က်ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ အနာဂတ္ကို ေသနတ္ႏွင့္မွားၿပီး ခါးၾကားထိုးထားတဲ့လူမ်ား၊ အတိတ္ကို မ်က္လံုးေလးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသူမ်ား၊ ပစၥဳပၸန္ကို တရားနဲ႔ေျဖရင္း ခႏၱီစေနသူမ်ား.. ဒါဟာ ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ဆိုရင္ေတာ့ ကားလိပ္ခ်ဖို႔ သင့္ေနၿပီ။ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနေသာ မကရေသးသည့္ အသစ္စက္စက္ ေနာက္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္က “ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာျပည္မွ ႀကိဳဆိုပါသည္” ။
Sep 10, 2007
ခရီးသည္
ဗင္ဂိုးေရ..
အေတြးစုတ္ခ်က္ျပင္းျပင္းေတြကို
ခံစားမႈေရာင္စံုေရာစပ္ၿပီး
ယံုၾကည္မႈပံုသ႑ာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
ဘ၀ကားခ်ပ္ေပၚမွာ ေရးဆြဲၾကည့္တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ပန္းခ်ီဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
တဂိုးေရ..
ရင္ခုန္သံေတြ စာစီၾကည့္ၿပီး
စိတ္၀ိညာဥ္ေတြ အဆံုးထိႏွစ္ထည့္
ရစ္သမ္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရင္းေမာရင္း
႐ူးသြပ္ျခင္း ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီး တစ္ပုဒ္ေရးမိတယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာဆရာ မျဖစ္ခဲ့ဘူး...။
ကတ္ကိုဘိန္းေရ..
လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ သံစဥ္ေတြပူးကပ္
ဂီတထဲမွာ ခင္ဗ်ားကို အထပ္ထပ္႐ွာေတာ့
လြတ္ေျမာက္ျခင္းကိုသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြ႕တယ္
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဂစ္တာသမား မျဖစ္ခဲ့ဘူး..။
ဗင္ဂိုးရဲ႕ ၾကယ္စံုတဲ့ညမွာ
တဂိုးရဲ႕ ေလလြင့္ငွက္ဟာ
ကတ္ရဲ႕ ေအာ္တာေနးတစ္ဗ္တစ္ပုဒ္ကို ဆိုရင္း အေ၀းကို ပ်ံသြားတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေျခရာေကာက္ရင္း
အလင္းအေမွာင္ မပီျပင္ေသးတဲ့
ေမွာ္၀င္ အေ၀းေျပးလမ္းမမ်ားထက္
“လူ” ဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ဖက္တြယ္ထားတုန္း... ။
ေခလြန္း
ႏို၀င္ဘာလ ၁၄ရက္၊ ၂၀၀၃
လူၾကမ္းေနရာ
ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေရးဖြဲ႕ခဲ့ၿပီး အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာစာစီၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္စုနဲ႔ အေပ်ာ္တမ္း ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ “၉၈ ကဗ်ာျပပြဲ” ဆိုတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးမွာ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာစိုင္းခမ္းလိတ္ေရးစပ္ၿပီး စိုင္းထီးဆိုင္သီဆိုထားေသာ “လူၾကမ္းမင္းသား” သီခ်င္းကို ခံစားေရးဖြဲ႕ ထားတာပါ။
“လူၾကမ္းေနရာ”
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားၾကတိုင္း
“ဒိုင္း”ဆိုေအာ္ဟစ္ သူမ်ားပစ္ရင္
႐ွင္လ်က္အခါခါ ေသရပါသည့္
ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀...။
အထက္တန္းတြင္
တင္ျပသမွ် ကဇာတ္မွာလည္း
ပြဲတိုင္းပါၿပီး လူၾကမ္းႀကီးလုပ္
မင္းသမီးလုပ္သူ ပါး႐ိုက္မူလည္း
ၿပံဳးဆဲမပ်က္ ေနတတ္ခဲ့လို႔
ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က
“အျပင္က်လည္း မုန္းဖို႔ပဲေကာင္း
မေျပာင္းဘူး” ဟု
ေစာင္းလ်က္တစ္မ်ဳိး တဲ့တိုးတစ္ဖံု
အစံုေျပာၾက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀...။
ဇာတ္ပို႔ေနရာ၀ယ္ အကယ္ဒမီဆု
ေအာင္ပန္းလွမ္းလုလုမွာ
မနာ၀ံ့စြာ ၾကားရျပန္
ကၽြန္ေတာ့္ကံေလ ေနပါေစေတာ့...။
“တစ္ကားလံုးမွ တစ္ေယာက္သာရယ္
အကယ္ဒမီတန္ရင္
ျဖဴစင္ေခ်ာေမာ အေျပာခ်ဳိသူ
ရမူေကာင္းရဲ႕..” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အမူအရာ
အကယ္ဒမီယူစရာလား.. ” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အိုက္တင္
အကယ္ဒမီပင္ ေခၚထိုက္သလား..” တဲ့ေလ.. ။ ။
ေခလြန္း
“လူၾကမ္းေနရာ”
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားၾကတိုင္း
“ဒိုင္း”ဆိုေအာ္ဟစ္ သူမ်ားပစ္ရင္
႐ွင္လ်က္အခါခါ ေသရပါသည့္
ကၽြန္ေတာ္၏ ဘ၀...။
အထက္တန္းတြင္
တင္ျပသမွ် ကဇာတ္မွာလည္း
ပြဲတိုင္းပါၿပီး လူၾကမ္းႀကီးလုပ္
မင္းသမီးလုပ္သူ ပါး႐ိုက္မူလည္း
ၿပံဳးဆဲမပ်က္ ေနတတ္ခဲ့လို႔
ေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕က
“အျပင္က်လည္း မုန္းဖို႔ပဲေကာင္း
မေျပာင္းဘူး” ဟု
ေစာင္းလ်က္တစ္မ်ဳိး တဲ့တိုးတစ္ဖံု
အစံုေျပာၾက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀...။
ဇာတ္ပို႔ေနရာ၀ယ္ အကယ္ဒမီဆု
ေအာင္ပန္းလွမ္းလုလုမွာ
မနာ၀ံ့စြာ ၾကားရျပန္
ကၽြန္ေတာ့္ကံေလ ေနပါေစေတာ့...။
“တစ္ကားလံုးမွ တစ္ေယာက္သာရယ္
အကယ္ဒမီတန္ရင္
ျဖဴစင္ေခ်ာေမာ အေျပာခ်ဳိသူ
ရမူေကာင္းရဲ႕..” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အမူအရာ
အကယ္ဒမီယူစရာလား.. ” တဲ့
“လူၾကမ္းရဲ႕ အိုက္တင္
အကယ္ဒမီပင္ ေခၚထိုက္သလား..” တဲ့ေလ.. ။ ။
ေခလြန္း
Sep 6, 2007
ထြက္ေပါက္(၃)
႐ွိသည္။ မ႐ွိျခင္းေတြ အျပည့္အသိပ္႐ွိသည္။ ၁၀နာရီခြဲ အစည္းအေ၀း႐ွိသည္။ ဘာျဖစ္ဦးမလဲဆိုတဲ့ အေတြး႐ွိသည္။ ပ႐ိုဂ်က္မန္ေနဂ်ာ အလုပ္ေျပာင္းမည့္ အေၾကာင္း ေၾကညာသည့္ စကားမ်ား ႐ွိသည္။ က်ား ႏွင့္ ႐ွင္ႀကီး ဘယ္သူက ပါ၀ါႀကီးသလဲ။ ဦးေႏွာက္က အသံေပးေနသလို ဗိုက္ထဲကလည္း အသံေပးသည္။ သူအိပ္ရာထေတာ့ မနက္စာသည္ အိပ္ေမာက်ေနခဲ့သည္။ ေသခ်ာတာက မန္ေနဂ်ာေနာက္တစ္ေယာက္ မၾကာခင္ေရာက္လာမည္။ ႀကံရည္ႀကိတ္သူ ေျပာင္းသြားျခင္းအတြက္ ႀကံသကာျဖင့္လုပ္ထားေသာ စက္႐ုပ္မ်ားအတြက္ ဘာမွေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္လာမည္ဟု မထင္ပါ။ ျဖစ္ေတာ့ေရာ..။ ျဖစ္ျဖစ္ကြြာ..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ စိတ္႐ႈပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဟု သူသံုးေလ့႐ွိသည္။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ေရေတြ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ညက စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္လခ မေပးရေသး။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ ခုထိ မရေသး။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟု စာတန္း လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသူကို “ခင္ဗ်ားေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာကာ ေျခထိုးခံလိုက္သျဖင့္ ေမွာက္ရက္လဲ သြားသည္။ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က လိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ေျပာၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ထိုခ်က္လက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာမွ ေရးမထား။ အေၾကြး၀ယ္ကတ္သည္ သံုးရစြဲရလြယ္ေသာ္လည္း အတိုးေပးရတာ မလြယ္ကူပါ။ “ယေန႔အေၾကြး မေရာင္းပါ” ဟု ေရးကာ ထိုင္ငိုက္ေနတတ္ေသာ စတိုးဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ကို ႏႈိးၿပီး “မနက္ျဖန္မွ အေၾကြးလာ၀ယ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ မနက္ျဖန္အတြက္ အိပ္မက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ၿပီး အိပ္မက္ မက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏုိးတိုင္း ယေန႔ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မနက္ျဖန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ ေနာင္တ မရဖို႔ အခုကတည္းက “တ” ထားလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္မည္။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ေတာင္ ဟိုတေန႔က ေျပာမိေသးသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါတြင္ ထုတ္မည္ဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါ။ အိုကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ ခုတေလာ စာေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခ်င္ ေနသည္။ သူ႔စိတ္တြင္ အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္ေနေသာအရာသည္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္အေတြးမ်ား မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားသည္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လို႔ရသလို လူအုပ္ထဲလည္း ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားသည္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တစ္ခုလို ဖန္တီးၿပီး နားၿငီးေအာင္ တီးျပေနတဲ့အသံေတြ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကားသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုေတြ မလိုပါ။ ေလွကား ခုႏွစ္ထစ္ တက္စရာ မလိုပါ။ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္သည့္ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈသာ လိုအပ္သည္။ စိတ္ထဲမွ ၀ုန္းကနဲ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းရန္ နံပါတ္စဥ္ ႐ြတ္ပါဟု ဘယ္ပညာ႐ွိက ေျပာသြားမွန္းမသိ။ တစ္.. ႏွစ္.. သံုး.. ေလး.. ငါး.. ေျခာက္.. ခုနစ္.. ရွစ္.. ။ ထိုပညာ႐ွိသည္ ပညာ႐ွိနည္းျဖင့္ ဆဲခိုင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဆဲဆဲ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားတာကေတာ့ ဆိုးသည္။ အမွန္က မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း တကယ္ မၾကားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္သလို လက္လည္းပ်က္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အအံုကို က်ားကန္ထားၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုး အေသျဖင့္ လူမ်ား.. စိတ္ဓာတ္ အေသျဖင့္ လူမ်ား.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသျဖင့္လူမ်ား.. ဒီအိပ္မက္ဆိုးက အလန္႔တၾကား ႏိုးထခ်င္ၿပီ။
အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသျဖင့္ ေရေတြ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေအာင္ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ညက စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း မီးဖြင့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္လခ မေပးရေသး။ ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ေရာင္းခ ခုထိ မရေသး။ “သင္ေကာင္းလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္မဆိုးပါ” ဟု စာတန္း လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနသူကို “ခင္ဗ်ားေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္”ဟု ေျပာကာ ေျခထိုးခံလိုက္သျဖင့္ ေမွာက္ရက္လဲ သြားသည္။ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္က လိုခ်င္လိုက္ခဲ့ဟု ေျပာၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားသည္။ အေမာတေကာ ေျပးလိုက္ၿပီး ၾကည့္ေတာ့ ထိုခ်က္လက္မွတ္ေပၚတြင္ ဘာမွ ေရးမထား။ အေၾကြး၀ယ္ကတ္သည္ သံုးရစြဲရလြယ္ေသာ္လည္း အတိုးေပးရတာ မလြယ္ကူပါ။ “ယေန႔အေၾကြး မေရာင္းပါ” ဟု ေရးကာ ထိုင္ငိုက္ေနတတ္ေသာ စတိုးဆိုင္ ပိုင္႐ွင္ကို ႏႈိးၿပီး “မနက္ျဖန္မွ အေၾကြးလာ၀ယ္မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႔တြင္ မနက္ျဖန္အတြက္ အိပ္မက္မ်ားစြာ ႐ွိသည္။ မနက္ျဖန္ကို ေစာင့္ၿပီး အိပ္မက္ မက္ရင္း အိပ္ရာမွ ႏုိးတိုင္း ယေန႔ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မနက္ျဖန္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မလာေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ေနာင္မွ ေနာင္တ မရဖို႔ အခုကတည္းက “တ” ထားလိုက္သည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါ ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္မည္။ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ေတာင္ ဟိုတေန႔က ေျပာမိေသးသည္။ ပိုက္ဆံ႐ွိသည့္အခါတြင္ ထုတ္မည္ဟု စဥ္းစားထားသျဖင့္ ထိုကဗ်ာစာအုပ္ ထြက္လာဖို႔ ႏွစ္အေတာ္ၾကာသည္အထိ လမ္းမျမင္ေတာ့ပါ။ အိုကြာ.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..။ ခုတေလာ စာေတြပဲ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း ခ်ေရးခ်င္ ေနသည္။ သူ႔စိတ္တြင္ အမွန္တကယ္ ဆာေလာင္ေနေသာအရာသည္ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္အေတြးမ်ား မဟုတ္ဘဲ စကားလံုးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေသနတ္သံမ်ား ၾကားသည္။ ေသနတ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္ပစ္လို႔ရသလို လူအုပ္ထဲလည္း ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားသည္။ ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္ျဖင့္ ဆို႐ွယ္လစ္လမ္းစဥ္ဟု ေခါင္းစဥ္တတ္ကာ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ တစ္ခုလို ဖန္တီးၿပီး နားၿငီးေအာင္ တီးျပေနတဲ့အသံေတြ သမိုင္းစာအုပ္ထဲက ၾကားသည္။ လမ္းညႊန္ေျမပံုေတြ မလိုပါ။ ေလွကား ခုႏွစ္ထစ္ တက္စရာ မလိုပါ။ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္သည့္ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္မႈသာ လိုအပ္သည္။ စိတ္ထဲမွ ၀ုန္းကနဲ ထြက္လာေသာ ေဒါသကို ထိန္းရန္ နံပါတ္စဥ္ ႐ြတ္ပါဟု ဘယ္ပညာ႐ွိက ေျပာသြားမွန္းမသိ။ တစ္.. ႏွစ္.. သံုး.. ေလး.. ငါး.. ေျခာက္.. ခုနစ္.. ရွစ္.. ။ ထိုပညာ႐ွိသည္ ပညာ႐ွိနည္းျဖင့္ ဆဲခိုင္းျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ဆဲဆဲ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူအတြက္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားတာကေတာ့ ဆိုးသည္။ အမွန္က မၾကားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရင္း တကယ္ မၾကားေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္သလို လက္လည္းပ်က္ေနေသာ လူမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုဆဲဆဲျဖစ္ေနေသာ အေဆာက္အအံုကို က်ားကန္ထားၾကသည္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ၾကည့္ေန႐ံုပဲ ႐ွိေတာ့သည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုး အေသျဖင့္ လူမ်ား.. စိတ္ဓာတ္ အေသျဖင့္ လူမ်ား.. ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အေသျဖင့္လူမ်ား.. ဒီအိပ္မက္ဆိုးက အလန္႔တၾကား ႏိုးထခ်င္ၿပီ။
Sep 5, 2007
ထြက္ေပါက္မ်ား၏ ျမစ္ဖ်ားခံရာမွ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္
စိတ္မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကံဳဖူးၾကမွာပဲ။ တခါတေလ အနည္းအက်ဥ္း.. တခါတေလ အမ်ားအျပား.. တခါတေလ .. မနည္းမမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို မြန္းက်ပ္မႈေတြကို ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြမွာ ထြက္ေပါက္ေတြ ကိုယ္စီ ႐ွိတတ္ၾကမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးေလ့႐ွိသူ ဆိုေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ သိပ္မြန္းက်ပ္လာရင္ ကဗ်ာေတြပဲ ေရးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ တခါတခါ ကဗ်ာဖြဲ႕ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ မြန္းက်ပ္လာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲ႐ွိရာေတြကို ေလွ်ာက္ေရးေနပစ္မိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုေရးမယ္ဆိုၿပီး ဦးတည္ရာတစ္ခုကို သြားေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ စိတ္က ေျပးတဲ့ေနာက္ကို လက္က လိုက္ၿပီး ေရးလိုက္တာမ်ဳိးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ ထြက္ေပါက္မ်ားကို ဖတ္တဲ့ အခါမွာ ေသခ်ာတိက်မႈေတြကို ႐ွာေတြ႕မွာ မဟုတ္ဘဲ နိမိတ္ပံုေတြ၊ အေတြးပံုရိပ္ေတြ .. အမ်ားအျပားကို ပံုဖ်က္ ေရာေႏွာထားသလို ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါကို ေမာ္ဒန္ေခၚေခၚ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေခၚေခၚ စိတ္အလ်ဥ္ေရးနည္းေခၚေခၚ ႀကိဳက္တဲ့ တံဆိပ္ကပ္သြားလို႔ရပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေနထိုင္ေတြးေခၚရတာကို ပ်င္းရိတဲ့ လူငယ္မ်ားစြာထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္ပါပဲ။
ထြက္ေပါက္မ်ားကို အခုရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို ဆက္တိုက္ေရးခ်င္ေရးမိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ပစ္လိုက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တရားမွတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘယ္လိုမွ စုမရပါဘူး။ စိတ္က ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ သြားေတာ့တာပဲ။ အခုကေတာ့ တရားမွတ္တာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ စုမထားဘဲ သြားခ်င္ရာသြားဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနာက္ကေန မရအရ စိတ္ေစရာကို လိုက္ေရးတာပါ။ ဒါကို ႐ူးသြပ္ျခင္း တမ်ဳိးလို႔ ယူဆမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ ႐ွင္သန္ရတဲ့ဘ၀ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဆိုရရင္ေတာ့ “ငါ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေတာ့မယ္ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ”
ထြက္ေပါက္မ်ားကို အခုရက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္တစ္ခုလို ဆက္တိုက္ေရးခ်င္ေရးမိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ခ်င္တဲ့အခါမွာလည္း ဆက္မေရးဘဲ ရပ္ပစ္လိုက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ တရားမွတ္ဖူးပါတယ္။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ဘယ္လိုမွ စုမရပါဘူး။ စိတ္က ဟိုေရာက္လိုက္ ဒီေရာက္လိုက္ျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ကုန္ သြားေတာ့တာပဲ။ အခုကေတာ့ တရားမွတ္တာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပါ။ စိတ္ကို ၿငိမ္ေအာင္ စုမထားဘဲ သြားခ်င္ရာသြားဖို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အဲဒီေနာက္ကေန မရအရ စိတ္ေစရာကို လိုက္ေရးတာပါ။ ဒါကို ႐ူးသြပ္ျခင္း တမ်ဳိးလို႔ ယူဆမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆနဲ႔ ႐ွင္သန္ရတဲ့ဘ၀ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲကလို ဆိုရရင္ေတာ့ “ငါ့စိတ္ဓာတ္ေတြ ထင္ရာစိုင္းေတာ့မယ္ ျမင္း႐ိုင္းတစ္ေကာင္လိုပဲ”
ထြက္ေပါက္(၂)
လူသည္ မိမိ၀တ္ဆင္ထားသည့္ စိတ္ေပၚမူတည္ၿပီး ထူးျခားသည့္ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္သည္။ လြင့္ထြက္ သြားသည့္ စိတ္အကၤ် ီကို လိုက္ေကာက္ရင္း ဒလိမ့္ေကာက္ေကြး လိမ့္က်သူကို လူတခ်ဳိ႕ ၀ိုင္းၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေနၾကသည္။ လူတခ်ဳိ႕က ေျပးၿပီး နင္းၾကသည္။ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး စမ္း၀တ္ၾကည့္ၿပီးသည့္ေနာက္ အေရာင္မပါေသာ အက်ၤ ီသာ အသင့္ေတာ္ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း ဓာတ္ခြဲခန္း အေျဖထြက္လာသည္။ ထိုအေျဖစာ႐ြက္ကို တစစီစုတ္ၿဖဲရင္း ဆက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အမွန္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္သူကို လမ္းက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေလလြင့္ျခင္းလမ္းမမ်ား ဟူေသာ သီခ်င္းကို တစ္ေယာက္တည္း အျပန္ျပန္အလဲလဲ သီဆိုေနမိသည္။ သူသည္ ေလလြင့္ျခင္းလမ္းမထက္တြင္ ေလွ်ာက္ရင္း ေနာက္ကိုလည္း ျပန္မၾကည့္ရဲ ေ႐ွ႕ကိုလည္း ေမွ်ာ္မၾကည့္ရဲသူ ျဖစ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ႀကံဳသည့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ားကို သူ မလိုလားပါ။ ျပႆနာကို ႐ွာရန္ မီးလိုက္ထြန္းေနသူမ်ားကို မီးထိန္ထိန္လင္းေနသည့္အခန္းတြင္ ထားဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္သည္။ လကုန္ရင္ လခရမယ္ဆိုတဲ့စကားသည္ လဆန္း ၅ရက္အထိ လခ မရေသးသူအတြက္ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံသက္သက္ ျဖစ္သည္။ လိမ္ညာရမွာကို စိတ္ပ်က္သူအတြက္ ပိုစိတ္ပ်က္ေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္က ၀ိုင္းကူၿပီး လိမ္ညာၾကသလား။
စိတ္မပါဘဲ စိတ္ပါခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာ မ႐ွိပါ။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကြန္ပ်ဴတာသံုးဘာသာစကားမ်ားကို ေျပာဆိုနားလည္ဖို႔ ေယဘုယ်က်က် ေတြးတတ္သည့္ဦးေႏွာက္တစ္ခုသာ လိုသည္။ ၾကက္တူေ႐ြးမ်ားသည္ သင္ထားသမွ် ေျဖဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မသင္ထားလွ်င္ လံုး၀ မေျဖတတ္ၾကပါ။ စိတ္ေလဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဆုတံဆိပ္မ်ားကို မက္ေမာၾကသည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံျခင္း ဆိုသည့္စကားက ရင္းႏွီးတာလား ျမဳပ္ႏွံလိုက္တာလား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေျခာက္လွန္႔သည္။ ဟန္မေဆာင္တတ္သူကို ႐ိုင္းစိုင္းသူဟုေခၚၿပီး ဟန္ေဆာင္တတ္သူကို ယဥ္ေက်းသူဟု ေခၚတတ္သည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ စံႏႈန္းမ်ားလြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကိုေဖာ္ျပရန္ အေမွာင္ကမၻာသတင္းစာတြင္ ေနရာလြတ္ မ႐ွိေသးပါ။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာတတ္သူတစ္စုက သတင္းစာတြင္ ပါေသာ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း အမႊန္းတင္ထားသည့္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနသည္။ မနီးမေ၀း႐ွိလူငယ္တစ္စုက ေဘာလံုးသမားေတြအေၾကာင္း ဖတ္ထားသမွ်ကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး ၿပိဳင္တူေမာ့လိုက္ၾကသည္။ ေရဒီယိုႀကီးကိုင္ၿပီး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္လာသူတစ္ဦးထံမွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ~~ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားထားမွ~~ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ လြတ္ေျမာက္မယ္ မဟုတ္လား~~။ အလံကို တိုင္တစ္၀က္သို႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေခတ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
စိတ္မပါဘဲ စိတ္ပါခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရတာေလာက္ ပင္ပန္းတာ မ႐ွိပါ။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ကြန္ပ်ဴတာသံုးဘာသာစကားမ်ားကို ေျပာဆိုနားလည္ဖို႔ ေယဘုယ်က်က် ေတြးတတ္သည့္ဦးေႏွာက္တစ္ခုသာ လိုသည္။ ၾကက္တူေ႐ြးမ်ားသည္ သင္ထားသမွ် ေျဖဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မသင္ထားလွ်င္ လံုး၀ မေျဖတတ္ၾကပါ။ စိတ္ေလဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဆုတံဆိပ္မ်ားကို မက္ေမာၾကသည္။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံျခင္း ဆိုသည့္စကားက ရင္းႏွီးတာလား ျမဳပ္ႏွံလိုက္တာလား ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေျခာက္လွန္႔သည္။ ဟန္မေဆာင္တတ္သူကို ႐ိုင္းစိုင္းသူဟုေခၚၿပီး ဟန္ေဆာင္တတ္သူကို ယဥ္ေက်းသူဟု ေခၚတတ္သည့္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ စံႏႈန္းမ်ားလြဲေခ်ာ္ေနၿပီ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကိုေဖာ္ျပရန္ အေမွာင္ကမၻာသတင္းစာတြင္ ေနရာလြတ္ မ႐ွိေသးပါ။ အတင္းအဖ်င္း ေျပာတတ္သူတစ္စုက သတင္းစာတြင္ ပါေသာ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း အမႊန္းတင္ထားသည့္ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနသည္။ မနီးမေ၀း႐ွိလူငယ္တစ္စုက ေဘာလံုးသမားေတြအေၾကာင္း ဖတ္ထားသမွ်ကို လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီး ၿပိဳင္တူေမာ့လိုက္ၾကသည္။ ေရဒီယိုႀကီးကိုင္ၿပီး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ ေလွ်ာက္လာသူတစ္ဦးထံမွ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ~~ယံုၾကည္ျခင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားထားမွ~~ တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ျမင္ လြတ္ေျမာက္မယ္ မဟုတ္လား~~။ အလံကို တိုင္တစ္၀က္သို႔ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေခတ္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
Sep 3, 2007
ထြက္ေပါက္
အေရာင္အေသြးက်ေနတဲ့ အက်ၤ ီတစ္ထည္ကို ယေန႔ဟု သတ္မွတ္ၿပီး အဘိဓာန္မွာ ႐ွာမေတြ႕တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကဗ်ာဆရာဟု သတ္မွတ္ပါ။ ခ်ဳိးျဖဴငွက္တစ္ေကာင္ ထပ်ံသြားသည္ဟု ေျပာသံၾကားရသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထပ်ံသြားသလား လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ထပ်ံသြားသလား။ မ်က္လံုးမ်ား မွိတ္ထားေသာေၾကာင့္ မျမင္လိုက္ပါ။ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားသည့္ကာလမွာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဖြင့္ထားလည္း မျမင္ခ်င္တာေတြ ေတြ႕ရမည့္ အတူတူ (သို႔မဟုတ္) ဖြင့္ထားလည္း မျမင္ေအာင္ အတင္း လိုက္ပိတ္ခံေနရမည့္ အတူတူ အလိုက္တသိပဲ မ်က္လံုးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။
ငရဲဘံုဆိုသည္မွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ရေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ရာ နိတၳိအခန္းသာ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး နားမလည္ေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကံေခ်ာင္းေတြလို အရည္ညွစ္ယူေနရသည္ကို အားရေက်နပ္ပံု မရေသး။ ေကာ္လာကို အျဖဴေရာင္ဆိုးဆိုး အျပာေရာင္ဆိုးဆိုး စက္႐ုပ္သည္ စက္႐ုပ္သာ ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းကာလနားမ်ားအၾကား လခစား လုပ္ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ မြန္းက်ပ္မႈေအာက္တြင္ ကဗ်ာအေသမ်ားကို တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သံသရာဆိုသည္မွာ ဥၾသသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရထား ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာသလို ေနာက္ဆံုးဘူတာ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မေသခ်ာပါ။ ေနာက္မွ ဆံုးမယ့္ အတူတူ အစကတည္းက ဆံုးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေရာ ေျခဦးမတည့္ရာပါ ေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်ိန္ကို ၀ယ္လို႔ မရဘူးလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က စာစီစာကံုးေရးဖို႔ သင္ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ အခ်ိန္ကို ခ် ခ်ေရာင္းေနတာ ဆရာမ မသိ႐ွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာမ်ား တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလို႔ သူမ်ားက ေစ်းႀကီးေပးလာ၀ယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အထိပဲ။ လူေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကသည္။ လူေတြ တိုးတက္ လာၾကသည္တဲ့။ ထိုအဆိုကို ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက ညွင္းပန္းၾက သတ္ျဖတ္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ ယံုႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေကာင္းတတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို “လူ” လို႔ နာမည္ ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ငွာန္က႐ိုဏ္းက်က် သီဆိုေနသည္။ ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသံ နီးလာၿပီ။ ရပ္ထားမွာလား။ ဆက္သြားမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေနေသာ္လည္း သြားေနႏိုင္ၿပီး သြားေနေသာ္လည္း ရပ္ေနႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စနစ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
ငရဲဘံုဆိုသည္မွာ လခစားအလုပ္ လုပ္ရေသာ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို မုန္းတီးစက္ဆုပ္သူမ်ား ေနထိုင္ရာ နိတၳိအခန္းသာ ျဖစ္သည္။ လူမႈေရး နားမလည္ေသာ မန္ေနဂ်ာသည္ အလုပ္သမားေတြကို ႀကံေခ်ာင္းေတြလို အရည္ညွစ္ယူေနရသည္ကို အားရေက်နပ္ပံု မရေသး။ ေကာ္လာကို အျဖဴေရာင္ဆိုးဆိုး အျပာေရာင္ဆိုးဆိုး စက္႐ုပ္သည္ စက္႐ုပ္သာ ျဖစ္သည္။
စည္းကမ္းကာလနားမ်ားအၾကား လခစား လုပ္ရေသာ ကဗ်ာဆရာ၏ မြန္းက်ပ္မႈေအာက္တြင္ ကဗ်ာအေသမ်ားကို တစ္ေန႔ၿပီး တစ္ေန႔ ေျမျမဳပ္ပစ္လိုက္ရသည္။ သံသရာဆိုသည္မွာ ဥၾသသံမေပးဘဲ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ ရထားတစ္စင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရထား ဟုတ္မဟုတ္ မေရရာသလို ေနာက္ဆံုးဘူတာ ဟုတ္မဟုတ္လည္း မေသခ်ာပါ။ ေနာက္မွ ဆံုးမယ့္ အတူတူ အစကတည္းက ဆံုးလိုက္ရင္ အေကာင္းသား။ အခုေတာ့ လြယ္ထားတဲ့ အျပာေရာင္ေက်ာပိုးအိတ္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ တနင့္တပိုးနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာေရာ ေျခဦးမတည့္ရာပါ ေလွ်ာက္ရတာ အခ်ိန္ကုန္သည္။ အခ်ိန္ကို ၀ယ္လို႔ မရဘူးလို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမတစ္ေယာက္က စာစီစာကံုးေရးဖို႔ သင္ေတာ့ ေျပာဖူးသည္။ အခုေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ အခ်ိန္ကို ခ် ခ်ေရာင္းေနတာ ဆရာမ မသိ႐ွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတာမ်ား တန္ဖိုး႐ွိလြန္းလို႔ သူမ်ားက ေစ်းႀကီးေပးလာ၀ယ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ကို ကိုယ္တိုင္ျပန္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အထိပဲ။ လူေတြ ယဥ္ေက်းလာၾကသည္။ လူေတြ တိုးတက္ လာၾကသည္တဲ့။ ထိုအဆိုကို ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံျခင္း မျပဳႏိုင္သည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ယဥ္ေက်းတိုးတက္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ လူေတြ အခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ၾက ညွင္းပန္းၾက သတ္ျဖတ္ၾကတာမ်ား ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ ယံုႏိုင္ျခင္း မ႐ွိပါ။ ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြကို အဓိပၸာယ္႐ွိသေယာင္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေကာင္းတတ္တဲ့ သတၱ၀ါကို “လူ” လို႔ နာမည္ ေပး ကင္ပြန္းတပ္ လိုက္ၾကသည္။
ငွက္တစ္ေကာင္က အေမ့အိမ္ သီခ်င္းကို ငွာန္က႐ိုဏ္းက်က် သီဆိုေနသည္။ ရထားတစ္စင္း ခုတ္ေမာင္းသံ နီးလာၿပီ။ ရပ္ထားမွာလား။ ဆက္သြားမွာလား။ တကယ္ေတာ့ ရပ္ေနေသာ္လည္း သြားေနႏိုင္ၿပီး သြားေနေသာ္လည္း ရပ္ေနႏိုင္သည္ဆိုသည့္အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စနစ္တက် ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
စိတ္ျမွားထြက္ျခင္း
စိတ္ေလ
စိတ္ပ်က္
စိတ္ဓာတ္က်
စိတ္ကစား
အဇၥ်တၱက အတၱကိုျမွားတယ္။
စိတ္အားငယ္
စိတ္ေပ်ာ့
စိတ္ေလ်ာ့
စိတ္တို
သားေကာင္က ေထာင္ေခ်ာက္ကို ျမွားတယ္။
စိတ္လြတ္..ကိုယ္လြတ္
စိတ္မြန္းက်ပ္
စိတ္ပူ
စိတ္ဓားပါးလ်လ်
စကားလံုးက ကဗ်ာဆရာကို ျမွားတယ္။
ငါက စိတ္ကိုျမွားတယ္။
စိတ္က ငါ့ကိုျမွားတယ္။
ငါက ငါ့ကိုျမွားတယ္။
ေခလြန္း
စက္တင္ဘာ ၃ရက္၊ ၂၀၀၇
၁၀နာရီ ၃၀မိနစ္
Subscribe to:
Posts (Atom)
