လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့အိပ္မက္

ပင္လယ္ေလနံ႔သင္းေနေသာ ေလက မွိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးအစံုကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အမွတ္မထင္ တိုးေ၀ွ႔ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕စကားပန္း တစ္ပြင့္၏ ခပ္မွန္မွန္အသက္႐ွဴသံကို ပခံုးထက္ဆီမွ ၾကားေနရသည္။ ပုန္းကြယ္လုဆဲဆဲ ညေနခင္းအေရာင္မ်ားသည္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးကို ေငးေမာရင္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ထဲမွာ ေရးေနမိသည္။ စကားလံုး တစ္လံုးမွ မပါသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ တေလာက ေရးျဖစ္သည့္ အေရာင္မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာကဗ်ာကို သတိရမိသည္။ အပူ႐ွိန္ကဲလြန္းေသာ ရာသီဥတုကို ေနရင္းထိုင္ရင္း မေက်မနပ္ျဖစ္မိသည္။ ခုအတိုင္းဆိုရင္ ကမၻာႀကီးပူေႏြးလာသည့္အေၾကာင္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ တခါတခါ စိတ္ထင္ရာလုပ္တတ္ေသာ အက်င့္ဆိုးကို မခ်င့္မရဲျဖစ္မိေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေရေတြ အဆက္မျပတ္ ပါးစပ္မွ ပန္းထြက္ေနေသာ Merlion ႐ုပ္တုကို အေ၀းမွ ေငးရင္း အေမွာင္ကို အသံတိတ္ ႀကိဳဆိုလိုက္သည္။ အေမွာင္ေခတ္ထဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သုညတစ္လံုးျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိတာေတာ့ ၾကာၿပီ။ ဒီ မီးမွန္ေရမွန္ စက္႐ုပ္ဆန္ဆန္ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ တာရာမင္းေ၀ရဲ႕ ဗ်တ္ေစာင္းေလး တစ္လက္႐ွိသည္။ အရည္ေပ်ာ္က်ေနတဲ့ ဒါလီရဲ႕ နာရီ ပန္းခ်ီကားလို စကၠန္႔ေတြဟာ တစ္စက္ၿပီးတစ္စက္ အရည္ေပ်ာ္က်သြားသည္။

ေလထဲမွာ မိုးနံ႔ေတြ ပါလာၿပီ။ ဒါဆို မၾကာခင္ မိုး႐ြာေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ႐ြာမယ္ဆိုလည္း သည္းသည္းမည္းမည္းသာ ႐ြာခ်လိုက္ေတာ့။ အနားမွာ ခ်စ္သူ႐ွိေနမွပဲ အခ်ိန္ေတြက အရည္ေပ်ာ္တာ ျမန္ေနျပန္ေရာ။ စကားလံုး မပါတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ႀကိဳးစားပမ္းစား ေရးဖြဲ႕ေနတုန္း ျဗဳန္းကနဲ မိုးစက္ေတြ ကဆုန္စိုင္း ေျပးဆင္းလာသျဖင့္ ထိုမိုးစက္မ်ားက အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို ပုတ္ႏိုးလိုက္သည္ထင္၏။ အဆက္မျပတ္က်ေနေသာ မိုးစက္မ်ားအၾကားတြင္ ခ်စ္သူက သူ႔အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို မေမာတမ္း ေျပာျပေနသည္။ မိုးေတြက မစဲေတာ့။

မိုးသည္းသည္းထဲ အိမ္က လာႀကိဳေသာ ကားဆီေရာက္ေအာင္ ေျခကုန္သုတ္ေျပးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သတိရသည္။ ေဘးခံုမွာ ထိုင္ၿပီး စကားလာလာမ်ားတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကိုၿဖိဳးႏွင့္ ေရခဲတံုးလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနတတ္သည့္ အဘိုးႀကီးဟု နာမည္ေျပာင္ေပးထားေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရသည္။ ဆြယ္တာအကၤ်ီေလး ေက်ာင္းကို ၀တ္၀တ္လာတတ္ေသာ အတန္းထဲမွ ေကာင္မေလး(သို႔မဟုတ္) ကဗ်ာေလးကို သတိရသည္။ ထိုေကာင္မေလး၏ အၿပံဳးသည္ သူမ၏ အၿပံဳးႏွင့္ တစ္ေထရာတည္း တူသည့္အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ထိုေကာင္မေလးကို မေပးျဖစ္သည့္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ကဗ်ာေတြ ခ်စ္သူကို ေပးဖတ္ဖူးသည္။ ထိုေကာင္မေလး သိပင္ မသိလိုက္ေသာ အတန္းေဖာ္ေကာင္ေလး အေၾကာင္း၊ ေမွာ္မ်က္လွည့္ဆန္ဆန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ လမ္းေတြအေၾကာင္း၊ စာသင္ေနတုန္း ခိုးခုိးၾကည့္တတ္သည့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ ေကာင္ေလး ရီေ၀တိမ္းမူးခဲ့ရေသာ ေကာင္မေလး၏ အၿပံဳးမ်ားျဖင့္ ေရာစပ္ထားေသာ စာသင္ရက္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပလွ်င္ ခ်စ္သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလး နားေထာင္တတ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္က သူမသည္ ထိုေကာင္မေလးျဖစ္ၿပီး ေကာင္ေလးကေတာ့ သူမ၏ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပဖို႔ လိုမည္ မထင္ပါ။

မိုးက ထံုးစံအတိုင္း မရပ္မနားဘဲ ႐ြာစရာ မက်န္ေလာက္ေတာ့ေအာင္ ရြာခ်ေနသည္။ မိုးေရမ်ား စိုစိုရႊဲေနေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ မွိန္ပ်ပ်လမ္းေလးအတိုင္း လက္တြဲၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းမ်ား ယွက္ၿပီး တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်ိတ္လ်က္ မေမာတမ္း ေလွ်ာက္ေနသည္။ အေ၀းဆီမွ ေရာင္နီမ်ား မၾကာခင္ ျမင္ရေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ေလွ်ာက္ေနသည္။ အိပ္မက္ေတြထဲ ေလွ်ာက္ေနသည္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားေတြထဲ ေလွ်ာက္ေနသည္။ ႏွစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ ယံုၾကည္မႈေတြထဲ ေလွ်ာက္ေနသည္။ ဆုေတာင္းကိုယ္စီနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနသည္။ မဆံုးတမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ခရီးမ်ား အဆံုးအထိ... ။ ။