အေမ

ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္မိတိုင္း ငယ္ငယ္က မိသားစုဘ၀နဲ႔ အေမ့ကို သတိရပါတယ္။ သားသမီးေလးေယာက္မွာ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းဆရာမ အေမဟာ အလုပ္ကထြက္ၿပီး ပင္စင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို အေမ ပင္စင္လခထုတ္တဲ့ပိုက္ဆံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မဂိုလမ္းမွာ အ႐ုပ္ေတြလုိက္၀ယ္ ေပးရတာနဲ႔ ကုန္တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ ပင္စင္လခထုတ္ၿပီဆို ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္တယ္။ အခုေတာ့ အေမ့ ပင္စင္လခက ဘာမွ သံုးမေလာက္ေတာ့လို႔ သြားမထုတ္တာၾကာၿပီ တဲ့။ ခပ္ငယ္ငယ္ လမ္းစေလွ်ာက္ခါစ အ႐ြယ္ကဆို မအိပ္ခ်င္ဘဲ အိပ္ခ်င္ၿပီလို႔ အေမ့ကို ဂ်ီက်ၿပီး အတင္းသိပ္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ သိပ္ေပးရင္း အေမ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခါ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရာက ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလး ထလာတတ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲလို လုပ္ရရင္ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တာ။ ေနာက္ အေတာ္ေလး အသက္ႀကီးမွ သိရတာက ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မအိပ္ဘူး ဆိုတာသိလို႔ အေမက အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ တဲ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္အမ္စီေအမွာ မူႀကိဳတက္ရေတာ့ အေမနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘဲ အိမ္ျပန္လိုက္မယ္ခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ အေမက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ မူႀကိဳမွာ ေန႔တ၀က္ ေနၿပီး အတူအိမ္ျပန္ေလ့႐ွိပါတယ္။ လမ္းေပၚေဆာ့တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမ်ား အႏိုင္က်င့္ေနမလဲဆိုၿပီး ၀ရန္တာက ထြက္ထြက္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သန္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကဆို “ဘယ္ေက်ာ္” ဆိုၿပီး ကေလးအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္တာ အေတာ္ေလး ခံခဲ့ရပါတယ္။

ဗိုလ္တေထာင္(၅)မွာ စၿပီး ေက်ာင္းတက္ရေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚႏုႏုေ၀က အေမ့ရဲ႕ တျပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္တန္း အခန္းက ၄၅လမ္းနဲ႔ ကပ္လ်က္မွာ ႐ွိေနေတာ့ အေမက အျခား ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေမေတြနဲ႔အတူ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းစတက္ကတည္းက ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနေလ့ ႐ွိပါတယ္။

အလယ္တန္းေက်ာင္းသား အ႐ြယ္မွာေတာ့ အေမ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လာႀကိဳတာနဲ႔ အ႐ုပ္ပါတဲ့ စားစရာမုန္႔ထုတ္ေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး ၀ယ္ခိုင္းတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း မုန္႔ကို မစားဘဲ အ႐ုပ္ကိုပဲ သိမ္းထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲရမွတ္ေတြနဲ႔ အတန္းခြဲေလ့႐ွိပါတယ္။ သူ႔က်ဴ႐ွင္မတက္လို႔ႏွိမ္တတ္တဲ့ ဆရာမေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ အေမလည္း ေရာၿပီး စိတ္ဆိုးတတ္ ပါတယ္။ အမွတ္နည္းခ်င္ နည္းပါေစ.. အဲဒီဆရာမမ်ဳိးရဲ႕ က်ဴ႐ွင္မွာ မတက္ဘူး လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာေလ့ ႐ွိသလို အေမကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အတင္းအၾကပ္ မလုပ္ခိုင္းပါဘူး။ က်ဴ႐ွင္မွာ ေမးခြန္းႀကိဳရၿပီး အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရတဲ့သူေတြကိုလည္း အထင္မႀကီးပါဘူး။ “ကိုယ့္အရည္အခ်င္း အမွန္ကို ဆယ္တန္း ေျဖတဲ့အခါမွာ သိေအာင္ျပေပါ့ သား” လို႔ အၿမဲ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အေမဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္႐ွိေအာင္ အေတာ္ေလး တြန္းအားေပးႏိုင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျမွာက္ပင့္ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လုပ္ခ်င္ ျဖစ္ခ်င္စိတ္႐ွိရင္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း႐ွိတယ္လို႔ အၿမဲ အားေပးခဲ့ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလုပ္ရမယ္ ဘာမလုပ္ရဘူးလို႔ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမ… သားသမီးကို ဆံုးမရာမွာ နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတတ္ျခင္း မ႐ွိတဲ့ အေမနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာက်က္ေနတုန္း စာမွန္မွန္က်က္လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာေျပာရင္ စာကို ဆက္မက်က္ဘဲ ထထြက္သြားတတ္သူမ်ဳိးပါ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အရာကို လုပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လုပ္တတ္ေအာင္ လက္ဦးဆရာ အေမက သင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ အားေပးမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့လို႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေအာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆယ္တန္းမေျဖခင္ကတည္းက ေဆးေက်ာင္းအမွတ္မီေအာင္ ေျဖျပမယ္။ ဒါေပမယ့္ အင္ဂ်င္နီယာပဲ ျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ အေမနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္ ယူထားၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက သခ်ၤာဘာသာရပ္မွာ အမွတ္ေကာင္းခဲ့လို႔ အေမကလည္း အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ခ်င္တာ ေကာင္းတယ္လို႔ ယူဆခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ျပအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တကၠသိုလ္ေတြ ပိတ္ထားခ်ိန္နဲ႔ တိုးေနပါတယ္။ ျပန္ဖြင့္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္ အလွည့္ကို ေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ရဦးမွာေလ။

ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကြန္ပ်ဴတာ ပရိုဂရမ္းမင္း၊ ဟတ္ဒ္၀ဲလ္သင္တန္းေတြ ဆက္တိုက္ တက္ထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ တစိတ္တေဒသျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့ အိုင္တီကို တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ နန္ယန္းေပၚလီကို တက္ဖို႔ ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေမတို႔နဲ႔အတူ ေမၿမိဳ႕ဘက္ ခရီးထြက္ေနတုန္းပါ။ ရန္ကုန္ကေန အေၾကာင္းၾကားတယ္.. ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္လည္း ပါတယ္ ဆုိတာ သိရေတာ့ အေမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီ ခရီးဟာ အခုထိ အေမနဲ႔ အတူထြက္ခဲ့ရတဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးပါပဲ။ ၁၉၉၉ ဇြန္လမွာ ၁၈ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္အေမနဲ႔ အတူေနလာခဲ့ရာက ခြဲၿပီး စကၤာပူကို ထြက္လာခဲ့ရတယ္။

အေမနဲ႔ ခြဲၿပီး အေ၀းမွာ အၾကာႀကီးမေနဖူးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္မွာ အသားက်ေအာင္ ေနထိုင္ရင္း အေမ့ကို သတိရ႐ွိရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။ လူႀကံဳ႐ွိတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ စာအၿမဲေရးေလ့ ႐ွိတဲ့အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကို စာေရးဖို႔ ပ်င္းေလ့႐ွိတာမို႔ သိပ္ေရးေလ့ မ႐ွိပါဘူး။ ဖုန္းေတာ့ တစ္လကို ႏွစ္ခါေလာက္ ဆက္ေလ့႐ွိပါတယ္။ အီးေမးလ္လည္း ႀကံဳရင္ႀကံဳသလို ပို႔ေလ့႐ွိပါတယ္။ ေပၚလီေက်ာင္းတက္စဥ္ကလည္း ေက်ာင္းပိတ္တိုင္းလိုလို ျပန္ေလ့႐ွိေပမယ့္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ အၾကာမွာ ျပန္ေတာ့ ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ.. ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းေတြ အေတာ္ေလး ထင္ဟပ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ အေမ့အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ မ႐ွိခ်ိန္မွာ အေမ့ကို ဇရာက တရိပ္ရိပ္ တိုက္စားခဲ့ပံု ရပါတယ္။

၂၀၀၂ ေပၚလီေက်ာင္းၿပီး အလုပ္၀င္ကာစမွာ ဘြဲ႕တစ္ခုရေအာင္ ဆက္တက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တဲ့အေမ့ေၾကာင့္ အခ်ိန္ပိုင္း ေက်ာင္းတက္ရင္း ၂၀၀၄ မွာ ဘြဲ႕တစ္ခု ရၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ဘြဲ႕လြန္ဆက္တက္ျဖစ္ေအာင္ ခဏခဏ မွာေလ့႐ွိပါတယ္။ ပညာတတ္ရင္ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူး ဆိုတဲ့စကားကို အေမ အၿမဲေျပာေလ့႐ွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္တိုင္း အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ကို တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္နဲ႔ ႐ွိတတ္တဲ့ အေမ၊ ညမိုးခ်ဳပ္ထိျပန္မလာရင္ စိတ္ပူၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္တဲ့ အေမ၊ ညစဥ္လိုလို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဖက္သုတ္ကို ေကၽြးတတ္တဲ့ အေမ၊ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနတဲ့ သားသမီးေတြ ေနာက္ဆံုး ဖုန္းေခၚခဲ့တဲ့ ရက္စြဲေတြကို မွတ္ထားတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံပို႔လိုက္တယ္လို႔ လစဥ္ဖုန္းဆက္တိုင္း ေက်နပ္စြာ သာဓုေခၚတတ္တဲ့ အေမ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီး အၿမဲထားတတ္တဲ့ အေမ့ အနားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ ႏွစ္လေက်ာ္ေအာင္ ေနခြင့္မရခဲ့တာ ၈ ႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၀၈ ေမလ ၂၃ရက္ေန႔မွာ အေမ အသက္ေျခာက္ဆယ္တင္းတင္း ျပည့္ေတာ့မယ္။

အေမနဲ႔ ေ၀းရာကို အမွတ္မထင္ ႐ြက္လႊင့္ထြက္ခြာခဲ့ရင္း
ေ၀းသထက္ ေ၀းရာကို ထပ္ၿပီး ႐ြက္လႊင့္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
“အေမ့ ေအးရိပ္ သားျပန္ခဲ့ၿပီ” လို႔ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ဆိုခြင့္ရပါ့မလဲ အေမ။

ညီညီ(သံလြင္)