မေမ့ႏိုင္ေသာ ၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လ ၈ရက္ည

အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ႔အတူ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေ႐ွ႕နားက အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ လူေတြ တိုးမေပါက္ဘူးဆိုတာ မွတ္မိ႐ံုက လြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာ႐ံုမွာ ပံုရိပ္ေတြ ေရးေတးေတးနဲ႔ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ၿပီး အေဖ ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီေနရာကို ျပန္ထြက္သြားတယ္။

အဲဒီညက အေဖျပန္ေရာက္လာၿပီး မၾကာပါဘူး။ ေသနတ္သံေတြ ေျဗာင္းဆန္ေနတယ္။


အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး ၄၂လမ္းမွာ ႐ွိတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္ခိုးေလးမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မီးအေမွာင္ခ်ၿပီး ေနရတယ္။

အဲဒီညကမ်ား အေဖ အိမ္ကို ျပန္မလာႏိုင္ဘဲ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုေန ဘာမ်ားျဖစ္ေနမလဲ မေတြး၀ံ့ဘူး။

အဲဒီညမွာ မိဘေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့ သား၊သမီးေတြ၊ သားသမီးေတြ ဆံုး႐ႈံးသြားတဲ့မိဘေတြ၊ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားခဲ့လိမ့္မယ္။

အဲဒီညကို ျဖတ္သန္းခဲ့တာ ၁၉ ႏွစ္ေတာင္ ႐ွိခဲ့ၿပီပဲ။

အဲဒီညဟာ တကယ့္ကို ေသြးစြန္းခဲ့တဲ့ညပါပဲ။

အဲဒီညေၾကာင့္ပဲ ႐ွစ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ႐ွစ္ေလးလံုးဟာ ႐ွစ္ငါးလံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။