ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္

“ထာ၀ရအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ၾကယ္”

ၾကယ္တစ္ပြင့္
လြင့္ထြက္ေၾကြခိုက္
ပင့္သက္ေတြ ႐ႈိက္ရျပန္တယ္..။

“မပြင့္ဘဲဖူးခဲ့ရတဲ့ ေကာင္မို႔ ေမွာင္တယ္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အလင္းေတြၾကား ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြ ၾကားတာေတာင္
ျပန္မထူးျဖစ္တဲ့ေကာင္” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ျပန္ထူးစရာမလိုေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ငါ့မွာတစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ
ေ၀ါကနဲေပ်ာက္ဆံုးလိုက္ရ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
အေငြ႕ေတြၾကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေလာကမာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ဗံုသံေတြ မၾကားတဲ့အရပ္ဆီ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ယံုၾကည္ထားစမ္း ေရခိုးေရေငြ႕ေတြကလည္း
ပင္လယ္ကို ပစ္ေပါက္စိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာ” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ပင္လယ္ကို စိုက္ပ်ဳိးျပၿပီး ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

“ေမေမေရ.. မိုးတိမ္ေတြထဲ ေျခပစ္လက္ပစ္
သား၀င္အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕” တဲ့
အခုေတာ့ ခင္ဗ်ား
ေျခပစ္လက္ပစ္အိပ္ေနပံုမ်ား
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၚတာေတာင္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ။

ေခလြန္း

(ၾသဂုတ္လ ၅ရက္၊ ၂၀၀၇ တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာ စာေရးဆရာ တာရာမင္းေ၀အတြက္ အမွတ္တရ ေရးဖြဲ႕ပါသည္။)