တစ္ခါကလြယ္အိတ္ေလး

တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္မွာ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးရွိပါသည္။ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးသာမန္ အညိဳေရာင္ လြယ္အိတ္ေလးတစ္လံုးပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုလြယ္အိတ္ေလးသည္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ တရင္းတႏွီး အတူရွိေနခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ထိုလြယ္အိတ္ေလးကို “တိုက္ပြဲ၀င္လြယ္အိတ္” ဟု ကြၽန္ေတာ္ အမည္ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀သည္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တိုက္ပြဲႀကီးတစ္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာင္ႏိုင္ခဲ့သလား။ ရႈံးနိမ့္ခဲ့သလား။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အျပင္းအထန္ တိုက္ခဲ့သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း အျပင္းအထန္ လာတိုက္ခဲ့ၾကတာကို ခံစားခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လြယ္အိတ္ေလးကေတာ့ အသိဆံုးျဖစ္ေပမည္။

ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္သားထားေသာ ေက်ာင္းစာမွတ္စုမ်ားစြာ ေနရာယူဖူးသည္။ ထို႔အျပင္ ကြၽန္ေတာ္ တခါတရံ စိတ္ကူးရရင္ရသလို ေရးျဖစ္ေသာ ကဗ်ာအပိုင္းအစမ်ား ေနရာယူဖူးသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားလည္း ေနရာယူဖူးပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေပါင္းကာ စုထုတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးမ်ားလည္း အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနရာယူခဲ့ဖူးပါသည္။ ဆယ္တန္းၿပီးကာစ ကဗ်ာဆရာဂိုက္ဖမ္းၿပီး ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကို လြယ္ကာ ၃၃လမ္းရွိ ေလထန္ကုန္းနားတြင္ ၀ါသနာတူသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေယာင္လည္လည္လုပ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲမွ ကဗ်ာမ်ားကို ထုတ္၍ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအခ်ဳိ႕အား ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ျဖင့္ ေရြးမွာ မဟုတ္မွန္းသိသိႀကီးႏွင့္ စာမူေတြ ေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးထဲသို႔ပင္ အၿမဲတမ္း အေရြးခံရေလ့မရွိေသာ ကဗ်ာမ်ားကို မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ျဖင့္ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းခဲ့ရဖူးပါသည္။ မိုးေရထဲတြင္ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပိုက္ၿပီး လြယ္အိတ္ေလးမိုးစိုမွာ စိုး၍ မိုးခိုဖို႔ေနရာ ရွာခဲ့ဖူးပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ေပါင္ေပၚတင္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကာရန္မဲ့ ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ဳိ႕ႏွင့္ ၿငင္းခံုခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးကိုပင္ နံေဘးမွာထားၿပီး ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြ လည္း ဆိုညည္းခဲ့ၾကဖူးပါသည္။ “အေ၀းက လမ္းေဟာင္းေလးကို ငါဟာႏႈတ္ဆက္ .. အေမ့ရဲ႕မ်က္ရည္စက္ေတြငါဟာ ႏႈတ္ဆက္.. အျပာေရာင္ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္ခုထဲ.. ဒဏ္ရာအေဟာင္းေလးကိုထည့္ သြားရေတာ့မယ္...” ဆိုတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စပီကာမွ ထြက္လာေသာ အသံအတုိင္း တိုးတိုးေလး လိုက္ညည္းရင္း လြယ္အိတ္အညိဳေလးထဲက ကြၽန္ေတာ့္ ဒဏ္ရာေပါင္းမ်ားစြာ အေၾကာင္း ေတြးေငးခဲ့ဖူးပါသည္။

လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္သနပ္ခါးပြင့္ေလးအတြက္ မေပးျဖစ္ခဲ့ေသာ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ၀မ္းနည္းမိုးတိမ္ေတြအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲက ေပ်ာ္ရႊင္တိမ္တိုက္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲ သိမ္းဆည္းထားေသာ ရင္ခုန္သံေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မဆံုခ်င္ေသာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေတြ႕ခ်င္ေသာသူမ်ားအေၾကာင္း သိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္တဆိတ္မက္ခဲ့ရေသာ ႏိုးတ၀က္အိပ္မက္ေတြ အေၾကာင္း သိသည္။ ဘယ္သူမွသိခြင့္မရခဲ့ေသာ ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို သိသူမွာ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးလွ်င္ လြယ္အိတ္ကေလးသာ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးသည္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အျမဲအားေပးတတ္သူ၊ ကြၽန္ေတာ့္ႏွင့္အတူ လမ္းေတြ မညည္းညဴစတမ္း ေလွ်ာက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ပခံုးထက္မွာလြယ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနရေသာ အရသာကို ကြၽန္ေတာ္ အခုတဖန္ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

စကၤာပူသို႔ ေက်ာင္းတက္ရန္ ထြက္လာခါနီး တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ကေလးေထာင့္စြန္းမွာ အနည္းငယ္ စုတ္ျပဲေနသည္ကို အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ အေမက ျပန္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပးမည္ ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံခဲ့ပါ။ “ေနပါေစ အေမ..” ဟု သာ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။ “ဒီလိုေလး စုတ္ျပဲေနတာကိုက တိုက္ပြဲ၀င္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒဏ္ရာကို တခမ္းတနား ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ျပေနတာပဲ” ဟူေသာ ကြၽန္ေတာ့္ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကိုေတာ့ အေမ့အား မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ အေမကေတာ့ လြယ္အိတ္ကေလးကို မၾကာခဏေလွ်ာ္ဖို႔ ဆြယ္တရား ေဟာတတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က ခဏခဏ မေလွ်ာ္ေစခ်င္ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလး ႏြမ္းသြားမည္ကို စိုးပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏခဏ ေလွ်ာ္ၿပီး ေမႊးျမသစ္လြင္ေတာက္ေျပာင္ေနတာထက္ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖင့္ အနံ႔ခပ္ျပင္းျပင္းေလးထြက္ေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ ပိုသေဘာက်ပါသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူသို႔ထြက္ခဲ့ပါသည္။ လြယ္အိတ္ကေလးကို ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္အတူ မေခၚလာျဖစ္ပါ။ အမွန္က သူ႔ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စား ျမန္မာျပည္မွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ျဖစ္သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္ အေ၀း ေရာက္ေနတုန္း ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနသလဲဆိုသည္ကို သူ႔ကို ျပန္ေမးမည္ဟူေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူးျဖင့္ ထားခဲ့မိျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး ၆လအၾကာတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လြယ္အိတ္ကေလး အိမ္တြင္ ရွိမေနေတာ့ပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား ေပးပစ္လိုက္ၿပီလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မေတြးျဖစ္ေတာ့ပါ။ လြယ္အိတ္ကေလးရွိေနေသးလွ်င္လည္း အေတာ့္ကို ေဟာင္းႏြမ္း ေနေလာက္ပါၿပီ။ ကိစၥၥမရွိပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးထဲ အာရံုထဲတြင္ တစ္ခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္ တိုက္ပြဲ၀င္ လြယ္အိတ္ကေလး အျမဲထာ၀ရရွိေနမည္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သာ အသိဆံုးျဖစ္ပါသည္။

အခုအခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ထိုလြယ္အိတ္ကေလးရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ ဘာေတြထည့္ထားရင္ ေကာင္းမလဲ လို႔ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိပါသည္။ ခ်စ္သူႏွင့္အတူ ရိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ “နတ္ဆိုးေတြ ငါ့ပန္းရနံ႕ကို ရွဴရင္းနဲ႔လဲက် ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ငါ့ကိုလြမ္းတဲ့ည” ဟူေသာ ခ်စ္သူရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္တိုင္း ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည့္ ခ်စ္သူရဲ႕ အၿပံဳးေလးေတြ ထည့္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလား။ အနမ္းေတြကို ပန္းေတြအျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး လြယ္အိတ္ေလးထဲ ထည့္သိမ္းထားရင္ ေကာင္းမလား။

ထိုအညိဳအေရာင္ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုး၏ ညိႈ႕ယူမႈေအာက္တြင္ အရာရာသည္
ေပါ့ပါးစြာ ...
လြတ္လပ္စြာ ...
အထိန္းအကြပ္မဲ့စြာ ...
ေမွ်ာ္လင့္စြာ ...
ရူးသြပ္စြာ ...
ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ခုန္သံကေတာ့ အခုထိ ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနဆဲျဖစ္သည္။

ညီညီ(သံလြင္)

သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၉ မွာ ေရးျဖစ္ခဲ့ေသာ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ပါ။ ဒီေနရာမွာ သြားဖတ္ႏိုင္ပါတယ္။