“စကား စကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက ဇာတိျပ” ဟု ေရွးလူႀကီးသူမတို႔က ဆိုဆံုးမခဲ့ၾကသည္။ စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာေတြ အတြက္ေတာ့ “စလံုးစကား ေျပာပါမ်ား စကားထဲက လားပဲရ” ဟု မၾကာခင္ ထပ္မံျဖည့္စြက္ ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ ထင္သည္။ ေမွ်ာ္ေလတိုင္းေ၀းေနေသးသည့္ ေရႊျပည္ႀကီးကို စြန္႔ခြာကာ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာသို႔ စြန္႔စား ထြက္လာရေသာ ျမန္မာေတြ တပံုတပင္ ရွိသည့္အနက္ ထိုင္းႏိုင္ငံႏွင့္ မေလးရွားႏိုင္ငံၿပီးလွ်င္ ျမန္မာေတြ အမ်ားဆံုး စုရံုးေရာက္ရွိရာ ႏိုင္ငံသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံျဖစ္လိမ့္မည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ေရႊ”ဟု တရားလြန္ အမႊန္းတင္တတ္ေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြသည္ စကၤာပူႏိုင္ငံသားမ်ားကိုမူ စလံုးဟု ေခၚေလ့ရွိၾကသည္။ စကၤာပူႏိုင္ငံသား အမ်ားစု ေန႔စဥ္ ေျပာဆိုေလ့ရွိေသာ ဆင္းဂလိပ္ရွ္ (Singlish)ကို စလံုးစကားဟု လြယ္လြယ္ဆိုလိုက္ပါရေစ။ ထိုစလံုးစကား ဟူသည္ အဂၤလိပ္စကားကို အစီအစဥ္မက်စြာ ျဖစ္သလို ၿပီးစလြယ္ေျပာၾကေသာ စကားတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ “Are you hungry?” ကို “you hungry lah?” ဟု လား ထည့္ကာ ေမးခြန္းေမးေနသည့္ သဖြယ္ ေျပာျခင္း၊ “No, I'm not hungry” ဟု ေျပာရမည့္အစား “Nah, I not hungry loh” ဟု တရုတ္စကား ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ အဂၤလိပ္စကား အက်ဳိးအပဲ့မ်ားကို ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာေတြသည္ သင္လြယ္တတ္လြယ္ပါသည္။ အရိပ္ျပရံုႏွင့္ အေကာင္ျမင္တတ္ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ စလံုးစကား မ်ားသည္ စကၤာပူေရာက္ျမန္မာအမ်ားစုတို႔၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ ေဖာေဖာသီသီ ေနရာယူပါေတာ့သည္။ စလံုးစကား ေျပာႏိုင္သည္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေနသူ ျမန္မာမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ဖူးႀကံဳဖူးပါသည္။ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္မသိလိုက္ဘဲ စလံုးစကားမ်ားကို စြဲစြဲလန္းလန္း ေျပာေနမိၾကသည္လည္း ရွိပါသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ စလံုးမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို ေရေရရာရာ လည္လည္၀ယ္၀ယ္မေျပာတတ္ၾကသျဖင့္ စလံုးစကားကို ျဖစ္သလိုေျပာၾကေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားကို ရံုးတြင္း၊ ေက်ာင္းတြင္း အတည္အတံ့ ေျပာရမည့္ေနရာတြင္ တည္တည္တံ့တံ့ ေျပာၾကၿပီး ထိုသို႔ ေျပာစရာမလိုသည့္အခါမ်ားတြင္ေတာ့ စလံုးစကားျဖင့္သာ ႏွစ္ပါးသြားၾကေလသည္။ ထိုအေလ့အထကို မသိနားမလည္သူ ေရႊျမန္မာတို႔ကေတာ့ စလံုးစကားကို အတည္အတံ့ေျပာရန္ မလိုသည့္ အခါတြင္ေရာ အတည္အတံ့ေျပာရန္ လိုသည့္အခါတြင္ပါ တြင္တြင္ႀကီးသံုးၾကေလရာ ျမန္မာေတြ၏ အဂၤလိပ္စာ အဆင့္အတန္းသည္ သံုးစားမရဟု မွတ္ထင္သြားၾကေပလိမ့္မည္။
တစ္ခါက အလုပ္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုအတြက္ လူေတြ႕စစ္ေဆးရန္ အလုပ္ေအးဂ်င့္မွ ဖုန္းဆက္မွာၾကားရာတြင္ အလုပ္ရွင္သည္ ျမန္မာတခ်ဳိ႕ကို အင္တာဗ်ဴးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ထိုသူတို႔သည္ အဂၤလိပ္စကားေရလည္စြာ မေျပာႏိုင္ၾကေၾကာင္း၊ ထို႔အတြက္ စိတ္ေအးေအးထားကာ ေမးသမွ်ကို ယံုၾကည္မႈရွိရွိ ေျဖရန္လိုေၾကာင္း ေျပာလာသည္ကို ႀကံဳဖူးပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရာတြင္ အမိဘာသာစကား ေျပာေနသလို တရစပ္ေျပာတတ္ေနစရာ မလိုပါ။ အခ်က္က်က် မွန္မွန္ကန္ကန္ႏွင့္ တဘက္သားနားလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္လွ်င္ အဆင္ေျပပါသည္။
စကၤာပူတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ျမန္မာထမင္းဆိုင္တစ္ခုတြင္ ထမင္းသြားစားရာ ထမင္းဆိုင္ရွင္မွ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို လာပို႔ေပးရန္ မွာၾကားေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ အသံက်ယ္က်ယ္ က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ စလံုးစကားမ်ားကို ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္မွာ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ဟု ေစာဒကတက္ခ်င္ တက္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ရွိေသာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္အမ်ဳိးသမီးကေလးမ်ားအတြက္ေတာ့ စလံုးစကားကို တတြတ္တြတ္ေျပာႏိုင္ေသာ ထိုဆိုင္ရွင္သည္ ေလးစားစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ ထမင္းစား ေနရင္း ဆက္ပဲစားရမလို ရပ္ပဲသြားရမလို ျဖစ္သြားေစခဲ့တာကေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။
ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဟု ယူဆရသူ ထိုထမင္းဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ႀကံဳၿပီး မၾကာမီတြင္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာရန္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကပါသည္။ စကားေကာင္းေနၾကတုန္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ဖုန္းမွ ရုတ္တရက္ အသံထျမည္လာေသာေၾကာင့္ “ဟာ.. အလုပ္က ဖုန္းဆက္ျပန္ၿပီ” ဟု ညည္းကာ ထိုသူငယ္ခ်င္း က ဖုန္းေျပာပါသည္။ “try to solve it yourself lah” “i outside now. i can't come back to office loh. Ask Steven” “OK lah, complaint to manager about him. He never helps u one” ဟု အၿမီးအေမာက္မတဲ့သည့္ စလံုးစကားမ်ားကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္သံုးကာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းသည္ ေပၚလီေက်ာင္းဆင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္း ဖုန္းေျပာၿပီးသြားသည့္အခါ “မင္း သတင္းစာ မ်ားမ်ားဖတ္ရင္ဖတ္ ဒါမွမဟုတ္ သတင္းေလး ဘာေလး ညဘက္ အားရင္ ၾကည့္သင့္တယ္” ဟု အၾကံေပးမိရာ “အဲဒါေတြ ဖတ္ဖို႔ ၾကည့္ဖို႔ မအားပါဘူးကြာ” ဟူသည့္ အေျဖကို ရေလသည္။ အမွတ္မရွိဘဲ ဆက္လက္ၿပီး “ဒါဆိုလည္း အဂၤလိပ္ရုပ္ရွင္ကားေလးဘာေလး ၾကည့္ေလကြာ” ဟု ေျပာမိျပန္ေတာ့ “ရုပ္ရွင္လက္မွတ္က ေစ်းႀကီးတယ္ကြ.. ေရာက္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါလား ႏွစ္ခါလားပဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္” ဟု ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုေန႔က စကားမ်ားမ်ား ထပ္မေျပာျဖစ္ဘဲ စဥ္းစားခန္းသာ ၀င္ေနမိပါသည္။
“လား” ယဥ္ေက်းမႈတြင္ ေရႊျမန္မာမ်ား ေပ်ာ္၀င္ေနၾကျခင္းအတြက္ မည္သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိသလဲ။ မည္သူမျပဳ မိမိမႈ ဟူေသာ စကားရွိပါသည္။ ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေရြ႕ပါ။ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က စိတ္ပါလက္ပါႏွင့္ ထိုသို႔ ေျပာတတ္ေသာ အေလ့အထႀကီးကို လက္ခံထားမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ အားနည္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ မၾကာမီကာလတြင္ ျဖစ္ထြန္းလာမည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္အတြက္ ကမၻာသံုး ဘာသာစကားျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္စကားကို အခ်က္က်က်ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ လူအမ်ားႏွင့္ဆက္ဆံႏိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိေသာ လူငယ္မ်ားစြာ လိုအပ္လာပါမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ စကားစလံုး “လား” ယဥ္ေက်းမႈေရာဂါ စြဲကပ္ေနလွ်င္ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ဖို႔ စြန္႔လႊတ္ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
ညီညီ(သံလြင္)
(သံလြင္အိပ္မက္ အမွတ္ ၁၁တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာအက္ေဆး)
Read More...
Summary only...
