သီခ်င္းနားေထာင္ရင္းလြမ္းတဲ့အက္ေဆး

“ဟိုအရင္ကလိုပဲ မင္းရဲ႕အနားမွာ ရွိခ်င္တာ... ဒီလိုနဲ႔ပဲ သစ္ရြက္ကေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြ...”

သီခ်င္းသံက အဆက္မျပတ္ထြက္လာ ေနတယ္။ ဟိုအရင္ကလိုပဲ နင့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးေမာၿပီး နင့္အနားမွာ ငါထိုင္ေနခ်င္တာ။ နင္ဟာ ငါ့ဘ၀တဆစ္ခ်ဳိးမွာ တိတ္တခိုး၀င္ေရာက္လာတဲ့ စကားပန္းတစ္ပြင့္။ နင့္ကိုငါ လြမ္းဆြတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း အေတြးေတြ ရြက္လႊင့္ေနဆဲ။ ညိဳ႕လိုက္မႈိင္းလိုက္နဲ႔ ရြာမေယာင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့မိုးကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ရသလိုမ်ဳိး နင့္ကိုငါ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေစာင့္ေနခဲ့တာ နင္သိပါ့မလား။ “လြမ္းတယ္ ေမာင္ရယ္” လို႔ နင့္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက တိုးတိုးေလးထြက္က်လာတတ္တဲ့ စကားသံေလးေတြ ငါ့နားထဲ ပဲ့တင္ခတ္ေနတုန္းပဲ။ အၿမဲလိုလို ရုတ္တရက္ ၿပိဳင္တူ ေျပာမိတတ္ၾကတဲ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဘယ္လို စိတ္ခ်င္းဆက္သြယ္မႈေတြ ရွိေနမယ္လို႔ နင္ထင္သလဲ။

“မလာပါနဲ႔ ငါေလွ်ာက္မယ့္ ဘ၀ခရီးၾကမ္းတယ္.. ႀကံဳေတြ႕မယ့္ အခက္အခဲဒုကၡေက်ာက္ေဆာင္ မင္းရင္ဆိုင္ဖို႔ခက္မယ္....မလာပါနဲ႔ အခ်စ္ေရ မလာခဲ့နဲ႔... ”

သီခ်င္း ေနာက္တစ္ပုဒ္ေျပာင္းသြားၿပီပဲ။ ငါကိုယ္တိုင္က နင့္ကို ငါနဲ႔အတူ ရွိေနေစခ်င္မွေတာ့ မလာနဲ႔လို႔ နင့္ကို ငါဘယ္ေျပာရက္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ခရီးက အႏၱရာယ္လႈိုင္းေတြ ထန္ေကာင္း ထန္မယ္။ အဆင္မေျပမႈ မုန္တိုင္းေတြ လာေကာင္း လာမယ္။ ဒုကၡေက်ာက္ေဆာင္ေတြ ရွိေကာင္း ရွိမယ္။ အဲဒါေတြကို ငါနဲ႔အတူ ရင္ဆိုင္ဖို႔ နင့္ကို လာခဲ့ဖို႔ ေခၚခဲ့တာ ငါ သိပ္မ်ား တကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္း ေနသလား။ အမွန္က တစ္ေယာက္တည္း နင္မရွိဘဲ ရင္ဆိုင္ရတာထက္ နင့္အတြက္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ နင့္လက္ကို ကိုင္ဆြဲၿပီး အရာရာကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ။ ငါ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ နင့္အၿပံဳးေလးနဲ႔ ငါ့ကို ႏွစ္သိမ့္ဦးမလား။ ငါ့ စိတ္ကူးေတြ ရိုင္းေနၿပီ ဆိုတဲ့ စကားကို ဟိုးအရင္ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္တုန္းက နင့္ကို ေျပာဖူးတာ သတိရတယ္။

“Hold me up, hold me tight, lift me up to touch the sky. Believe me I can fly. I'm proud that I can fly...”

ဒီသီခ်င္းကို နင္ မွတ္မိေသးလား။ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ငါရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို နင္ကိုယ္တိုင္ အေတာင္ပံေတြ တပ္ေပးခဲ့တာေလ။ ငါ့ပခံုးေပၚမွာ မွီႏြဲ႕ၿပီး ေမွးစက္ဖူးတဲ့ နင့္ပါးမို႔မို႔ေလးေတြကို ငါအေ၀းက လွမ္းၿပီး နမ္းေနမိတယ္။ နင္ လန္႔ႏိုးသြားမွာ စိုးလို႔ ထံုက်င္ေနတဲ့ လက္ေတြကို မလႈပ္မယွက္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထားခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရဆဲ။ “ကၽြန္မရဲ႕ကဗ်ာဆရာ” ဆိုၿပီး နင္ေရးေပးဖူးတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို နင့္ကို သတိရတိုင္း ျပန္ျပန္ဖတ္မိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူ တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကိုလည္း ျပန္ၾကည့္မိတာ ခဏခဏပဲ။ ငါ့အခန္းနံရံမွာ ကပ္ထားတဲ့ နင့္ဓာတ္ပံုေတြဘာလိုလိုနဲ႔ အေတာ္ေလးမ်ားေနၿပီ။

“I give my hand to you with all my heart. Can't wait to live my life with you, can't wait to start. You and I will never be apart. My dreams came true because of you...”

ငါ့နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္ၿပီး နင္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းခဲ့တာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ တကယ္က ငါ့အိပ္မက္ေတြကို နင္အျဖစ္ ဖန္ဆင္းခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။ မၾကာေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလမွာ အရင္လို ငါ့ေဘးမွာ နင္အတူ ရွိေနေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွန္းမသိတဲ့ အဲဒီေန႔ကို ငါ ေစာင့္ေနဆဲ။ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲမခြဲစတမ္း အိပ္မက္လမ္းေတြထဲ ပ်ံသန္းသြားၾကရေအာင္။