သို႔ .. သတိတရ

သတိရတယ္ဆိုတာ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ နင့္အေၾကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ေတြးမိေနတတ္တာ မ်ဳိးလား။ ေနာင္တေတြၾကားက ငါ.. အမွားမ်ားစြာနဲ႔ ငါ.. ဒဏ္ရာအနာတရနဲ႔ ငါ.. ဘ၀မွာ နင္နဲ႔အႀကိမ္ႀကိမ္လြဲေခ်ာ္ဖူးတဲ့ ငါပါ။ အခ်စ္ဆိုတာ က်ိန္စာတစ္ခုလား။ ဒါမွမဟုတ္ ..မစားေကာင္းတဲ့အသီးလား။ (ထံုးစံအတိုင္း) လက္ဖ်ားေတြက ေအးစက္ေနျပန္ၿပီ..။

ငါ့စိတ္ရထားက ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ေနာက္ျပန္သြားေနတယ္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ကဗ်ာေတြ ေရးေရးေနတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမျပဳမိတဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အၿပံဳးေတြေနာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေျခရာေကာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တခုတ္တရနဲ႔ ၾကယ္ေၾကြညတိုင္း ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ဒိုင္ယာရီ စာမ်က္ႏွာေတြထက္ အိပ္မက္ေတြအေတာင္ေပါက္မယ့္ေန႔ကို ေစာင့္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ေကာင္မေလးနင္နဲ႔ အေ၀းဆံုးမွာ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ဟာ ငါျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ့ နင္နဲ႔ငါ ဆံုႏိုင္ခြင့္အတြက္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ပဲျခားတာပါ။ အဲဒီတံခါးအတြက္ ေသာ့က နင္နဲ႔ငါ အၾကားမွာ႐ွိရမယ့္ နားလည္မႈျဖစ္တယ္။ နင္နဲ႔ငါအၾကားမွာ စည္းတစ္ခု႐ွိတယ္။ အဲဒီစည္းအတြက္ ေက်ာ္ဖို႔ တံတားတစ္ခုက နင္နဲ႔ငါ အၾကားမွာရွိရမယ့္ ယံုၾကည္မႈျဖစ္တယ္။ နင္နဲ႔ငါ အၾကားမွာ မျမင္ရတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ႐ွိတယ္။ အဲဒီႀကိဳးခိုင္ျမဲဖို႔ လိုအပ္တာက နင္နဲ႔ငါ အၾကားမွာ႐ွိရမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား ျဖစ္တယ္။

ငါက စိတ္ကူးယဥ္တတ္တယ္။ ငါက ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ ငါက ဂစ္တာမေတာက္တေခါက္တီးတယ္။ ငါက ကြန္ပ်ဴတာဘာသာစကားတတ္တယ္။ ငါက ထူးအိမ္သင္ သီခ်င္းေတြႀကိဳက္တယ္။ ငါက ပန္းခ်ီကားေတြကို ခံစားတယ္။ ငါက ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ စာဖတ္တတ္တယ္။ ငါက လိမ္ညာရမွာ ေၾကာက္တယ္။ ငါက ျဖဴစင္ရိုးသားတာကို ႏွစ္သက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါက တခါတခါ တစ္ေယာက္တည္းေတြးေန တတ္တယ္။ ငါက ငါ့ကိုယ္ငါ သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ အျမဲေနတယ္။ ငါက ဖန္တီးမႈကို ျမတ္ႏိုးၿပီး ဖ်က္ဆီးမႈကို မုန္းတီးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ငါက အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို ယံုၾကည္တယ္။

ငါ မတြက္တတ္တဲ့ပုစၦာတစ္ပုဒ္ဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ငါျမတ္ႏိုးတဲ့ စကားပန္း တစ္ပြင့္ဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ငါမဖြဲ႕တတ္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ငါမတီးတတ္တဲ့ ဂီတဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ငါနားမလည္တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာစကားဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ငါ အဓိပၸာယ္မသိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဟာ နင္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါမေတြးတတ္တဲ့ နင့္နင့္သည္းသည္း ခံစားမႈတစ္ခုဟာ နင္ျဖစ္တယ္။

၁၉၉၆က စေန၊တနဂၤေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဟာ ၂၀၀၆က စေန၊တနဂၤေႏြ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြနဲ႔ အတူတူပဲ ဆိုတာ နင္နဲ႔ငါပဲ နားလည္ႏိုင္တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ခပ္ပါးပါးတစ္ခု။ အဲဒီလို ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြ အစုလိုက္ပြင့္တဲ့ ဒီညမွာ နင့္ကို ငါလြမ္းေနတယ္။ နင္အိပ္မက္ထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲ ပ်ံေနသလား။ နင္တစ္ေယာက္ထဲ ပ်ံမွာလားဆိုတဲ့ ငါ့ေမးခြန္းကို နင္မေျဖရေသးဘူး။ နင္နဲ႔ငါ ျပန္ေတြ႕တဲ့အခါ ... ငါ့အိပ္မက္ေတြ အသက္၀င္လာမယ္လို႔ ငါယံုေနခ်င္တယ္။ အေတာင္ပံေတြကို လႊင့္ၿပီး အျမင့္ႀကီးပ်ံေနတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္ဟာ ငါျဖစ္ေနတယ္။
အျပန္လမ္းကို ဦးတည္.. နင္႐ွိရာအရပ္ဆီ ငါပ်ံသန္းလာခဲ့မယ္ ... ။ ။

ေခလြန္း