ငါ့ေခၚသံေတြ နင္မၾကားဘူး

ခပ္တိုးတိုးေလး နင့္နာမည္ကို ရြတ္လိုက္တဲ့အခါ
လြမ္းတယ္ဆိုတာ ငါသိသြားတယ္ ...။

နင္နဲ႔ငါ .. သူငယ္ခ်င္း
အလင္းမဲ့ စည္းတစ္ခုျခားထားတယ္
ငါတကယ္္တမ္း ေတြေ၀မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ...။

ငါကေမ့တတ္တဲ့ေကာင္ပါ ..
ဒါေပမယ့္ ငါေမ့သြားတဲ့အရာေတြထဲမွာ
နင္နဲ႔ငါ
စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္တဲ့ည မပါဘူး
နင္နဲ႔ငါ
အသံတိတ္ေျပာျဖစ္တဲ့ေန႔စြဲေတြ မပါဘူး
နင့္ကို ဟိုးဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုက
ေငးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ရာသီေတြလည္း မပါခဲ့ဘူး ...။

ငါအခုတေလာ အေတာင္ပံေတြလိုခ်င္ေနတယ္
ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးထဲ ပ်ံ၀ဲၾကည့္ခ်င္လို႔
“ ဟိုးအျမင့္ႀကီးကိုပ်ံတဲ့အခါ ”
ၿပီးေတာ့ .. “ အေတာင္ပံေတြ ”
အဲဒီ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္သီခ်င္းေတြကို စြဲစြဲျမဲျမဲနားေထာင္ျဖစ္တယ္
i believe i can fly ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ႀကိဳက္တတ္လာတယ္
i can fly (i'm proud of u) ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို နင္ပို႔ေပးခဲ့တယ္
ကဲပါေလ ...
ငါျမင္ေနတာက
နင္နဲ႔ငါ့အၾကားမွာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း စည္းတစ္ခု
ကဲ နင္ ခုေျဖ
နင္နဲ႔ငါ အျဖဴေရာင္လား ... ။

နင္က
အျဖဴေရာင္ကို ႀကိဳက္တယ္
အျပာေရာင္ကို ႀကိဳက္တယ္
ငါက
အနက္ေရာင္ကိုႀကိဳက္တယ္
အျပာေရာင္ကို ၾကိဳက္တယ္
ဒီေတာ့
နင္နဲ႔ငါ အျပာေရာင္လား ...။

“ေရႊႏွင့္ယိုးမွား ပန္းစကား”တဲ့
ငယ္ငယ္က သင္ရတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ေလ
စကားပန္းေတြ နင္ႀကိဳက္တတ္မွန္း ငါမသိခဲ့ဘူး
ငါ့တိတ္တခိုးအၾကည့္ေတြကို နင္မသိခဲ့ဘူး
နင္ကဗ်ာေတြ ႀကိဳက္တတ္မွန္း ငါမသိခဲ့ဘူး
နင့္အတြက္ေရးျဖစ္တဲ့ ငါ့ကဗ်ာေတြကို နင္မသိခဲ့ဘူး
မသိျခင္းေတြက နင္နဲ႔ငါ့ကို
ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာ ျခားခဲ့တယ္ .. ။

“ငါႀကိဳက္တဲ့ကဗ်ာေတြ
တိမ္မိုးသားျပာေတြ
သံစဥ္နဲ႕သီခ်င္းေတြ” တဲ့
နင္ႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ
တိ္မ္မိုးျပာေတြေအာက္ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္
ကဗ်ာ၀ိုင္ေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ရြတ္ျပမယ္
ၿပီးရင္ ငါကဂစ္တာတီး
နင္က သီခ်င္းေတြ ညည္းဆို
အဲဒီလို
ငါတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္အပိုင္းအစေတြ
ထားပါေတာ့
ငါေတာ္ေတာ္္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတတ္တုန္းပဲလို႔ ...။

ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး ..
ၿပီးေတာ့ .. ခုခ်ိန္မွာ ငါမေျပာသင့္ဘူး ..
ငါေျပာလို႔ကို မျဖစ္ဘူးကြာ ..
အမွန္က ငါ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေစာလြန္းလို႔
နင္နဲ႔ငါ မရည္ရြယ္ဘဲ ေနာက္က်ခဲ့တာပါ
ငါေျပာတဲ့အခါ
နင္စိတ္ဆိုးခ်င္ဆိုးမယ္
ဒါမွမဟုတ္
ငါတို႔ကို အေတာ္ေလးေနာက္က်မွ ျပန္ေတြ႕ေစတဲ့ ကံတရားကို
နင္စိတ္ပ်က္ခ်င္ပ်က္မယ္
မနက္ျဖန္ကိုေမ့လို႔ရရင္
ေနာက္ၿပီး.. မေန႔ကကိုေမ့လို႔ရရင္
ဒီေန႔ပဲ နင့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာမယ္ ... ။

ငါ့ေခၚသံေတြ နင္မၾကားဘူး
နင့္ေခၚသံေတြ ငါၾကားေနသလိုပဲ
နင္လိုက္မလား
နင္နဲ႔ငါ ..
ဟိုးအေ၀းႀကီး ပ်ံသြားရေအာင္ ...။ ။

ေခလြန္း
၁၄ ႏို၀င္ဘာ ၂၀၀၆