ဧၿပီလတစ္ရက္ေန႔

ဒီေန႔ အင္ပါယာတီး၀ိုင္းရဲ႕ စတိတ္ခ်္ရႈိးပြဲရွိတယ္။ လက္မွတ္က ၀ယ္ထားၿပီးသား။ ပြဲအခ်ိန္က ညေန ၆နာရီ။

ေန႔လည္ကတည္းက အိမ္က ႀကိဳထြက္တယ္။ တက္ၾကြလြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စကၤာပူေရာက္ခါစ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဓာတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေပးမယ္ ကတိေပးထားလို႔။

ပန္နီဆူလာပလာဇာသြားတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ဖို႔ ေလယာဥ္ပ်ံလက္မွတ္ယူတယ္။ ဆိုင္က အစ္မႀကီးက အိမ္ျပန္ၿပီး ပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းမလို႔လားတဲ့ ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံက အဲဒီေလာက္ေတာင္ပဲ ျဖစ္ေနၿပီလား မေျပာတတ္ဘူးဗ်ာ။ သိပ္ေတာ့ ျငင္းခုန္ မေနေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေသခ်ာမသိဘဲ အထင္နဲ႔ ရမ္းတုတ္တဲ့ေနရာမွာ တဘက္ကမ္းခတ္တယ္။။ အေဖမွာတဲ့ ေဆး၀ယ္တယ္။ အေမမွာတဲ့ ပရုတ္ဆီက ၀ယ္ၿပီးသား။

ေနာက္ၿပီး ထမင္းစားတယ္။ စကၤာပူေလးေဒၚလာေတာင္ ေပးလိုက္ရတယ္။ ငါးသေလာက္ရယ္၊ ဆိတ္ကလီဇာရယ္၊ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္ရယ္ သံုးမ်ဳိးထဲကို..။ အင္း.. ျမန္မာဆိုင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေစ်းႀကီးလာၿပီ။ ဘယ္ဆိုင္လဲဆိုတာ နာမည္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္တစ္ခါ သြားစားရင္ ငါးက်ပ္ယူေနဦးမယ္။ အမွန္က Fast Food စားရင္လဲ အဲဒီေလာက္ပဲဗ်။

ဓာတ္ပံုရိုက္လို႔ ေကာင္းတဲ့ စကၤာပူျမစ္ကမ္းေဘးနားသြားတယ္။ Esplanade Theatre ကို သြားတယ္။ ကင္မရာက တဖ်တ္ဖ်တ္လက္။ ဟိုနားရိုက္လိုက္ ဒီနားရိုက္လိုက္။

အဲဒီကေန Orchard ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုးတစ္ခါက စာအုပ္၀ယ္လို႔ရထားတဲ့ Discount Voucher ေလး အရင္းျပဳၿပီး စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ 20% discount နဲ႔ ၀ယ္တယ္။ The River of Lost Footsteps By U Thant Myint (grandson of U Thant) ရယ္.. The Art of Loving ရယ္။ ပထမစာအုပ္က ထြက္ကတည္းက ဖတ္ခ်င္တာၾကာၿပီ။ မ၀ယ္ျဖစ္ေသးတာ။ ဒုတိယ စာအုပ္က ခ်စ္သူအတြက္။

ေနာက္ Hard Rock Cafe သြား ဟိုဟာ၀ယ္ ဒီဟာ၀ယ္။ ရထားဘူတာ ျပန္ေလွ်ာက္လာေတာ့ ဟိုတယ္တစ္ခုေရွ႕မွာ Ferrari တစ္စီးရယ္ Lamborghini ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ ရပ္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြကလည္း အဲဒီကားေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ အားက်မခံ ဓာတ္ပံုသြားရိုက္တယ္။

စတိတ္ခ်္ရႈိးၾကည့္ဖို႔ အသြား ဘူတာဆီ ဆက္ေလွ်ာက္လာတုန္း စကၤာပူေရာက္ေနတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ဆီက ဖုန္း၀င္လာေရာ။ ဒီညေန ေတြ႕ၾကမယ္တဲ့။ ကဲ.. သြားၿပီ။ ၀ယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္က အလကားျဖစ္ေရာ။ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တယ္။ မင္းပဲ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့။ (ေစတနာ ေကာင္းလွခ်ည္လားလို႔ ထင္မွာပဲေနာ္)

အစ္ကိုနဲ႔ေတြ႕တယ္။ ဆံုးမ ၾသ၀ါဒေတြ ခံယူတယ္။ ညီညီ .. မင္း ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးရံုပဲၿပံဳးေနလိုက္တယ္။ သူ႔မိသားစုအတြက္ လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္လိုက္ျခမ္းလိုက္။ သူ႔အတြက္ ကင္မရာတစ္လံုးလိုက္၀ယ္ေပးေတာ့ သေဘာက်ေနေလရဲ႕။ ဟိုနား ေလွ်ာက္ရိုက္လိုက္ ဒီနား ေလွ်ာက္ရိုက္လိုက္နဲ႔။ သူ႔ဟာသူလဲ သိၿပီး ေျပာလိုက္ေသးတယ္.. ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလိုျဖစ္ေနၿပီတဲ့။ အဲဒီ အုန္းသီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏရိုက္ေနေလရဲ႕။

ညစာ စားတယ္။ ဆာေတးေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိဘူး။ ထမင္းက နည္းနည္းမာသလိုပဲ။ Sting Ray (ငါးလိပ္ေက်ာက္) စားခ်င္တာ အစ္ကိုေတာ္က မႀကိဳက္ဘူးဆိုေတာ့ မစားရဘူး။ စားေနရင္း ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အိမ္ကို ဆက္လိုက္။ အစ္မေတာ္ေတြဆီ ဆက္လိုက္။ အစ္ကိုေတာ္ ဖုန္းေျပာေနတုန္း အစားေတြခ်ည္း လွိမ့္စားေနမိတယ္။ နာရီကို ၾကည့္တယ္။ ေသေတာ့မွာပဲ။ ရထားမီမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ အစ္ကိုေတာ္ကို Taxi တစ္စီး တားေပးၿပီး တင္ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ.. သေဘာၤေပၚ ေကာင္းေကာင္းျပန္ေပေတာ့။ ေနာက္ထပ္ Taxi တစ္စီး ရဖို႔ အေတာ္ေလးေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ရေတာ့ Taxi ေမာင္းတဲ့သူက ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳးေလး အိမ္ကို ေမာင္းပို႔ေပးတယ္။ သူက တစ္ဆခြဲရတာကိုး။

အမွန္က တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းေနၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို အေျပးအလႊားၾကည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္တခ်ဳိ႕ကို ခဏလိုက္ဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ကို လာလည္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အားနာမိတယ္။ ဒီရက္ပိုင္း ဘာမွကို မေရးျဖစ္လို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အခု ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ေန႔တာ ဒီပို႔စ္ကို ေရးေနတယ္။ အခု ည ၃နာရီ ၂၀ မိနစ္။ အခု မအိပ္ရင္ မနက္ျဖန္အလုပ္ေနာက္က်မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။

ဧၿပီလ တစ္ရက္ေန႔.. တစ္ေန႔လံုး အရူးတစ္ေယာက္လို ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေတာ့တာပါပဲ.. April Fool Day မွာ ညီညီ ရူးသြားရင္ မဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ႕။