ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ (Surrealism) ဆိုတာ အလြယ္ကူဆံုးေျပာျပရရင္ေတာ့ အျပင္ေလာကမွာ ေတြ႕ေနက် အရာေတြကို အိပ္မက္ဆန္ဆန္ခံစားမႈနဲ႔ ထိေတြ႕ေပါင္းစပ္လိုက္တဲ့အခါ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အႏုပညာပါပဲ။
အျပင္လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ မိုးရြာတာေတြ၊ ထီးေဆာင္းထားတဲ့ လူေတြက ပံုမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္သေဘာမွာေတာ့ ထီးေဆာင္းေနတဲ့ လူေတြကို မိုးေတြအျဖစ္ အႏုပညာဖန္တီးသူ (ပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ျဖစ္ ေတးေရးသူျဖစ္ျဖစ္) က ရြာခ်ခ်င္ ရြာခ်လိုက္ပါလိမ့္မယ္။
မင္းလူ၀တၴဳ တစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ကို ဒီလို ဥပမာေပးၿပီး ရွင္းျပထားတာ ဖတ္ဖူးတယ္။
“ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ဆိုတာ သန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ေတြကို တံျမက္စည္းေတြ အျဖစ္ဆြဲထားတာမ်ဳိးေပါ့...”
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ “နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ကလည္း ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ေတြ အသက္၀င္ေနတာပဲ မဟုတ္လား။
ဒါကေတာ့ Salvador Dali ရဲ႕ Persistence of Memory ပန္းခ်ီကားပါ။ အရမ္းနာမည္ႀကီးတဲ့ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ကားတစ္ကားပါ။
အဲလက္စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ နားေထာင္ျဖစ္ေတာ့ ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ကို ေတြ႕ျပန္ တယ္။
“ေတာင္ေတြေပၚမွာ ငါးႀကီးေတြ အေတာင္ပံျဖန္႔လို႔ကူးေနခဲ့ ....”
ဒါနဲ႔ ကဗ်ာ၀ိညာဥ္က ဆာရီရယ္လစ္ဇင္ဆန္ဆန္ ကဗ်ာစာသားေတြ ဖန္တီးၾကည့္ဖို႔ ေတာင္းဆိုလာပါတယ္။ ဒီမွာ ေရးျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာစာသားတခ်ဳိ႕ ...
“ဆည္းလည္းသံေတြက လြမ္းေနၿပီမဟုတ္လားလို႔ ေမးတယ္
ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးက သူျပန္လာမွာ မငိုပါနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္
ဟိုမွာထိုင္ေနတာ စကားပန္းေလးတစ္ပြင့္ေပါ့
မ်က္ရည္စေတြ ေကာင္းကင္ဆီ လြင့္လြင့္ ထြက္သြားတယ္
ဒီလိုပဲ ၾကယ္ေတြလည္း ပိုပို မ်ားလာတယ္
ေကာင္းကင္ကေတာ့ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ျမင္တယ္
ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ဘူး..
ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ..
အခုမွ ခြဲရတာ ဖူးစငံုစရွိေသး ..
အလြမ္းေတြက အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ပြင့္ႏွင့္ေနၿပီ”
