ဒီရက္ပိုင္း ဘာကဗ်ာမွ အသစ္မေရးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဟိုးအရင္ကာလတစ္ခုက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
နတၳိ
“အလြမ္း” တဲ့ ကၽြမ္းသြားတဲ့ မီးလံုးတစ္လံုးပါပဲ
က်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တို႔လည္း
တခါတရံ ေမွာ္လို ျပန္ဖန္ဆင္းျပ
ငါ့ဘက္မွာ ေန႔ေရာညပါ မ႐ွိဘူး...။
အထူးျပဳ၀ိေသသမ်ား
ျမဴလို၀ါးေနခဲ့
မဲ့ျခင္းရဲ႕က႑
တစစေပၚလြင္ေတာ့မွ
ကိုယ့္ကိုယ္ကို၀ွက္ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္ေနမွန္း သတိရတယ္...။
ဘာလဲ...
မေျပာနဲ႔...
ဒဲ့ပစ္လိုက္တဲ့ ျမားေတြ
ပစ္မွတ္အေဖ်ာက္ခံလိုက္ရတဲ့ေနာက္
လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ေတာ့တာ မဆန္းဘူးမဟုတ္လား...။
“အခ်စ္” ဆိုတာလည္း
ေျပာျပလို႔ ေကာင္း႐ံု ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေလ
ရပ္တည္ဖို႔ ေျမမ႐ွိဘူး
အသက္႐ွဴဖို႔ ေလမ႐ွိဘူး
ပ်ံသန္းဖို႔ အေတာင္မ႐ွိဘူး
သၾကားခဲနည္းနည္း ျဖဴး႐ံုနဲ႔တင္
ေသေသ႐ွင္႐ွင္ အဲဒီေထာင္ေခ်ာက္ထဲ တိုး၀င္ေနၾကေပါ့...။ ။
ေခလြန္း
Oct 27, 2007
နတၳိ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
ကိုညီ - တတိယအပိုဒ္ေလး ၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ၾကိဳက္လိုရာဆြဲေတြးလို႔ရတယ္ေလ။
Post a Comment